Wanneer kinderen het ouderlijke huis verlaten, wordt het plots heel stil in huis. Silvana (51) is getrouwd met Guy, samen hebben ze drie kinderen: twee dochters Polyanna (24) en Romina (22) en een zoon, Tony (21). Op korte tijd zijn ze alle drie het huis uitgegaan. Silvana schrijft het gemis van haar af.
Brief aan de nestverlaters
Lieve dochters en zoon,
de afgelopen drie jaar hebben papa en ik jullie een voor een het ouderlijke nest zien verlaten. En hoewel ik weet dat twintigplussers dat doen, kwam het bij elk van jullie als een verrassing en was het het, eerlijk, toch iedere keer schrikken.
Toen jij, Polyanna, als eerste vertelde dat je ging samenwonen met je vriend, kwam dat plots. Drie maanden na je afstuderen had je al een eigen plek en stond je op eigen benen. Je ging niet ver wo-nen, en dat troostte me. Net zoals het toen ook hielp dat je broer en zus nog thuis woonden. Maar al snel erna volgde ook Romina. Romina, jij studeerde in Brussel en zat er op internaat. Ieder weekend kwam je terug naar je West- Vlaamse thuis en daar genoot ik intens van, zélfs toen ik je vuile was moest doen.
De weekends met jou werden ineens beperkt tot een telefoontje per week
Maar toen je stage deed in Bevekom, in een uithoek van Vlaams-Brabant, besloot je te verhuizen naar Tienen. Mijn jongste dochter die 150 km verderop ging wonen, dat was slikken. De weekends met jou, Romina, werden ineens beperkt tot een telefoontje per week. Het is niet hetzelfde, maar ik geniet er wel van om dan met jou over koetjes en kalfjes te praten, je over je dag te horen vertellen…
Papa en ik hielden ons bij het vertrek van de zussen sterk, maar het is verdorie ook wennen. Het gemis zit in de banale dingen: niet meer koken voor vijf, niet meer de tafel dekken voor vijf, boodschappen doen voor een uitgedund gezin… Vroeger was die gevulde, drukke, gezellige tafel zo vanzelfsprekend, nu mis ik het.
Toen ook jij, Tony, het voorbeeld van je zussen volgde, waren het thuis enkel nog papa en ik. Een groot huis met lege kamers, waarin ik weer mijn draai moest zien te vinden. Papa en ik hebben het er weleens over, en dan praten we over ons lege nest. En dan blikken we terug naar het moment waarop wij destijds op eigen benen gingen staan, het beter wisten en het ons ook lukte!
“Het gemis zit in de banale dingen: niet meer koken voor vijf, niet meer de tafel dekken voor vijf…”
En dan beseffen we: dit is hoe het gaat, twintigers die voor vrijheid en zelfstandigheid kiezen. Papa en ik zijn supertrots. Ik bedacht me ook: mocht ik jullie elke dag aan de lijn hebben, dan pas zou ik me vragen gaan stellen of me zorgen maken. We lopen jullie deur niet plat, maar helpen wel met klusjes of met dringende telefonische interventies zoals ‘papa, hoe noteer ik de meterstanden?’ En verder zie ik intussen ook wel de voordelen van een huis zonder kids: geen rommel meer en niet meer van hot naar her hoeven te rijden als ‘mama taxi’.
Jullie ‘uitvliegen’ leerde me veel over het moederschap. Ook al zijn jullie het huis uit, we denken heel vaak aan jullie. Een moederhart klopt voor altijd. Soms moet ik het kwijt, en dan zeg ik dat ik jullie mis, of vraag ik ‘kom nog eens langs’. Maar ik heb ook papa, mijn boeken – je weet, ik lees graag – en misschien neem ik wel een fitnessabonnement! Wij zoeken verder onze weg, net zoals jullie. Lieve schatten, hou jullie goed, doe zo voort en blijf gezond. Dat is wat we jullie toewensen. Als jullie gelukkig zijn, dan maakt dat papa en mij ook gelukkig.
Liefs, mama en papa
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!