Openhartig: deze grootouders stromen over van liefde voor hun kleinkind

Natuurlijk zou je alles doen en geven voor je kinderen. Maar de band met een kleinkind, dat is nog van een andere orde. Deze getuigenissen verwoorden het helemaal.

Veerle vond na de dood van haar man weer levensvreugde bij kleindochter Olivia

Veerle (51): “Een tijd geleden moest ik voorgoed afscheid nemen van mijn grote liefde. Mijn man vocht jarenlang tegen een slepende ziekte, maar op 20 december 2018 verloor hij de strijd. Ik mis hem nog elke dag. Op momenten dat ik het moeilijk heb, maar evengoed op momenten van intens geluk.

Zo werd een jaar na zijn dood Olivia geboren, ons allereerste kleinkind. Vanaf dat moment leef ik enkel en alleen voor dat kleine meisje. Ze gaf me weer een doel, ze was het lichtpuntje in een heel triestige en moeilijke tijd. Voor haar sta ik weer vol goesting op, durf ik opnieuw te lachen en te genieten van het leven. Het is zo jammer dat mijn man zelf niet meer van onze kleindochter heeft kunnen genieten. Ze zouden ongetwijfeld twee handen op één buik zijn geweest. ‘Mijn grootste verdriet is dat ik nooit kleinkinderen in mijn handen ga kunnen houden’, schreef hij op z’n eigen afscheidsprentje. Ik kan niet wachten om Olivia álles te vertellen over haar vake, die als een ster aan de hemel over haar waakt.”

Kleindochter Alexis gaf Brigitte de kracht om de strijd aan te gaan tegen borstkanker

Brigitte (56): “Kleindochter Alexis was amper twee jaar oud toen de grond van onder mijn voeten werd weggeslagen. Borstkanker, vertelde de dokter me. Ik had twee keuzes: mijn hoofd laten hangen en me wentelen in zelfmedelijden, of de strijd aangaan. Ik koos voluit voor het tweede. Voor mijn kleine Alexis.

Hoewel ik vaak moe en ziek was van de medicatie, stond ik erop dat mijn kleindochter op maandag bij mij was. Dat was al zo sinds haar geboorte, en dat mocht de kanker me echt niet afpakken. Geloof het of niet, maar die maandagen waren mijn beste dagen. Als ze al giechelend of babbelend kwam binnengelopen, vergat ik onmiddellijk al mijn zorgen. In de namiddag deden we steevast een dutje samen. Dan kroop ze dicht bij mij, en droomden we samen heerlijk weg. Voelde ik me toch eens niet goed, dan wist ze me als geen ander op te fleuren. ‘Bommie, niet droevig zijn. Ik ben toch bij jou?‘ Om me dan een dikke knuffel te geven. Heerlijk! In die cocon vol warmte en liefde voelde ik me opperbest. Ja, die kleine meid was mijn redding, en nu is ze nog altijd het zonnetje in mijn leven.”

“Zelfs toen ik ziek was, stond ik erop dat mijn kleindochter op maandag bij mij was. Ze is het zonnetje in mijn leven”

Kleinzoon Lenn bracht Nancy en Rudi nóg dichter bij elkaar

Nancy (57): “Mijn man Rudi was absoluut niet klaar om opa te worden. ‘Kleinkinderen, dat hoeft niet voor mij’, zei hij altijd. Verbazen deed me dat niet. Kinderen, dat was hem onbekend. Ik was wél helemaal klaar om oma te worden. Toen zes jaar geleden mijn dochter beviel van onze kleinzoon Lenn, kon mijn geluk niet op. Dat lieve, kleine mannetje deed mijn hart helemaal smelten. En tot mijn grote verbazing ook dat van Rudi, zijn plusopa. Gelukkig maar, want stel nu dat hij écht niets zou voelen voor zijn kleinkind, hoe moest het dan verder?

Maar ik zag mijn ooit niet-zo-kindgezinde man veranderen in een liefhebbende, speelse opa. Hij stuurde mij en mijn dochter zelfs de deur uit om ‘de kleine’ bezig te houden. Nu Lenn al wat ouder is, heb ik precies twee kinderen in huis als hij op bezoek is. Samen kijken ze naar tekenfilms, zetten ze de radio héél luid en dansen ze als gekken rond de tafel. Als ik Rudi bezig zie met zijn kleinzoon, bewonder ik hem. Ik wíst dat in hem een toegewijde opa schuilde, en ik ben zo gelukkig dat hij die kant heeft willen laten zien. Dat heeft ons ongetwijfeld nog dichter bij elkaar gebracht.”

Ria heeft het gevoel dat haar mama verder leeft in haar kleindochter

Ria (61): “Een kleine zes jaar geleden werd onze eerste kleinzoon geboren. Na zelf drie dochters te hebben grootgebracht , was mijn man in de zevende hemel. Die twee werden onafscheidelijk. Het was zelfs zo erg dat, als we op bezoek gingen bij mijn dochter, onze kleinzoon me straal voorbijliep en vake in de armen vloog. Niet dat hij me niet graag zag, maar mijn man betekende toch net ietsje meer.

Toen mijn dochter vorig jaar zwanger was van haar tweede kindje, kregen we te horen dat mijn mama terminaal ziek was. De geboorte van haar achterkleinkind zou ze waarschijnlijk niet meer meemaken. Maar dat was buiten de vechtlust van mijn moeder gerekend. Ze had altijd al gehoopt op een viergeslacht, en nu was het eindelijk zover. Hoe sterk haar gezondheid ook achteruitging, ze bleef hopen om haar achterkleindochter toch één keer in haar armen te kunnen sluiten. En dat is haar gelukt.

De rust die over haar neerstreek toen ze dat kleine meisje voor het eerst zag… het was alsof de cirkel rond was. Negen dagen later is ze overleden. Voor mij leeft mijn mama verder in mijn kleindochter. Door haar te koesteren, blijft mijn moeder heel dichtbij.”

“Voor mij leeft mijn mama verder in mijn kleindochter. Door haar te koesteren, blijft mijn moeder heel dichtbij”

Marie-Jeanne raakte uit een depressie na de geboorte van haar kleinkind

Marie-Jeanne (57): “Mijn dochter was amper negentien toen ze voor het eerst mama werd, ik een prille veertiger toen ik oma werd. Toen ik Emily voor het eerst in mijn armen hield, ging er zoveel door me heen. Liefde voor dat kleine wondertje, angst dat mijn dochters jeugd voorgoed voorbij zou zijn, maar vooral: opluchting. Het voelde als een nieuwe start, alsof ik plots het antwoord wist om opnieuw gelukkig te zijn.

Ik was amper vijf toen mijn vader stierf, en twintig jaar later verloor ik heel onverwachts mijn moeder. Niet veel later sukkelde ik van de ene depressie in de andere. Tijdens de zwangerschap van mijn dochter zat ik diep, dieper dan ooit tevoren. Ik werd opgenomen in de psychiatrie, omdat ik geen uitweg meer zag. Mijn man vreesde elke dag voor mijn leven. Het is onwaarschijnlijk hoe je de ene week alles wilt opgeven, om even later intens gelukkig te zijn. Mijn kleindochter was mijn redding, het beste medicijn. Natuurlijk zijn er nog altijd momenten waarop het verdriet de bovenhand neemt, maar dan staat Emily, samen met haar zusje Fien, broertje Willem en nichtje Noa klaar om me er weer bovenop te helpen.Niets gaat boven een lieve kinderlach, een simpele ‘ik hou van jou’ of een snoet vol lekkere choco van make.”

Heb je al gehoord van…

…de Libelle Grootouders Facebook-groep? Als je grappige anekdotes en verhalen wilt delen over je kleinkinderen, of op zoek bent naar antwoorden op vragen waar andere oma’s en opa’s je misschien bij kunnen helpen, ga dan naar de Facebook-pagina Libelle grootouders.

Uit: Libelle 13/2020

Lees ook:

• Brief aan mijn kleinkind: grootouders vol warmte over hun allergrootste liefde
• Mijn verhaal: Rita blijft bij haar vriend omwille van zijn kleinkinderen
• Openhartig: Suzanne mag sinds een halfjaar haar kleinkinderen niet meer zien

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!