Geen enkele ouder zal het ontkennen: een nieuw samengesteld gezin brengt extra uitdagingen met zich mee. Ook bij Helene en Tristan. Desondanks zijn zij vooral blij met hun unieke, warme nest.
Helene heeft een zoontje, Maxime (9). Ze is vijf jaar samen met Tristan. Hij heeft een zoon, Julian (11) en een dochter, Isolde (9). De ene week zijn de drie kinderen bij hen, de andere week zijn Helene en Tristan met hun tweetjes.
Helene (37): “Niet lang na Maximes geboorte liep mijn relatie stuk. Die typische roze wolk heb ik niet gekend, ik vond het vreselijk om alleenstaande mama te zijn. Naast de financiële druk vond ik het vooral emotioneel erg zwaar. Al zolang ik mij kan herinneren, droomde ik van een groot gezin. Toen mijn droomplaatje aan diggelen werd geslagen, moest ik door een rouwproces. Ik heb veel gehuild in die tijd, en dat zag mijn zoontje natuurlijk ook. Ik voelde me daar schuldig om, maar het heeft ook gezorgd voor de unieke band die wij hebben. We werden een ijzersterk team, een tandem.
Toen ik drie jaar na mijn scheiding Tristan leerde kennen, klikte het meteen. Ik was stapelverliefd. Toch was ik in het begin heel voorzichtig. En ik was ook meteen duidelijk: mijn zoontje zou altijd op de eerste plaats komen. Dat begreep Tristan maar al te goed, zijn kinderen Julian en Isolde waren ook alles voor hem. Ik was vastbesloten om minstens een jaar te wachten voor de kinderen elkaar zouden ontmoeten, maar de liefde was groot en het werd onpraktisch.
Op een bepaald moment zeiden de kinderen zélf: ‘We zijn dat pendelen beu, we willen één huis waar we allemaal samen zijn’
Na vier maanden werd iedereen aan elkaar voorgesteld. Natuurlijk was het even aftasten, maar bij de kinderen was er meteen een klik. Het voortdurende heen en weer pendelen werd vermoeiend, voor alle partijen. Op een bepaald moment zeiden de kinderen: ‘We zijn het beu, we willen één huis waar we allemaal kunnen samenkomen’. Ze waren ondertussen goed aan elkaar gewend, en we kochten een huis. De weken werden op elkaar afgestemd: één week alle kinderen bij ons, de andere week zouden ze naar de andere ouder gaan en zouden Tristan en ik met ons tweetjes zijn.”
Basiswaarden delen
“Dat werkt nu al enkele jaren prima voor ons, al zijn er ook uitdagingen. Allereerst is er de afstand. De kinderen zitten op verschillende scholen in andere steden en hebben hobby’s op verschillende plaatsen. Dat vraagt een grondige planning. De kinderen hebben ook verschillende persoonlijkheden. Zo is Maxime heel sportief en zelfs explosief, terwijl Julian en Isolde introverter zijn. Daarom merkten we in het begin dat er weleens jaloezie was onderling, of dat Maxime er onbewust voor zorgde dat de andere twee in zijn schaduw stonden. En dat willen we vermijden.
Het is bovendien wennen aan elkaars ritme. Maxime springt ’s morgens als een wervelwind uit bed en is in een mum van tijd klaar voor school. Isolde doet alles graag op haar gemakje. Als ik wil vertrekken, is ze vaak nog haar schoenen aan het zoeken. Ik weet nu dat we vroeger moeten opstaan. Als plusouder merkte ik ook vrij snel dat onze kinderen uit verschillende werelden komen. Zo had ik als regel dat iedereen aan tafel blijft tot de rest klaar is, maar dat is duidelijk niet overal zo. En terwijl wij veel lachen en praten aan tafel, waren Julian en Isolde rust gewoon.
Natuurlijk is het wennen. Onze kinderen hebben duidelijk verschillende regels meegekregen. Maar praten lost alles op
Zij hadden bovendien een duidelijke planning, terwijl dat bij ons minder zo was, wij leefden eerder impulsief. Banale dingen, die frustraties kunnen opleveren, maar gelukkig makkelijk op te lossen zijn door erover te praten. Voor mij zijn ze bijzaak in vergelijking met de dingen die we allebei écht belangrijk vinden: respect, beleefdheid, ambitie en familie.
Natuurlijk is er ook bij ons soms ruzie. Dat is normaal: twee kerngezinnen worden één en iedereen moet opnieuw z’n plekje zoeken. Als een van de kinderen moeilijk gedrag vertoont, gaan we op zoek naar de oorzaak. Vaak is dat een vraag om aandacht, en dat lossen we op door veel samen te doen, maar ook door tijd met de kinderen apart te voorzien. Dan organiseer ik bijvoorbeeld een meidendag met Isolde, of speelt Tristan voetbal met Maxime. En Tristan en ik doen ook dingen met onze eigen kinderen apart. Maxime is negen en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik bij hem in bed kruip om te babbelen en te knuffelen, ons avondritueeltje.”
Eindelijk op die roze wolk
“Tegelijkertijd geven Tristan en ik elkaar ook de nodige ruimte. Tristan zegt dan: ‘Ga jij maar even sporten, dan blijf ik bij de kinderen’, of ik gun hem wat tijd voor zichzelf. Ook mijn onzekerheid was in het begin een ding. Ik stelde mijzelf vaak in vraag, maar heb geleerd om mild te zijn voor mezelf. En door kleine opmerkingen voelen we dat de kinderen gelukkig zijn. ‘Zijn Isolde en Julian er al?’ is de eerste vraag die Maxime aan de schoolpoort stelt. En als ik van Julian of Isolde een schattig briefje krijg, kan ik wel huilen van geluk. Ik wist niet dat je zoveel van een kind kon houden dat biologisch niet van jou is.
De vrijdagen waarop we allemaal samen zijn, koester ik. Dan is het altijd feest, mét frietjes!
Toch heb ik lang nog een extra kindje gewild: een liefdesbaby van ons twee. Maar Tristan was sceptisch. We hebben drie gezonde kinderen die nu allemaal op een leeftijd zijn dat we er toffe uitstappen mee kunnen maken en goede gesprekken mee kunnen voeren, hij vond dat we de perfecte balans hadden gevonden. Pas sinds een halfjaar ben ik ook overtuigd: ik vind ons gezin prachtig zoals het nu is.
Ik koester de momenten dat we allemaal samen zijn. De vrijdagen zijn dan ook heilig voor mij: dan is het wisseldag. In de weken dat de kinderen naar ons komen, is het feest en eten we frietjes. De andere weken heb ik het nog steeds moeilijk. Dan bestellen Tristan en ik sushi en laat ik even mijn tranen de vrije loop. Toch zie ik nu ook de voordelen: Tristan en ik zijn door die qualitytime nog steeds stapelverliefd. Het liefst had ik de kinderen altijd bij mij, maar dat is niet realistisch. En ik ben nu eindelijk wel op die plek die ik ervoor nooit heb gekend: mijn roze wolk.”
