Hoe voelt het om op te groeien in een gezin waar je broer of zus altijd de hemel in wordt geprezen terwijl jij niet gezien wordt? Wat doet dat met je zelfvertrouwen? Karen (32) doet openhartig haar verhaal.

Geen goede band

Karen (32): “Twee handen op één buik zijn mijn zus en ik zeker nooit geweest, maar de strijd tussen ons is wel verergerd toen mama en papa gescheiden zijn. De band met mijn moeder is nooit goed geweest, dus zodra ik oud genoeg was om te kiezen, bleef ik bij mijn vader wonen. Mijn moeder heeft altijd gedaan alsof ze dat niet begreep, maar dat geloof ik niet.

Ze heeft er nooit een geheim van gemaakt dat haar eerste kind een zoon moest zijn, het feit dat ik een dochter was heeft ze nooit kunnen verkroppen. Mijn komst moet haar erg teleurgesteld hebben, want wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg. Jaren aan een stuk heeft ze mij gezegd dat ik dom was, dat ik slecht was, dat ik niks kon… Op den duur was de relatie tussen ons helemaal verzuurd en had ik totaal geen zelfvertrouwen meer.

Tegenover mijn zus gedroeg mama zich helemaal anders. Als kind was zij overduidelijk het prinsesje van mijn moeder. Ze noemde haar ook letterlijk zo. ‘Kom hier, prinsesje’, ‘Ik zal je helpen, prinsesje’, ‘Ik ben blij dat ik je zie, prinsesje’. Keer op keer. Ik werd daar verdrietig van, maar ook ontzettend boos. Waar had ik dat aan verdiend? Mijn vader heeft die houding overgenomen. Wat mijn zus ook doet, ze blijft altijd dat kleine prinsesje.

Mijn zus en ik zijn intussen allebei getrouwd en kregen een kind, maar terwijl mijn gezin gelukkig en stabiel is, heeft zij er een puinhoop van gemaakt. Ze werd verliefd op een ander en hoewel ze verschillende kansen heeft gekregen om terug te gaan naar haar man, is ze toch vertrokken. Ik kan die keuze echt niet begrijpen, maar hoe bont ze het ook maakt, mama en papa blijven haar door dik en dun steunen. Ook al doet zij gewoon altijd haar zin.

We zien elkaar nu enkel nog op feestdagen en zelfs dat ligt moeilijk. Omdat ze zo ongeveer bij elke gelegenheid een andere man meebrengt, stelde ik aan mijn vader voor om een ‘minimumtijd’ op te leggen. Minstens zes maanden samen zijn met iemand voor ze hem mee naar een feest neemt, zo raar is dat toch niet? Maar toen ze afgelopen Nieuwjaar weer een nieuwe verovering wilde meebrengen, durfde mijn vader niet op tafel te slaan. Toen ik mijn vader zei dat hij moest kiezen: zij of ik aan de feesttafel, draaide het erop uit dat zij samen vierden, zonder mij en mijn gezin!

Ik leef een normaal leven, doe alles zoals het hoort, en dan nóg blijft mijn kleine zus het prinsesje waar ten koste van alles en iedereen rekening mee gehouden wordt! Ik voel mij echt miskend. Mijn zus haar wil is wet en ze komt er nog mee weg ook.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!