Na een heftige burn-out besloot de pensioencommissie dat Veerle verplicht op vervroegd pensioen moest. Die beslissing gooide heel haar leven overhoop.
Veerle (54): “Dertig jaar lang gaf ik les op dezelfde lagere school. Dat was het liefste wat ik deed. Ik hield van de kindjes en was graag creatief en vernieuwend. Hoekenwerk deed ik al lang voor het de norm werd. Het was echt míjn schooltje, ik ging ervan uit dat ik er na een carrière van veertig jaar met pensioen zou gaan en gevierd zou worden.
Nieuwe directie, nieuwe visie
Alles veranderde toen onze school een nieuwe directie kreeg. Ik voelde vrij snel dat hun visie botste met de mijne. De communicatie en organisatie verliepen chaotisch, terwijl ik heel gestructureerd ben. Toch bleef ik gaan: ik organiseerde de bosklassen en proclamatie voor het zesde leerjaar en hielp jongere collega’s uit de nood, al voelde ik dat het me steeds meer moeite kostte. Bovendien was het privé ook niet makkelijk, met twee kinderen die van kot verhuisden en grote verbouwingen bij ons thuis.
Na de kerstvakantie keerde ik terug naar mijn klas, maar de magie was weg
Na een zomer van te weinig rust begon ik met een bang hartje aan het nieuwe schooljaar. Het duurde maar een week voor ik volledig crashte en moest thuisblijven. De maanden daarop waren verschrikkelijk, sommige dagen raakte ik niet uit bed. Ik voelde me verschrikkelijk schuldig, want ik liet mijn leerlingen en collega’s in de steek. Na de kerstvakantie keerde ik terug naar mijn klas, maar de magie was weg. Mijn schooltje was niet meer wat het ooit geweest was. Bovendien voelde ik duidelijk dat de directie niet achter mij stond, wat ontmoedigend was.
De rest van het jaar heb ik lesgegeven op automatische piloot. Op de laatste schooldag trok ik met een gebroken hart de schoolpoort achter me dicht, ik kon daar gewoon niet langer blijven. Daarna stortte ik in. Dertig jaar lang had ik mijn hart en ziel in dat schooltje gestoken en opeens leek het alsof het niks betekend had. Ik schaamde me ook, omdat ik niet langer de energieke, gepassioneerde juf Veerle was. Omdat ik niet gehoord werd, en omdat ik niet genoeg voor mezelf opkwam tegenover de nieuwe directie.
Mijn burn-out was zo ernstig dat ik een jaar heb thuisgezeten. Daarna vond de controlearts dat ik opnieuw moest beginnen en ik vond een halftijdse job in een andere school. De passie die ik vroeger voelde, kwam nooit helemaal terug, maar ik was blij dat ik me nuttig kon maken. Tot het noodlot toesloeg en ik mijn meniscus scheurde. Opnieuw zat ik thuis.
Definitief op non-actief?
Omdat ik tijdens mijn burn-out al zoveel dagen ziekteverlof had moeten opnemen, moest ik voor de pensioencommissie verschijnen. Zo werkt dat in het onderwijs. Daar beslissen ze of je definitief op non-actief wordt gezet of niet. Ik was bang, want stel dat de pensioencommissie niet echt naar me zou luisteren? Dat ze ervan zouden uitgaan dat ik nog altijd een burn-out had en niet meer geschikt was voor het onderwijs? Stel dat ik nooit meer juf zou mogen zijn?
Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik? Op pensioen? Ik was pas vierenvijftig!
En wat ik vreesde, gebeurde. De problemen met mijn meniscus werden niet serieus genomen, er werd al spottend gesuggereerd dat ik hervallen was. Twee weken later viel de brief met de beslissing in de bus: verplicht met vervroegd pensioen. Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik? Op pensioen? Ik was pas vierenvijftig! Ik voelde mij machteloos, en schaamde me. Ik was nog perfect in staat om te werken, maar toch zat ik thuis. Wat zouden mensen daar wel niet van denken?
Ik heb mijn pensioen lang voor mezelf en mijn gezin gehouden, maar uiteindelijk verzamelde ik de moed om het aan twee goede vriendinnen te vertellen. Dat liep niet goed. Een van hen vond dat ik profiteerde van de staat. Die opmerking kwam verschrikkelijk hard aan, want ik had dit zelf niet gewild. Ik wilde niets liever dan voor de klas staan! Na dat gesprek nam de schaamte het helemaal over. Als een goede vriendin zo reageerde, dan deelden anderen die mening, toch? Ik let dus op wat ik doe en zeg. Ik beantwoord berichtjes pas ’s avonds en durf enkel op reis te gaan tijdens de schoolvakanties. Als ik overdag met een vriendin afspreek, post ik geen foto’s op sociale media, bang voor reacties als: ‘Daar heeft ze wel tijd voor.’
Mijn pensioen is helemaal niet de periode van het grote genieten, ik voel me vooral verloren. Dertig jaar lang leefde ik volgens eenzelfde structuur en opeens is die weggevallen. Ik heb ook plots niet echt een rol meer. Juf mag ik niet meer zijn, en ook die van mama is steeds minder belangrijk. Mijn kinderen zitten op kot of zijn ondertussen het huis uit. En mijn man werkt als zelfstandige lange dagen.
‘Op zoek zijn naar jezelf’ vond ik altijd flauwekul, maar nu snap ik hoe het voelt om niet te weten wat je rol is in het leven. Maar ik geef niet op. Ik begeleid als vrijwilliger schoolwandelingen in het provinciale domein in de buurt. De kindjes nieuwe dingen bijleren vind ik heerlijk. En sinds mijn burn-out is lopen mijn houvast. Ik zit bij een loopclub, waar we elkaar motiveren en niemand mij veroordeelt. Binnenkort loop ik mijn eerste marathon. En ik volg Spaanse les, want ik wil graag op reis naar Zuid-Amerika. Langzaam probeer ik dus weer te dromen. Langzaam.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!