Nieuwe Libelle-columniste Annick: “Er is perspectief na mijn ontslag bij VRT. Mensen deden me geloven: je kunt wél iets”

Eind 2022 zette de VRT een 50-tal werknemers aan de deur. Annick Ruyts, die 33 jaar voor Het Huis van Vertrouwen werkte, was een van hen. Maar nu is ze klaar voor ‘een leven na’… als nieuwe Libelle-columniste vanaf volgende week!

Wie is Annick Ruyts?

• Geboren in Duitsland in 1964.
• Werkte 33 jaar bij de VRT, zowel voor als achter de schermen. Ze presenteerde o.a. ‘Grenzeloze liefde’, ‘Te gek’ en ‘We are from Belgium’.
• De jongste jaren werkte ze als eindredactrice bij ‘Alleen Elvis blijft bestaan’ en maakte ze ‘De slapelozen’, een tv-reeks over haar slapeloosheid.
• Ze schreef ook boeken: ‘Grenzeloze liefde’ (2004), ‘Mijn hartje bonst voor jou’ (2009), ‘Te gek’ (2011) en ‘Slapeloos’ (2021).
• Is mama van twee volwassen zonen en getrouwd met Walter, die een dochter heeft. Samen hebben ze twee kleinkinderen.

Ze is ontzettend verheugd als we haar contacteren met de vraag of ze wekelijks een column voor ons blad wil schrijven. En natuurlijk, een interview geeft ze graag, ook al wil ze het liever niet meer te veel over de VRT hebben. Ze heeft één keer haar verhaal in de media verteld en wil niet de bittere natrapper zijn.

Een week later staan de thee en koekjes klaar bij haar thuis in hartje Brussel. Ik wandel van het Noordstation tot aan haar appartement in de buurt van het kanaal. Achter haar hoek staan honderden tenten met vluchtelingen. Wanneer ik aanbel bij het statige appartementsgebouw waar Annick woont, hoor ik via de parlofoon: “Kom maar naar de achtste verdieping!”

Haar living is een oase van rust, planten en licht, met parketvloer, een grote boekenkast en laptop op tafel. Het is een klein appartement, maar het zou niet misstaan in een woonproductie van Libelle. “Ik woon hier heel graag, ja. Maar eerlijk: ik zie het mij binnen tien jaar niet meer doen. Voor corona gingen we veel op restaurant, naar concerten, theater. Dat is veranderd. Sinds corona is de sfeer hier grimmiger geworden. Bedelaars kregen geen geld, want niemand had cash op zak.

Het Klein Kasteeltje waar vluchtelingen zitten, ligt achter de hoek. Gisterenavond was er weer een incident in de straat. Gezinnen trekken hier weg, oudere mensen ook. Het buurtcomité probeert het al jaren aan te klagen bij de gemeente. Bang ben ik niet, – ik heb voor mijn werk zoveel gereisd naar plekken waar het ‘gevaarlijk’ was – maar wel alert. Dus ik weet niet hoelang we hier nog blijven. Pas op, ik hou van die stadssfeer, dat multiculturele. Ik kook graag exotisch, en hier vind ik álles. Pas sinds tweeënhalf jaar heb ik het leven op den buiten ontdekt, met ons buitenhuis in de Ardennen.”

Ik heb je huis gezien op je Instagram, Annick. Wat een droom zeg! Hoe heb je het gevonden?

“Mijn man en ik wandelen veel, we gingen vaak op reis naar de bergen. Toen corona uitbrak, voelden we ons toch wat gevangen hier in Brussel. Onze wandelvakantie naar Corsica ging niet door, dus zijn we twee weken naar de Ardennen geweest. Ik ben verliefd geworden op die plek, alsof we in Toscane zaten! ‘Als we nu eens zouden kijken voor een chalet in het bos’, zeiden we tegen elkaar. Maar in de periode na corona wilde zowat iedereen een chalet in de Ardennen kopen.

Ik zag op internet een oud rijtjeshuis in een dorp net tegen de Franse grens. Dat bleek al verkocht toen we er aankwamen, maar de vrouw had nog een ander huis achter de hoek. Er waren veel kandidaten na ons en ik twijfelde. Je koopt toch geen huis zoals je een jeansbroek koopt? Mijn man zei: ‘Hoe zou je je voelen als het morgen verkocht is aan een ander?’ ‘We kopen het!’ zei ik daarop. (lacht)

We hebben er veel werk in gehad, maar het was de beste beslissing ooit. In de week wonen we in centrum Brussel, waar het uitzicht altijd blauw of grijs is. Van donderdag tot zondag verhuizen we naar centrum ‘niks’, met eindeloos veel velden en bossen rondom ons. Daar bestaan de seizoenen nog. We wandelen er en werken in de tuin. Ik had een fobie voor wormen, maar nu heb ik de vreugde van tuinieren ontdekt.”

Is het ook daar dat je je teruggetrokken hebt na je ontslag?

“Ja. Na het ontslag reed Thomas (Vanderveken, de presentator met wie ze samenwerkte, red.) me naar huis. Ik was te zeer in shock. En hoe graag ik mijn collega’s ook had, ik wilde geen contact. Zij zaten nog op de plek die ik moest achterlaten.

Het is daar dat werd beslist wie mijn job zou doen; de job die ík zo graag deed en niet meer mocht doen. Ik voelde: ik moet mezelf afsluiten. Tot na nieuwjaar heb ik alleen familie en wat vrienden toegelaten en veel in de Ardennen gezeten. Het ging niet anders.”

Zo’n ontslag na 33 jaar is een verlieservaring met een enorme impact. Heb je die nog gehad in je leven?

“Mijn scheiding. Maar dat voelde anders, het was meer mijn eigen keuze. Maar toch: als je twee jonge kinderen hebt en iets wat heel is, gaat stuk, dan is dat een vorm van verlies. We hebben dat zo goed mogelijk proberen op te lossen – zonder ruzie, in samenspraak. Ik denk dat meer dan de helft van de ouders in de klas gescheiden was; de kinderen waren dus geen uitzondering.

Maar een gezin dat samenblijft in harmonie, of een gezin waarbij je één week op de twee verhuist, dat is toch wat. Aan de andere kant: als één van de ouders beslist dat-ie gelukkiger kan zijn of zich beter kan ontwikkelen, is het niet gezond om samen te blijven voor je kinderen. Daar worden zij ook niet gelukkiger van.”

Wat ik zie bij veel mensen die lang voor één werkgever werken: de job is een constante. Alles verandert privé, maar je hebt altijd je werk, je collega’s. Was dat voor jou ook zo?

“Ja, maar ik heb altijd een onderscheid gemaakt tussen werk en vrienden erbuiten. Voor tv werk je maandenlang intens samen en ben je alleen met elkaar bezig. Dat lijkt dan een band voor het leven, maar daarna komt er weer een nieuw project, met nieuwe collega’s. Na die eerste keer besefte ik: ik kan niet per programma nieuwe vrienden maken.

Mijn vrienden zijn er al heel lang en hebben niks met tv te maken. Er zijn periodes dat ik hen verwaarloosd heb – wanneer ik bijvoorbeeld in het buitenland zat voor het werk – maar telkens als ik hen nodig had, waren zij er voor mij.”

De manier waarop je ontslagen bent, was het pijnlijkste, vertelde je in een interview. Zonder je leidinggevende erbij, zonder dat ze je in de ogen keken.

“Ik dacht: ik vertel het één keer en dan kan ik het afsluiten. De week nadien kreeg ik veel reacties – heel veel mensen die hetzelfde hadden meegemaakt. Maar ik voelde me niet beter, ik kreeg zelfs een terugval. Pas nu voel ik dat ik weer sprongen vooruit maak.

In het begin zat ik heel erg vast in dat idee: wie heeft dit gedaan? Ik besef dat ik daar nooit antwoord op zal krijgen. Ik wil nu kijken naar wat er daarbuiten nog is. Ik vertel graag verhalen, geef mensen graag een stem. Ik heb documentaires gemaakt over mentaal welzijn, ik heb de wereld afgereisd. Er is nog een zee daarbuiten waarin ik wil gaan zwemmen.”

Dat is snel hoor.

“Goh. (denkt na) Ik ben 59, dat is de slechtste leeftijd om ontslagen te worden. Niemand neemt je nog vast in dienst, maar je zit ook nog te ver van je pensioen. Ik word 2,5 jaar uitbetaald, ik ben nog niet ‘binnen’.

Wat mij helpt, is perspectief. Er zijn veel mensen geweest die me heel respectvol hebben benaderd, die me deden geloven: je kunt wél iets. Ik wil nog fijne projecten doen, op freelance basis, zoals nu ook die wekelijkse column voor jullie schrijven. Nooit meer voltijds werken, dat niet. Dat zou trouwens niet gaan, mijn energie is nog niet terug.”

Hoe ben je eigenlijk bij de VRT terechtgekomen?

“Ik ben afgestudeerd als vertaler-tolk. Mijn grote droom was om actrice te worden, maar ik ben na mijn studies gestart als uitzendconsulente. Er toen kwam ‘Sterrenwacht’ op de VRT, waarvoor ik me heb inschreven. Per aflevering mochten twee kandidaten mensen interviewen. Ik ben in de finale geraakt.”

Dus een soort talentenjacht, maar dan voor journalisten?

“Ja. Ik werd tweede, na Donaat Deriemaeker. (lacht) Na die zomer heb ik mijn ontslag gegeven op mijn andere job. Ik was jong en onbezonnen, ik wilde absoluut bij de VRT gaan werken. Ik heb altijd beseft dat ik uitverkoren was om die job te mogen doen.

Er waren veel mensen die mijn plek wilden innemen – soms zeiden ze dat ook gewoon tegen mij. Maar ik heb altijd het plezier ervan ingezien. Ik heb heel veel kansen gekregen, voelde me daar ook heel veilig. Het was een heel gelukkig huwelijk, alleen jammer dat het zo geëindigd is.”

Ik herinner me een collega die plots op zijn 60ste ontslagen werd. ‘De fileberichten op de radio waren het ergste’ zei hij. ‘Je voelt: ik hoor er niet meer bij.’

“Voor mij waren dat de maandagen. In het weekend zaten we in de Ardennen, zondagavond kwamen we weer naar huis. Op maandagmorgen ging Walter naar zijn werk en zat ik hier in de living.”

Wat doet Walter?

“Hij werkt op de VRT.”

O nee, ook dat nog.

“Dat kan ik wel scheiden hoor. Nog één jaar en hij gaat met pensioen. Intussen raken de dagen weer gevuld, ik schrik er zelf van. Vanmorgen ben ik bezig geweest met de verbouwing van de keuken in de Ardennen – ik ga volgende maand naar daar met een vriend om dat helemaal zelf te doen. Morgen komt de fotografe voor Libelle en moet ik eerst naar de kapper, overmorgen ga ik naar mijn mama… En ik kan mij ook weleens verliezen in een krant of sudoku. Dat mag allemaal nu.”

Je maakte een tv-reeks over je zware periodes van slapeloosheid. Hoe zijn de nachten nu?

“Dat is niet veranderd. Ik heb een tijdje weer heel slecht geslapen uit angst, maar nu zijn er goeie en slechte nachten. Ik heb ermee leren leven. Niet tellen hoeveel uren je niet slaapt, maar de uren die je wél krijgt. Ik vrees dat echt goed slapen niet meer voor dit leven is.”

Mag ik zeggen dat ik versteld sta van je veerkracht? Als ik je hier zie zitten in je appartement denk ik: wat een vrouw van de wereld.

“Mijn vader was officier in het leger – ik ben geboren in Duitsland. Daarna hebben we een tijd in Amerika gewoond. Pas op mijn 14de zijn we definitief naar Antwerpen verhuisd. ‘Ruyts den Duits’ zeiden ze daar om te lachen. Maar ik heb me altijd overal snel aangepast.

Mensen zeggen vaak: ‘Ge zijt een sterke’. Dat is soms makkelijk gezegd. Ik heb op mijn 40ste de Mont Ventoux beklommen. Maar daar heb ik wel 9 maanden lang elk weekend 200 kilometer voor gefietst. Dat heeft niks te maken met sterk zijn, dat is zweten en afzien. Wat wél is: in alles wat ik gedaan heb in mijn leven, in elk project, heb ik de vreugde gevonden. Er was altijd wel iets aan het werk dat ik graag deed. Dus die veerkracht had ik wel, ja.”

Ik zie hier ook een kinderstoel staan, Annick. Geeft het grootmoederschap je veel vreugde?

“O ja, ik ben stapelgek op mijn kleinkinderen. Het zijn de twee meisjes van de dochter van Walter, ze zijn nu drie jaar en acht maanden.”

Dus niet van je eigen zonen?

“O, maar dat maakt niks uit. Ik was erbij toen hun mama bekendmaakte dat ze zwanger was, bij de eerste echo, na de bevalling… Die kinderen voelen geen verschil en ik ook niet. Ik ben een actieve oma, eentje die graag bakt met haar kleinkinderen, naar de zoo gaat, ze meeneemt naar theater. Héérlijk.

Omdat ze al wel wat oma’s en opa’s hebben, noemen ze ons Bonnie en Wally. We vonden dat leuke namen. En daar kunnen we later nog mee gaan optreden in het bejaardentehuis.” (lacht)

Maar eerst: columns schrijven voor Libelle! We kijken uit naar volgende week, Annick!

Uit: Libelle 15/2023 • Foto’s: Ann De Wulf

Ontdek ook onze andere columnisten:

• Koens column: “Als Kwinten op kot gaat, zullen we pas beseffen hoe hij ons ontglipt”
• Groeten uit Zweden: “Hier in Zweden hebben we een vijfde seizoen, vårvinter”
• Koens column: “We bleven het boeken van onze reis maar uitstellen, omdat we bang waren”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!