Annick
“Muziek versterkt emoties, en zo is er altijd wel een perfecte soundtrack bij grote gebeurtenissen”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Een liedje als herinnering
Als tiener heb ik het nummer ‘I’m not in love’ van 10cc grijs- gedraaid. Het was een van die liedjes over de liefde waar mijn tienerhart week van werd. Het gaat over iemand die ontkent dat hij verliefd is, terwijl hij dat natuurlijk wel is. Het verwoordde voor mij perfect al die verwarrende gevoelens die zo eigen zijn aan eerste liefdes, van niet durven en veel willen, maar ook bang zijn.
Het is een nummer uit 1975, maar het houdt ook vandaag nog stand. De groep is ondertussen, zo’n veertig jaar later, ook grijs geworden. Maar toch trek ik met mijn boezemvriendinnen Dominique en Caroline naar de Roma in Antwerpen voor hun concert. Eén ding weten we: dat we heel hard gaan meezingen.
Ik deelde met mijn vriendinnen veel vreugde en verdriet, glazen wijn, wilde nachten op de dansvloer en dus ook veel liedjes
Dominique en Caroline zijn vriendinnen die ik ken uit mijn studententijd. We gaan dus al heel lang mee en muziek blijkt altijd een perfecte soundtrack bij de grote gebeurtenissen in ons leven. We deelden veel plezier en veel tranen, veel glazen wijn, veel verhalen en wilde nachten op de dansvloer. En we deelden veel liedjes. Zo’n liedje van vroeger kan ons dus helemaal terugwerpen naar het moment van die herinnering.
Van bitterzoet tot intens verdriet
Ik heb dat met heel veel nummers. ‘Me and Mrs Jones’ doet me denken aan mijn allereerste slow met mijn eerste liefje. Een lied van Jose Feliciano aan het bitterzoete einde van een lange relatie. Neil Young is verbonden met mijn zoon Romeo. Hij hoorde Neil Young graag en ik kocht voor zijn zestiende verjaardag een kaartje voor een optreden. Het nummer ‘Mi Mujer’ van Nicols Jaar doet me denken aan zalige dansmomenten met Milo in de keuken. ‘Skinny Love’ van Bon Iver zorgde voor een moment van nog intenser verdriet op de begrafenis van mijn vriendin Yasmine.
Live muziek geeft nog méér dimensie aan emoties. Dus zo staan wij als prille zestigers vol verwachting aan te schuiven voor het concert
De lijst is eindeloos. Vrolijk, triest, zot… Muziek geeft altijd een extra dimensie aan emoties. En live is dat soms nog heviger. Dus zo staan wij als prille zestigers vol verwachting aan te schuiven aan de Roma. 10cc is blijkbaar geen band voor jongeren. We zijn omringd door leeftijdsgenoten.
Hier en daar zie ik een bekend gezicht uit mijn tijd in Antwerpen. Soms is het schrikken, want als je iemand twintig jaar niet hebt gezien, is die persoon in je herinnering nog dezelfde, maar in het echt natuurlijk ouder en grijzer. We gaan de donkere zaal binnen en murwen ons tot halverwege voor het podium. Murwen is eigenlijk niet het juiste woord, want het valt op hoeveel plaats mensen tussen elkaar laten. Geen opeengepakte concertzaal hier. Iedereen staat rustig met een pintje te wachten.
Een bad van nostalgie
Het concert begint met een knal. Meteen maakt de groep duidelijk dat 10cc destijds echt wel goede gitaristen in huis had. De band bestaat uit vijf muzikanten van wie er drie in een van de originele bezettingen speelden. Alleen de 79-jarige Graham Gouldman was er vanaf dag één bij.
Het is mooi wanneer de jongste van de hoop zegt dat ze een band zijn met een dertiger, een veertiger en een zeventiger, en dat dat niet uitmaakt in de muziek. “We zijn allemaal muzikanten, dat is wat telt.” Het publiek onthaalt hen op een warm applaus en ook tijdens en na de nummers is het duidelijk dat 10cc veel fans heeft in België.
We kijken elkaar in de ogen en weten dat we ooit samen jong waren. En dat dat heerlijk was, maar dat we nu samen ouder worden. En dat dat ook heerlijk is
Ze spelen een aantal liedjes die ik niet ken, en terwijl hun fantastische gitaarspel me wel meesleept, merk ik dat we toch vooral op de hits aan het wachten zijn. Van een paar nummers herinner ik me slechts flarden, maar ‘Dreadlock Holiday’ en zeker ‘I’m not in Love’ kan ik noot voor noot meezingen. Dominique en Caroline ook, en zo staan we arm in arm luid mee te kwelen. Schaamteloos, omdat er zoveel mensen in de zaal precies hetzelfde doen.
Iedereen lijkt te zwemmen in een bad van nostalgie en gaat terug in de tijd. We kijken elkaar in de ogen en weten dat we ooit samen jong waren. En dat dat heerlijk was. En dat we nu samen ouder worden. En dat dat ook heerlijk is. Binnenkort organiseer ik een frindinnenweekend in de Ardennen. Wat kijk ik daar naar uit! Op de playlist komt zeker een nummer van 10cc.
Meer columns lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!