Greet is hoogzwanger van haar partner, die 100 kilometer verder woont. Samenwonen is omwille van hun gezinssituatie praktisch niet haalbaar.

Eén grote happy family

Greet (42): ” ‘Wil jij nog kinderen?’, vroeg ik aan Daan, helemaal in het begin van onze relatie. ‘Nee’, antwoordde hij beslist, tot mijn opluchting. Samen hadden we al zes kinderen tussen elf en achttien jaar uit vorige relaties en we naderden de veertig. Geen van ons beiden had behoefte aan nog een kind. Bovendien woonde ik in Deurne en Daan zo’n honderd kilometer verder in Bree. Samenwonen was omwille van onze gezinssituatie praktisch niet haalbaar.

Dat is nu, vier jaar later, nog steeds zo, maar toch ben ik inmiddels hoogzwanger. En nee, dat is geen ongelukje. Ik leerde Daan kennen via een Facebookgroep. Onze chatsessies werden steeds persoonlijker, tot we besloten om af te spreken. Het was meteen raak. In geen tijd bracht ik het grootste deel van mijn kinderloze dagen bij hem door in Bree. Dat betekende dat ik ’s morgens om 6.15 uur naar mijn werk moest vertrekken, maar dat had ik er graag voor over.

Ook tussen zijn drie kinderen en mijn trio was er meteen een klik. Het doet me nog steeds enorm veel plezier om hen zo fijn met elkaar te zien omgaan. De vakanties brengen we steevast allemaal samen door als één grote happy family. De kinderen kijken daar zelfs even hard naar uit als wijzelf. Ruzies zijn er zelden of nooit. En weet je wat ik hartverwarmend vind? Als het Moederdag is, krijg ik ook van zijn kinderen spontaan een cadeautje.

Toch een liefdesbaby

Twee jaar geleden, totaal onverwacht, begon het plots te kriebelen elke keer als ik een baby zag. Aanvankelijk deden Daan en ik er wat lacherig over. Maar hoe langer hoe meer begonnen we open te staan voor het idee. Een kindje van ons samen, hoe zou dat zijn? Op een dag flapte ik het eruit: ‘Wat denk je? Gaan we ervoor?’ Daan knikte en nam me in zijn armen.

Toch ging er nog een hele tijd overheen voor ik eindelijk streepjes op de zwangerschapstest zag verschijnen. Ik was zo blij toen het eindelijk zover was. Toen ik Daan belde met het goede nieuws, slaakte hij een kreet van vreugde. Naar dit moment hadden we zó uitgekeken. De kinderen hadden gemengde gevoelens over een toekomstig broertje of zusje, mijn dochter was er zelfs ronduit tegen. Dat stelde me teleur, tot ik begreep waar die afwijzende houding vandaan kwam. De schat vond dat ik het al zo druk had met mijn huishouden en voltijdse job en was bang dat het zorgen voor een kleintje te veel voor me zou worden. Die ongerustheid raakte me diep. We hebben er uitgebreid over gepraat en intussen is ze helemaal bijgedraaid. Dit nieuwe zusje (ja, het is een meisje!) is meer dan welkom.

Ik moet toegeven dat ik veel relaxter sta in deze zwangerschap dan de vorige keren. Misschien komt dat doordat ik niet alleen ouder, maar ook nuchterder ben geworden? Ik bekijk het van dag tot dag. Gelukkig heb ik geen last van kwaaltjes of pijntjes en kan ik dus volop genieten. En als ik het toch eens wat zwaarder heb, vangt Daan me op. Hij gaat altijd met me mee naar de dokter en vraagt dagelijks hoe ik me voel. Dat was helemaal anders bij mijn vorige zwangerschappen. De vader van mijn kinderen was veel minder betrokken en steunde me amper. Daarom vind ik het heerlijk om het te mogen overdoen met een partner aan mijn zijde die me wél bijstaat. Ook al woont hij honderd kilometer verderop.

Ik ben gelukkig, maar toch lig ik soms wakker van het feit dat we zo ver van elkaar wonen. Ik wil dat Daan bij mij komt wonen, Daan wil dat ik naar Bree verhuis. Maar samenwonen betekent dat een van ons beiden de kinderen uit hun vertrouwde omgeving moet wegrukken: weg van hun vrienden, hun school en hun mama of papa. Hoe we die knoop zullen doorhakken, is een groot raadsel.

Daan ziet het rooskleurig in. Hij denkt zelfs dat hij tijd zal hebben om me naar het ziekenhuis te brengen als mijn weeën eenmaal beginnen. Ik heb voor alle zekerheid toch maar voor een back-up gezorgd. Ik kan echt niet op hem zitten wachten als onze kleine spruit zich aandient. Die eerste tijd na de bevalling zal Daan veel bij ons vertoeven. Zijn kinderen zullen dan vooral bij hun mama blijven. Hoe het daarna verder gaat, weet ik niet. Daan maakt zich geen zorgen. Hij kijkt niet zo ver vooruit, ik wel. Dus heb ik alvast een crèche gezocht bij mij in de buurt en mijn moeder gevraagd om onze baby één dag per week op te vangen.

Stiekem vraag ik me weleens af of deze beslissing wel zo verstandig was en of ik er wel klaar voor ben. Maar ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik dit al eerder heb gedaan. Ook ditmaal zal het me lukken. Ik ben tenslotte goed omringd: een moeder in de buurt, drie paar helpende handen in huis en een man die met me begaan is. Het komt allemaal goed. En dat huis waar we allemaal samen in zullen wonen… ach, dat komt er ook nog wel een keer van.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!