De liefde van onze lezeressen kent geen grenzen. Nane heeft een relatie met Brian uit Nebraska, in de Verenigde Staten.
Nane (28): “Als ik mijn vriend wil bezoeken, ben ik gemiddeld twintig uur onderweg. Net geen hele dag dus… Brian woont helemaal in Nebraska, in de Verenigde Staten. We leerden elkaar vijf jaar geleden kennen, toen ik daar bij enkele oude Erasmusvrienden op bezoek was. Die hadden me op voorhand al gewaarschuwd: ‘Nane, onze nieuwe huisgenoot Brian is echt iets voor jou.’
‘Kan wel zijn,’ dacht ik, ‘maar een relatie op zo’n lange afstand, dat zie ik niet zitten.’ Tot ik met Brian begon te praten en merkte dat ik hem inderdaad wel héél leuk vond. (lacht) Om maar te zeggen: het was meteen koekenbak tussen ons. Ik had echt het gevoel dat ik m’n soulmate had gevonden.
Samen reizen
De weken daarna bleven we intensief contact houden, tot we er niet langer omheen konden: we waren allebei zo verliefd, dus waarom probeerden we het niet gewoon? Om de gigantische afstand tussen ons te overbruggen, besloten we om het creatief aan te pakken. In de plaats van altijd over en weer te vliegen, zouden we samen leuke reizen maken, want dat deden we allebei graag.
En zo doen we het eigenlijk nog altijd: dan vliegen Brian en ik bijvoorbeeld apart naar Marokko, om daar een paar weken samen te zijn en dan weer elk onze weg te gaan. Lekker makkelijk, maar het is meer dan dat. Als we elkaar thuis bezoeken, voelt het toch een beetje alsof je even binnenwaait in elkaars leven, in elkaars routine. Op reis maken we samen nieuwe herinneringen, die helemaal van ons tweeën zijn.
Mensen vragen zich weleens af hoe ik er zo zeker van ben dat hij in Nebraska niet gewoon een ander heeft?
Nochtans hadden mijn vriendinnen zo hun twijfels bij die aanpak. ‘Op reis leer je elkaar toch niet echt kennen, als koppel?’, opperden ze. Toch wel, hoor. Brian en ik maken op vakantie ook weleens ruzie en zijn ondertussen goed vertrouwd met elkaars mindere kantjes. Of: ‘Ben je wel zeker dat hij daar in Nebraska geen ander heeft?’ Wel, het klinkt misschien naïef, maar dat vertrouwen was er bij mij vanaf dag één. Brian doet zoveel moeite voor mij. Dure reizen, ellenlange telefoontjes, voortdurend berichtjes sturen… Dat doe je toch alleen als je 100% voor iemand wilt gaan?
7000 kilometer afstand
Die moeite doen we trouwens allebei. Met meer dan 7000 kilometer tussen ons in, moet dat ook. Door het grote tijdsverschil bellen we maar af en toe, maar we houden wel voortdurend contact via berichtjes, en misschien zelfs wel vaker dan koppels die gewoon samenwonen. Ik ben heel dankbaar voor WhatsApp en Facebook, want ik weet niet of ik het zonder die apps zou kunnen volhouden… En dan nog mis ik Brian natuurlijk vaak.
In de vijf jaar dat we een koppel zijn, hebben we mijn verjaardag nog maar één keer samen gevierd. Als ik daar te lang bij stilsta, word ik een beetje triest. Maar al bij al kan ik het gemis best de baas. Misschien helpt het dat Brian en ik nooit iets anders gekend hebben. Bovendien vind ik het fijn dat ik nog volop mijn eigen weg kan zoeken in het leven, zonder dat ik al te hard verstrengeld ben met een partner. Absence makes the heart grow fonder, zeggen ze weleens, afstand versterkt de liefde, en daar zit wel iets in.
Ik ben heel dankbaar voor WhatsApp en Facebook, want ik weet niet of ik het zonder die apps zou kunnen volhouden…
Net omdat ik Brian vaak moet missen, ben ik elke keer weer dolblij – én dolverliefd – als ik hem zie. Ik merk dat ‘gewone’ koppels hun relatie soms ingewikkelder maken dan nodig, door over stomme, kleine dingen te ruziën. Brian en ik proberen dat te vermijden, net omdat het bij ons al complex genoeg is. Eigenlijk liggen ruzies nog het meest op de loer als we níét samen zijn – meteen ook de grootste valkuil van onze latrelatie, denk ik. Omdat we bijna uitsluitend via de telefoon communiceren, durft er al eens ruis op de lijn te komen. Hopelijk zijn onze lat-dagen dan ook bijna geteld…
Al vanaf dag één heb ik Brian duidelijk gemaakt dat een van ons ooit zal moeten verhuizen. Ondertussen zijn we voorzichtig aan het uitvlooien of Brian definitief naar hier kan komen. Hij is zijn thuisland al langer beu, met de politieke onrust daar, de dure gezondheidszorg, de schietpartijen in scholen… Ik merk dat ik daar echt wel naar hunker. Want afscheid nemen, dat went nooit. Nadien loop ik vaak nog dagenlang slechtgezind rond en ga ik echt door een soort rouwperiode. Maar dat is binnenkort dus hopelijk verleden tijd.”
Uit: Libelle 16/2023
