Niels droomde altijd al om iets met dieren te doen. Gelukkig deelt zijn vrouw Anke die passie, net als een grote liefde voor biolandbouw. En alsof het zo moest zijn, zagen ze een oproep voorbijkomen om te gaan werken op een bioboerderij in Zweden.
Niels verhuist naar een bioboerderij in Zweden
Niels (35): “Zo’n dikke twee jaar geleden ben ik aan een opleiding biologische landbouw begonnen. Ik werkte bij Chirojeugd Vlaanderen, maar ik voelde dat ik iets anders wilde met mijn leven. Mijn vrouw Anke en ik hadden net een huis verbouwd en dat fysieke werk lag me wel. Bovendien wilde ik bewust bijdragen aan een betere samenleving. Ik startte als vrijwilliger bij een schapenbegrazingsproject, daarna volgde ik een imkercursus.
Al snel werd duidelijk dat ik iets met dieren wilde doen. De moeilijkste tak, zo blijkt, dus raadde iedereen me dat af. Maar ik gunde me de tijd om erachter te komen hoe realistisch mijn dromen waren. Na een paar stagemaanden bij een biomelkveebedrijf, voelde ik: dit is het. Alleen is het vandaag niet zo evident om zo’n bedrijf op te starten.
Een uitgelezen kans
Ik schreef me in op een site waar Belgische en buitenlandse boeren vacatures posten. Daar spotte ik een interessante kans, vlak bij Limoges in Frankrijk. Anke en ik gingen er meteen een kijkje nemen en ik zag het potentieel, maar Anke kreeg er letterlijk buikpijn. Ze werd fysiek ziek, dus het was geen match, maar door de streek te verkennen en tal van jonge boeren te ontmoeten, beseften we wel dat zo’n buitenlands avontuur een optie was.
Een tijdje later ving ik op dat Widar, een gemeenschap waar mensen met en zonder beperking samenwonen en werken, op zoek was naar een inwonende boer. Dat sprak me enorm aan: het zou een laagdrempelige manier van boeren zijn, en perfect te combineren met mijn opleiding. Maar net voor ik daar startte, kreeg ik te horen dat Marianne, een Zweedse boerin, op zoek was naar iemand zoals ik.
Marianne kiest er bewust voor om elk kalfje drie maanden bij de mama te laten
Zij en ik begonnen te mailen met elkaar, en uiteindelijk zijn Anke en ik een week naar Zweden getrokken. Dat voelde meteen heel goed. De boerderij ligt aan een meer, grenst aan eindeloze bossen en we hadden een instant klik met Marianne en haar familie. Ook haar manier van werken valt volledig samen met mijn visie. Met vijftig koeien is het een vrij kleine boerderij, maar er wordt al dertig jaar biologisch gewerkt. Zo kiest Marianne er bewust voor om de kalfjes drie maanden bij de mama te laten. Echt pionierswerk.
Na die week kennismaking in Zweden startte ik bij Widar, en dat voelde als thuiskomen. We gingen ook nog twee keer naar Zweden, en ook dat leven begon aan ons te trekken. Het werd alsmaar duidelijker dat er zich twee paden voor ons uitstrekten, twee volwaardige opties: emigreren of hier blijven. En ik liep vast op die keuze, het moest de juiste keuze zijn, maar hoe maak je die? Tot iemand me zei: “Je wilt niet op je 75ste terugblikken en spijt hebben van de dingen die je niet hebt gedaan.” Door het zo te bekijken en ook te beseffen dat geen enkele keuze voor altijd is, dat je altijd terug kunt, werd de stap plots een pak lichter.
Een gesloten biologische cirkel
Dus hakten Anke en ik de knoop door en verhuizen we over een paar weken naar Zweden, naar de boerderij van Marianne. In het laatste stuk van mijn opleiding heb ik onderzocht wat er mogelijk is op de boerderij en welke gewassen we er kunnen telen. Je voelt dat Marianne dat echt apprecieert. Zij is ondertussen een grotere serre aan het installeren en de boomgaard aan het uitbreiden.
Nu al zetten we samen dingen in gang. We willen een boerderij creëren die op zichzelf staat, zonder inmenging van buitenaf. Geen voeder dat aangevoerd wordt, geen bemesting die aangekocht wordt, maar een gesloten biologische cirkel. Tegelijkertijd willen we dat de boerderij opnieuw deel wordt van de gemeenschap, dat mensen bij ons hun groenten, melk en vlees komen halen.
Heerlijk dat we kunnen leren van een ervaren boerin. Anke en ik zijn nog niet klaar om dit project alleen te trekken
Zowel Anke als ik kijken ernaar uit om zelf ook meer die verbinding met de natuur te zoeken. Rust is daar de basis. Je wandelt er uren zonder een auto tegen te komen, je hoort alleen natuurgeluiden en een jas die ritselt. Of dat het leven is wat bij ons past, willen we er nu gaan ontdekken. Bij momenten zullen we het er ook moeilijk hebben. Anke zal haar vriendinnen missen, ik mijn twee muziekbandjes waar ik al jaren mee speel. Op de fiets springen om ergens in de stad een koffie te gaan drinken, zal er niet meer bij zijn, maar we worden met open armen ontvangen, komen in een hechte gemeenschap terecht en we schrijven mee aan een nieuw, spannend verhaal.
Bovendien zal ik er niet alleen voor staan. Marianne denkt niet aan stoppen, maar wil wel graag de verantwoordelijkheid delen. Het ideale scenario, want ik ben er nog niet aan toe om zo’n project in mijn eentje te trekken. Toen we er in december waren, kwamen we na een wandeltocht in de sneeuw in het donker terug bij de boerderij. Er brandde licht in de stal, je zag de silhouetten van de koeien en spelende kalfjes en ik dacht: dit is het. Hier wil ik zijn.”