Als je man met pensioen gaat: 6 lezeressen getuigen

Het pensioen is allang geen eindhalte meer, maar het begin van een tweede leven. Al kent zo’n nieuw hoofdstuk niet altijd een vlotte start. Dit is het verhaal van 6 lezeressen.

Een nieuw begin?

1. Sonja ging na het pensioen van haar man door een relatiecrisis

Sonja (63): “Ik herinner me nog goed dat mijn man Hendrik in de zomer van 1983 plotseling voor de deur stond met twee tickets in z’n hand. ‘Schat, pak je koffer maar, want over een week zitten we op het vliegtuig naar Australië’, zei hij met een brede glimlach. Dat was waarom ik zo hopeloos verliefd op hem was geworden. Hij was zo… spontaan, ongeremd en hij stond gulzig in het leven. Hendrik hield het leven spannend.

Na een jaar of drie kwam daar, met de komst van ons eerste kindje, een einde aan. Met een kind vertrek je immers niet zomaar even naar de jungle om er vier weken rond te trekken. Maar we zeiden altijd dat we later nog genoeg tijd hadden om alles in te halen. Die later kwam er toen Hendrik in september op pensioen ging.

Ik dacht dat hij, net als vroeger, voor mijn neus zou staan wapperen met twee tickets. Dat hij op een gewone donderdag weer in de auto zou springen om naar de Ardennen te gaan, want ‘de avond was toch te mooi om binnen te zitten’. Maar nee, het enige wat hij wilde, was een caravan aan zee. Hij had zulke mooie herinneringen aan onze zomers in Oostende, dat hij er nu wat vaker naartoe wilde.

Maar dat was niet wat ík wilde. Die vakanties waren leuk geweest, voor de kinderen. Zíj hadden er elk jaar naar uitgekeken om hun speelkameraadjes van op de camping terug te zien, maar zelf had ik het na één keer wel gehad. Maar Hendrik was vastberaden: die caravan moest en zou er komen. De eerste maanden deden we niets anders dan ruziemaken. Tuurlijk was ik boos. Ons huwelijk had altijd volledig in het teken van Hendriks carrière gestaan. Ik was thuisgebleven voor de kinderen en deed het huishouden, terwijl hij ging werken voor ‘onze oude dag’. Dat waren zijn woorden. Dat hij per se die caravan wilde, gaf me het gevoel dat het wéér om hem draaide.

Ik moet toegeven dat ik weleens heb overwogen om bij hem weg te gaan, want de Hendrik waar ik destijds zo verliefd op was, die was er niet meer. Tegelijk wilde ik wat we samen hadden, niet zomaar weggooien. Een half jaar na zijn pensionering zijn we in therapie gegaan.

Nu, bijna een jaar later, gaat het opnieuw goed tussen ons. De afgelopen maanden heb ik ingezien waarom die caravan zo belangrijk voor hem was. Blijkbaar had een van de kinderen ooit gezegd dat ze het geweldig zou vinden om ooit nog eens terug te gaan naar ons plekje, met de kleinkinderen. Dat had hij onthouden. Ik was zo ontroerd, dat ik hem die verdomde caravan maar heb laten kopen. Wel op één voorwaarde: dat we in het najaar naar Zuid-Amerika zouden gaan.

Een week geleden tikte hij, terwijl ik stond af te wassen, op het keukenraam. Hij lachte wat ondeugend en stak zijn hand in de lucht met daarin… twee vliegtickets naar Bolivia.”

2. Simonne mist haar vrijheid

Simonne (55): “Nu mijn man met pensioen is, heb ik het gevoel dat ik mijn vrijheid kwijt ben. Op mijn vrije dagen – ik ben verpleegkundige in een ziekenhuis – las ik ’s morgens altijd mijn Libelle met een kopje koffie erbij.

Als ik nu beneden kom, heeft mijn man míjn magazine al in z’n handen en slurpt hij koffie uit mijn lievelingskop. Verder wil hij alles samen doen: het huishouden, klussen in de tuin… Hij ging zelfs al mee fietsen, terwijl ik dat normaal met mijn vriendin doe. Ik zie hem graag, maar ik mis mijn oude leven wel.”

3. Rita’s man viel na zijn pensioen in het beruchte ‘zwarte gat’

Rita (54): “Ik durf het haast niet te zeggen, maar ik was jaloers toen Mark me vertelde dat hij een jaar eerder met pensioen mocht. Niet dat ik het hem niet gunde, dat zeker niet, maar het idee dat hij de hele dag in de zetel kon liggen, dat hij kon doen wat hij maar wilde, terwijl ik nog minstens tien jaar moest gaan poetsen, dat pikte.

Nog meer toen ik hem de eerste weken echt zag genieten van zijn levenslange vakantie. Hij vond het heerlijk om ’s morgens met z’n tweeën aan de ontbijttafel te zitten, wat we in geen jaren meer hadden gedaan, en om ’s avonds te koken voor mij. En nu hij eindelijk een zee van tijd had, zocht hij zijn drie goede jeugdvrienden weer op. De klik was er nog steeds, en niet veel later zaten ze weer elke dinsdag te wiezen in hun oude stamcafé. Hij had de tijd van zijn leven. ’s Avonds vertelde hij dan honderduit over Patrick die wéér eens vals had gespeeld. (lacht)

Maar uiteraard was ik vooral blij voor hem. Na veertig jaar hard werken had hij z’n pensioen wel verdiend. Maar ‘het grote genieten’ bleef jammer genoeg niet duren. Na een maand of twee zat ik weer alleen aan de ontbijttafel, want hij lag nog in bed. Hij ging ook niet meer kaarten op café en deed niets meer in huis. Hij ging hoogstens eens naar de supermarkt en had dan dikwijls maar de helft mee. Natuurlijk was ik gefrustreerd. Mark had zelf voorgesteld om het huishouden van me over te nemen, waarom deed hij dat dan niet gewoon?

Als ik hem dat vroeg, haalde hij alleen maar z’n schouders op. Het leek wel alsof ik tegen een muur praatte. Hij zat daar maar in de zetel, te staren naar… niets, elke dag opnieuw. Als ik vroeg of hij zin had om even te gaan wandelen, wat hij ’s avonds wilde eten, wanneer de auto gekeurd moest worden… kreeg ik geen reactie. Niets interesseerde hem nog. Zijn onverschilligheid was vreselijk.

Ik heb hem een half jaar gegeven om aan z’n nieuwe leven te wennen, maar toen had ik er echt genoeg van. ‘Mark, zo kan het niet verder, zo wíl ik niet verder. Ik herken je gewoon niet meer’, zei ik. Toen brak er iets in hem. ‘Het spijt me, ik heb gewoon nergens zin in.’ Hij vertelde me dat hij zich een grote nul voelde, alsof hij niets meer waard was, nu hij op pensioen was. Hij voelde zich oud, afgedankt. Zonder dat ik het zelf had gezien, was hij in dat beruchte ‘zwarte gat’ gevallen.

Gelukkig kan ik zeggen dat het inmiddels weer goed gaat met Mark, en met ons. De weken nadat hij gecrasht is, hebben we samen gezocht naar bezigheden die hem een goed gevoel geven, een gevoel nog iets te betekenen. Zo is hij nu al een tijdje vrijwilliger bij een vzw die uitstappen voor kansarme kinderen organiseert. Hij regelt de bussen, stippelt de routes uit en zet evenementen op poten om de kas te spijzen. Daar haalt hij momenteel ontzettend veel voldoening uit.

En het huishouden? Dat heb ik opnieuw voor mijn rekening genomen. (lacht) En dat is helemaal oké, ik heb het per slot van rekening veertig jaar zelf gedaan.”

4. Valentina geniet met volle teugen

Valentina (63): “Als gepensioneerden me vertelden dat ze nog minder tijd hadden dan vroeger, moest ik daar altijd om lachen. Wat heb je dan een hele dag te doen? Nu mijn man sinds 1 januari zelf met pensioen is, begrijp ik het helemaal. We gingen al verschillende keren op reis, wandelen en fietsen heel wat kilometers af en slapen al eens graag uit. In deze levensfase moet je puur genieten, en dat is wat we doen.”

5. Marianne ondervindt de ‘werk-kant’ van haar man

Marianne (59): “Mijn man schopte het tot chef van zijn productiehal, en nu hij met pensioen is, kan hij dat bazige maar moeilijk loslaten. Ondertussen heeft hij al het hele huishouden overgenomen. De gordijnen moesten dringend gewassen, de keuken was niet praktisch ingericht en het poetsproduct rook niet lekker. Wat mis ik die heerlijke citrusgeur in huis!”

6. Gerda ontdekte een heel nieuw leven

Gerda (68): “Het voelt alsof mijn man en ik aan een tweede leven zijn begonnen, één zonder zorgen, nu de kinderen zelf een gezin hebben, het huis is afbetaald en we alle twee met pensioen zijn. Die vrijheid is héérlijk.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!