Een nieuw samengesteld gezin vormen, komt met de nodige beproevingen. Dat ondervond ook Femke (38), die niet met open armen werd ontvangen door haar stiefdochter. Maar nu, jaren later, hebben ze zo’n intense band opgebouwd dat Femke besloot haar te adopteren.

Mama van drie

Femke: “Had je me vijftien jaar geleden gezegd dat ik vandaag mama van drie kinderen zou zijn, ik zou eens goed gelachen hebben. Ik had absoluut geen kinderwens, ik wou vooral van het leven genieten. Maar toen ik verliefd werd op Denis, veranderde alles. Denis had al een dochter uit een vorige relatie, Fay. Plots was ik niet langer die single vrouw die kon gaan en staan waar ze wou, maar was ik plusmama van een achtjarig meisje.

Fay ontving me niet bepaald met open armen. Zij en Denis waren – en zijn nog steeds – enorm close. Fay had haar papa vier jaar voor zichzelf gehad, en plots moest ze hem delen met een vreemde. In het begin deed ze alsof ik niet bestond. Als ik wou dat ze haar kamer opruimde, moest Denis dat vragen, want naar mij luisterde ze niet. Soms verdraaide ze mijn woorden als ze met haar mama sprak, wat dan weer tot spanningen leidde tussen beide ouders. Omdat Fay om de andere week bij haar mama woonde, heeft het jaren geduurd voor ze ontdooide en we als nieuw samengesteld gezin ons ritme hadden gevonden.

Ja, er zijn momenten geweest waarop ik dacht: ‘Waar ben ik aan begonnen?’ Maar nooit heb ik getwijfeld aan mijn keuze. Denis en ik zagen elkaar graag, en ik wist dat Fay ook maar een slachtoffer was van de scheiding van haar ouders. Ondanks onze stroeve start heb ik Fay van in het begin op het hart gedrukt dat ik er altijd voor haar zou zijn.

Toen Denis en ik besloten om aan gezinsuitbreiding te doen, hebben we Fay daar nauw bij betrokken. Omdat ik niet op natuurlijke wijze zwanger kon worden, moest ik een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan. Dat eerste hormonenspuitje hebben we met ons drietjes gezet, en toen ik zwanger was van een tweeling, was Fay de enige die het geslacht van de baby’s wist. Zo wou ik haar duidelijk maken dat zij een essentieel deel uitmaakte van ons gezin.

Afwijzing

Op haar vijftiende liet Fay vallen dat ze voortaan liever op één adres wilde wonen. Ze was het beu om elke week te verhuizen, ze wilde een plek waar ze zich echt thuis kon voelen. Wij dachten dat ze bij haar mama zou gaan wonen, omdat ze daar een hele verdieping voor zich alleen had. Maar ze wilde liever bij ons wonen. Helaas viel die keuze niet in goede aarde bij haar mama. Zij en Fay hebben een grote ruzie gehad, en sindsdien hebben ze nog amper contact. Voor Fay was die afwijzing door haar eigen mama een mokerslag. We hadden haar zo geleerd om voor zichzelf op te komen, en nu ze dat deed, werd ze daar voor afgestraft. We zagen wel dat ze ongelukkig was, maar wisten niet hoe we haar konden helpen. Fay was heel gesloten en wou nooit praten over wat er in haar omging. Als ze van school kwam, ging ze meteen naar haar kamer, en aan tafel zei ze amper een woord.

Ik speelde al een tijdje met het idee om Fay te adopteren. Ik had haar gezegd dat zij evenveel voor mij betekende als Charlotte en Louis, dat ik geen onderscheid maakte tussen haar en mijn eigen kinderen. Maar dat leek nooit echt door te dringen. Door die adoptie wilde ik Fay iets tastbaars geven, haar laten zien dat ik méénde wat ik zei. Nadat Denis zijn zegen had gegeven, heb ik de vraag aan Fay gesteld. Ik moest niet meteen een antwoord hebben, ze mocht erover nadenken zoveel en zolang ze wou. En als ze ‘nee’ zei, zou dat ook goed zijn. Als ze maar wist dat de optie bestond. Zes weken later, op onze huwelijksverjaardag, gaf Fay ons een kaartje waarop stond: ‘Ja, ik wil’. Je kan je wel voorstellen hoe ontroerd en blij ik was.

Omdat Fay meerderjarig is, hadden we geen toestemming nodig van haar biologische moeder, maar we moesten onze zaak wel gaan bepleiten in de rechtbank. Daar zag Fay haar mama voor het eerst in jaren terug. Ze gunde haar dochter geen blik, maar las de rechter wel een brief voor met allerlei redenen waarom de adoptie niet mocht doorgaan. Gelukkig besteedde de rechter daar niet veel aandacht aan, hij vond dat ze genoeg tijd had gehad om de band met haar dochter te herstellen. Enkele weken later kregen Denis en ik te horen dat de adoptie was goedgekeurd. Fay was toen nog op vakantie, en ik wilde haar het goede nieuws niet aan de telefoon vertellen. Toen we haar gingen afhalen van het station, gaf ik haar een doos suikerbonen, om te vieren dat ze eindelijk mijn dochter was. Haar gezicht op dat moment was goud waard.

Fay is nu veel rustiger dan vroeger, alsof er een last van haar schouders is gevallen. Het lijkt alsof ze is nu pas echt is thuisgekomen. Ook al weet ik dat de kans klein is, ik hoop nog steeds dat het weer goedkomt tussen Fay en haar mama. Want het is niet omdat ik Fay heb geadopteerd dat ik haar mama wil vervangen. Fay noemt me gewoon Femke, en dat vind ik prima. Natuurlijk is de band die ik met Fay heb anders dan mijn relatie met Charlotte en Louis. Bij hen was die liefde er vanaf het eerste moment, bij Fay is die langzaam gegroeid. En toch zijn die twee relaties voor mij even kostbaar, op hun eigen manier. Fay en ik appreciëren nu des te meer wat we hebben, omdat we er zo hard voor hebben gevochten.”

Tekst: Hille Peeters

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!