Mijn verhaal: Wendy krijgt de eindjes amper aan elkaar geknoopt

Alleenstaande mama Wendy heeft het nog moeilijker om rond te komen nu alles zoveel duurder is geworden. En dat zorgt voor een leven vol gepieker en zorgen.

Wendy (40): “Mijn winterjas is tot op de draad versleten, maar ik moet er nog mee door tot de solden in januari. Ik rijd in een gammel tweedehands autootje dat ik nodig heb om naar mijn werk te gaan en dat ik ook alleen daarvoor gebruik. Als de kinderen in bed liggen, gaat de verwarming uit en brandt er in de woonkamer nog maar één lamp. Mijn televisie en wasmachine zijn op afbetaling gekocht; zulke bedragen kan ik onmogelijk ineens neertellen.

Dat ik mezelf dingen moet ontzeggen, vind ik niet het ergste. Ik ben er vooral het hart van in dat mijn kinderen moeten opgroeien in een gezin waarin geld, of het gebrek eraan, zo’n grote rol speelt. Ik gun ze zoveel meer dan ze nu krijgen.

“Als ik heel zuinig ben, kom ik net rond, maar dan mag er ook niks fout gaan of stuk gaan”

Mijn dochter is twaalf en mijn zoon zeven. De vader van mijn dochter is nog voor haar geboorte uit beeld verdwenen. Van de vader van mijn zoon ben ik gescheiden. In het begin hadden we nog een co-ouderschapsregeling, maar sinds hij verhuisd is en verder weg woont, kan onze zoon alleen in de schoolvakanties naar hem toe. Mijn kinderen zijn in de praktijk dus bijna altijd bij mij. We hebben het goed samen, maar het is niet makkelijk om er altijd alleen voor te staan, ook financieel.

Gelukkig krijg ik voor mijn zoon alimentatie. Het is niet veel, maar alle beetjes helpen. Daarnaast is er het kindergeld, plus mijn loon. Ik werk als caissière in een supermarkt, dertig uur per week. Alles samen komt hier maandelijks iets meer dan 1800 euro binnen. Dat lijkt doenbaar, en ik besef goed dat er gezinnen zijn die het met minder moeten doen, maar in de praktijk krijg ik de eindjes moeilijk aan elkaar geknoopt. Als ik heel zuinig ben, kom ik net rond, maar dan mag er ook niks fout gaan of stuk gaan.

Ik huur vrij goedkoop: 675 euro per maand. Maar omdat het een oud en slecht geïsoleerd huis is, zit ik met hoge energiekosten. Tot nog toe had ik een voorschotfactuur van 160 euro per maand, wat ik al veel vond, maar nu de energieprijzen de pan uit rijzen wordt die opgetrokken tot boven de 400 euro. Geen idee waar ik dat geld vandaan moet halen. Het gebeurt nu al vaak dat ik een rekening even moet laten liggen, omdat het die maand niet lukt, of dat ik de huur of afbetaling van mijn tv of wasmachine veel te laat betaal.

Elke keer als de bel gaat, vrees ik dat het de huisbaas is, of een deurwaarder. Het leven wordt steeds duurder. Ik werk in een supermarkt, dus ik weet maar al te goed hoe sterk de prijzen gestegen zijn. Het was altijd al een heel gepuzzel om de kosten van mijn wekelijkse boodschappen te drukken, maar nu moet ik echt goochelen om mijn kinderen goed en gezond te laten eten. Fruit is er altijd in huis, daar maak ik een punt van. Geen dure vruchten als frambozen of ananas, maar appels of peren, en liefst nog de variëteiten die in promotie staan. En als we op vrijdag diepvriespizza’s van het huismerk
eten, is dat voor ons een feestmaal.

“Hoe ik ook mijn best doe, ik krijg mijn achterstand niet weggewerkt en moet mijn kinderen meer ontzeggen dan me lief is”

In mijn jeugd hadden we het thuis ook niet breed. Ik herinner me nog goed hoe het voelde om als kind niet de kleren of spullen te hebben die andere kinderen wél hadden, of om niet naar een verjaardagsfeestje te kunnen gaan omdat er geen geld was voor een cadeautje. Als we centen mee naar school moesten nemen voor een uitstapje, durfde ik dat thuis amper te vragen. Ik heb niet verder gestudeerd, daar was zelfs geen sprake van. En waar je wieg heeft gestaan, bepaalt voor een stuk je leven, ondervind ik nu.

Hoe ik ook mijn best doe, ik krijg mijn achterstand niet weggewerkt en moet mijn kinderen meer ontzeggen dan me lief is. Mijn dochter zou graag een gsm hebben, net als haar vriendinnetjes, maar daar moet ze zelf voor sparen van het kleine beetje zakgeld dat ze krijgt, dus dat kan nog lang duren. Gelukkig heb ik lieve kinderen die begrip hebben voor de situatie. Ze klagen er niet over dat we nooit op vakantie kunnen gaan en zijn blij met een daguitstapje naar zee of een picknick in het bos.

Armoede veroordeelt je tot een leven vol gepieker, zorgen en angsten. Angst dat iemand van ons ziek wordt, want ziek zijn kost geld. Angst dat de wasmachine of auto het begeeft. Angst dat ik mijn werk verlies. Angst dat mijn kinderen later geen studiebeurs krijgen, of dat ik hun studies niet zal kunnen betalen. Armoede is ook zoveel meer dan geen geld hebben of moeilijk rondkomen. Het knaagt aan je zelfbeeld, maakt je onzeker, zorgt ervoor dat je het gevoel hebt minder waard te zijn.

Ik ben realistisch en heb voor mezelf niet veel dromen, maar die ene droom geef ik niet op: dat mijn kinderen later meer kansen krijgen dan ik, en een makkelijker leven waarin ze niet aldoor moeten rekenen en elke euro moeten omdraaien.”

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Anja rouwt om haar overleden ex-man
• Mijn verhaal: Angela verhuisde terug naar het dorp van haar jeugd
• Mijn verhaal: Lotte wandelde maandenlang door de woeste natuur van Amerika

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!