Openhartig: 7 lezeressen schrijven een brief aan de stiefmoeder van hun kinderen

Daar is ze dan, zijn nieuwe vrouw. Ze veroverde zijn hart en moedert nu ook mee over jóúw kinderen. Zeven lezeressen schrijven van zich af wat dat met hen doet.

Suzanne (38)

… is single mama van een zoon en dochter. Haar ex heeft sinds twee jaar een nieuwe vriendin.

“Ik probeerde gewoon te overleven met mijn kinderen, jij bood hen avontuur, gezelligheid en geborgenheid. Ik voelde me zo bedreigd door jou”

“Dag Mieke,

Ik wil je al zo lang zoveel vertellen. Ik speel al lang met het idee van een brief – al ben ik blij dat ik die een jaar geleden niet schreef… Ja, toen vond ik je verschrikkelijk. Hoe je het leven van mijn ex en vooral mijn kinderen binnenwaaide met zoveel vreugde en energie, net op het moment dat ik zo diep zat. Ik probeerde te overleven met mijn kinderen, jij bood hen avontuur, gezelligheid en geborgenheid. Wat voelde ik me bedreigd door jou. De eerste week dat ze bij je waren, en ik aan de telefoon hoorde hoe ‘fantastisch’ het was met Mieke, brak mijn hart. De tranen droogden op tot boosheid. Ik was boos op jou, omdat jij alles leek te hebben wat ik niet meer had. Jij had het huis waar ik jaren zo graag had gewoond. Jij had de man waar ik nog altijd van hield. En je had mijn kinderen. Natuurlijk vertelde ik hen niets over mijn gevoelens, ik wilde dat ze het fijn hadden bij hun papa en jou. Maar vanbinnen verscheurde het me. Ik was zo boos op jou, boos op de wereld.
Ik haatte je, wanneer ik foto’s zag van de kinderen, hand in hand met jou. Ik vond je verschrikkelijk, omdat je alles altijd maar in de hand had, terwijl ik het gevoel had dat ik de controle verloor. God, als ik je toen een brief had geschreven…

Maar tijd heelt de wonden, zeggen ze. Heel stilletjes aan, bijna ongemerkt, ging ik je appreciëren. Toen je het voor me opnam in een discussie met mijn ex en hem afremde, verraste me dat – ik was je immers gaan zien als het ‘kwaad’. Ik begon te merken dat afspreken over de kinderen makkelijker ging met jou, dus begonnen we te WhatsApp’en. Eerst formeel en beleefd, maar dat veranderde. Je stuurde af en toe een foto van de kinderen. Vertelde over bijzondere momenten waar ik graag bij had willen zijn. Stuurde een heel lief briefje toen mijn beste vriend stierf.

Nu zijn we twee jaar later, en ik ben zo blij met jou. Wanneer je de kinderen komt halen, doen we een babbel, drink je nog even een koffie. Het is bijna alsof ik ze met een vriendin meegeef. Door jou vieren we nu zelfs de verjaardagen van de kinderen samen. En ja, als ik jullie dan samen zie, weet ik dat jullie beter bij elkaar passen dan mijn ex en ik. Nu kan ik het zien, nu kan ik het toegeven. Ik wil je bedanken, Mieke, voor je warmte. Voor je enthousiasme. Voor de liefde waarmee je mijn kinderen in je leven en in je hart hebt gesloten. Ik weet nu dat de kinderen veilig zijn als ze bij jullie zijn. Ik weet dat jij hen niet van me wil ‘afpakken’, maar dat je hen wil helpen doorheen de moeilijke tijd die ook zij hadden na de scheiding. Je bent een mooi mens, Mieke. Dankjewel.

Liefs,
Suzanne”

Brigitte (42)

… heeft een vriend en een dochter van twaalf. Haar ex heeft sinds vier jaar een nieuwe relatie.

“Toen je aan Sofie zei dat ze ‘jou ook wel mama mocht noemen’, ging je te ver. Ze is míjn dochter”

“Margot,

Praten met je lukt niet, misschien kan ik met een brief tot je doordringen… Ik heb net weer mijn heel verdrietige dochter in bed gestopt, nadat ze een weekend bij jullie was. ‘Ze haat me, mama’, zei ze me. Weer had ze een weekend vol spanning en ruzie achter de rug. Door jou. Je zegt dat je het beste wilt. Voor Mark, voor Sofie. Maar ik geloof je niet meer.
Ik heb in alle eerlijkheid naar mezelf gekeken: heb ik fouten gemaakt? Heb ik je een slecht gevoel gegeven? Ik geef toe dat ik het in het begin niet makkelijk had met de aanwezigheid van een nieuwe vrouw in Marks leven. Een nieuwe moederfiguur in het leven van mijn dochter. Je bakte wafels met haar. Verraste haar met een shoppingmiddag. Jullie deden alleen maar leuke dingen. Ik geef toe dat ik een tikkeltje jaloezie voelde omdat jullie de verwenweekends hadden, terwijl ik in de week het opvoeden voor mijn rekening mocht nemen. Het prikte een beetje, maar ik zette me erover. Ik was blij met een stiefmama die haar best deed voor mijn kind. Als het al eens stak, corrigeerde ik mezelf meteen: mijn dochter had het goed, mijn ex had het goed: meer kon ik niet verlangen.

Maar je wilde te veel. Toen je aan Sofie zei dat ze ‘je ook wel mama mocht noemen’, ging je te ver. Ze is mijn dochter. Ze wil uiteindelijk geen band met jou, ze wil bij haar vader zijn. En toen je dat doorkreeg, veranderde er iets. Je werd kritischer. Focuste je meer en meer op Sofie. Vond altijd wel iets wat niet goed was. Je drong je op. En nu zijn we op een punt gekomen dat het helemaal vastzit. Elke zondagavond komt Sofie thuis en is ze boos. Boos op jou, boos op haar papa. Het enige wat ze wil, is een beetje tijd met hem, maar altijd sta jij in de weg. Alsof je het haar niet gunt, hem niet gunt. Je manipuleert Mark, zorgt voor ruzie tussen een vader en zijn kind. Ik begrijp het ergens wel: het moet bedreigend zijn om zo’n liefde te zien waar je zelf geen deel van uitmaakt. Maar dat je het daarom probeert kapot te maken, begrijp ik niet. Wat had je dan verwacht? Dat je een man mét kind kreeg, en dat de moeder zou verdwijnen? Dat je een sprookje zou creëren waar geen hindernissen waren?

Mijn dochter is een prachtig meisje. Als je haar had gerespecteerd, had je er een prachtige stiefdochter bij gekregen. Als je haar zichzelf had laten zijn, had ze van je gehouden, als de stiefmama die je bent. Maar het was niet genoeg. Je wilde alles. En nu lijken er alleen nog maar verliezers te zijn. Van Sofie hoor ik over ruzies tussen jou en Mark. Mijn dochter is ongelukkig. En ik ben machteloos. Als ik met je probeer te praten, zeg je me dat ik jullie uit elkaar wil halen. Je begrijpt het niet. Je begrijpt het écht niet. Ik wil niets liever dan een warme thuis voor mijn dochter, net zoals ik die hier ook probeer te creëren voor haar. Dat haar vader en ik uit elkaar zijn, vind ik jammer, maar ik sta nog altijd achter onze keuze. Het enige wat ik mezelf heb beloofd toen we de echtscheidingspapieren tekenden, was dat onze dochter niet de dupe zou worden. Het was ook wat Mark wilde, dus ik was er van overtuigd dat het ons zou lukken.

Waarom moet jij het kapotmaken? Waarom zaai je zoveel onbegrip en misverstanden? Ik probeer je eerlijk waar te begrijpen. Ik probeer te zoeken naar redenen waarom jij zo doet. Maar ik vind ze niet. Ik zie alleen hoe je iedere keer weer zorgt dat mijn dochter verdrietig naar huis komt. ‘Ik wil niet meer naar papa’, zei ze me vanavond. En het brak mijn hart. Want ik weet hoeveel ze van haar papa houdt. Ik weet hoe belangrijk het is dat hij in haar leven blijft. Ik kan er maar niet bij hoe jij een kind haar vader afneemt. Hoe je een vader zijn dochter ontzegt. Je zegt dat je houdt van Mark, iedere keer weer. Maar als ik zie wat jij veroorzaakt, kan ik dat niet geloven. Je weet niet wat houden van is. Je houdt alleen van jezelf. Ik wil niet boos op je zijn, maar ik ben het. Ik ben zo boos. Je raakt me in het diepst van mijn hart, want daar zit mijn kind.

Ik weet niet of ik deze brief ooit zal versturen, want je zal hem waarschijnlijk alleen maar tegen me gebruiken. Terwijl ik hem alleen maar schrijf om iets op te lossen. Terwijl ik je alleen maar wil vragen: stop hiermee. Dit is geen spelletje, dit gaat om échte mensen. Dit is geen verhaaltje, dit is het echte leven. Alsjeblief, stop hiermee…

Brigitte”

Nicole (64)

… is hertrouwd met Walter. Ze is mama van drie volwassen dochters. Haar ex hertrouwde 28 jaar geleden.

“Jij bent allang geen stiefmoeder meer, je bent een vriendin”

“Lieve Anneke,

God, achtentwintig jaar al. Ik dacht er aan op het trouwfeest van ‘onze’ jongste, Marthe. Het was zo’n prachtig feest, en toen ik jou en Frans zag zitten en naar mijn Walter keek, besefte ik hoe gelukkig ik was.

Dertig jaar geleden vond ik het verschrikkelijk, toen Frans en ik uit elkaar gingen. Hoe moest ik verder met drie kleine dochters? Hoe zouden de mensen reageren? Hoe zou ik het redden? Het was een donkere periode, en toen kwam jij in het leven van Frans. De kinderen kwamen om de twee weken een weekend naar jullie, en al hield ik afstand, ik hoorde van mijn dochters dat het goed was bij jullie. Hun papa was weer gelukkig, jij was lief. Ik was blij, stond er eigenlijk niet echt bij stil – ik moest immers een fulltime job combineren met de zorg over drie jonge meisjes, ik was gewoon blij dat ik ’s avonds mijn hoofdkussen zag, tijd om veel na te denken was er niet. Maar later, toen de meisjes groter werden en ik Walter leerde kennen, kwamen er meer rustmomenten. Momenten waarop ik besefte hoeveel geluk ik had met een stiefmama als jij.

Je stond ’s nachts op als een van de meisjes ziek was. Je waste en streek hun kleren, zorgde voor lekker vers eten. Je luisterde naar hun verhalen, zonder je echt te moeien. Zelfs in hun puberteit – Hanne was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken toen – bleef je rustig jezelf. En dan zit je ineens op het trouwfeest van je jongste en denk je: ‘Wat hebben wij een geluk gehad’. Ik wil je ervoor bedanken, uit de grond van mijn hart. Want ik heb van vriendinnen verhalen gehoord, over boze stiefmoeders en verscheurende ruzies. Over kinderen die hun papa niet meer willen zien of niet meer bij mama willen wonen. Het is ons allemaal bespaard gebleven. Dankzij jou en Frans, dankzij mij en Walter. Vriendinnen vragen me soms om raad na een scheiding. ‘Op je tong bijten af en toe. Respect hebben voor het anders-zijn van de anderen’, zeg ik dan. En áltijd voeg ik eraan toe: ‘En je moet geluk hebben met de nieuwe vrouw in het leven van je ex’. Wat heb ik een geluk gehad met jou. Dankjewel, lieve Anneke. Voor mij ben je allang geen ‘stiefmoeder’ meer. Je bent een vriendin.

Dikke kus,
Nicole.”

Diana (45)

… heeft een vriend en is mama van drie kinderen. Haar ex heeft sinds een halfjaar een nieuwe partner.

“Jij hebt Bart zijn levenslust teruggegeven, en mijn kinderen hun veilige haven. Daar ben ik je zo dankbaar voor”

“Dag Sandra,

Een heel kort briefje om je te laten weten dat ik zo blij ben met jou in ons leven. Toen ik Bart verliet, heb ik me écht zorgen om hem gemaakt, de kinderen vonden het verschrikkelijk dat papa altijd zo verdrietig was. Ik kan je niet vertellen wat voor verschil jij in zijn leven maakt. Hij straalt weer, hij is gelukkig. Hij ruimt weer op thuis, heeft zin in het leven, is er weer helemaal voor de kinderen. Jaren heb ik getwijfeld hem te verlaten, net omdat ik wist dat hij niet alleen kan zijn, en dat hij niet voor de kinderen zou kunnen zorgen zoals het hoort. Uiteindelijk heb ik gekozen voor mijn geluk en ben ik vertrokken.

Mijn nachtmerries werden werkelijkheid, de kinderen deden wat ze wilden bij papa, er was geen structuur, ze kookten zelf als ze honger hadden. Nachten heb ik wakker gelegen van de situatie. Natuurlijk wilde ik hem zijn kinderen niet afnemen – en mijn kinderen hun vader – maar het was niet veel langer leefbaar. Hun schoolresultaten gingen achteruit, hun zelfvertrouwen kreeg deuken. En toen, op het moment dat ik radeloos werd, was jij er.

Je hebt Bart zijn leven teruggegeven, en mijn kinderen hun veilige haven. Ik weet het, je zegt zelf dat je niets hebt gedaan, maar alleen maar door te zijn wie je bent, heb je zo’n verandering gebracht. Van een mama tot een stiefmama: ik zal je er eeuwig dankbaar voor zijn. Je vertelde me vorige keer dat je twijfelt om zelf mama te worden, dat je niet weet of je het wel kan. Als ik kijk naar mijn kinderen bij jou, weet ik het zeker: je wordt een supermama!

Liefs,
Diana.”

Carla (28)

… is single en mama van twee zoontjes. Haar ex heeft sinds een halfjaar een nieuwe vriendin.

“Ik vind het verschrikkelijk dat mijn kinderen elke week bij jou wonen, waar ze dingen zien die ik hen nooit zou leren”

“Hey,

Dit is de enige plek waar ik eerlijk kan zijn. Deze brief verscheur ik straks, zodat niemand hem ooit te lezen krijgt. Hier kan ik zeggen wat ik voel. Hier kan ik neerschrijven dat ik je verschrikkelijk vind. Met je opgetutte maniertjes en je overdreven make-up. Met je platte accent en je domme humor. Ik vind het verschrikkelijk dat mijn kinderen elke week bij jou wonen, waar ze dingen leren die ik hen nooit zou leren. Ze komen thuis en zeggen nu ‘kak’ bij alles – want dat zeg jij ook, en ze vinden het zo grappig. Ze maken ruzie over huiswerk maken, omdat jij zegt dat het allemaal niet zo belangrijk is en dat een beroepsopleiding veel beter voor hen zou zijn.

Elke week wanneer ze terug thuis zijn, moet ik twee dagen hard werken om hen weer netjes te laten eten aan tafel – want bij jou wordt daar niet zo naar gekeken. De jongens gaan bij jullie slapen wanneer ze willen – zodat ze hier opvliegend en lastig zijn van vermoeidheid – en elke avond zeuren ze dat ze – net zoals bij jullie – curryworst met frieten willen, terwijl ik altijd probeer vers en gezond te koken. Eigenlijk is er niets wat ik leuk aan je vind… Ik vind je verschrikkelijk. Zo, ik heb het gezegd.

Alleen jammer dat het daarmee niet is opgelost. Ik heb te accepteren dat mijn ex een nieuwe relatie heeft. Ik heb te accepteren dat hij voor iemand koos die het absolute uiterste is van mezelf. Ik probeer het, echt waar. Maar ik vind het verschrikkelijk moeilijk. Ik wens je niets slechts toe, maar god, wat zou ik blij zijn als je uit het leven van mijn kinderen verdween…

Carla.”

Marianne (44)

… heeft een zoon en een dochter. Haar ex hertrouwde sinds hun scheiding drie keer, en heeft nu een vriendin.

“Ik zou graag hebben dat jij de vrouw van zijn leven bent, dat er eindelijk rust komt voor mijn kinderen. Maar ik vrees ervoor”

“Dag Sara,

Het was een heftig gesprek, gisterenavond. Daarom wil ik er nog even op terugkomen met deze brief. Omdat je op papier toch genuanceerder communiceert, omdat je zelf kunt nadenken over wat je schrijft, je kunt wissen, herschrijven… Ik wil echt proberen om een zo positief mogelijk verhaal te brengen, echt waar. Ik heb er alleen maar bij te winnen als het tussen ons klikt, jij zorgt immers om de zoveel tijd mee voor mijn kinderen. Ik voelde gisteren zoveel onzekerheid bij jou. Je denkt dat ik je niet respecteer, niet apprecieer. Dat zie je verkeerd.

Oké, je bent heel jong. Twintig jaar jonger dan ik. Dat is écht wel wat. En ja, dat maakt me bezorgd. Dat is iets heel anders dan dat ik je niet zou respecteren. Je bent intussen de vierde stiefmama in het leven van mijn kinderen – die midden in hun puberteit zitten – dus ja, ook dat maakt me bezorgd. Je verweet me gisteren dat ik gezegd zou hebben dat je ‘geen blijvertje’ bent. Heel eerlijk? Dat denk ik inderdaad niet. Niet omdat je jong bent, maar omdat je mijn ex nog niet zo goed kent als ik. Ik wil hem niet zwartmaken, maar het leven met Stefan is niet simpel. En natuurlijk wens ik hem het allerbeste, en zou ik het liefst hebben dat hij in jou de vrouw van zijn leven heeft gevonden. Want dan zou er – eindelijk – rust komen voor mijn kinderen.

Alleen: ik geloof niet dat Stefan ooit rust zal vinden. En dat heeft alles met hem te maken, niets met jou. Ik begrijp dat jij je aangevallen voelt, en als ik dan iets zeg als ‘Dat begrijp jij nog niet, daar ben je te jong voor’, is dat natuurlijk niet slim van mij. Ik hoop alleen dat je begrijpt dat ik dat écht niet denigrerend bedoel. Ik ben vijftien jaar samen geweest met Stefan, ik kén hem. En ik voel mee met de vrouwen die na mij zijn gekomen, ik kan het niet helpen. Het is bijna alsof ik me mee verantwoordelijk voel. Stefan is een man om héél graag te zien, maar tegelijk is hij onmogelijk graag te zien. ‘Daar kom je wel achter’ klinkt weer denigrerend, dus zeg ik het niet. Ik wil alleen het beste voor mijn kinderen. Dus als ik iets kan doen om je daarbij te helpen: laat het mij weten. Ik wens je al het beste toe, echt waar. Laat ons proberen er samen iets van te maken, goed?

Warme groet,
Marianne.”

Simone (39)

… is single en heeft twee kinderen. Haar ex heeft sinds drie jaar een vriendin, die zelf ook twee kinderen heeft.

“Ik zeg het je van mama tot mama: je geeft mijn kinderen het gevoel dat ze niet gewenst zijn. En dat is zo fout”

“Dag Patsy,

Ik weet dat het je zal verbazen dat ik je een brief schrijf. Drie jaar lang heb ik mijn mond gehouden. Ik ben in geen enkele discussie meegegaan, heb altijd de vrede bewaard. Eén keer wil ik je zeggen wat ik denk. Maak je geen zorgen, daarna zal ik weer zwijgen. Ik ben geen ruziestoker, nooit geweest. Maar je doet mijn kinderen verdriet, en daarom ga ik je één keer vertellen wat ik denk.

Vorige maand zijn de kinderen voor het laatst bij jullie geweest, na de zoveelste ruzie, met jou. Ik begrijp niet hoe je – zelf mama – zo kunt doen. Natuurlijk zijn er altijd twee kanten aan een verhaal. De verhalen die mijn kinderen me komen vertellen, zal dus niet de hele waarheid zijn. Maar toch. Ze zijn veertien en twaalf, geen kleine kindjes meer. Wanneer ze me komen vertellen dat jouw kinderen geen klusjes in huis moeten doen en zij wel, trek ik mijn wenkbrauwen op. Wanneer ik hoor dat jullie met jouw kinderen op vakantie gaan, en met mijn kinderen gewoon thuis blijven ‘omdat er geen geld is’, dan irriteert me dat. Ik begrijp niet welk signaal je wilt geven, het gevoel dat mijn kinderen krijgen is in elk geval dat ze niet gewenst zijn. Op zaterdag gaan shoppen met z’n allen en alleen spullen voor jouw kinderen kopen, hoe leg je dat uit? Voor het goede rapport van jouw kinderen centjes geven en voor die mij alleen een ‘proficiat’, hoe eerlijk is dat? Je bent zelf mama, sta je ooit stil bij wat mijn kinderen voelen wanneer je zo doet? Ik hoor dat je mijn kinderen zo goed als negeert, alleen als ze iets moeten doen, praat je met hen. Vind je dat zelf oké?

De druppel voor mijn kinderen was toen hun papa niet naar het lentefeest van de oudste kon komen, omdat jij een ‘verrassingsweekend’ voor hem had georganiseerd – terwijl je héél goed wist dat hij er dan moest zijn voor zijn zoon. Het gekke is dat wij nooit woorden hebben gehad. Er is nooit ruzie. En toch doe je zo. Ik begrijp het niet. ‘Papa zegt er niets van, mama’, zeggen de kinderen me. Ik neem het dus vooral hem kwalijk, hij is immers hun vader.

Ik denk dat je nu je zin hebt: de kinderen willen niet meer naar hun vader. De rust keert stilaan weer, mijn kinderen lijken zich na drie jaar vol stress weer te ontspannen. Maar ze missen hun vader, natuurlijk. Als één vrouw tot een andere, als een mama tot een mama: wat je doet is zo fout, zo ontzettend fout. Jouw kinderen komen ook uit een echtscheiding, sta je daar bij stil? Hoe zou je het vinden als hun stiefmoeder hen zo zou behandelen?

Ik vraag me af wat je bezielt, waarom je zo boos bent op twee onschuldige kinderen, om hen zo te behandelen. Zeg niet dat je je er niet bewust van bent, de kinderen hebben er met hun papa over gepraat, je weet ervan. Het is dus doelbewust. Toen ze niet meer wilden komen, hebben ze je zelf verteld waarom, en je hebt niets gedaan om het te herstellen. Ik zou willen dat we gewoon verder konden nu, en dit alles achter ons konden laten. Maar dat gaat niet, het gemis naar hun papa blijft. En daar houd ik jou verantwoordelijk voor. Alleen jou.

Simone.”

Een goed contact met je ex en zijn nieuwe partner: dit kun je zélf doen

Psychotherapeute Petra Wijk (petrawijk.be):

1. “Het allerbelangrijkste is om altijd het geluk van je kinderen voorop te stellen. Een scheiding kan verdriet, pijn en boosheid met zich meebrengen, maar leg dat niet bij je kinderen. Praat met vriendinnen, familie of je therapeut over wat je dwarszit, zodat je die negatieve gevoelens niet met je kinderen meegeeft. Houd jezelf voor dat ze bij hun papa zijn – die toch het beste met hen voorheeft.”
2. “Respecteer wie je ex is, respecteer de keuzes die hij maakt. Probeer te praten, maar geen ruzie te maken. Ga dus geen gesprek aan over wat je allemaal stoort in het ‘andere gezin’, maar probeer duidelijke afspraken te maken over wat je graag zou willen. Bedtijd, eten, schoolwerk…”
3. “Maak afspraken en zoek samen naar de gulden middenweg. Als jullie er samen niet uitkomen, kan een scheidingsbemiddelaar of therapeut nuance helpen aanbrengen en neutraal advies geven.”

Samenstelling: Frauke Joossen. Uit: Libelle nr. 42/2017. Coverbeeld: Getty Images

Meer openhartige verhalen:

• Openhartig: “Iedereen was tegen ons. Maar ik heb gevochten voor de liefde van mijn leven”
• Openhartig: Mieke werd door haar moeder verwaarloosd en groeide op in een instelling
• Mijn verhaal: Sofie had een relatie met de beste vriend van haar zoon

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!