3 oma’s schrijven een nieuwjaarsbrief aan hun kleinkind

Marguerite (73) ziet haar kleindochter bereiken wat zij zelf ooit wilde: architect worden

Liefste Anouk,

Ik herinner mij nog goed een van de eerste tekeningen die jij maakte. “Huissss”, zei jij met je peuterstemmetje. Ergens diep in mij vlamde een soort hoop op. Zou het, dacht ik, zou jij diezelfde passie voor vormen, structuren en gebouwen krijgen als ik? En zou jij diegene zijn die er effectief iets mee doet?

Jij weet dat ik als klein meisje al gefascineerd was door architectuur, maar dat mijn ouders niet meegingen in mijn droom. Architect worden was niks voor een meisje, en bovendien was er geen geld om mij te laten verder studeren. Rebelleren werd niet gedaan in die tijd, dus stak ik mijn droom in een doosje en verborg dat ergens diep in mijn hart. Ik wijdde mij aan mijn gezin. Gefrustreerd was ik nooit, daarvoor was mijn leven met opa, met jouw mama en nonkel Peter te mooi.

En toen kwam jij, mijn enige kleindochter, met je tekeningen van huizen. Ik herkende bij jou dezelfde passie voor schoonheid, dezelfde drang om te creëren. Weet je nog hoe blij jij was toen ik je meenam naar De Haan om daar de belle-époquehuizen te gaan bekijken? Andere kinderen speelden op het strand, jij genoot van de architectuurwandeling. “Mooi, oma!”, bleef jij maar roepen.

Toen je twaalf was, sprak je voor het eerst je wens uit om architectuur te gaan studeren. Jij wist toen al zo goed wat je wilde, en wat ik het allermooist vind, is dat jij in een tijd leeft waarin iets wíllen betekent: iets kúnnen. Waarin dromen geen dromen blijven, maar ook uitkomen. Jij zit nu in je eerste bachelor Architectuur aan de UAntwerpen, ik kan niet trotser op je zijn. Toen ik laatst in de boekhandel een boek over art nouveau afrekende, kon ik het niet laten tegen de vrouw aan de kassa te zeggen: “Dat is voor mijn kleindochter, zij studeert architectuur.”

Ik heb nooit de wens gehad dat jouw mama, nonkel Peter of jij mijn droom zouden waarmaken, maar nu het zo ver is, voelt het alsof ik mijn tweede jeugd beleef. Toen ik jou bij je eerste maquettes mocht helpen, ben ik stiekem op het toilet een traan gaan wegpinken. Wat voel ik mij bevoorrecht dat ik via jou nog zoveel vreugde mag ervaren.

Ga maar voor je grote droom, Anoukje. Ik ben zo blij dat jij je ambities niet ergens hoeft weg te stoppen, maar er voluit voor kunt gaan. Studeer, creëer, ontwerp, maar vergeet zeker ook niet te genieten van het studentenleven.

Ik ben jouw grootste supporter, in alles.

Oma

Els (53) wenst Jinthe, wiens mama ziek is, een zorgelozere toekomst

Liefste Jinthe,

Jij bent nog maar zes, maar wat heb jij al veel meegemaakt. Toen je drie maanden was, kregen wij het vernietigende nieuws dat jouw mama schildklierkanker heeft met uitzaaiingen. Jij hebt je mama in al die jaren al vaak moeten missen, want elke keer dat zij een jodiumkuur kreeg, mocht zij jou drie weken niet zien.

Je bent vaak bij ons, dan kan jouw mama rusten en kunnen wij van jou genieten. Elke vrijdag halen wij je op van school, en dan blijf je slapen. We eten spaghetti en erna een moelleux of fruitpap, kijken samen tv en dan ga jij flink je bedje in. Jij doet alles zo goed. Je zit nu in het eerste leerjaar, toch altijd een grote aanpassing, maar jij neemt ook die horde heel goed.

Terwijl ik vroeger het verhaaltje voorlas, doe jij dat nu zelf. Dan blinkt mijn nona-hart van trots. Je wilt het liefst mensen blij maken en voor iedereen zorgen: voor ons, je ouders, je klasgenoten. Dat zal misschien te maken hebben met de ziekte van je mama. Ik wil dat je weet dat het oké is om ook eens een traan te laten, om een mindere dag te hebben, om boos te zijn. Hou je emoties niet binnen, ze mogen er gewoon zijn. Al is het ook belangrijk om na de tranen weer een lach op je mooie gezichtje te laten zien.

Jij bent voor ons, en ook voor je mama, al een ongelooflijke bron van geluk geweest. Jouw eerste stapjes en schaterlachjes hebben ons al zo veel kracht gegeven. Jij bent mijn bijzondere meisje en ik hou heel veel van jou. Weet dat ik altijd voor je klaarsta, en dat jij altijd bij mij terechtkunt. Jij vertelt mij nu al jouw kleine geheimpjes, mijn grote wens is dat je dat blijft doen.

Ik hoop dat ik naast je kan blijven staan in alle keuzes die je maakt in het leven, en dat ik je mag helpen waar het nodig is. Ik ben er.

Kusjes van nona xxx

Ann (59) belooft haar toekomstige adoptie-kleinkindje een warm nest

Liefste onbekende schoonheid,

We weten nog niet wanneer je er zult zijn – je bent waarschijnlijk nog niet eens geboren – maar als het zover is, zul je snel de liefde en warmte voelen van je nieuwe gezin! Je twee papa’s kijken al acht jaar uit naar jouw komst. Het adoptieproces dat ze doorlopen, was soms zwaar. Er zijn nu eenmaal niet zoveel mogelijkheden voor twee mannen die met veel liefde een kind willen opvoeden.

Gelukkig kregen ze nu ook van de rechtbank groen licht. De vraag is nu niet meer ‘of’ jij komt, maar wel ‘wanneer’. Maar ook deze fase zorgt soms voor stress, want er zijn steeds minder landen die adoptie door homokoppels toestaan. Eerst hoopten we dat jij bij ons zou zijn in 2025, maar het kan makkelijk 2026, ‘27 of ‘28 worden.

Als directeur van een lagere school heb ik veel verdriet gezien in gezinnen waarvan de mama’s of papa’s niet klaar waren voor het ouderschap. Hun kindjes kregen soms niet de kansen in het leven die ze verdienden. Wellicht zul ook jij geboren worden in een omgeving die je niet kan bieden wat je nodig hebt, maar in je nieuwe gezin zijn er toekomstmogelijkheden, en vooral liefde en genegenheid te over.

Er staan twee prachtige papa’s klaar, die je met alle liefde zullen omringen. Ook omi kijkt enorm uit naar je komst. Jij zult mogelijks mijn enige kleinkind zijn, je zult zeker mijn leven verrijken. Ik zal er samen met je papa’s op toezien dat je het leven krijgt dat je verdient. Een leven gevuld met liefde, geborgenheid en respect. Welkom lieve kleine onbekende, al voor je komst heb je een speciaal plekje in mijn hart.

Omi