“Ik probeer het gemis van mijn ‘clan’ op te vangen door thuis zelf voor een volle tafel te zorgen”
Na de dood van haar moeder verwaterde de hechte band in de familie van Hille. Die warme familieband mist ze nu enorm…
Verwaterde familieband
Hille (31): “In mei was ik op een communiefeest van de zoon van mijn beste vriendin. Haar familie zat aan één lange tafel, er werden grapjes gemaakt, schouderklopjes gegeven, gekaart en geknuffeld. Het was voor mij het meest idyllische beeld ter wereld. Ik keek ernaar, en de tranen sprongen in mijn ogen. Ik heb dat ook gehad, die warmte van een grote familie, maar ben het verloren, en dat doet nog elke keer pijn.
Ik kom uit een klassiek gezin: moeder, vader, vier dochters. Ik ben de jongste. Mijn lieve nonkel Jean woonde bij ons in. Hij had het syndroom van Down, en mijn zussen en ik beschouwden hem als een broer. Ik zal het misschien idealiseren, maar ik herinner me mijn kindertijd als een warm bad vol liefde.
Ik herinner mij de eerste ochtend toen we net samenwoonden, met ons twee. De tranen vielen in mijn kom muesli. Het was té stil en ik miste mijn familie
Tussen mijn ouders ging het niet altijd even goed, mijn vader was een onrustige, zoekende man, maar er was thuis altijd volk genoeg om die spanning op te vangen. Mijn zussen gingen vóór mij het huis uit, maar kregen al snel kinderen en die werden liefdevol opgevangen door mijn moeder. Wéér leven in huis, weer die volle tafel.
Toen ik mijn vriend Johan leerde kennen, en er over samenwonen werd gesproken, voelde ik een krop in mijn keel. Ik wilde wel met hem samen zijn, maar ik was bang voor een soort leegte. Met twee aan tafel in plaats van met minstens acht? Hoe raar zou dat zijn? Ik herinner mij de eerste ochtend met ons twee, de tranen vielen in mijn kom muesli. Het was te stil en ik miste mijn moeder en nonkel Jean enorm. Dat gemis werd uiteindelijk minder, maar ik sprong elke dag bij mijn ouders binnen. Ik heb die eerste jaren vaker daar gegeten dan in mijn eigen appartement.
Van een vol naar een leeg huis
En toen gebeurde er iets verschrikkelijks. Op een doodgewone zondagochtend werd mijn moeder aangereden toen ze naar de bakker fietste. Ironisch genoeg om pistolets te halen voor een verjaardagsbrunch met de hele familie. Ze is nog naar het ziekenhuis gebracht, maar overleed daar een paar uur later.
De schok was enorm, maar in het begin droegen wij ons verdriet samen. We kampeerden in het ouderlijke huis, en hoe verdrietig we ook waren, er was een troostende verbondenheid. Mijn vader installeerde direct rituelen: elke vrijdagavond samen frietjes eten en zondagnamiddag pistolets. Dat ging een halfjaar goed, tot onze familie in een soort vrije val terechtkwam.
Waarom kon mijn vader alleen nog genieten in de vorm van reizen, etentjes of een biertje op een terras met Iris? Waarom niet meer met ons?
Nonkel Jean stierf even onverwacht als mijn moeder, aan een hartaanval. Mijn zus verliet haar man voor iemand die aan de andere kant van het land woonde en zij bleef vooral daar. Het ouderlijke huis voelde steeds leger. Maar de grootste slag kwam toen papa Iris leerde kennen, twintig jaar jonger dan hij… Iris is, denk ik, wel oprecht verliefd op papa, maar het was van in het begin duidelijk dat zij geen behoefte had aan zijn ‘aanhang’.
Na amper een maand woonde papa zo goed als bij haar in. Onze frietjes en zondagse pistolets-tradities verwaterden en zelfs op verjaardagsfeestjes van de kleinkinderen dook hij minder op. Er was altijd iets belangrijkers met Iris gepland. Mijn zussen en ik gaven aan dat we ons warme nest misten, maar papa ging steeds meer in het verzet. ‘Ik heb jaren voor anderen geleefd, nu is het aan mij’, en ‘waarom gunnen jullie mij mijn geluk niet?’ , waren zijn argumenten.
De verkoop van het ouderlijke huis voelde aan als verraad
Ik begrijp dat, maar waarom kon genieten alleen nog in de vorm van reizen, etentjes of een biertje op een terras met Iris? Waarom niet meer met ons? Het werd akelig stil in onze familie. Mijn twee zussen en ik zetten de frietjes-op-vrijdag-traditie voort, maar we voelden vooral het gemis van al diegenen die er niet meer bij waren. Intussen eten we enkel de eerste zondag van de maand nog samen.
Vorig jaar heeft papa het ouderlijke huis verkocht. Vreselijk vonden wij dat. Ons hoofdkwartier, de plek waar we altijd samenkwamen, waar zoveel herinneringen hangen… Gewoon wegdoen? Maar papa was vastbesloten: het huis was te groot, en hij was er bijna nooit meer. Mijn zussen en ik moesten voor de verkoop mee gaan tekenen bij de notaris. Ik kreeg geen woord gezegd, en ben na afloop meteen vertrokken. Ik heb het gevoel dat hij mijn moeder verraadt. Voor haar was familie zo belangrijk, hoe kan hij dat weggooien? Mijn zussen voelen dat ook zo aan, maar kunnen hun knop makkelijker omdraaien. Zij hebben hun eigen gezin, dat helpt.
Het belang van een volle tafel
Ik probeer het gemis van mijn clan op te vangen door thuis zélf voor een volle tafel te zorgen. Ik nodig mijn schoonfamilie vaak uit, en onze vrienden weten dat ze bij ons altijd mogen binnenspringen voor een hapje en een babbel. En ze doen dat gelukkig ook. Ik hoop dat ik later een tafel kan vullen met mijn eigen kinderen.
Spijtig genoeg loopt dat niet van een leien dakje, voorlopig wil de natuur niet mee. Maar op een dag komt het goed. Dan heb ik mijn lange tafel terug, vol mensen die je graag zien, of je nu huilt, lacht, ziek of slechtgezind bent. Ik hang een grote foto van mijn moeder en nonkel Jean boven die tafel, zo zijn zij er ook altijd een beetje bij.”
Meer openhartige verhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!