Nog nooit verteld: mijn schoonmoeder is een nachtmerrie

Vreselijk druk

“Rick en ik zijn vijf jaar samen. Hij is de man die bij mij past, we hebben het onzettend goed samen. Ik zie in hem zelfs de vader van mijn kinderen. Toch overweeg ik weleens om onze relatie te verbreken. Ik heb namelijk vreselijk veel moeite met zijn moeder. Als zij haar nieuwste plannen doorzet en bij ons in de buurt komt wonen, zou het weleens zo kunnen zijn dat ik bij Rick wegga, hoe erg ik dat ook zal vinden.”

Al bij de eerste ontmoeting merkte ik dat de omschrijving ‘soms wat druk’ nogal een eufemisme was.

“Toen Rick en ik elkaar ontmoetten duurde het zo’n half jaar voordat ik zijn ouders leerde kennen. Rick had me al van alles over hen verteld. Het waren leuke mensen, zei hij. Wel tegenpolen; zijn vader was gesloten, zijn moeder een flapuit. Ze was soms wat druk, zei hij, maar daar zou ik wel aan wennen.”

‘Ik ben zoals ik ben en daar moeten de mensen het maar mee doen’, zegt ze met een zelfvoldane glimlach.

“Mijn schoonmoeder doet niets anders dan praten. Over alles, maar vooral over niets. Ze kan daar niets aan doen, zegt ze zelf; ze heeft ADHD, dat is een jaar of tien geleden vastgesteld, toen ze voor de zoveelste keer problemen had op haar werk. Er was altijd wel iets met collega’s, waar ze ook werkte. Ze kwam bij een arts, die een diagnose gaf die haar gedrag 
verklaarde. Maar medicatie wil ze niet.”

Ze zuigt zich als een vampier aan je vast.

“Werken? Dat doet ze niet meer. Ook bij een vrijwilligersjob is ze met slaande deuren vertrokken. Veel 
vrienden heeft ze niet, er zijn hooguit een paar buurvrouwen die ze weleens ziet. Maar ze heeft een man die haar op 
handen draagt. En haar drie zonen, van wie Rick de oudste is, zijn al net zo. Daardoor legt ze de reden dat het met de meeste mensen niet klikt nog altijd buiten zichzelf. ‘Ik wil wel,’ roept ze vaak. Dat klopt. Zij wil niets liever dan contact maken, maar ze doet dat op een manier die enorm benauwend is.”

Eenzijdig gesprek

“In het begin kon ik de humor er nog wel van inzien. Ze was duidelijk blij dat Rick een vriendin had en heette me hartelijk welkom. ‘Laat de mannen maar praten,’ zei ze, terwijl ze op de stoel naast zich klopte. ‘Ik wil jou beter leren kennen!’ Met de moeder van mijn ex had ik een leuk contact gehad en ik wilde er ook nu het beste van maken.”

Ik had vier uur non-stop naar haar geluisterd, van mij wist ze amper iets.

Maar het viel me al snel op dat ze alleen maar aan het ‘zenden’ was. Ze vroeg me van alles, maar luisterde nooit mijn hele antwoord af. Telkens was er wel iets wat haar ergens aan deed denken en dan nam ze het gesprek over.
 ‘Ik vind je geweldig,’ zei ze, toen ik die eerste keer vertrok. Ik had vier uur non-stop naar haar geluisterd, van 
mij wist ze amper iets, dus waar ze die
 mening op baseerde snapte ik niet. Kennelijk vond ze me een goede
 luisteraar, zei ik grappend tegen Rick. Hij lachte schaapachtig, zei dat zijn moeder nu eenmaal wat apart was. Maar ze had een goed hart, benadrukte hij. En dat werd mij ook snel duidelijk.”

Altijd alles delen

“Ze nodigde ons vaak uit, kocht
 cadeautjes voor me en wilde met me winkelen. ‘Ik ben zo blij dat ik nu ook een dochter heb,’ herhaalde ze vaak, waarbij ze me innig tegen haar borsten drukte. Ik glimlachte en vond het fijn om zo te worden geaccepteerd, al was ik elke keer totaal uitgeput als ik haar had gezien. Ze is moeilijk te volgen, springt van de hak op de tak. Alles wat ze voelt en meemaakt wil ze delen, of het er nu om gaat hoe lekker het koekje smaakt dat ze eet of wat ze van het weer vindt. Ik snap wel dat ze op elke werkplek knettergek van haar werden.”

Ik heb haar zelfs een eerlijke mail geschreven, maar er veranderde niets.

“Ik snap eerlijk gezegd niet hoe haar man en Rick en zijn broers het met haar uithouden. Maar die hebben een leven lang van oefening achter de rug, ze lijken immuun voor haar geworden. Of ze draaien zich gewoon om als ze weer eens een verhaal vertelt waar geen einde aankomt. Ik durf dat niet. Natuurlijk heb ik van alles geprobeerd om haar af te remmen. Ik heb haar zelfs eens een heel eerlijke mail geschreven, over dat ik soms de balans in onze 
gesprekken mis. Ze beloofde 
beterschap, maar er veranderde niets.”

“Rick snapt mijn worsteling, maar tot op zekere hoogte. Hij blijft benadrukken dat ze het zo goed bedoelt. Dat ik zélf actiever moet worden in het gesprek, me niet zo moet laten overrompelen. Maar ik kan al niet zo goed voor mezelf opkomen en bij haar, toch een oudere vrouw, lukt me dat al helemáál niet. 
Ik hoop nu al jaren dat de broers van Rick ook eens een meisje meenemen, zodat er wat bliksemafleiders komen. Maar dat schiet niet op. Nog steeds ben ik de enige vrouw als we met het gezin bij elkaar komen en ben ik altijd haar favoriete prooi.”

Sinds we over kinderen begonnen, wil ze dichter bij ons komen wonen. Maar dat zie ik echt niet zitten.

“Nu was het allemaal nog wel uit te houden. Zo vaak gaan we niet naar Ricks ouders, hoogstens een keer per maand. En door me af en toe ziek voor te doen of het zogenaamd heel druk te hebben met mijn werk, kon ik wel eens bezoekjes afzeggen. Maar sinds Rick en 
ik hebben laten vallen dat we over 
kinderen nadenken, heeft zijn moeder het in haar hoofd gehaald om dicht bij ons te gaan wonen. Dat lijkt haar zó gezellig, heeft ze nu al honderd keer geroepen. Dan kan ze zomaar langskomen – haar ogen glanzen als ze het zegt – en hebben wij altijd een oppas in de buurt.”

Ik kan zo niet verder, er moet iets gebeuren. Ik voel me tussen twee vuren staan.

“Haar wens is mijn nachtmerrie: ik moet er echt niet aan dénken dat ze zo dicht in de buurt is. En haar als oppas van mijn kinderen, dat lijkt me ook niets. Ik breng ze veel liever naar de crèche, in plaats van telkens met haar te worden geconfronteerd. Maar zij heeft het huis van haar en haar man al te koop gezet. ‘Ach, dat loopt niet zo’n vaart, het kan jaren duren voordat het is verkocht,’ zegt Rick erover. Maar dat stelt me niet gerust. ‘We moeten haar vertellen dat we dit niet willen,’ zeg ik vaak tegen Rick. Maar die 
wimpelt mij dan af, hij wil zijn moeder niet kwetsen. Ik voel mij tussen twee vuren staan. Enerzijds wil ik de situatie niet op de spits drijven. Maar ik wil zo echt niet verder. Er móét iets gebeuren. Soms lijkt onze relatie verbreken de aantrekkelijkste oplossing…”

Bron: Margriet.nl – Beeld: Getty Images

MEER LEZEN?

• Welke muts past bij jouw gezichtsvorm?
• 7 leuke kapsels voor onder je muts
• Met deze 7 tips maak je voor eens en altijd komaf met pluishaar