Mijn verhaal: Veerles zoon Victor (10) was liever nooit geboren

Veerle (36): “Victor was geen makkelijke baby. Nachtenlang hebben we met hem op onze arm rondgelopen. En hij was pas drie toen hij op een dag spoorloos was. Hij was op eigen houtje naar het dichtstbijzijnde parkje gegaan en zat daar op een bank heel rustig te wachten tot we hem kwamen halen. ‘Hoofdje pijn. Victor moe,’ zei hij. Victor zat nooit lekker in zijn vel.

Ook op school gedroeg hij zich anders dan de rest. Als ik hem ’s morgens naar de speelplaats bracht, zag ik alleen maar lachende kinderen die meteen met elkaar begonnen te spelen. Victor niet. Hij stond aan de kant, de boel wat te aanschouwen. ‘Wat deze kindjes doen, vind ik niet leuk’, zei hij. En dan nam hij mijn hand en bleef hij bij me staan totdat de bel ging. Victor was een teruggetrokken kind. Ook de juffen spraken me daar over aan. Dan bloedde mijn hart. Want, mijn god, wat verlangde ik naar een spontane en spelende Victor.

Naarmate de schooljaren vorderden, vertoonde Victor steeds meer gedragsproblemen. Hij luisterde niet in de klas, stoorde de andere kinderen en verveelde zich, zelfs als de juffen hem extra stimuleerden. ‘School is stom’, zei hij na enkele maanden eerste leerjaar. En dat meende hij. Op een dag weigerde hij nog te gaan. En toen begon de hel. Elke ochtend opnieuw ruzie. Om dan een totaal overstuur kind aan de schoolpoort achter te laten. Ik reed vaak huilend naar het werk. Ik wilde mijn zoon zo graag helpen, maar wist niet hoe. Ook mijn man was radeloos. ‘Misschien moet je hem eens testen op hoogbegaafdheid?’ zei een bevriend kinderpsychologe ons. Haar voorgevoel bleek juist. Victor had een veel hoger IQ dan het gemiddelde kind van zijn leeftijd. En hij bleek ook nog eens hoogsensitief te zijn. Maar hij maakte steeds vaker een verdrietige indruk.

“Hij zou het liefst in de wolkenwereld leven, zei hij. Heel ver boven ons. Daar zou hij kunnen zijn wie hij was”

Toen ik met hem naar de kinderarts wilde voor zijn verplichte inentingen, weigerde hij. ‘Als ik de prikjes niet krijg, dan ga ik misschien dood, mama’, zei hij terwijl hij me bloedserieus in de ogen keek. Ik stond aan de grond genageld. Voor het eerst sprak Victor zijn wens uit om er niet meer te zijn. Dan vergaat je wereld als ouder. Je zet je kind met zo veel liefde op de wereld terwijl het er liever niet wil zijn. ‘Waarom ben ik eigenlijk geboren, mama?’ vroeg hij me sindsdien meermaals.

Ik zocht uiteindelijk hulp bij een kinderpsychologe. Wat ik daar hoorde, deed me helemaal verstarren. Victor sprak vrijuit, alsof ik er niet bij was. Hij had het hier helemaal gehad, zei hij. Hij zou het liefste in de wolkenwereld leven. Heel ver boven ons. Omdat hij daar zou kunnen zijn wie hij was. ‘Wat vind je hier dan niet leuk, Victor?’ vroeg de psychologe hem. Victor bleef kort maar duidelijk: ‘Alles.’ De school, de kinderen op school, de juf, mama en papa die zo vaak boos zijn. Maar ook de wereld. De mensen. De ruzies. De oorlogen.’ Die avond heb ik alleen maar gehuild. Wat voor moeder was ik? Wat deed ik verkeerd? Hij was pas acht en kwam er duidelijk voor uit dat hij levensmoe was.

We zijn ondertussen twee jaar verder. Victor is nog steeds met de dood bezig. Zo ontdekte ik enkele maanden geleden nog dat hij op de computer had opgezocht hoe je jezelf het beste kon doden zonder pijn. Alweer slikken, huilen, en aanvaarden dat er weinig is wat wij kunnen doen behalve hem opvangen en veel liefde en aandacht geven. Dat aanvaarden, dat het niet míjn ‘schuld’ is dat mijn kind zich zo voelt, daar heb ik lang over gedaan. Victor gaat nog steeds twee keer per week naar de kinderpsychologe. En dat doet hem goed. Zij geeft hem het gevoel dat hij wel zichzelf mag zijn. En soms zien we al eens een andere Victor. Ook doordat hij van school veranderde. Een school waar wél aandacht en begrip is voor zijn situatie. Hij wordt er ongelofelijk gestimuleerd en krijgt zelfs bepaalde privileges. Zo mag hij à la minute kiezen of hij wil meeturnen of niet. Het galmen en de roepende kinderen in de grote zaal zijn hem vaak te veel. Net als de speel-
tijden. Hij blijft liever rustig binnen. Zo krijgt hij de tijd om zich even van alle prikkels af te zonderen en weer op adem te komen. Victor voelt dat begrip. Voor het eerst zien we hem al eens lachen. En hij heeft er een vriend. Ook dat is nieuw voor hem.

Victor worstelt nog steeds met het leven. Een leven dat zowel voor hem als voor ons altijd onvoorspelbaar zal blijven. Maar we lijken nu wel beter ‘samen’ onderweg te zijn. Zo noemen we elke avond, vlak voor het slapen, drie leuke of gezellige momenten van de dag op. Het opent een gesprek en Victor krijgt de ruimte en tijd om de dag gemakkelijker te verwerken. Als hij weer eens over zijn toeren is, zeg ik hem nu: ‘Wees vandaag maar eens extra lief voor jezelf.’ Ook dat kalmeert hem. Ik blijf de hoop koesteren dat hij ooit wél gelukkig zal zijn en gretig van het leven durft te genieten. Dat wens ik mijn zoon zo toe.”

Lees meer:

• Mijn verhaal: Wat als je zoontje en jijzelf hoogsensitief zijn?
• Hoe kun je een hoogsensitief kind helpen?
• Wat is dat eigenlijk, hoogsensitief zijn?