Mijn verhaal: de zoon van Miranda is naar Kroatië verhuisd voor de liefde

Miranda’s zoon leerde op Erasmus zijn vriendin kennen en besloot om na zijn studies naar haar thuisland Kroatië te verhuizen. Hoewel Miranda niets liever wil dan dat haar zoon gelukkig is, heeft ze het er toch moeilijk mee dat hij zo ver van het ouderlijk nest woont. 

Miranda (54): “Thijs was drie jaar oud toen zijn zusje geboren werd, in de zomer van 1996. Ons geluk was van korte duur: amper een maand later vond ik onze babydochter levenloos in haar bedje. Omdat ik het daarna niet meer aandurfde om zwanger te worden, is Thijs ons enige kind gebleven. Ik heb er altijd over gewaakt dat ik hem niet te veel verwende. Maar als je slechts één kind hebt, draait nu eenmaal een groot stuk van je leven rond hem of haar.

Toen Thijs op zijn achttiende op kot ging, vond ik het best moeilijk om hem een stukje los te laten. Maar hij kwam nog elk weekend naar huis en onze band bleef warm en hecht. Thijs en ik konden altijd al goed met elkaar praten, maar in die periode werden onze gesprekken nog mooier en dieper. Ik genoot daarvan, zeker omdat mijn man niet zo’n prater is. Thijs studeerde rechten, had mooie cijfers en was behoorlijk ambitieus. We waren dan ook niet verbaasd dat hij op Erasmus wilde gaan, om een semester te studeren aan een buitenlandse universiteit. Het werd Coimbra, in Portugal. Ik hield mezelf voor dat die vijf maanden snel voorbij zouden zijn, en dat afstanden vandaag de dag nog maar weinig voorstellen, met alle communicatiemiddelen en goedkope vluchten. Maar het gemis knaagde aan me en ik keek altijd erg uit naar onze skypegesprekken.

Tijdens die gesprekken viel af en toe de naam Maja. Ze woonde in dezelfde studentenblok, was afkomstig uit Kroatië en eveneens op Erasmus. Toen we halverwege Thijs’ verblijf bij hem op bezoek gingen, was het snel duidelijk: dit was meer dan zomaar een vriendinnetje. ‘Ach, ze zijn jong en hebben elkaar gevonden in een vreemd land; dit blijft niet duren’, suste mijn man die mijn bezorgdheid opmerkte. Maar ik dacht alleen maar: ‘Stel dat het wél zo is en dat hij in het buitenland gaat wonen…!?’. Ik mocht er niet aan denken. Dit was een scenario waarmee ik nooit rekening had gehouden. Als ik aan later dacht, zag ik onze zoon in België wonen, werken, de liefde van zijn leven ontmoeten, een gezin stichten. Als er kleinkinderen kwamen, zou ik een dag in de week oppassen en het jonge gezin zoveel mogelijk bijstaan. Op zondag zou Thijs met vrouw en kinderen bij ons komen eten. We zouden veel aan elkaar hebben: wij aan hen en zij aan ons. Dat toekomstbeeld kwam ineens op losse schroeven te staan. Maja heeft na hun Erasmustijd haar studies afgemaakt in Kroatië en Thijs in België, maar hun relatie heeft het overleefd. Mijn gevoel naar Maja toe was dubbel: ik vond haar een schat van een vrouw en begreep perfect wat Thijs in haar zag. Toch hoopte ik stiekem en dat het niet zou blijven duren tussen hen. Ik weet nog dat het even uit was na een ruzie, en dat ik Thijs toen getroost heb maar tegelijk iets voelde dat neigde naar opluchting. Waarop ik me weer schaamde, omdat ik zo egoïstisch was terwijl mijn zoon verdriet had.

“Met mijn verstand wist ik dat ik hem niet kon en mocht tegenhouden, maar ik vond het verschrikkelijk. Ik mis hem zo”

Na zijn afstuderen besliste Thijs vrijwel meteen dat hij naar Kroatië zou verhuizen. Ik vond dat niet evident. Waarom niet met Maja samenwonen in België? Ik was teleurgesteld: onze zoon, ons enig kind, gaf zonder verpinken zijn thuishaven op voor zijn lief. En ook al wist ik met mijn verstand dat ik hem niet kon en mocht tegenhouden, ik vond het verschrikkelijk. Mijn man had het ook liever anders gezien, maar hij is pragmatischer ingesteld dan ik: kinderen vliegen nu eenmaal uit, en Thijs vloog gewoon wat verder dan gemiddeld. Dat ik me zonder meer in de steek gelaten voel door Thijs, en me afvraag of ik dan als moeder niet méér voor hem beteken, durf ik alleen kwijt bij mijn beste vriendin. Zij heeft ook jongvolwassen kinderen, die wél in de buurt wonen, dus ze begrijpt wat ik mis.

Thijs woont nu bijna drie jaar in Osijek, een stad in Kroatië op zowat 1600 kilometer van hier. Hij werkt als jurist bij een internationale firma, Maja heeft een baan aan de universiteit. Ze zijn nog altijd gelukkig samen, willen een huis kopen en niet lang meer wachten met kinderen. Ze komen twee keer per jaar naar België, wij gaan één keer per jaar naar ginder. Tenminste, als corona daar geen stokje voor steekt, zoals vorige zomer. Het is altijd hartverwarmend om elkaar terug te zien, en tussendoor whatsappen we uiteraard geregeld, maar het is anders dan als je kind dichterbij woont. Ik mis het om zomaar bij elkaar te kunnen binnenspringen. Een pot soep brengen als iemand ziek is, samen de verjaardagen vieren, kleine dingen van alledag vertellen. En wat als er straks een baby geboren wordt? Hoe bouw je een band op met een kleinkind dat je slechts een paar weken per jaar kunt knuffelen en dat wellicht een andere taal spreekt? Ik moet het loslaten, en me erbij neerleggen dat het leven niet altijd is zoals je het droomt. Ik moet voor ogen houden dat er maar één ding is dat echt telt: dat Thijs gelukkig is. En ja, dat is hij. Maar ik mis hem zo.”

Uit: Libelle 53/2020 – Tekst: Carine Stevens

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Line is soms jaloers op haar stiefkinderen
• Openhartig gesprek met Françoise Desguin, mama van onze premier
• Mijn verhaal: Carla is nooit verliefd geweest op haar vriend

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!