Zij heeft haar leven in Florida, hij in België. Toch hield het de Vlaamse Kristof en de Zweedse Malin niet tegen om dertig jaar na hun eerste ontmoeting de draad weer op te pikken. Dolverliefd én getrouwd vertellen zij hun lovestory.

Hun liefde is dieper dan de Atlantische Oceaan tussen hen in

Ik ontmoet Kristof en Malin bij Kristof thuis in Waarschoot. Ik heb geluk dat Malin net drie weken in België is, anders had het gesprek met haar online via Zoom moeten gaan. Kristof en Malin zijn getrouwd, maar Malin woont nog altijd in Boca Raton, een kuststadje in Florida. Vijftien jaar geleden belandde zij daar met haar ex-man, zij en haar twee jongste kinderen bleven er.

Voor mij zitten twee dolverliefde mensen, Kristof krijgt regelmatig tranen in zijn ogen als hij praat over wat Malin voor hem betekent. Malin zal minstens vijf keer zeggen hoe sweet and sensitive Kristof is. Als ze mij het liedje laten horen waarmee hun huwelijksceremonie begon, ‘A thousand years’ van Christina Perri – I have loved you for a thousand years, I’ll love you for a thousand more –, vliegen de vlinders over de tafel. Bij lekkere koffiekoeken, en de vele fotoalbums van hen twee tussen ons in, vertellen zij hun ongelooflijke liefdesverhaal.

Kristof (53): “Wij kennen elkaar al van in mei 1991, ik was toen twintig. Ik werkte bij de marine en was in Kreta voor NAVO-oefeningen. Als ik een paar dagen vrij had, ging ik met de andere mariniers aan land. Het was daar dat ik Malin voor het eerst zag.”
Malin (51): “Ik werkte in een strandbar als een soort vakantiejob. Ik ben opgegroeid in een dorp vlak bij de poolcirkel en daar was het mij te donker en te koud. Ik heb zon nodig, vandaar Kreta. Kristof viel mij meteen op. Hij was zo anders dan al die andere mannen. Zij wilden cool zijn, indruk maken. Kristof was… gevoelig, hij nam de tijd om te luisteren. Ik viel daar onmiddellijk voor.”

Tien zalige dagen in Waarschoot

Kristof: “Ik was echt stapelverliefd op Malin. Elke vrije minuut was ik bij haar. We brachten een fantastische week samen door, en toen ik moest vertrekken, spraken we af om elkaar zo snel mogelijk terug te zien. En effectief: in augustus kwam Malin naar Waarschoot. Het waren tien zalige dagen. Malin verbleef bij mijn moeder en mij, we verkenden Gent, gingen naar de Zoo in Antwerpen, barbecueden met mijn zussen en genoten van elkaar. Toen ze vertrok, beloofden we om te bellen en te schrijven.”
Malin: “Maar bellen was duur, en brieven deden er eindeloos lang over. Een langeafstandsrelatie was op die jonge leeftijd en zonder sociale media niet vol te houden. Op de duur begon er steeds meer tijd tussen onze brieven te zitten. We hebben geprobeerd de liefde warm te houden, maar het leven ging voor ons allebei apart verder. Ik leerde mijn ex kennen, Kristof trouwde ook. Ik kreeg drie kinderen, hij later twee. Maar in al die jaren ben ik Kristof nooit vergeten. Altijd als er iets over België in het nieuws was, moest ik aan hem denken.”

Kristof: “Dat was voor mij ook zo. Malin zat altijd ergens in mijn gedachten, ze was altijd bij mij. Alles wat van ver of dicht met Zweden te maken had, interesseerde mij, want het was het land van Malin. Zelfs mijn familie is Malin nooit vergeten: Malin Söderström, die naam bleef ook bij hen al die jaren hangen.”
Malin: “Toen Facebook opkwam, werden wij wel vrienden, maar verder dan een berichtje met een verjaardag, of een ‘May the best team win’ als België tegen Zweden moest voetballen, ging dat niet. Mijn gevoelens voor Kristof waren nooit echt weg, maar ik was ondertussen gescheiden en liefde was het allerlaatste waar ik aan dacht. Ik was een happy single en had er compleet vrede mee om de rest van mijn leven alleen te blijven.”
Kristof: “Mijn huwelijk strandde ook, en ik stond er hetzelfde in als Malin: een relatie hoefde niet meer voor mij.”
Malin: “En toen gebeurde er iets wat we nog altijd niet kunnen verklaren. Plots zag ik op Facebook: Kristof checked in at Canary Wharf, London. Canary Wharf! Dat is de plek waar mijn oudste zoon Robert werkt, hij is er storemanager in een klerenwinkel. Heel impulsief stuurde ik Kristof een bericht: jij bent vlak bij mijn zoon, ga eens even dag zeggen!”

Dag zeggen tegen Malins zoon

Kristof: “Ik ben eerder verlegen, dus zomaar een winkel binnenstappen en tegen een vreemde beginnen babbelen is niks voor mij. En toch deed ik het. Ik zei tegen mijn reismakker: ‘Ik moet even dag gaan zeggen tegen de zoon van een meisje dat ik al dertig jaar niet meer heb gezien…’ Hij vond dat natuurlijk heel raar. En ik kan het ook niet verklaren. Behalve: ik doe alles voor Malin. Dat was vroeger al zo, en toen dus ook. Ik dus naar die winkel om Robert te zoeken. Nadat ik even met hem had gebabbeld, stuurde ik een selfie van ons naar Malin. En toen is onze trein vertrokken.”
Malin: “Als wij nu op dat moment terugkijken, snappen wij allebei niet wat ons bezield heeft. Waarom stuurde ik Kristof dat maffe bericht? En waarom deed hij iets wat totaal niet bij hem past? Maar godzijdank dát hij het heeft gedaan, want dat moment heeft ons uiteindelijk wel samengebracht. Sinds die foto zijn wij beginnen chatten, na drie weken werd dat videobellen, en zes weken later spraken we af in Londen. Ik zou er sowieso zijn om mijn zoon te zien, en Kristof had een week vrij.”

Kristof: “Ik had totaal geen verwachtingen van die trip. Het leek gewoon vanzelfsprekend dat wij elkaar zouden zien. Het zou gekker geweest zijn om elkaar níét te zien.”
Malin: “Ik voelde wel dat ik Kristof heel leuk vond, maar een relatie was niet mijn ambitie. Bovendien leek me dat met een continent tussen ons in niet handig. Onmogelijk eigenlijk.”
Kristof: “We boekten wel maar één kamer. Malins redenering was: we sliepen dertig jaar geleden al samen, waarom zouden we dat nu niet doen?”
Malin: “Ik was daar nochtans nerveus over. Hotelkamers in Londen zijn niet groot, hoe zouden we dat doen met de badkamer, met privacy? Maar toen ik Kristof op de luchthaven zag, viel alle stress van mij af. Wij omhelsden elkaar en die dertig jaren tussen ons vielen ineens weg. Kristof voelde nog hetzelfde, rook nog hetzelfde. Mijn hele lichaam wist: ik ken hem. Our bodies remembered.”
Kristof: “Wij waren dertig jaar ouder, maar dat voelde niet zo. Ik vond ook niet dat Malin er ouder uitzag dan toen, zij was nog altijd dat meisje van in Kreta. En ik voelde ook: zij is het, nog altijd.”

Weer dolverliefd na een weekje Londen

Malin: “Onze week Londen was magisch. Alles ging vanzelf tussen ons. We babbelden veel, we hadden tenslotte een heel leven in te halen, en ontdekten zo dat we van dezelfde dingen hielden: lekker eten, rustige barretjes… Die interesses waren er nog niet toen we twintig waren, het was zo fijn om te merken dat wij daarin hetzelfde waren geëvolueerd. Ik zag ook dat Kristof van inborst dezelfde was gebleven. Hij was nog altijd zacht en attent, kalm. Net als dertig jaar ervoor, viel ik daar onmiddellijk voor.”
Kristof: “Ondanks onze stellige voornemens geen relatie meer te beginnen, was er in Londen geen ontkennen aan: wij móésten elkaar terugzien.”
Malin: “Op zeven dagen tijd had Kristof mij overtuigd om al mijn reserves over relaties overboord te gooien. We spraken af dat ik voor de kerstdagen naar België zou komen. Opnieuw naar Waarschoot, net als dertig jaar geleden. Ik zou ook Kristofs moeder en zussen opnieuw ontmoeten. Onvoorstelbaar spannend was dat, het was zo lang geleden. Toen ik bij zijn mama binnenkwam, zag ik de glazen schaal staan die ik dertig jaar geleden voor haar had gekocht. Zij had die dus de hele tijd bewaard! Mijn zenuwen hebben maximaal tien minuten geduurd, en ik voelde mij thuis. “

Kristof: “Zo gaat het de hele tijd. Iedereen die wij ontmoeten, is blij voor ons. Mijn kinderen, Malins kinderen, vrienden, collega’s. Ik denk dat zij voelen dat wij elkaar gelukkig maken.”
Malin: “Ik werk in Florida op een school, en als Kristof bij mij is en ik moet werken, komt hij soms een koffie drinken op de school. Al mijn collega’s zijn dol op hem. Mijn vader, die toch al wat van mij gewend is, reageerde eerst met een sceptische ‘Malin, wat nu weer?’, tot hij Kristof ontmoette… Weet je wat hij zei? ‘Topp kille’, ‘topkerel’ in het Zweeds. Mijn oudste zoon, Robert, merkte wel al lachend op: ‘Mama, je beseft dat er een hele Atlantische Oceaan tussen jullie ligt?’ Dat beseffen we maar al te goed, maar er zijn vliegtuigen, hè.”
Kristof: “Ik ben in dik twee jaar tijd al tien keer naar Florida gevlogen. Ik heb geluk dat ik een job heb waarbij ik periodes veel werk, en dan weer langer thuis ben. Het is geweldig om Malin te zien in haar habitat, hoewel ik natuurlijk niet heel erg verrast was, we hadden al zo veel gebeld met de camera aan.”

Samen mimosa’s drinken en yahtzee spelen

Malin: “Sinds onze week in Londen is er geen dag voorbijgegaan dat wij niet gevideobeld hebben. Kristof belt mij elke ochtend wakker, waar hij ook is, eender hoe laat het bij hem is. Dat is niet altijd makkelijk, we zitten vaak op verschillende energieniveaus, dan moet ik nog wakker worden als hij al aan het einde van zijn werkdag is. Maar we nemen áltijd tijd om te bellen, ook als het niet past, of we niet goedgezind zijn. Kristof is daar heel goed in, in tijd nemen. Hij is zo attent.”
Kristof: “Als ik op het schip ben, stem ik mijn wachten op de brug af op Malins agenda, en dus op de tijdzone in de VS. Want voor of na die wachten kan ik bellen, en zijn we samen.”
Malin: “De periodes waarin we niet fysiek samen zijn, proberen we zo veel mogelijk virtueel dicht bij elkaar door te brengen. Zo hebben we ‘Sunday Funday’ bedacht. Dan zijn we de hele dag samen, hij in Waarschoot, ik in Florida. We zetten de hele dag onze iPad aan, en doen dingen samen. We spelen yahtzee, ieder met zijn eigen dobbelstenen, en onze zelfgemaakte scoreblaadjes. We koken dan ook samen. We halen dezelfde ingrediënten, maken het gerecht klaar en eten het dan samen op.”

Kristof: “English breakfast doen we ook regelmatig, al is dat voor mij mijn diner, en voor Malin haar lunch. We maken dan samen onze eitjes, worstjes en spek, al moet dat van Malin wel vroeger in de oven, want het spek is in de VS dikker. En dan drinken we samen mimosa’s, bubbels met sinaasappelsap, onze favoriete drank. Met valentijn aten we zo samen oesters. In een langeafstandsrelatie moet je creatief zijn. Dat is ook de reden waarom we zoveel fotoalbums hebben. Als je elkaar soms maanden moet missen, is naar foto’s kijken the next best thing.”
Kristof: “Als je twee keer in je leven zo hevig verliefd wordt op dezelfde persoon, dan weet je dat het menens is. Dan is het de liefde van je leven. Ik vond het dan ook logisch om te trouwen. In oktober vorig jaar zou Malin vijftig worden en een feest geven in Florida. Ik had al beloofd te speechen, maar wat Malin niet wist, is dat ik haar op dat feest ook ten huwelijk zou vragen.”
Malin: “Toen ik hem van de luchthaven ging halen, bleek er een stuk van zijn bagage niet mee te zijn. Hij flipte daarover, en ik kon maar niet snappen waarom.”

Content in het containerpark

Kristof: “Daar zat de verlovingsring in natuurlijk. De bagage is uiteindelijk gelukkig toegekomen. Op Malins verjaardagsfeest heb ik haar voor alle aanwezigen gevraagd of ze wilde trouwen. ‘I cannot imagine life without you’, heb ik haar gezegd, en dat is zo.”
Malin: “Ik wist van niks, maar was uiteraard heel blij! Op 14 april dit jaar zijn we getrouwd in Florida, het werd een brunch met mimosa’s. En nee, wij wonen niet samen. Wij zijn dat zo gewend, en maken daar het beste van, maar uiteraard is dat niet héél lang vol te houden. Als je verliefd bent, wil je álles samen beleven. Zo rijden wij straks samen naar het containerpark en voor ons is dat een groot geluksmoment, net als koken en tuinieren. Wij zijn het niet gewend om die kleine huiselijke taakjes samen te doen en genieten er daarom eens zo hard van.”

Kristof: “We hebben al lang en veel gepraat over onze toekomst. Er waren verschillende opties: ik als ik op pensioen ben naar Florida, wij samen naar Zweden, maar uiteindelijk komt Malin naar België.”
Malin: “Volgend jaar, als mijn jongste zijn high school in de VS heeft afgewerkt en naar de universiteit gaat, verhuis ik naar Waarschoot. Ik hou van België. Ik hou van het fietsen hier, het wandelen, de tuin, het eten, de natuur, de bakker, de slager, het rustigere ritme. Ik heb in Florida een groot netwerk, en ga al mijn vrienden en collega’s missen, maar ik zie nu vooral de meerwaarde van België.”

Onze eigen romantische film

Malin: “Ik heb het lang spijtig gevonden dat we zoveel jaren samen gemist hebben, maar nu vind ik het beter zo. Het is een nieuw hoofdstuk, echt óns hoofdstuk. We zijn ouder en wijzer, en weten welke fouten we niet meer gaan maken. Ik heb meer geduld nu, en aanvaard anderen zoals ze zijn. Kristof en ik zijn verschillend en dat is oké. We moeten het niet over alles eens zijn, we kunnen er altijd over praten.”
Kristof: “Ik praat ook makkelijk met Malin, ben veel opener bij haar dan bij anderen. Zij doet daar niets speciaals voor, zij krijgt alles gedaan van mij, just by being Malin. Ons verhaal klinkt als een scenario. Soms zeggen wij tegen elkaar: hoe gezegend zijn wij dat wij de hoofdrol mogen spelen in onze eigen romantische film.”

Malin: “Dit is de enige relatie in mijn leven waarin ik volledig mezelf kan zijn. Ik voel me veilig, voor het eerst. Dat komt voor een stuk door ons verleden, denk ik. Ik had toen in Londen niet het gevoel dat ik een nieuwe persoon moest leren kennen. Ik wist van minuut één: I love this guy. I still love this guy.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Meer ontroerende getuigenissen lezen?