“Ik woon dan wel ver weg, een afwezige oma ben ik zeker niet. Oli mag me nooit vergeten”

Snel even bij de kleinkinderen binnenspringen? Da’s voor Sabine niet evident. Ze woont voltijds in Mexico, maar vindt de tijd die ze samen met haar kleinzoontje op vakantie in België kan doorbrengen nu nóg waardevoller.

Als we grootouders interviewen, zijn er tussen hen zo goed als altijd een aantal gelijkenissen. Gezelligheid, het geluk van oma’s die honderduit vertellen over hun kleinkinderen en de trots die ervan afdruipt. Bij Sabine is dat niet anders: ze straalt als ze vertelt over haar kleinzoon Oliver – iedereen noemt hem Oli – van 15 maanden. Toch is er een groot verschil met andere interviews: terwijl ik achter mijn computerscherm uitkijk op het Belgische kwakkelweer zit Sabine aan de andere kant van de wereld buiten, onder een rieten afdak, te genieten van het warme weer. Sabine woont al acht jaar in Mexico. Ze is fysiek dus niet altijd dicht bij haar kleinzoon, maar dat doet geen afbreuk aan de fantastische band die de twee hebben.

Sabine (56): “Mijn tweede man Elbert werkte al jaren voor een Braziliaanse firma en was heel vaak in het buitenland, toen zijn baas voorstelde om naar Mexico te verhuizen. Op zich geen slecht idee, zo moest ik hem niet missen als hij weer eens in het buitenland zat. Toch had ik mijn twijfels. In tegenstelling tot Elbert had ik nog niet zoveel reiservaring. Ik was nog nooit in Zuid-Amerika geweest. Toen ik alleenstaande moeder was, had ik er simpelweg de middelen niet voor. En met Elbert deed ik tot dan vooral korte tripjes.

Maar toen ik mee naar Mexico trok om het eens met eigen ogen te kunnen zien, was ik al na drie dagen verkocht. Het is een prachtig land met hartelijke mensen, en het is er altijd warm. Ik was op slag verliefd. Maar naar daar verhuizen, is natuurlijk niet niks: we zouden ons leven zoals we het hier kenden, achterlaten. Ik moest ontslag nemen, terwijl ik mijn job graag deed en een goede band had met mijn collega’s. Ook onze uitgebreide vriendenkring zouden we achterlaten.

Maar waar ik het vooral moeilijk mee had: niet langer dicht bij mijn kinderen zijn. Het leek alsof ik moest kiezen tussen een spannend avontuur of de nabijheid van mijn kinderen. Ik heb er met mijn zoon en dochter – toen 26 en 24 – uitvoerig over gepraat. Mijn man deed hetzelfde met zijn twee dochters. Ze zeiden allemaal hetzelfde: ‘Zo’n kans krijg je maar één keer in je leven, dit moeten jullie doen!’ Hun enthousiasme trok me over de streep. We hebben onze koffers gepakt en zijn vertrokken.“

Serieuze relatietest

“Oorspronkelijk zouden we maar één jaar blijven, maar het beviel ons zo dat we niet meer zijn teruggekeerd. Nochtans was dat eerste jaar niet alleen maar rozengeur en maneschijn. We moesten allebei onze draai vinden. Elbert had zijn werk, ik werd huismoeder. Vervelen deed ik me niet. Was ik niet met het huishouden in de weer, dan wel met naaien of knutselen.

Ik voelde me weleens eenzaam, maar dan stuurde ik een berichtje naar mijn vriendinnen in België. Of naar de kinderen natuurljk. Hen snel even opbellen als ik hen miste, ging jammer genoeg niet altijd door het tijdsverschil, maar die berichten waren een zegen.

Gelukkig kunnen Elbert en ik heel goed met elkaar praten. We spraken meteen af dat we altijd eerlijk zouden zijn over onze gevoelens en dat we ons avontuur zouden stopzetten als een van ons het om welke reden dan ook niet meer zag zitten. Zo’n verhuizing is een serieuze relatietest, want je bent altijd samen en enkel op elkaar aangewezen, maar we hebben die goed doorstaan.

We zijn elkaars beste vrienden, en ik kon altijd bij Elbert terecht op melancholische dagen. Want hoe gelukkig ik hier ook ben, ik mis het leven thuis soms heel erg. Mensen vroegen mij in het begin weleens hoe ik dat kon, zomaar mijn kinderen achterlaten. Die opmerkingen waren pijnlijk, en deden me me schuldig voelen. Maar diep vanbinnen wist ik dat ik het zo niet mocht zien.

Ik heb aan de kinderen gevraagd wat zij ervan vonden, en zij voelden zich op geen enkel moment in de steek gelaten. Toch blijft het gemis er na al die jaren nog steeds. Als ik merk dat een van mijn kinderen het moeilijk heeft, bijvoorbeeld, dan breekt mijn hart. Net als elke moeder zou ik dan niets liever willen dan hen een stevige knuffel geven. Of als ik weer een verjaardag mis, dan knaagt het. Maar uiteindelijk weegt dat gemis niet op tegen het mooie leven dat we hier hebben.”

Tranen van vreugde

“Maar toen Oli er kwam, nu vijftien maanden geleden, werd het toch wat moeilijker. Het was tijdens een bezoek aan België dat ik van mijn zoon en schoondochter een wel heel bijzondere verrassing kreeg. Er stond een kaartje op tafel: ‘Proficiat, je wordt oma!’ Wat er toen door me heen ging… De tranen liepen over mijn wangen van geluk. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan denk. Je kind dat een kind krijgt – het is een magisch gevoel dat alleen andere grootouders begrijpen.

Toch voelde het dubbel: er schoten meteen allerlei vragen door mijn hoofd. Hoe zou ik vanop zo’n afstand een goede oma kunnen zijn? Zou mijn kleinkindje mij wel herkennen? Was het niet beter om terug naar België te verhuizen? Naast de vreugde was er dus vooral ook ongerustheid. Maar ook nu stelden mijn kinderen mij gerust. Hoe we dat precies zouden aanpakken, zouden we dan wel zien. Met pijn in het hart vertrok ik na de aankondiging weer naar Mexico.

Mijn schoondochter had een zware zwangerschap, ik wilde zo graag dicht bij haar zijn, haar ondersteunen. Maar omdat we in Mexico bezig waren aan de bouw van ons huis, zat er niets anders op dan vanop afstand een oogje in het zeil te houden en haar zo vaak mogelijk te bellen. Terwijl ik afspraken maakte met makelaars en de werken opvolgde, zaten mijn gedachten de hele tijd bij mijn schoondochter en zoon.

Gelukkig hadden mijn zoon en schoondochter alle begrip. Ze betrokken me zoveel mogelijk bij de zwangerschap en brachten na elk belangrijk bezoek aan de gynaecoloog verslag uit. Ze stuurden foto’s van de echo en belden mij als eerste om te vertellen hoe het was gegaan. En ook al was dat door het tijdsverschil soms om drie uur ’s nachts, ik wachtte vol spanning op dat telefoontje. Hoe moe ik ook was, ik voelde niets dan opluchting als ik weer eens positief nieuws of een echo kreeg. Zo voelde ik mij er toch een beetje bij.”

Mijn eerste kleinzoon

“De zwangerschap had ik dan misschien vanop afstand moeten meemaken, de geboorte wilde ik voor geen goud missen. Twee weken voor de bevalling reisde ik naar België. Ik zat echt te popelen. En daar was hij dan, onze kleine Oliver. Mijn eerste kleinzoon, en wat een prachtexemplaar! Mijn hart vulde zich met trots.

Wanneer mijn moeder vroeger zei hoe anders grootmoeder zijn is, dacht ik: jaja, dat zal wel. Ik vond het allemaal wat overdreven. Maar vanaf het moment dat Oli er was, besefte ik wat ze bedoelde. Als jonge ouder is het leven zo druk: het huishouden, werk, een sociaal leven… Het voelt als een trein die voorbijraast.

Als grootouder neem je meer tijd om stil te staan en er echt te zijn. Ook al zat ik met die afstand, toch was ik vastberaden een heel aanwezige grootmoeder te zijn. Ik ben tien weken gebleven, ik wilde de eerste dagen in het leventje van Oli niet missen en zo kon ik er zijn voor mijn zoon en schoondochter. Ik genoot met volle teugen.

Maar wat was het moeilijk om na die tien heerlijke weken weer terug naar Mexico te moeten vertrekken en dat kleine hummeltje achter te laten. En dus plande ik meteen al een volgende trip naar België in. Zo kon ik er weer naar uitkijken om Oli te zien. Sinds de geboorte van Oli staat mijn leven veel meer in het teken van hem. Mijn man en ik kochten een stacaravan, op een camping, dicht bij de kinderen, voor de weken dat we in België zijn. Mét een logeerkamer voor Oli. De andere campingbewoners kennen hem al. ‘Hey, Oli’, klinkt het vrolijk als ze hem zien. En dan blink ik van trots.

Want nu Oli er is, zijn we vaker in België dan vroeger. Na tien weken Mexico, komen we telkens een achttal weken weer naar België. We plannen onze reizen zo dat we geen belangrijke momenten moeten missen. Ik zou het te erg vinden om die sleutelmomenten in Oli’s jonge leventje te moeten missen. Sinterklaas moet bijvoorbeeld ook bij bomma komen natuurlijk. Ik neem mijn rol als oma heel serieus. Oli was een slechte slaper, voor mijn zoon en schoondochter was het heerlijk als ik hem eens een nachtje van hen overnam. En zo kon ik de gemiste tijd met mijn kleinzoon weer inhalen.”

Verandering in de goede zin

“Veraf wonen, dat klinkt misschien alsof er weinig nabijheid is. Maar daar ben ik het niet mee eens! Ik zie het net als een verandering in de goede zin. Hoeveel mensen die dicht bij elkaar wonen, vinden het vanzelfsprekend dat ze elkaar altijd kunnen zien, en nemen daarom net minder tijd voor elkaar? Ik ben er misschien niet altijd fysiek, maar áls ik er ben, neem ik heel bewust tijd voor Oli. Ik geniet zo van die schattige glimlach op zijn gezicht.

We doen geen heel speciale dingen, hoor. Ik haal hem op van de opvang, we spelen samen of zingen liedjes en gaan diertjes kijken. Zolang we maar samen zijn, ben ik blij. Mijn zoon en schoondochter gunnen me de tijd. Zo mocht ik Oli’s eerste patatjes geven. En ze gaven hun zwemmomentje op, zodat ik met hem mee kon naar de watergewenning.

De kinderen grappen weleens: ‘Nu Oli er is, zijn wij minder belangrijk.’ Natuurlijk is dat niet zo. Ik geniet er net zo hard van als mijn dochter even komt binnenspringen in onze caravan om samen een theetje te drinken. Het is misschien een torenhoog cliché, maar geluk zit écht in de kleine dingen. Ook ik zat in die typische ratrace die wij westerlingen zo gewoon zijn.

Mexico gaf me enkele belangrijke levenslessen: luxe en imago zijn niet belangrijk, familie en vrienden zijn alles. Gewoon samen genieten van de kleine dingen is waar het om draait. En dat doe ik volop. Maar natuurlijk woon ik nog steeds meer dan de helft van de tijd ver weg. En dan ben ik dankbaar voor mijn gsm. Zonder de technologie zou het gemis veel te groot zijn.

We hebben veel contact met Oli als ik in Mexico ben. En ook mijn zoon zorgt ervoor dat ik in die ‘afwezige’ maanden niet uit Oli’s leven verdwijn. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor. Er staan foto’s van ‘bomma en bompa’ bij hen thuis, die ze geregeld aan Oli laten zien. En mijn hart maakt elke keer een sprongetje als ik een filmpje van Oli ontvang of even met hem kan videobellen. Mijn zoon filmde zijn eerste stapjes meteen.

Ik mag er niet aan denken dat Oli ons niet meer zou herkennen, dus ik steek zelf ook veel tijd in het maken van video’s voor hem. Zijn aandachtspanne is kort, dus mijn filmpjes zijn dat ook. Hij houdt van flitsende beelden en daar speel ik gretig op in. Zo heeft hij het liefst dat ik grappige bewegingen maak of dans. Dat weet ik, omdat mijn zoon en schoondochter Oli’s reactie op die video’s op hun beurt weer vastleggen.

Wat ben ik trots als hij schaterlacht. En wat een opluchting als ik die herkenning in zijn oogjes zie. Mensen moesten mij eens bezig zien, als ik weer ik eens gek sta te springen. Maar voor Oli doe ik alles! Dankzij dat beeldmateriaal moet ik geen enkel stapje in het leven van mijn kleinzoon missen. En wat wordt hij snel groot! Hij begint nu te brabbelen, ik kan niet wachten tot hij ‘bomma’ en ‘bompa’ zegt. Ik kijk ook uit naar de eerste keer dat hij eens naar Mexico komt, door de lange reistijd is dat nog niet gelukt. Maar wat zal hij het mooi vinden hier!”

Droomleven

“Hoewel het elke keer weer moeilijk is om Oli achter te laten, voelt Mexico nog steeds als thuiskomen. Ik zie dan de hondjes en katten terug en het is altijd goed weer. Op dit moment leid ik een droomleven: ik ben altijd op vakantie en toch zie ik mijn familie voldoende om heel bewust van hen te genieten.

Natuurlijk zijn er ook nadelen. De reis duurt van deur tot deur zo’n 23 uur, en er is een tijdsverschil van acht uur. De jetlag hakt er elke keer serieus in. Nu zijn we nog jong en lukt dat allemaal, maar er komt ongetwijfeld een moment dat het te zwaar zal zijn. Waarschijnlijk zullen we dan terug verhuizen. Al hoeft dat niet naar België of Nederland te zijn. Zuid-Europa zie ik ook wel zitten. Dichter bij mijn familie, maar nog steeds op een plek waar het leven trager gaat. Het is dan nog steeds niet om de hoek, maar als ik één ding heb geleerd, dan is het wel dat afstand heel relatief is en dat je zelf zoveel contact kunt maken als je wilt, zolang je er maar bewust moeite voor doet.“

Nog meer lezen?

Mijn verhaal

“Na mijn bevalling kreeg ik een kraambedpsychose… Mijn man liet me gedwongen opnemen, en dat is mijn redding geweest”

Mijn verhaal: Olivia kreeg na haar zware bevalling een kraambedpsychose

Openhartig

Openhartig

“Ik wilde graag de wereld zien. Maar toen de kinderen er waren, voelde ik: zij zijn het allerbelangrijkste” Openhartig gesprek met Sarah Van Gysehem, mama van Aaron Blommaert

Mijn verhaal

“Na de scheiding wilden we dat de kinderen hun eigen nest hadden, en dat bevond zich nu pal tussen onze twee huizen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven va