“Na twee maanden vakantie met drie kinderen zo vaak in huis, snakte ik naar Operatie Septemberkuis”

Hoofdredactrice Karen is 48 en gelukkig getrouwd met Koen. Er is bij haar thuis altijd leven in de brouwerij, met haar drie kinderen Oliver, Noor en Anthony, én hond Goemmer.

Bij de start van dit schooljaar krijg ik een ongekende drang om ons huis eens goed onder handen te nemen. Geen lenteschoonmaak, maar een grote ‘septemberkuis’. Na twee maanden schoolvakantie met drie kinderen die meer dan anders thuis zijn, snakt ons huis naar een verkwikkende opruimactie, een vochtige doek en een uiterst grondige stofzuigbeurt.

Vorige week was het dus zover. Ik had het hele gezin gemobiliseerd voor ‘Operatie Septemberkuis’: Koen, Oliver, Noor en Anthony, ze moesten allemaal meedoen. We begonnen op onze respectievelijke slaapkamers. Te klein geworden kleren werden verzameld voor de kledingcontainer bij de kerk, alle bedden werden gehuld in verse, frisse lakens, de boeken die zowat overal rondslingerden, kregen opnieuw hun plaatsje in de boekenkast.

Mijn eigen slaapkamer nam wat meer tijd in beslag dan ik had gedacht, maar toen ik even later bij de jongste ging kijken om hem te helpen, was daar tot mijn verbazing nog niet veel gebeurd. Hij zat maar wat naar zijn speelgoed te staren. Ik zag meteen dat hij eigenlijk nog niet echt begonnen was. De peuter- en kleuterspelletjes die hij is ontgroeid en die naar de speelgoedbank zouden verhuizen, stonden nog steeds opgestapeld in zijn overvolle kast.

De verzamelde ‘schatten’ van verschillende zomers – van een paar grijze stenen die hij ooit oppikte, tot verfrommelde snoeppapiertjes die allang in de prullenbak thuishoorden – lagen verspreid over zijn bed. Toen ik hem vroeg waarom opruimen zo lastig was, antwoordde Anthony met theatrale allure: “Mama, dat is wel mijn jeugd, hè!”, alsof ik het niet begreep. Mijn kleine verzamelaar vond het dus moeilijk om afscheid te nemen van zijn spullen.

Stuk voor stuk hebben we dan maar alles samen overlopen. Enerzijds de dingen die hij zou bewaren vanwege een dierbare herinnering of omdat hij er het afgelopen jaar toch minstens nog één keer mee had gespeeld. Op een andere hoop belandden de kleren die écht te klein waren geworden en de spelletjesdozen die de laatste jaren enkel stof stonden te vergaren achter en naast zijn bed. Vaak moest ik hem alsnog overtuigen dat een ander kindje er heel gelukkig mee zou zijn.

Die zondag gingen we naar het verjaardagsfeest van mijn tante. Zij had ook haar zolder opgeruimd en was gestuit op de talloze dia’s van m’n grootvader zaliger. Dia’s waarop mijn mama en papa veel jonger zijn, met ons, kleine kinderen en de hele familie. Dia’s van aan zee, op vakantie en in ons oude huis. Met de projector en al die grijze bakjes zijn we een hele avond zoet geweest. Prachtig om terug te zien, was dat.

Toen we later terug naar huis reden, zuchtte ik dat ik enkele van die foto’s toch graag wilde afdrukken en dat die dia’s zeker nooit verloren mochten gaan. Ik zou er wel een plekje voor vinden bij ons thuis. Anthony, altijd slim, weerlegde mijn plan: “Maar, mama, we hebben net ontspuld.” Waarop ik me glimlachend liet ontvallen: “Maar Anthony, dat is wel mijn jeugd, hè!”

Ontdek ook onze andere columnisten:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!