Openhartig: voor deze vrouwen begon het leven pas écht bij 50

Anouk (52): “Op de leeftijd waarop veel mensen denken aan uitbollen, ben ik van nul opnieuw begonnen. Dat heeft me bang gemaakt, natuurlijk. Maar het bracht ook geluk. Het geluk waar ik al zo lang naar op zoek was.

Ik wist al van jongs af dat ik op vrouwen viel. Als tiener had ik wel eens een vriendje, maar dat was vooral omdat het zo hoorde, niet omdat ik verliefd was. Heimelijk klopte mijn hart voor een meisje, maar dat was in die tijd, en zeker in mijn familie, onbespreekbaar. Dus toen Joris me ten huwelijk vroeg, zei ik ja. Hij was lief en aardig, ik dacht dat we samen een goed leven zouden kunnen hebben. Daar heb ik ook alles voor gedaan. Ik heb me volledig gegeven. Ik bande de gedachte aan vrouwen uit mijn hoofd, en wijdde me aan mijn huwelijk. Binnen het jaar was ik zwanger, en even leek het alsof ik, ondanks mijn stiekeme geaardheid, perfect gelukkig zou worden. Tot het misliep bij de bevalling. Onze zoon had een zuurstoftekort, en kwam zwaar gehandicapt ter wereld.”

“Vanaf dat moment groeiden Joris en ik uit elkaar. Hij kon niet verwerken dat er iets mis was met zijn kind. Hij stortte zich op zijn werk, en liet de zorg voor Thomas volledig aan mij over. Altijd stond ik er alleen voor. Moest hij naar het ziekenhuis, zocht ik een aangepaste school of een instelling… Joris was er nooit bij. We hebben later nog een gezonde dochter gekregen, maar ook bij haar opvoeding was Joris nauwelijks betrokken. Veel mensen gingen er zelfs vanuit dat ik een alleenstaande moeder was.

Kort na zijn achttiende verjaardag is Thomas overleden. We hadden altijd geweten dat hij niet oud zou worden. Maar op het moment dat je kind sterft, dan spat je hart uit elkaar. Het verdriet was – en is – onmetelijk. Ook omdat ik er wéér alleen voor stond. Joris’ enige reactie was om nog harder te beginnen werken. Ik nam aan dat het zijn manier was om het te verwerken. Een jaar na Thomas’ dood werden mijn zus en haar zoontje aangereden door een dronken bestuurder. Ze waren allebei op slag dood. Dat was voor mij het verdriet te veel, en alweer was Joris de grote afwezige. Toen bleek dat hij iemand anders had. Dat hij, zelfs op de momenten waarop ik het zó moeilijk had, bij een andere vrouw was. De maat was vol, en ik zette de scheiding in.”

“Ik ben die periode door een diep dal gegaan. Ik was alles kwijt. Mijn zoon. Mijn zus. En nu ook mijn huwelijk. Ik werd opgenomen in de psychiatrie, en daar zeiden ze, na vele en lange gesprekken: ‘de enige manier om je leven weer op gang te krijgen, is volledig opnieuw beginnen’. ‘Hoe moet ik dat doen?’, was mijn enige reactie. Ik was vijftig en, door mijn depressie, werkonbekwaam. Een groot deel van mijn geld was opgegaan in de scheiding. Veel van mijn vrienden hadden me laten vallen. Wat voor toekomst had ik nog?”

“Toch is het me gelukt. Als bij toeval ontdekte ik een mooi en betaalbaar huurappartement in Antwerpen. Ik besloot het te nemen. Dat was een eerste stap. Ik kon weer een thuis opbouwen, voor mezelf en mijn dochter. Langzaam maar zeker voelde ik me rustiger worden. Ik vond een deeltijdse job, had weer een inkomen en kwam onder de mensen. En toen ontmoette ik Hanne. Een ontzettend lieve vrouw. Ik was er door de jaren zo aan gewend geraakt om mijn gevoelens te onderdrukken, dat ik ook haar aanvankelijk niet toeliet. Maar ze was geduldig en begripvol. Ze gaf me alle tijd om te wennen. En stilaan, beetje bij beetje, brak ze mijn pantser. Voor het eerste voelde ik me echt verliefd, en geliefd.

Een hele tijd hebben we stiekem afgesproken. Ik had nog steeds aan niemand verteld dat ik lesbisch ben. Voor mij was dat een enorme stap. Uiteindelijk heb ik mijn psychiater gevraagd om het, in mijn bijzijn, aan mijn dochter te vertellen. Ze reageerde erg lief. ‘Ik wil alleen dat je gelukkig bent, mama’, zei ze. Dat was zo’n opluchting, dat ik besloot om meteen ook mijn ouders in te lichten. Ik was bang, ik wist dat zij het er moeilijk mee zouden kunnen hebben. Maar ook hun reactie was erg warm. Ze hadden het al een beetje vermoed, zeiden ze.

Sindsdien mag iedereen weten dat ik van Hanne hou. Ik ben op een leeftijd gekomen waarop ik denk: ‘ik trek me niks meer aan van wat mensen denken’. Na 52 jaar zwijgen is dat zo’n verademing. Hanne en ik hebben afgesproken dat we niet gaan samenwonen zolang onze kinderen nog thuis wonen, maar nadien willen we heel graag een huisje kopen. Met verse bloemen voor het raam, veel lekkers in de kasten, en een grote tafel waar onze kinderen altijd mee aan kunnen schuiven. De toekomst lacht me toe. Eindelijk.”

Anja (50): “Als ik denk aan hoe ik pakweg tien jaar geleden in het leven stond, lijkt het over iemand anders te gaan. Ik was altijd maar aan het rennen, vliegen, springen. Ik werkte als brugfiguur in het onderwijs en zorgde ervoor dat alle kinderen gelijkwaardige kansen kregen. Boeiend, maar geen job die je ’s avonds zomaar achter je laat. Ik trok me de problemen van de kinderen te veel aan, ik nam dat allemaal mee naar huis. Ook daar had ik de handen vol. Onze drie kinderen woonden nog bij ons, en zo’n groot gezin vraagt veel aandacht. Ik had ook een druk sociaal leven. Ging er een nieuw restaurant open? Dat moest ik proeven. Belde een vriendin om te gaan shoppen? Ik ging mee. Eigenlijk legde ik gewoon op alle gebieden de lat veel te hoog. Ik wilde de perfecte moeder, dochter, partner, vriendin én werknemer zijn, en ik bleef maar gaan-gaan-gaan, zonder ooit op de pauzeknop te duwen. Dat kon niet blijven duren.

Een jaar of vijf geleden kreeg ik maagklachten. Ik was ook moe. Te moe om nog van iets te kunnen genieten. Van bij het opstaan keek ik uit naar het moment waarop ik weer zou kunnen gaan slapen. Toen ik een kleine operatie aan mijn voet moest ondergaan, waarvoor ik drie maanden zou moeten revalideren, was mijn eerste idee: eindelijk rust. Zo diep zat ik.”

“Uiteindelijk heeft die operatie voor een ommekeer gezorgd. Het was een banale ingreep, maar het ging mis. Er waren drie operaties nodig om het weer in orde te krijgen. Ik heb zes maanden in een rolstoel gezeten. Ik begreep maar niet waarom ik zo traag herstelde. Tot mijn arts zei: ‘je hebt zo lang je reserves opgebruikt, dat je lichaam nauwelijks nog kracht heeft om te genezen.’ Dat schudde me wakker. Plots besefte ik: ik ben niet goed bezig.

Ik ging in therapie, waar ik ontdekte dat mijn drang naar perfectionisme de oorzaak was van mijn problemen. Opnieuw een eyeopener, want ik had perfectionisme altijd als een kwaliteit beschouwd. Ik zag in dat die volle wasmand best een keer tot morgen mag blijven staan, dat ik niet op alles ‘ja’ hoef te zeggen, en dat ik er niet altijd piekfijn moet uitzien. Het klinkt misschien gek, maar de eerste keer zonder make-up naar de bakker voelde als een opluchting.

Om me nog meer in het thema te verdiepen, ging ik de opleiding tot perfectionismecoach volgen. Niet per se om coach te worden, wel om er inzichten voor mezelf uit te halen. Die deelde ik op mijn blog, waar ik gestaag meer volgers kreeg. Ook een uitgever pikte hem op, en stelde me voor om er een boek over te schrijven. Voor mij was dat een meisjesdroom die in vervulling ging. Intussen kreeg ik zoveel goeie reacties van volgers, vrienden en kennissen, dat ik besloot om me tóch als coach te vestigen. Ik heb een praktijk uitgebouwd, waar ik mensen begeleid om beter om te gaan met hun drang naar perfectionisme, en ik geef lezingen en workshops in heel Vlaanderen. En pál op mijn vijftigste verjaardag werd mijn boek, ‘Perfection is a bitch’, voorgesteld aan het publiek.”

“Ik moet toegeven: die dag was niet toevallig. Ik had lang tegen die vijftigste verjaardag opgekeken. Een vriend had me ooit gezegd: ‘op je vijftigste weet je zeker dat er meer achter je ligt dan voor je en dat het nooit meer beter wordt’. Die uitspraak was in mijn hoofd blijven spelen en ik dacht: als ik op die verjaardag mijn boekpresentatie doe, wordt het misschien tóch nog leuk. Ik kan je zeggen: het was de beste verjaardag ooit. Alle mensen die voor mij belangrijk zijn, waren erbij. Met mijn boek, het mooiste bewijs van hoe mijn leven is veranderd, als kers op de taart.

Intussen zijn we een jaar verder. Volgende maand word ik 51. Ik weet nu heel zeker: die vriend had ongelijk. Het kan misschien wel zijn dat op je vijftigste het meeste achter je ligt. Maar het wil zeker niet zeggen dat het beste achter je ligt. Kijk naar mij. Het is niet vanzelf gekomen, ik heb hard aan mezelf gewerkt, en ook mijn omgeving moest wennen. Zij waren het gewend dat ik er altijd was, nu begon ik plots voor mezelf te kiezen. Was ik ook vaker van huis, voor mijn workshops en lezingen, en begon ik grenzen te stellen. Maar we hebben onze balans gevonden, en ik zit nu beter in mijn vel dan ooit tevoren. Dat is voor mijn gezin ook fijn, want een gelukkige mama en echtgenote is een bétere mama en echtgenote. Jammer dat ik vijftig moest worden om dat in te zien.”

Ann (51): “Ik was begin veertig toen me steeds vaker het gevoel bekroop van ‘is dit het nu’. Mijn kinderen waren klaar om op eigen benen te staan, mijn relatie zat in de sleur, mijn job had ik, na tien jaar, wel zo’n beetje gezien. Ik droomde ervan om een B&B te beginnen, maar tegelijk had ik het gevoel dat het er nooit van zou komen. Dat ik al veel te oud was om zo’n stap te zetten.

Vijf jaar lang heb ik zo nog aangemodderd. In die jaren raakte mijn huwelijk steeds meer in het slop. Tot, door verschillende omstandigheden, de bom barstte, en we samen besloten om er een punt achter te zetten. Ik was 46 en, moet ik bekennen, heel erg bang. Wat zou de toekomst brengen?

Toen kwam Gerrit. Een vriend stelde me aan hem voor. Ik was hypernerveus toen hij me mee uitvroeg, want na 21 jaar huwelijk had ik geen idee hoe je moest daten. Maar het werd een heerlijke avond, en ik viel als een blok voor hem. Al snel vertelde Gerrit me over zijn droom om naar het buitenland te verhuizen, en ik hem over mijn droom om een B&B te beginnen. Ik vergeet nooit hoe we elkaar aanstaarden, en wisten dat we hetzelfde dachten. Dit konden we samen doen!”

Alleen had ik het wellicht niet gedurfd, maar aan de zijde van Gerrit kon ik de wereld aan. ‘Laten we ervoor gaan!’, hoorde ik mezelf op een dag zeggen. In Monchique, een stadje helemaal in het zuiden van Portugal, op 250 kilometer van de hoofdstad Lissabon, vonden we een prachtige locatie. We verhuisden en in mei 2017 opende onze B&B Quinta o Ninho. Toen ik daar enkele maanden later, samen met Gerrit, mijn vijftigste verjaardag vierde, was ik de gelukkigste vrouw ter wereld.”

“Helaas kwam er een abrupt einde aan dat geluk. Het was zomer 2018. Portugal werd geteisterd door zware bosbranden. Ook onze regio. Elke dag kwam de rode gloed dichter, en op een avond kwam de politie zeggen dat we, samen met onze gasten, meteen moesten evacueren. Toevallig was André Vermeulen, de journalist van het VRT-nieuws, ook bij ons, omdat hij een reportage maakte over de branden. Bang pakten we onze spullen in en reden we weg, niet wetende wat de nacht zou brengen.

Twee uur na de evacuatie kreeg Gerrit op zijn app geen melding meer van de zonnepanelen. Dat maakte ons bang. Had het vuur onze B&B bereikt? We konden niet anders dan afwachten. Pas de volgende ochtend mochten we, samen met André, die nog steeds filmde voor zijn reportage, terug onze heuvel op. De ravage was verschrikkelijk. Drie van onze vier gastenkamers waren volledig uitgebrand. Het zag er vreselijk uit. Ik moet bekennen dat ik die dag even de moed heb laten zakken. We hadden onze droom waargemaakt, nu waren we alles kwijt. Hoe zou dit ooit nog goedkomen?”

“Gelukkig bleef Gerrit niet bij de pakken zitten. ‘We bouwen alles weer op’, zei hij vastberaden. Intussen kwam er een enorme stroom van solidariteit op gang. Ik word nog stil als ik eraan terugdenk. Dankzij de reportage van André Vermeulen hadden veel mensen in Vlaanderen gezien wat ons was overkomen. Mensen zamelden geld in voor de wederopbouw, zestig vrijwilligers kochten een ticket en kwamen naar ons toe om te helpen. Dat gaf me een boost. Ik dacht: als die mensen dat allemaal voor ons willen doen, dan móét ik verder. We zijn er keihard ingevlogen. Minder dan een jaar na de brand gingen we weer open. Vorige maand is André opnieuw komen filmen voor zijn reportage ‘een jaar na de brand’ en hij stond ervan versteld hoe mooi onze B&B weer is geworden. Ik blijf er iedereen die ons heeft geholpen zo dankbaar voor.

Intussen hebben Gerrit en ik onze derde zomer in Portugal achter de rug. Onze B&B loopt ontzettend goed. Soms moet ik mezelf echt nog een keer in de arm knijpen. Gebeurt het allemaal echt? Is dit echt mijn leven? Het is heftig geweest, en waar mijn leven vroeger rustig en voorspelbaar was, heb ik de afgelopen jaren hoge dieptes en lage dalen gekend. Maar weet je? Elke dag heb ik het gevoel dat ik lééf. Ik ontmoet nieuwe mensen, doe nieuwe ervaringen op. Nooit heb ik nog gedacht: ‘is dit het nu?’. Dat is voor mij het bewijs dat ik destijds de juiste beslissing heb genomen. En vooral ook het bewijs dat je nooit te oud bent om te springen. Het leven is te kort om bij de pakken te blijven zitten!”

Dominique (56): “2012, het jaar waarin ik 49 werd, was een rotjaar. Mijn papa overleed. Mijn mama had alzheimer. Ik moest een operatie aan m’n voet ondergaan, waarvan ik maanden moest revalideren. Mijn werk als verpleegkundige liep stroef. Het werd me lichamelijk te zwaar, en de sfeer op de werkvloer zat niet goed. Het dieptepunt kwam er in september, toen mijn man aankondigde dat hij, na 25 jaar huwelijk, bij me wegging. ‘Mijn leven komt nooit meer goed’, heb ik die periode meermaals gedacht. Tot ik besloot om me te herpakken.

Ik droomde er al lang van om een avondcursus fotografie te doen, maar omdat we maar één auto hadden, en mijn ex-man ’s avonds vaak was weggeweest, was dat er nooit van gekomen. Nu hield niets me nog tegen. Toevallig kwam ik in de klas te zitten bij Marc. Ook hij was net uit elkaar met zijn vrouw, en ook hij was de cursus begonnen om iets voor zichzelf te doen. We spraken een keer af voor een fotografieopdracht, en ik stond ervan versteld hoe goed we elkaar aanvoelden. Hoe we bij elkaar pasten. Dat had ik nooit eerder met iemand gehad, en hij liet voorzichtig merken dat hij hetzelfde voelde. Tegelijk hadden we twijfels. Kon dit wel, zo snel na onze scheidingen? Wat zouden de mensen van ons denken?”

“Uiteindelijk besloten we ‘foert’ te zeggen, en ervoor te gaan. We dachten: ‘we zijn vijftig, we zien wel waar we uitkomen.’ Trouwen zouden we nooit meer doen, daarvoor hadden we allebei te veel meegemaakt. Maar we hielden zoveel van elkaar. Het zat zo goed tussen ons, ons band was zo bijzonder. Dat wilden we officieel maken. En dus stapte ik op mijn 52ste in het huwelijksbootje met de man van mijn leven, omringd door onze dichtste familie en vrienden. Het klinkt vast als een cliché, maar onze trouwdag was de mooiste dag van mijn leven.

Intussen stond ook professioneel mijn leven niet stil. Mijn job liep nog steeds niet goed. Ik kreeg meer en meer klachten. Mijn lichaam gaf duidelijk te kennen dat het genoeg was geweest. Bovendien hadden Marc en ik zo weinig tijd voor elkaar. We hebben er heel vaak over gepraat en afgewogen of we het met een inkomen minder zouden kunnen stellen. Uiteindelijk besloten we de sprong te wagen, en heb ik mijn ontslag gegeven. Wat een verademing was dat. Ik voelde me lichamelijk meteen beter, en er is zoveel tijd vrijgekomen om te genieten. Gewoon onder ons twee, gezellig samen in de tuin of in de zetel, een babbeltje doen… Daar was vroeger geen tijd voor, en ik prijs me gelukkig dat we deze beslissing hebben kunnen nemen. Niet dat we stilzitten, hoor. In januari zijn Marc en ik allebei afgestudeerd als fotograaf, en we zijn samen een zaak begonnen, in bijberoep. Zo kunnen we professioneel aan de slag blijven. Marc legt zich vooral toe op architectuur, ik doe meer familieportretten en new born shoots. Ongelooflijk fijn om te doen, en ook heel bijzonder dat we dit samen kunnen doen.”

“Er is nóg iets moois uit die cursus gekomen. Goed twee jaar geleden las ik een reportage over Boven De Wolken. Dat is een organisatie van vrijwillige fotografen die foto’s maken van baby’tjes die zijn overleden tijdens de zwangerschap of kort na de bevalling. Daar heb ik me onmiddellijk voor opgegeven. Het is heel intens werk, want je maakt mensen mee op de moeilijkste en verdrietigste momenten van hun leven. Maar tegelijk is het zo warm en betekenisvol. Die ouders hebben vaak weinig tastbare herinneringen aan hun kindje, en wij zorgen ervoor dat ze mooie en professionele gezinsfoto’s hebben. Niet zelden krijg ik de reactie dat ik hen het mooiste cadeau uit hun leven heb gegeven. Dat vind ik prachtig.

Soms denk ik terug aan die tijd, zeven jaar geleden, toen ik zo in de put zat en dacht dat mijn leven nooit meer ging goedkomen. Het tegendeel is gebeurd. Ik heb van mijn hobby mijn beroep kunnen maken, en dan nog wel met de liefde van mijn leven. Dat is zoveel mooier dan ik ooit had kunnen dromen!”

Martine (55): “Als ik opnieuw kon beginnen, dan zou ik op mijn achttiende gaan studeren, zoals de meeste jongeren doen. Maar toen ik zo oud was, was ik schoolmoe. Ik zag het niet zitten om nog één dag langer naar school te gaan, en ben gaan werken. Ik klom op tot hoofd van een administratiedienst, en had het best naar mijn zin.

Intussen leerde ik mijn man kennen. We kregen een dochter, en toen ik zwanger was van ons tweede kind, opende hij een bloemenzaak. Heel snel daarna kondigde baby nummer drie zich aan. Het werd druk, met drie kinderen, een eigen zaak en mijn voltijdse job, en we besloten dat ik zou stoppen met werken, om me te kunnen toeleggen op ons gezin. Het plan was dat ik opnieuw zou gaan werken eens de kinderen wat ouder waren. Uiteindelijk duurde dat tot ze achttien waren, en het middelbaar achter de rug hadden. Toen kwam er eindelijk weer wat tijd vrij, en wilde ik graag iets voor mezelf doen.”

“Ik dacht terug aan dat moment op mijn achttiende, precies dertig jaar geleden, toen ik de kans om verder te studeren had laten passeren. Misschien was de tijd daar nu voor aangebroken? Ik was altijd al geboeid geweest door opvoedkundige thema’s, en besloot me in te schrijven voor de bachelor Gezinswetenschappen. Ik kwam terecht in de module voor ‘mensen met levenservaring’, zoals dat heet, wat betekent dat ik één dag per week naar de les moest, en voor de rest thuis kon studeren. Van bij de eerste les voelde ik: dit is het. Ik was ontzettend geboeid. Hoe zwaar het soms ook was, want de studie was heel intensief, en de combinatie met ons gezin niet evident. Ik heb heel veel moeten opgeven. Op nieuwjaarsdag stond ik bijvoorbeeld extra vroeg op om te kunnen studeren vóór het feest begon. Maar als je iets echt wilt, dan zet je door. En ik heb het gehaald. Op mijn 52ste stak ik mijn diploma op zak. Vrijwel meteen vond ik een job als leerlingenbegeleider op een middelbare school. Een job die ik heel graag doe. Als ik mensen van vroeger tegenkom, zeggen ze vaak: ‘ik heb altijd gedacht dat jij in het onderwijs zou belanden.’ Dat vind ik fijn. Het bewijst dat het altijd al in mij heeft gezeten.”

“Nog een voordeel van mijn studie, is dat ik aan mezelf merk dat ik beter in het leven sta. Wijzer. Ik heb veel nieuwe inzichten gekregen. Ik heb bijvoorbeeld geleerd dat je als moeder vaak onbewust een pad uitstippelt voor je kinderen, en dat het best moeilijk kan zijn om te aanvaarden als ze daarvan afwijken. Dan komt het erop aan om vertrouwen te hebben, een stapje achteruit te zetten en je kind los te laten. Dat had ik vroeger niet gekund.

‘Is het nog de moeite om aan zo’n traject te beginnen?’ vroegen mensen me soms, toen ik op mijn 48ste aankondigde dat ik zou gaan studeren. Ik kan alleen maar zeggen: natuurlijk! Het is altijd de moeite. We zullen allemaal langer moeten werken, dus het is nooit te laat om te kiezen voor een job die je graag doet. En zelfs als je er professioneel niets mee doet, haal je er nog altijd zoveel uit voor jezelf. Je krijgt nieuwe inzichten, je staat beter in het leven. Laat je dus zeker niet tegenhouden. Als je iets echt wilt, is alles mogelijk. Daar heeft leeftijd helemaal niets mee te maken.”

Joke (54): “Ik hoor het vrouwen van mijn leeftijd regelmatig zeggen: ‘wat kan ik nog aantrekken nu ik zo oud ben?’ Dan zeg ik: ‘wij kunnen net véél aan!’ We zijn op een leeftijd gekomen waarop we nergens meer hoeven bij te horen en onze eigen weg kunnen gaan. We kunnen helemaal zelf onze stijl bepalen. Mooi, toch?”

“Ik heb altijd een passie gehad voor mode. Ik ben daarin ook opgeleid, en hoopte er op een dag werk in te vinden. Maar toen ik mijn man leerde kennen, die een leuke, eigen zaak had, leek het logisch dat ik bij hem zou instappen. We kregen twee kinderen, en de jaren gingen snel. In mijn vrije tijd bleef ik met mode bezig. Ik ontwierp of herstelde kleding, of ik kocht en verkocht tweedehands stukken. Maar de hoop om er ooit professioneel iets mee te doen, had ik gaandeweg een beetje opgegeven. Ik was intussen vijftig, dan lukt zoiets niet meer, dacht ik. Helemaal mis natuurlijk, want naarmate ik, en dus ook de kinderen, ouder werden, kreeg ik net weer tijd om iets voor mezelf te doen. Zo besloot ik drie jaar geleden in te gaan op de vraag van een vriendin, die wat hulp kon gebruiken in haar winkel 2ndtimeboutique, een winkel van exclusieve tweedehands dameskleding. Ik begon haar te helpen met het uitkiezen van mooie stukken en adviseerde klanten bij hun kledingkeuze. Intussen gaan we samen naar modebeurzen in binnen- en buitenland. We ontmoeten zoveel mensen die iets betekenen in de modewereld, en ik leer elke dag bij. Het voelt alsof ik uiteindelijk tóch een job in de mode heb gevonden, en ik vind het heerlijk.”

“En dat is nog niet alles. Een paar maanden geleden opende ik een account op Instagram. Totaal onverwacht werd ik daar benaderd door Aimmea, een stoer modemerk uit Amsterdam. Ze zochten een gezicht voor hun collectie, en dachten dat ik daarvoor misschien wel de juiste persoon was. Of ik eens wilde afspreken om de mogelijkheden te bekijken? Ik viel haast van mijn stoel. Ik was 54 en werd gevraagd als model?

Intussen is de fotoshoot achter de rug. Het was geweldig. Ik werd opgewacht door een heel team, en alles verliep uiterst professioneel. Ook de reacties die ik op de foto’s krijg, zijn erg positief. Mensen zeggen dat ze het prachtig vinden om eindelijk eens een model te zien met rimpeltjes en rondingen. Dat het eens niét een strak en glad jong meisje is. Dat vind ik zelf ook, want geef toe, op een paar geluksvogels na herkent toch niemand zich in die perfecte lichamen? Ik heb alvast de smaak te pakken, en er staan al nieuwe shoots gepland voor Zin, een magazine voor vijftigplussers, en voor de nieuwe collectie van ‘mijn’ kledingmerk. Ik besef nauwelijks wat me overkomt, maar ik geniet met volle teugen.

Tegen al wie het horen wil, zeg ik voortaan: ‘Ik ben grijs, heb de overgang grotendeels achter de rug, en heel veel zin in de toekomst!’”