Mijn verhaal: Suzannah moest plots zelfstandig worden na de dood van haar man

Suzannah (49): “Klaas en ik waren een team, twintig jaar lang. Toen ik hem leerde kennen, was ik zeventien, twee jaar later trouwden we, nog eens vier jaar later hadden we onze zoon en dochter. Klaas was een ‘man-man’: hij zorgde, regelde en betaalde. Rekeningen, de vuilnisbak, het gras: het was allemaal zijn winkel. We hadden een klassieke taakverdeling, ja. Maar daar voelden we ons allebei goed bij. We waren gelukkig. Al die jaren heb ik hem zo graag gezien, hij was de man met wie ik oud wilde worden.

Maar een maand nadat we ons twintigjarige jubileum vierden, stierf de man van mijn leven. Een agressieve kanker maaide hem weg in zes weken tijd. Opeens was ik alles kwijt, zo leek het. Mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst. Alles had ik altijd met Klaas gedeeld. Ik was hem gevolgd naar Frankrijk, waar hij jarenlang werkte, waardoor ik veel van mijn vrienden uit het oog verloor. Mijn job had ik opgegeven, hij verdiende genoeg, en in Frankrijk was het voor mij niet evident werk te vinden. Maar dat was oké, we hadden elkaar en de kinderen hielden me bezig met hun school en hobby’s.

Maar toen Klaas stierf, veranderde alles. Het eerste jaar na zijn overlijden had ik heel wat praktische dingen aan mijn hoofd. Ik moest een job vinden. En ons huis, wat moest ik daarmee? Het moest nog tien jaar afbetaald worden, maar dat kon ik alleen nooit voor elkaar krijgen. Maar ik kon de kinderen na hun vaders dood toch niet uit hun vertrouwde thuis weghalen? Er waren zoveel vragen. Hoe kon ik de kinderen helpen bij het verlies van hun vader? Hoe deed ik de betalingen, wat moest wanneer gebeuren? Hoe werkte die stomme grasmachine?

Ik zie me nog staan bij dat ding, tranen over mijn wangen. Ik moest en zou het aan de praat krijgen. ‘Waar ben je nu?’, fluisterde ik, boos en verdrietig. Wat miste ik hem…
Achteraf besef ik dat ik te veel op hem leunde. Het was zijn manier om zijn liefde te laten zien, maar hij heeft nooit stilgestaan bij wat er met me zou gebeuren als hij eerst zou sterven. Met vallen en opstaan heb ik alles moeten leren. Maar het lukte me, stapje voor stapje. Na de boosheid omdat hij me had achtergelaten, kwam de trots. ‘Kijk eens, ik doe het, Klaas’, werd mijn nieuwe zinnetje. Ik ging nog meer van hem houden, door te zien wat hij al die jaren had gedaan. En ik ging hem nog meer missen, maar dat stopte ik altijd snel weer weg. Want ik wilde vooral sterk zijn. Dat had ik Klaas nog beloofd.

“Rekeningen betalen, klusjes doen, de afbetaling van ons huis: met vallen en opstaan heb ik alles moeten leren. Maar stapje voor stapje lukte het me”

Een jaar na zijn dood begon ik te daten. Als een puber stond ik voor de spiegel. Zo zenuwachtig. Hoe moest dat, daten? Het was een leuke man, maar hij lachte een beetje raar, vond ik. De volgende man die me uitvroeg, rook wat vreemd. De volgende wilde te snel gaan. En nog een man later dacht ik dat de liefde niet meer voor me was weggelegd.
Op een avond lag ik in bed, te ‘babbelen’ met Klaas – wat ik zo vaak deed. En opeens besefte ik waarom het niet lukte met het daten. Ik was eigenlijk de hele tijd op zoek naar Klaas in die mannen. Maar hem zou ik nooit meer vinden… Daar, die avond, zijn de tranen om mijn man gekomen. Eindelijk.

Op die avond heb ik eindelijk het verdriet toegelaten. Tot dan had ik alles met mijn hoofd gedaan, mijn hart had ik op slot gedaan, bang voor het verdriet dat daarin lag. Maar zonder hart kun je niet leven. Dan is het koud om je heen en in jezelf. Pas in het tweede jaar na zijn dood heb ik echt gerouwd om mijn grote liefde. Ik ben midden in mijn verdriet gaan zitten en ik heb het toegelaten. Ik heb oude vriendschappen weer opgepikt, heb nieuwe mensen leren kennen. Ons huis heb ik verkocht. Mijn nieuwe huis werd een gezellige plek met gelach en gebabbel, met tranen van vreugde én verdriet.

We zijn nu twee jaar na zijn dood, en voor het eerst besef ik dat ik opnieuw moest leren leven. Zonder de man die ik altijd blindelings was gevolgd. Nu moet ik zelf beslissingen nemen. Spannend en eng, maar ook fijn. Een date heb ik niet meer gehad, het komt wel als het zo moet zijn. Ik mis Klaas nog elke dag, maar ik ben dankbaar voor alle mooie jaren met hem samen. Ooit zijn we weer samen, tot dan wil ik genieten van de mooie dingen van het leven. Alleen, maar nooit écht alleen. Klaas is altijd een beetje bij me.”

Tekst: Frauke Joossen

Lees meer:

• Mijn verhaal: ‘Ik zie mijn ex in mijn kind en vind dat vreselijk’
• Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom
• Mijn verhaal: Chantal (41) heeft nog nooit een orgasme gehad