Het begint vaak met één glaasje, maar soms gaat het snel van kwaad naar erger. Zo was Leanne jarenlang verslaafd aan alcohol. Tot ze zich vrijwillig liet opnemen.

Verslaafd aan alcohol

Leanne (56): “Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik ben groot geworden met de fles. Ik geef mijn ouders zeker niet de schuld, maar ik heb nooit anders geweten dan dat er thuis alcohol was. Elke avond stond er een fles op tafel en het weekend spendeerden we steevast op café. Het is daar dat ik mijn eerste kriekske heb gedronken, twaalf was ik toen. Als ik er nu op terugkijk, is het vanaf dat moment misgelopen.

Als kind was ik timide, maar als ik een glaasje op had, voelde ik me een pak zelfzekerder. Tegen mijn achttiende verlangde ik meer en meer naar dat gevoel. Als ik dan met vriendinnen uitging, nam ik een wijntje om mezelf wat moed in te drinken. Maar uiteraard bleef het niet bij ééntje. Soms ging ik zo ver dat ik me ’s anderendaags níéts meer herinnerde.

Tot mijn vijfendertigste hield ik alcohol enkel voor het weekend, maar twee mislukte huwelijken en twee kinderen, die ik in mijn eentje heb grootgebracht, later greep ik ook tijdens de week al naar de fles. Ik had altijd wel een excuus. ‘Een glaasje om de stress te vergeten.’ Of: ‘Een cavaatje om bij te komen na een zware dag.’ Maar hoe ouder de kinderen werden, hoe méér ik begon te drinken. Uit eenzaamheid, denk ik nu. Ik had het idee dat ze mij niet meer nodig hadden, dus klampte ik me vast aan de alcohol.

Eentje kan geen kwaad

Het ergste is dat ik zelfs geen moeite deed om mijn drankgebruik te verdoezelen. Mijn kinderen hebben me meer dronken dan nuchter gezien, maar ik zag niet hoe erg ze eronder leden. Zelfs niet toen de oudste op een avond de politie belde. Ik had enkele vrienden over de vloer gehad en had weer te diep in het glas gekeken. ‘Het spijt me, maar zo kan het écht niet verder’, zei hij toen de agenten me meenamen.

Na een nacht in de cel werd ik naar de psychiatrie gebracht. Ik herinner me nog dat ik de hele rit huilde. Niet uit schuldgevoel, wel uit zattigheid. Weer nuchter was ik ontzettend kwaad. De psychiatrie was toch geen plek voor mij? Ik was toch niet ziek? Na een maand heb ik de kliniek verlaten, en ik moet toegeven dat het nachtje in de cel en dat verblijf in de psychiatrie een diepe indruk hadden nagelaten. Daardoor wist ik een jaar lang nuchter te blijven.

Maar op een feestje met vrienden ben ik gezwicht. ‘Ach Leanne, ééntje kan geen kwaad’, moedigde iedereen me aan. Voor ik het goed en wel doorhad, was de fles weer leeg. Tien jaar geleden besefte ik dat als ik zo bleef drinken, ik niet lang meer zou leven. Op de momenten dat ik dronken was, voelde ik… niets. Maar als ik nuchter was, raakte ik verstrikt in depressieve gedachten. Zo erg zelfs dat ik een zelfmoordpoging ondernam. (stilte) Dat was het moment dat ik met een klein hartje bij een afkickkliniek ben gaan aankloppen.

Daar heb ik voor het eerst ingezien dat ik verslaafd was en dat ik, en ik alleen, verantwoordelijk ben voor mijn leven. Drie maanden ben ik er gebleven, tot ik me sterk genoeg voelde om alle handvatten die ik er had gekregen, mee te pakken in het echte leven. Dat dacht ik toch. In de kliniek hadden ze me gewaarschuwd: ‘Als je de draad van je oude leven weer oppikt, sta je hier binnen de kortste keren terug.’ Ik moest afscheid nemen van het leven waarin alcohol normaal was. ‘Ach, ik kan heus wel nee zeggen, hoor’, dacht ik, maar wat was ik overmoedig. Overal waar ik kwam, werd er gedronken.

Uiteindelijk was ik het zo beu om dat glaasje telkens weer af te wijzen, dat ik bezweek. In een mum van tijd ging de wijn weer veel te vlot binnen en liet ik me een tweede keer opnemen.

Schuld en schaamte

Tijdens die opname leerde ik pas écht loslaten. De schaamte om mijn jarenlange drankmisbruik, maar ook het leven dat ik zo gewend was. In zo’n kliniek leef je volgens een strikt regime, en structuur was wat ik nodig had. Ik leerde er ook dat als ik naar huis mocht, ik de weekends niet op een terras moest slijten, maar wel moest gaan wandelen in het bos. Dat ik afscheid moest nemen van vrienden die geen begrip hadden, en er nieuwe moest zoeken om de vicieuze cirkel te doorbreken.

Intussen heb ik een lieve man die zelf geen druppel drinkt. Dat helpt. Ik ben nu vijf jaar clean, maar ik blijf mijn leven lang alcoholist. Een nuchtere alcoholist, dat wel, maar het verlangen naar een glas verdwijnt niet zomaar. Zelfs de geur en de bubbels van alcoholvrije schuimwijn brengen me al in de verleiding. Maar als ik mijn kinderen zie glunderen als ik het bij een glaasje water hou, dan weet ik weer waarvoor ik het doe.

In het begin was dat wel anders. Dan keken ze me op feestjes argwanend aan als ik luidruchtig werd of de flauwe plezante uithing. Maar het vertrouwen is er nu gelukkig wel. Dat ik een oma mag zijn voor mijn kleinkind, is daar het perfecte bewijs van. Zonder mijn lieve familie was het me nooit gelukt. Had ik geweten dat het leven zo simpel en toch zo mooi kon zijn, had ik de stap naar een nuchter leven al veel vroeger gezet.”

Uit: Libelle 14/2022.

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!