Het begint vaak met één glaasje, maar soms gaat het snel van kwaad naar erger. Zo werd Ans verslaving aan alcohol en kalmeringspillen haar bijna fataal.

Meer zelfvertrouwen

An (42): “Ik herinner me nog vaag een avond dat ik als tiener met vrienden op café ging. Ik wist dat de jongen op wie ik een oogje had er ook zou zijn, dus voor ik naar binnen ging, haalde ik een fles sterke drank in de nachtwinkel om mezelf ‘wat moed in te drinken’. Alcohol gaf me het zelfvertrouwen dat ik niet had, het gevoel gezien te worden. Na zulke avonden werd ik ’s morgens met een kater wakker en dronk ik opnieuw. Alleen zo durfde ik iedereen weer onder ogen te komen. Zo ging het telkens opnieuw, jaren aan een stuk.

Op het moment dat ik als stewardess mijn eerste vlucht deed, was mijn lijf al helemaal gesloopt van al die wilde avonden. De huisarts schreef me slaappillen voor om de wisselende uren beter te verteren. ‘Een halfje voor het slapengaan’, zei hij. De eerste keer dat ik er een nam, was… geweldig. Ik werd slaperig, stopte met piekeren en zat in een gelukzalige roes. Net alsof ik tipsy was van alcohol. Maar al snel was een halfje niet meer genoeg, en voor ik het goed en wel besefte, nam ik er elke avond drie of vier. Mét een glas wijn, soms zelfs een hele fles.

Ik sliep uiteraard heerlijk, maar ’s morgens werd ik onrustig wakker, met een serieuze kater en bevende handen. Zo kon ik toch niet vliegen? Dan maar een Temesta (een kalmeringsmiddel, red.) om de dag goed door te komen. Ik wist dat die kalmeringspillen alles erger maakten, maar op een zwak moment nam ik er toch één. En nog één… En nog één. Op den duur slikte ik er wel acht op een dag, dronk ik ’s avonds drie flessen wijn leeg en sloeg ik nadien nog een handvol slaappillen achterover. ’s Morgens werd ik wakker en zag ik vijf, zes lege flessen op het aanrecht staan, terwijl ik er maar drie gekocht had. Was ik ’s avonds dan nog naar de nachtwinkel gereden? Ik wist het niet…

Een dodelijke cocktail

Na het overlijden van mijn vader zakte ik nog dieper weg. Ik had hem jaren genegeerd, nadat hij me had gewaarschuwd voor mijn destructieve gedrag. Nochtans wist hij als geen ander wat een verslaving met je doet, hij was zelf een ex-alcoholverslaafde. Ik voelde me zo schuldig dat ik toen niet naar hem geluisterd heb, dat ik mezelf nog meer verdoofde met kalmeringspillen en alcohol. Het was een dodelijke cocktail, die me op 25 juli 2012 ook echt bijna fataal werd. (stilte)

Ik had alles in huis gehaald voor een gezellige picknick met mijn buurmeisje. Terwijl ik in de keuken broodjes stond te smeren, nipte ik zo nu en dan van een glas wijn, tot plots het licht uitging. Pas de dag erna werd ik wakker, in het ziekenhuis. Langzaam besefte ik wat er was gebeurd… Ik had niet alleen gedronken, maar ook nog kalmeringspillen geslikt. Als de mama van mijn buurmeisje me niet had gevonden, had ik het misschien niet overleefd.

Daar, in het ziekenhuisbed, zag ik eindelijk in dat het zo niet verder kon. De psycholoog van het ziekenhuis regelde een opname in een ontwenningskliniek, al moest ik nog een maand wachten voor ik er ook effectief ‘binnen’ kon.

Na die dodelijke cocktail heb ik geen druppel meer gedronken, geen pammeke (kalmeringsmiddel, red.) meer geslikt, ook al kon ik niet meteen opgenomen worden. Ik ben thuis afgekickt, en dat was… verschrikkelijk. Rillen, zweten, niet kunnen slapen. Het voelde alsof ik ging sterven. Maar toen ik eindelijk naar de ontwenningskliniek mocht, was het ergste achter de rug en kon ik me volledig op mijn herstel focussen.

Ik zie me nog angstig zitten in de eetzaal, wachtend op ‘mijn’ groep. Maar vanaf de eerste ontmoeting voelde ik me zo gesteund. De verhalen die ik hoorde, zo rauw en puur, gaven me voor het eerst het gevoel dat ik niet alleen was. Uiteindelijk ben ik er vier maanden gebleven, wat echt nodig was. Na al die jaren in een roes geleefd te hebben, wist ik niet meer hoe ik op een nuchtere manier met mensen moest omgaan.

Ik heb de psychiater in het begin zelfs gesmeekt om de groepstherapie over te slaan, uit angst om uitgelachen of veroordeeld te worden. Maar achteraf gezien waren die momenten het meest waardevol, omdat ik door de verhalen van lotgenoten pas echt besefte wat een verslaving is en wat het met je doet. Dat was met momenten intens en zwaar, maar onmisbaar om af te kicken.

Tien jaar clean

De dag dat ik naar huis mocht, ben ik meteen naar de apotheek gereden waar ik altijd mijn slaap- en kalmeringspillen ging halen. Niet dat ik haar de schuld geef van mijn verslaving. Ik was een meester in manipuleren, waardoor ze me telkens een nieuw doosje gaf. ‘Als je me hier ooit nog ziet, geef me dan niets mee alsjeblieft’, heb ik haar gesmeekt. Gelukkig is dat nooit voorgevallen, want op 25 juli ben ik tien jaar clean. Tien jaar waarin ik niet één glas heb gedronken, niet één pammeke heb geslikt. Wat niet wil zeggen dat het gemakkelijk was, of is. Alcohol is óveral, het zit zelfs in een potje chocolademousse uit de supermarkt. En één hap is al genoeg om te hervallen…

Bijna elke dag word ik nog geconfronteerd met mijn verleden, maar misschien is dat niet zo slecht, dat houdt me scherp. Net als de lotgenoten die ik sinds kort als verslavingscoach begeleid. Ik weet beter dan wie ook dat het in je eentje niet lukt. Ik zie nu vanop een afstand wat een verslaving met een mens kan doen en naar dat leven wil ik echt nóóit meer terug.”

Uit: Libelle 14/2022.

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!