“ ‘Je bent stom, je hersenen zijn te klein!’ , tierde hij. Ik was in shock. Voor deze man kon ik niet langer blijven werken. Ik ging vervroegd met pensioen”
Lieve deed haar job heel graag en dacht er niet aan om ooit vervroegd met pensioen te gaan. Maar toen ze een nieuwe baas kreeg, veranderde ze van gedachten.
Lieve had een manipulatieve baas
Lieve (65): “Had je mij in het begin van mijn carrière gevraagd of ik ooit vervroegd met pensioen zou gaan, dan had ik je voor gek verklaard. Ik was dol op mijn job. Toch ben ik 3,5 jaar vóór mijn wettelijke pensioendatum gestopt. Ik kon de pesterijen en het manipulatieve gedrag van mijn baas niet langer aan.
Jarenlang dacht ik nochtans dat ik een lotje uit de loterij had gewonnen. Ik werkte bij Justitie en hoewel ik onderaan startte, klom ik dankzij examens stilaan omhoog op de hiërarchische ladder. Ik was goed in mijn job en deed het met passie. Ik vond het belangrijk dat alles goed liep, maar ik was ook menselijk: ik luisterde naar mijn mensen. Met de directie had ik geen problemen. Ik was echt dol op mijn carrière.
Alles veranderde toen er een nieuwe directeur kwam. Ik voelde geen klik, en dat gevoel was duidelijk wederzijds. Hij ging losjes om met de regeltjes en zette die naar zijn hand wanneer het hem uitkwam. Ik had het er moeilijk mee, maar sprak me er niet over uit. Ik bleef professioneel. Ik ergerde mij, maar probeerde het niet aan mijn hart te laten komen. Ik focuste op mijn job en had een goed contact met de collega’s. Ik trok me bovendien op aan het feit dat ik niet alleen was: ook andere medewerkers hadden het moeilijk met hem. Toch ontstond er op een avond een incident tussen ons. Ik bleef rustig, maar hij schold me uit: ‘Jij bent stom, je hersenen zijn te klein. En als je mijn plannen dwarsboomt, zal ik je vinden’, schreeuwde hij uit. Ik was in shock. Dit ging niet over mijn werk, hij viel mijn identiteit aan. Natuurlijk liet ik tranen, maar ik wilde vechten voor mijn job. Alleen: nu had hij mij helemaal in zijn vizier.
Subtiele pesterijen
De subtiele pesterijen begonnen: belangrijke mailtjes kreeg ik ‘per ongeluk’ niet en hij vermeed te moeten werken met mij. Op een avond kreeg ik telefoon van een collega. ‘Slecht nieuws’, klonk het. ‘De directeur heeft promotie gemaakt, en krijgt een hogere functie.’ Die kwam natuurlijk met nog meer macht. Ik wist meteen hoe laat het was en kreeg helaas gelijk. Het zou uiteindelijk het einde van mijn carrière worden. Het gebeurde allemaal heel heimelijk en manipulatief. Opdrachten die ik graag en goed deed, werden van me afgepakt. Hij probeerde een wig te drijven tussen collega’s, want hij had zijn favorieten.
Lag je in zijn bovenste schuif, dan kon je mee op werkreis of maakte je meer kans op promotie. Was dat niet het geval, dan liep je risico op een overplaatsing naar een andere vestiging. Bepaalde ‘vrienden’ wilden niet meer met mij gezien worden, uit angst om uit de gratie te vallen of een promotie mis te lopen. Ik ging met tegenzin naar het werk. Hij wilde me duidelijk alleen doen voelen en me wegpesten.
Ik had geen opdrachten meer en tijdens vergaderingen verveelde ik me maar wat. Hij had me alles afgepakt
Toch hield ik het behoorlijk goed vol. Maar nadat ik zes maanden in een andere vestiging had moeten werken, zag mijn job er opeens anders uit. Ik kreeg een bureautje ergens achteraan, had geen opdrachten meer en tijdens vergaderingen verveelde ik me maar wat. Hij had me alles afgepakt. De tijd ging tergend traag vooruit. Ik wilde niet gewoon wachten tot het tijd was om naar huis te gaan, maar betrokken zijn en voldoening halen uit mijn job. Dat kon niet meer, ik voelde me overbodig.
Hoewel ik met lood in de schoenen naar het werk ging, bleef ik nooit een dag thuis. Achteraf gezien denk ik nochtans dat ik een burn-out had: ik was op. ’s Avonds huilde ik, ik zag het niet meer zitten. Voorheen zou ik gevochten hebben, maar ik vond de energie niet meer. Dus toen ik de kans kreeg om op vervroegd pensioen te gaan, heb ik die gegrepen. Met heel veel pijn in het hart.
Meer schade dan je denkt
We zijn nu vijf jaar verder, en wat er toen gebeurd is, vreet nog dagelijks aan mij. Ik kan nog steeds huilen om wat mijn baas mij heeft aangedaan. Twee jaar geleden ben ik naar de politie gestapt, ik wilde alsnog een klacht indienen. Maar de politie kon niets voor me doen, wettelijk heeft hij niets misdaan. Ik ben daarom blij dat er steeds meer aandacht is voor toxisch gedrag op de werkvloer.
Voor mij is het te laat, maar ik hoop dat andere mensen wél geholpen kunnen worden. Mijn ex-baas werkt rustig voort – nu in een nieuwe functie – en maakt waarschijnlijk nieuwe slachtoffers. Ik hoop dat hij ooit nog tegen de lamp loopt. En ik duim vooral dat er voor andere slachtoffers wél iets kan veranderen. Want dit soort gedrag verdient niemand, het richt sluipend veel meer schade aan dan je denkt.
Ik heb nieuwe uitdagingen: als zelfstandige doe ik juridisch administratief werk en ik heb een flexi-job
Mijn gezin en kleinkinderen hebben mij er uiteindelijk door getrokken. En ik heb nieuwe uitdagingen: als zelfstandige doe ik juridisch administratief werk en ik heb een flexi-job. Deze jobs geven me het gevoel dat ik wél iets waard ben. Die nare periode in mijn leven heeft me gemaakt tot wie ik ben. En de uitdrukking ‘What doesn’t kill you makes you stronger’ is zeker waar. Die directeur van toen wilde me afschrijven. Wel, dat is hem niet gelukt.”
Dit kan je ook interesseren:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!