Openhartig: 14 mannen vertellen over hun ex

Jan: “Mijn ex Gerda en ik zijn meer dan 30 jaar getrouwd geweest, we wonen nog steeds in hetzelfde dorp. Maar als ik haar nu op straat tegenkom, negeert ze me volkomen. De eerste keer dacht ik nog dat ze me gewoon niet had opgemerkt, maar nu weet ik dat ze haar hoofd echt wegdraait als ik aan kom wandelen. Mijn vrienden begrijpen niet dat ik daar niet vreselijk kwaad van word: al die jaren hebben we samen lief en leed gedeeld, en nu kan er zelfs geen knikje van af? Maar ik ken Gerda als geen ander, en ik weet dat achter haar koele uiterlijk eigenlijk veel verdriet en onzekerheid schuilgaan.”

Stijn: “Mijn ex Eva is eigenlijk mijn ‘driedubbele’ ex. We hebben het in totaal wel drie keer samen geprobeerd, telkens met een tussenpauze van een jaar. We konden elkaar gewoonweg niet missen, al waren we eigenlijk veel te verschillend om samen een toekomst op te bouwen. Ik droomde ervan de wijde wereld in te trekken, terwijl zij liefst zo dicht mogelijk onder de rokken van haar moeder bleef. Na onze laatste liefdesbreuk heb ik lang in de put gezeten, maar nu denk ik: als je elkaar écht graag ziet, dan zoek je wel naar een compromis om samen te zijn. Het feit dat ons dat niet is gelukt, is een teken dat het niet heeft mogen zijn.”

Wim: “Mijn ex Marie was heel gelovig. Elke week volgde ze trouw de misviering in de kerk en ze ging ook regelmatig op bedevaart. Ik ben zelf totaal niet gelovig, maar in het begin leek dat niet meteen voor problemen te zorgen in onze relatie. Tot mijn ouders twee jaar geleden uit elkaar gingen, en Marie me langs haar neus weg liet weten dat zij nooit zou scheiden als we ooit trouwden. Omdat je zo’n verbond voor de ogen van God afsloot en dat dus niet zomaar kon verbreken. Ik was gechoqueerd dat ze de – aartsmoeilijke – keuze van mijn ouders zo leek af te keuren. Maar nog grover vond ik het feit dat ze onze gezamenlijke toekomst zo door haar geloof liet bepalen. We zijn uiteindelijk nog een paar maanden samen geweest, maar eigenlijk wist ik toen al dat het tussen ons niets zou worden.”

Cois: “De laatste tien jaar van mijn huwelijk met Martine heb ik ervaren als heel eenzaam. Er was geen intimiteit meer tussen ons, niet fysiek noch emotioneel. Toen ik verliefd werd op iemand van mijn werk, voelde het alsof ik van de woestijn in een oase terecht kwam. Scheiden was voor mij dan ook eerlijk gezegd een opluchting. Eindelijk zou ik niet meer met die kilte geconfronteerd worden, met die aangeboren verbitterdheid over het leven. Wat ik toen niet besefte, is dat je als je kinderen hebt, altijd door een touwtje verbonden blijft. Toen onze jongste afstudeerde, was mijn ex er. Met weer die rancuneuze blik. En toen ons eerste kleinkind werd geboren, stonden we samen langs dat kleine bedje in het ziekenhuis, en kon zij het weer niet laten een giftige opmerking te maken. Ik besef nu dat ik tot het einde van mijn leven altijd ergens ga geconfronteerd blijven met de kilheid van mijn ex. En met haar haat ook, want ze gaat het me nooit vergeven dat ik ons huwelijk heb opgeblazen.”

Steven: “Na mijn pijnlijke breuk met Gwendolyn heb ik alles weggegooid wat me aan haar deed denken: de tickets van dat concert waar we samen zo van hadden genoten, het eerste liefdesbriefje dat ze me had gestuurd… Zelfs onze gezamenlijke reisfoto’s moesten eraan geloven. Ik kon de aanblik van al die blije herinneringen gewoon niet verdragen, zo bitter vond ik het dat Gwendolyn me had verlaten. Ondertussen heb ik daar spijt van. Ik begrijp nu dat onze breuk niet alleen haar fout was en dat er ook veel mooie momenten in onze relatie waren. Alleen heb ik daar nu geen enkele tastbare herinnering meer aan.”

Christoff: “Toen ik Cathy vertelde dat ik uit elkaar wilde gaan, vroeg ze me de hele tijd ‘of er iemand anders in het spel was’. Stiekem was ik inderdaad verliefd geworden op een collega, maar er was nog niets tussen ons gebeurd. Omdat ik wist hoe boos Cathy zou reageren, besloot ik haar niets over die prille verliefdheid te vertellen. Maar Cathy geloofde me voor geen meter, en is achter mijn rug gaan rondsnuffelen op mijn computer. Tot ze op een paar mails van mijn collega stootte, die weinig aan de verbeelding overlieten… Ik denk niet dat ik iemand ooit zo kwaad heb gezien: mijn computer was nog net niet rijp voor de schroothoop.”

Felix: “Ingrid en ik waren al een tijdje uit elkaar, toen ik haar op een wel héél onverwachte plaats tegenkwam. Ik was samen met mijn zus de oude fotoboeken van mijn ouders aan het doorbladeren, bij hen thuis. We waren ons net vrolijk aan het maken in het jaren 70-kapsel van mijn vader, toen ik plots op hun oude trouwfoto stootte. De aanblik van mijn moeder als jonge bruid bezorgde me kippenvel: die ogen, dat bruine haar, dat lachje… Mijn mama leek als twee druppels water op mijn ex! Blijkbaar is het dus toch waar wat ze zeggen, en zoeken mannen onbewust naar hun moeder in hun partner.”

Bert: “Eigenlijk hadden Sofie en ik beter moeten weten dan nog mee op vakantie gaan met onze vrienden. Maar dat huisje in Zuid-Frankrijk was nu al geboekt, en het leek ons allebei aanlokkelijk om even weg te zijn van onze zorgen. Het ging namelijk al een tijdje niet meer zo goed tussen ons. Maar geen van ons twee vond de moed om die problemen ook daadwerkelijk te benoemen. Misschien zouden we elkaar daar in Zuid-Frankrijk, tussen de lavendel en de zonnebloemen, wel weer terugvinden als koppel? Niets bleek minder waar, helaas… Tijdens een gesprek met onze vrienden kregen Sofie en ik voor de zoveelste keer een meningsverschil dat helemaal uit de hand liep. Nog diezelfde avond hebben we besloten om een punt achter onze relatie te zetten. Jammer genoeg was onze vakantie toen nog maar halfweg, en zaten we dus nog een dikke week met elkaar opgescheept… Sofie heeft de rest van de vakantie bij een vriendin op de kamer geslapen, maar die laatste dagen waren echt de hel. En ik schaam me nog altijd tegenover mijn vrienden, omdat we ook hun vakantie hebben vergald met onze breuk.”

Ronny: “Mijn vrienden lachen er soms mee: ‘Jij hebt een droomscheiding gehad’, zeggen ze dan. En ergens is dat ook zo. Mijn ex en ik beseften nadat de kinderen het huis uit waren dat er nog weinig was wat ons bond. We zouden gelukkiger zijn zonder elkaar. En dat is ook gebleken. We hebben allebei een andere partner, maar wonen op een kilometer van elkaar en zitten nog in dezelfde kaartclub. Als mijn ex problemen heeft met het snoeien van haar – vroeger: onze – haag, dan neem ik mijn ladder en schaar en schiet ik haar ter hulp. Ik ben heel dankbaar dat het zo is gelopen, en onze kinderen ook. Zij hebben nooit moeten kiezen, nooit ruzie gezien tussen ons. Wij hebben dat goed gedaan, dat scheiden.”

Dennis: “Ik schaam me nog altijd over hoe ik mijn ex behandeld heb. Toen we een koppel werden, zat ik totaal niet goed in mijn vel. Ik was uitgekeken op mijn job, al mijn vrienden stonden op het punt te trouwen en mijn laatste relatie was uitgelopen op een sisser: zij had mij bedrogen. Mijn zelfvertrouwen was dus behoorlijk fragiel, tot ik op een feestje Silke ontmoette. Eigenlijk was ze niet echt mijn type, maar de manier waarop ze met mijn mopjes lachte, deed me weer goed voelen over mezelf. Uiteindelijk zijn we meer dan vier jaar samen geweest, maar diep vanbinnen heb ik altijd geweten dat onze relatie vooral gebaseerd was op angst. Mijn angst, om alleen achter te blijven. Onze breuk was op dat vlak veelzeggend: toen ik een vrouw ontmoette die me écht van mijn sokken blies, heb ik Silke meteen aan de deur gezet. Volgens mij haat ze me vandaag nog altijd.”

Daan: “Ik heb lang geloofd dat Stien en ik samen oud zouden worden. Bij haar kon ik helemaal mezelf zijn, iets wat me in vorige relaties niet altijd was gelukt. Maar de laatste maanden merkte ik dat ze steeds meer afstand van me begon te nemen. Zelf beweerde ze dat er niets aan de hand was, maar toen ik terugkwam van een zakenreis, stelde ze me plots voor een voldongen feit: volgens haar was onze relatie op en was het beter om uit elkaar te gaan. Ik probeerde nog op haar in te praten: ‘Konden we niet op zijn minst onze problemen bespreken?’ Maar daar wilde ze niet van horen. Ze pakte meteen haar koffers, en zou een week later nog een keer langskomen om haar overgebleven spullen op te halen. Toen ik haar die dag stond op te wachten voor het raam, zag ik hoe ze, verderop in de straat, uit een vreemde auto stapte. Ik was te verbouwereerd om er iets van te zeggen, maar ik vraag me nog altijd af wie die andere persoon in de auto was. Het idee dat ze stiekem al een ander had, blijft me tot op vandaag kwellen.”

Guy: “Eva was het enige kind van heel rijke ouders. Ik wist wel dat die haar een beetje verwend hadden opgevoed. Maar hóé verwend, daar kwam ik pas op onze eerste gezamenlijke reis achter… Eva’s ouders hadden ons uitgenodigd voor een poepchique vakantie in Italië. Maar toen we op onze bestemming – een prachtig gerestaureerd kasteel op een heuvel bestrooid met olijfbomen – aankwamen, zag ik Eva’s gezicht betrekken. Blijkbaar was zij veel minder onder de indruk van onze verblijfplaats dan ik. Ze eiste van haar ouders dat die ons zouden rondrijden in de buurt, zodat we een beter hotel voor haar konden vinden. Toen we na drie uur zoeken eindelijk een hotel vond dat aan haar torenhoge eisen voldeed, bleek dat helaas al volgeboekt… We hebben onze vakantie dus toch in dat kasteel doorgebracht, maar fijn reisgezelschap is Eva die hele week niet meer geweest. Ik heb onze relatie daarna nog een paar maanden een kans gegeven, maar uiteindelijk kon ik Eva’s verwende gedrag gewoon niet meer verdragen.”

Peter: “Ik heb altijd veel waarde gehecht aan de mening van mijn vrienden, zeker als het op relaties aankwam. Zij kennen me per slot van rekening het allerbeste, misschien zelfs beter dan ikzelf… Toen ik Gert leerde kennen, was ik dan ook heel benieuwd wat mijn vrienden van hem zouden vinden. Ik besloot hem mee te nemen naar onze wekelijkse spelletjesavond. Die avonden gingen er altijd heel relaxed aan toe, ideaal dus voor een eerste kennismaking. Maar volgens mij vond Gert de sfeer die avond net iets té relax. Mijn vrienden maakten de ene grap na de andere, die met elk biertje wat gewaagder werden. Zelf lachte ik vrolijk mee, maar naast me voelde ik Gert steeds ongemakkelijker op zijn stoel schuifelen. Hij kon onze humor duidelijk niet waarderen, en dat ontging ook mijn vrienden niet. Ze hebben het daarna nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik zag meteen dat Gert totaal niet hun type was. Ook Gert zelf moet aangevoeld hebben dat die avond geen succes was, want niet veel later heeft hij het uitgemaakt.”

Uit: Libelle 45/2019 – Tekst: Margot Kennis

Meer openhartige verhalen:

• Openhartig: 14 moeders over het loslaten van hun kinderen
• Openhartig: Lotte zag haar transgender zus veranderen in een man
• Openhartig: deze koppels besloten keihard voor hun huwelijk te vechten

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!