Mijn verhaal: Toen Svenja zelf mama werd, veranderden haar gevoelens voor haar pluszoon

Svenja (34): “ Ik leerde Ronald vier jaar geleden kennen op een feestje bij vrienden. Hij viel me meteen op. Een knappe, intelligente man met humor. Ook al beseften we het toen zelf niet, de vonk sloeg al over op die eerste avond. Ronald belde me enkele dagen later om te vragen of ik eens wilde afspreken. Ik twijfelde geen seconde. Onze eerste date vergeet ik nooit. Niet alleen door onze eerste kus, maar ook omdat Ronald toen voor het eerst over Bas vertelde, zijn zoontje van acht. Zijn ogen straalden. Hij was zo trots op hem, en dat deed me wel iets. Of ik Bas eens wilde ontmoeten? Welgeteld een week later zaten we met z’n drieën aan de pannenkoeken. Bas was ongelofelijk lief. Ook hij stal mijn hart vanaf dag één. En toen we enkele maanden later besloten om te gaan samenwonen, vonden we het alle drie even spannend. Het klikte tussen Bas en mij. Plots was ik parttime plusmoeder. En ik genoot ervan.

‘Het voelt alsof Bas mijn eigen kind is’, vertelde ik mijn vriendinnen. En dat meende ik. Door mijn rol als ‘plusmama’, waar ik zo intens van genoot, werd mijn verlangen naar een eigen kind steeds groter. Ik was de dertig voorbij, Ronald was de liefde van mijn leven, waarom nog wachten? Ook Ronald vond de gedachte aan een tweede kind wel fijn. En Bas zag een broertje of zusje al helemaal zitten. Na enkele maanden was ik al zwanger. Ik genoot zó van mijn bolle buik, Ronald ook. Maar toch, het was anders. De eerste echo, het eerste schopje, een jongen of meisje… Ik was verrast bij elke stap of evolutie. Ronald bleef er veel rustiger onder. ‘Ik heb het al eens meegemaakt’, zei hij me vaak. En ik had het daar stiekem erg moeilijk mee. Het voelde alsof de geboorte van Bas hem destijds veel meer deed.

“Waarom voel ik de liefde die ik voor m’n dochter heb, ook niet voor Bas? Daar schaam ik me voor”

Ook tijdens de bevalling bleef hij me zeggen wat zijn ex deed om de pijn op te vangen. Bij elke zucht of kreun had hij het over haar. En toen ons dochtertje geboren werd, was zij de eerste die hij belde. Om Bas te vertellen dat hij een zusje had. Maar tegelijk kreeg ze in geuren en kleuren te horen hoe de bevalling was verlopen. Pas daarna belde hij mijn ouders en zussen. Kort en zakelijk. En ik lag met een krop in mijn keel met het mooiste meisje van de wereld in mijn armen. En toen kwam Bas voor het eerst op kraambezoek. Hij bekeek Elise en zei bloedserieus: ‘Ik had toch liever een broer.’ Waarop hij zich omdraaide en zich op de schoot van zijn papa nestelde. Ronald kwam niet meer bij van het lachen, maar ik viel die avond huilend in slaap. De hormonen zullen zeker een rol gespeeld hebben, maar ik had me dat prille moedergeluk zo anders voorgesteld. En ergens voelde ik toen al dat er me emotioneel nog heel wat te wachten stond.

De komst van mijn eigen dochter maakte een storm aan gevoelens bij me los, en dat zorgde voor steeds meer spanning thuis, vooral tussen Bas en mij. Soms leek het alsof we concurrenten waren geworden. Ik wist van dag één dat ik Ronald jaren met hem zou moeten delen. Niet meer dan normaal, vond ik. Maar na de geboorte van Elise voelde het zo anders. Bas was één week op twee bij ons. Vroeger keek ik uit naar die week met ons drieën samen. En nu was ik opgelucht als hij weer naar z’n mama vertrok. Omdat ik Ronald voor mij had en omdat Ronald dan duidelijk meer bezig was met zijn dochter. En dat is sindsdien nooit meer veranderd.

Ik ben nu drie jaar samen met Ronald. Bas is twaalf en Elise is één. Maar die spanning in huis is er nog steeds. Zeker nu Ronald steeds vaker iets ‘exclusief’ met zijn zoon wil doen, en ik tijdens het weekend alleen met Elise achterblijf. ‘Ik zie hem al zo weinig,’ zegt hij als ik er wat over zeg, ‘gun me dat toch.’ Ergens heeft hij een punt, maar toch voel ik steeds weer die jaloerse steek, die ik vaak op Bas uitwerk. Ik snauw hem af of wijs hem sneller terecht. En dan ben ik achteraf zo boos op mezelf. Enkele maanden geleden reden we met ons vieren naar Frankrijk. Ik lag wat te soezen en Elise lag te slapen in haar autostoeltje. Plots hoorde ik Bas fluisteren: ‘Papa, ik heb een idee. Zet de auto langs de kant. Ze slapen. Dan kunnen wij iets leuks doen samen.’ Dat deed me zo’n pijn. ‘Vervelend kind’, dacht ik bij mezelf. Om even later spijt te voelen. Dit had ik niet zien aankomen. Ik denk nog vaak terug aan mijn woorden van toen.

Bas voelt niet meer als mijn eigen kind. Ik geef nog steeds om hem. Maar de liefde is zo anders nu ik zelf mama ben. En daar schaam ik me voor. Zo erg zelfs dat ik hier met niemand over durf te praten. Ik ben zo bang dat mensen me erom zullen veroordelen. En ik zou het niet eens zo gek vinden. Waarom voel ik de liefde die ik voor Elise heb niet voor Bas? Is het omdat ik hem niet heb gebaard? Ik heb alles om gelukkig te zijn. Waarom lukt me dat dan niet?”

(Tekst: Barbara Claeys)