Met Loena en Lowie naar de konijnenfluisteraar
Een paardenfluisteraar, dat kennen we allemaal. Of een hond die in therapie moet, maar omdat de konijnen van Jolien elkaar letterlijk in de haren vlogen, tot er geen oplossing meer leek, behalve één van hen tweeën weg te doen, deden ze een beroep op Stien, de konijnenfluisteraar. En die maakte van twee kempkonijnen de dikste vrienden.
Jolien (30): “Toen mijn man en ik met onze twee konijntjes op de achterbank naar de therapeut reden om ze daar af te zetten voor een ‘konijnen-koppelvakantie’, hebben we even gegniffeld om de absurditeit van de situatie. Tegelijk wisten we dat we het juiste deden. Die therapie was onze laatste hoop. Als dat niet zou lukken, moesten we één van onze twee schatjes wegdoen.
Ik ben al mijn hele leven dol op konijnen. Als kind waren mijn knuffels geen beren, maar konijnen, en op mijn dekentjes, kaften en pennenzakken stond altijd een konijntjespatroon. Ik vind het gewoon enorm schattige dieren. Op mijn achttiende kreeg ik mijn eerste échte konijn, Bunny. Ze was extreem knuffelig, kon uren als een baby in mijn armen liggen. Elf jaar is ze geworden, en toen ze stierf, ben ik maanden van de kaart geweest. Ons huis voelde zo leeg zonder haar dat mijn man en ik besloten om nieuwe konijntjes in huis te halen. Dat werden de lichtbruine rustige Loena en de witte onstuimige Lowie. Ze zijn broer en zus, dat zou de beste combi zijn met het minste kans op conflict.
Een pluizige droomstart…
In het begin ging alles perfect. Loena en Lowie hebben een soort luxeverblijf in onze living, gemaakt door mijn schoonbroer. Het is groot en bestaat uit plexiglas, zodat wij ze altijd kunnen zien. Ze eten en slapen in dat hok, maar verder lopen ze vrij rond in huis. We genoten zo hard van die diertjes, ze vertederden ons met hun schattigheid, en vrolijkten ons op met hun gekke capriolen.
Het werd even lastig toen Loena en Lowie allebei geslachtsrijp werden, maar nog te jong waren om gecastreerd en gesteriliseerd te worden. We moesten ze apart zetten tot na hun castratie en sterilisatie, maar daarna zou alles goedkomen. Ze zouden weer samen spelen, eten en slapen, maar dat gebeurde niet. Plots lagen er plukken haar in hun hok. Waar ik eerst dacht dat ze in de rui waren, zag ik erna wat er echt gebeurde: ze vlogen elkaar letterlijk in de haren. Ze vochten, zo hevig dat ze samen de lucht in sprongen en over de grond rolden.
Er is er altijd eentje de baas en eentje de ondergeschikte. Als ze zich allebei neerleggen bij die rol, is er geen probleem, maar in dit geval wilden ze allebei de baas zijn
Ik was in paniek: wat was dat opeens? Bezorgd ook, want hun gevechten waren zo hevig dat één van de twee gewond zou geraken. Er zat niets anders op dan ze opnieuw te scheiden. Dat onze twee dierbare huisdieren op voet van oorlog leefden, gaf mij veel stress. Onze living bestond ondertussen meer uit hok dan meubels, en dat kon zo niet blijven. Als Loena en Lowie niet opnieuw overeen zouden komen, moest één van hen weg. Alleen al dat idee brak mijn hart.
Ik ben als een gek beginnen googelen en ontdekte dat konijnen volgens een rangorde leven, zoals kippen. Er is er altijd eentje de baas en eentje de ondergeschikte. Als ze zich allebei neerleggen bij die rol, is er geen probleem, maar in dit geval wilden ze allebei baas zijn. Uiteindelijk kwam ik op de website van Stien terecht, een konijnendeskundige. Vrij wanhopig heb ik haar een bericht gestuurd om te vragen wat zij voor ons kon doen.
Drie dagen op ‘bunny retreat’
Stien schoot onmiddellijk te hulp en bood een ‘koppelvakantie’ aan, een training bij haar thuis voor konijnen die moeten samenleven. Het klinkt te gek voor woorden, je konijnen op weekend sturen naar een therapeut, maar het was onze laatste optie. Op een donderdagavond, vorige lente, vertrokken Loena en Lowie dus richting de konijnenfluisteraar voor hun ‘koppelweekend’, of bunny retreat zoals ik het lachend noem.
Stien had ons op voorhand goed uitgelegd wat er zou gebeuren. Loena en Lowie moesten drie dagen blijven, Stien zou hen observeren en hen leren om opnieuw van elkaar te houden. Dat proces bestaat uit verschillende stappen. Ten eerste zitten de konijnen bij haar op neutraal terrein, daar stellen ze zich minder agressief op. Dat is al een beter begin dan jij thuis kunt maken. Verder zorgt zij ervoor dat de konijnen positieve ervaringen hebben als ze bij elkaar zijn, bijvoorbeeld door snoepjes te geven. En ze werkt met een kruidenmix die ze op de vloer strooit als de dieren elkaar beginnen op te jagen, dat zou hen afleiden.
Ongelooflijk wat Stien voor elkaar heeft gekregen. We begrijpen nu de lichaamstaal van onze konijntjes. Lowie is de baas en Loena, die vindt dat helemaal oké
Ondertussen hadden wij thuis ook een taak: wij moesten hun leefruimte geurneutraal maken. Geur is belangrijk voor konijnen en om een nieuwe strijd om de dominantie te voorkomen, moesten Loena en Lowie in een geurneutrale omgeving herbeginnen. Dat weekend stonden mijn moeder en ik dus onze living met azijn schoon te maken. Echt alles, ook de gordijnen! Ondertussen stuurde Stien regelmatig filmpjes en dat stelde ons gerust. Eén keer hebben ze gevochten, verder waren ze vrij kalm.
Wij hebben ze daar achtergelaten als aartsvijanden, en zijn ze zondag gaan halen als beste vrienden. Ongelooflijk wat Stien met hen heeft gedaan, en met wat voor toewijding. We kregen ook nog tips mee over de lichaamstaal van Loena en Lowie, waardoor wij ze beter snappen. Onze konijnen zijn nu gelukkig; Lowie is de baas gebleken, maar Loena legt zich erbij neer. Als ik die twee nu zie spelen, denk ik: hoe zot dat een konijnenfluisteraar dat voor elkaar heeft gekregen!”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
