Openhartig: 3 lezeressen over de moeilijke jaren na hun scheiding

Een scheiding stopt niet op het moment dat je uit elkaar gaat. In de tijd erna moet je niet alleen jezelf opnieuw uitvinden, maar ook de band met je ex anders vormgeven. Anne-Sophie, Leen en Tine vertellen hoe ingrijpend dat is.

Anne-Sophie (28)

… was net bevallen van haar dochtertje, toen ze ontdekte dat haar partner vreemdging. Kort erna besloten ze te uit elkaar te gaan.

“Zou Emma tegen het nieuwe lief van mijn ex ook mama zeggen? Daar ben ik zo bang voor”

Anne-Sophie: “Het was lente en de zon scheen toen ik terugkeerde van een wandeling in de velden met mijn mama en kersverse baby-dochtertje. Iedereen was blij en ik genoot volop van al die kleine en grote geluksmomenten met mijn familie en nieuwe gezin. Maar die dag, tijdens de terugrit naar huis, donderde ik van mijn roze wolk. Het was een telefoontje van een onbekende man die mijn wereld deed schudden en trillen, want aan de andere kant van de lijn hoorde ik hem beweren dat zijn vriendin iets zou hebben met mijn vriend. Ik zat te rillen achter het stuur, en keek in de ogen van de baby in de maxi-cosi naast me. Dit kon niet, dit geloofde ik niet.

Toen ik mijn partner confronteerde met dit nieuws ontkende hij eerst. Maar nadat ik hem een mep had gegeven – iets wat ik nog nooit in mijn leven had gedaan – gaf hij toe. Er volgde een periode vol twijfels en onduidelijkheid. Ik ging weer bij mijn moeder en jongere broer wonen, waar ik probeerde tot rust te komen. De vader van mijn kind voelde zich gewrongen, had spijt en dan weer niet, belde me in tranen op en stuurde me vervolgens verwijtende mails. En ik werd duizelig van zoveel onzekerheid, moest haast kokhalzen van wat me overkwam. In het huis van mijn moeder waar Emma en ik een kamer hadden, kwam ik stilaan tot het besef dat mijn gezinsdroom aan diggelen lag. En meteen zag ik ook in dat het verlangen naar dat klassieke, ideale gezinsgeluk ophield. Het zou altijd complex zijn vanaf nu.

Ik verloor 9 kilo, piekerde en zat met honderden vragen. Maar ik moest doorgaan voor mijn meisje. En gelukkig waren er mijn mama en broer die me kleine duwtjes richting een eigen leven gaven. Dankzij hen heb ik snel een aantal belangrijke beslissingen kunnen nemen: Emma ten laste van mij laten zetten, een crèche in de buurt vinden voor haar, … Het enige wat een pak moeilijker verliep, was de bezoekregeling voor Emma. Mijn ex en ik raakten er niet uit, dus schakelden we een scheidingsbemiddelaar in. Bij ons eerste gesprek formuleerde hij een aantal eisen en benadrukte dat hij pas zou vertrekken als die waren ingewilligd. De man die ik tot enkele maanden terug nog als zorgzaam en steunend kende, was nu hard en dominant. Zeker toen ik hem op een keer bij mijn moeder thuis, tijdens een discussie fysiek zag uithalen naar mijn broer knapte bij mij de emotionele band die ik met hem had gehad. Ik mis hem niet meer, ik moet hem niet meer, ik ben blij dat ik van hem af ben.

Uiteindelijk troffen we een regeling, maar dat zijn afspraken op papier. De werkelijkheid voelt anders, emoties laten zich niet vormgeven… Iedere keer dat ik Emma zie vertrekken, voel ik intens verdriet. Die eerste keren dat Emma een dag bij haar papa was, kroop ik in mijn bed om er pas uit te komen op het moment dat ze weerkeerde. In tranen stond ik voor het raam te wachten. Je baby’tje moeten ‘delen’ met een man die je nooit als vader hebt bezig gezien – ik heb er geen idee van hoe hij opvoedt – en met zijn nieuwe partner, is ondraaglijk. Ik was zo bang voor verwarring bij Emma: wat als ze die andere vrouw met mama zou aanspreken? Het was mijn allergrootste angst.

Het vroeg een goed gesprek met mijn ex en tijd om de situatie te verwerken en te aanvaarden. Ik moet erop vertrouwen dat ik als alleenstaande mama Emma een goede thuis en een warme opvoeding zal kunnen geven. Maar het evenwicht is broos: elk mailtje van mijn ex over geld of over de bezoekregeling zorgt voor angst en stress. Bang dat hij iets wil aanpassen, dat hij Emma meer gaat opeisen in ruil voor minder alimentatie. Mijn scheiding maakt een soort basisstress in me wakker die me bij elke tegenslag zo weer in de greep heeft…

“Ondanks mijn ambitie, werk ik als huishoudhulp om Emma te kunnen opvangen. Zij is belangrijker dan een carrière”

Op mijn achtentwintigste ligt er nog een hele toekomst voor me, maar de scheiding heeft een impact. Ik ben ambitieus, maar heb een job nodig die flexibel genoeg is om Emma te kunnen opvangen. Ik werk dus als huishoudhulp. Niet de job waarvan ik droomde, maar Emma is belangrijker dan een carrière. Ook met de plusmama van Emma moet ik rekening houden, een relatie die moeilijk ligt. En zelf een nieuwe relatie aangaan is al helemaal niet evident. Ik ben veeleisender en daarom is het moeilijker om mijn vertrouwen aan iemand te geven.

Ook aan Emma merk ik de impact van de scheiding: ze heeft een hele tijd slecht geslapen, en het pendelen tussen mij en haar papa vraagt veel van haar. In het gezin van mijn ex zijn intussen ook twee kinderen en ik merk wel een verschil in aandacht voor de kinderen. Het zorgt voor beetjes pijn, voor een laag verdriet. Maar de tijd heelt én mijn familie en enkele vriendinnen helpen me recht te krabbelen. Vandaag voel ik me weer gelukkig. Ik geniet intens van de momenten met Emma en als ik zie hoe snel ze groot wordt, wil ik echt het allerbeste halen uit elk moment. Scheiden doe je niet zonder kleerscheuren, zonder littekens. Maar het heeft me ook in de positieve zin veranderd: ik kom meer op voor mezelf. En zo lukt het me om opnieuw mijn leven te leven.”

Leen (47)

… scheidde vijf jaar geleden van haar man. Het werd een vechtscheiding. Sinds twee jaar weigert haar dochter Jolien (16) alle contact.

“Toen mijn ex me beschuldigde van overspel besefte ik in welke situatie ik verzeild was. En hoe gevaarlijk hij was”

Leen: “We zijn verliefd getrouwd, verbouwden een huis en kregen een prachtige dochter. Mijn ex-man en ik leidden een eenvoudig en gelukkig leven. Onze eerste acht jaren samen verliepen rimpelloos. Toen ik de veertig naderde veranderde ik van werk, en borrelde er weer wat ambitie in me op. Mijn man zat anders in elkaar en stortte zich op zijn hobby’s. We begonnen naast elkaar te leven, deden steeds minder samen, en ergerden ons aan elkaar.

Onze dochter was een jaar of zeven toen wij in een eerste huwelijkscrisis belandden. Na enkele sessies bij een relatietherapeut besloten we onze relatie nog een kans te geven. We waren blij en ergens ook wel opgelucht, maar ondervonden ook dat er iets fundamenteels miste tussen ons. We ploeterden nog enkele jaren verder, met weinig interesse in elkaar, gevoelig voor aandacht van anderen en een dochter die ongelukkig werd van onze ruzies. Onze relatie doofde verder uit, en ik herinner me nog goed het gesprek aan de tuintafel toen we beseften dat wij als koppel niets meer voorstelden en besloten om uit elkaar te gaan. Een scheiding in onderlinge overeenstemming, dat zou het worden. Tot hij enkele dagen later mij begon te beschuldigen van overspel, en ik onze dochter zag panikeren… Ik werd plots verschrikkelijk bang van de situatie waarin ik verzeild was en nog banger van mijn ex. Dat deze scheiding niet vriendschappelijk zou verlopen, was ineens erg duidelijk.

We kregen nog wel een regeling op papier, maar daar hield mijn ex zich niet aan. Ik probeerde me te schikken, hield me gedeisd, vanuit een soort schuldgevoel, omdat ik de lont niet wilde ontsteken. Maar hij bleef manipuleren, met als triest keerpunt een vakantie twee zomers geleden. Toen mijn dochter op reis vertrok met haar vader, wist ik niet dat dat de laatste keer zou zijn dat ik haar zou spreken. Tien dagen later pikte ik haar op, maar ze was boos en kortaf en keerde zich volledig tegen me. Zij koos partij voor haar vader en besloot definitief bij hem te gaan wonen. Ze blokkeerde mijn nummer, gooide me van social media en meed elk contact. Met mij én mijn familie. Ik kon het zelf amper geloven, maar het leek alsof ik mijn dochter aan het verliezen was. Mijn lieve, verstandige meisje met wie ik al die mooie momenten had beleefd verweet me ineens van alles. Het sloeg me lam van verdriet, ik was wanhopig, had pijn aan mijn hart.

“Op het podium zag ik geen meisje, maar een mooie jonge vrouw. Ik was zo trots. Maar toen ik mijn dochter wilde benaderen, liep ze weg”

Intussen zijn we twee jaar verder. De maanden zonder Jolien passeren en voelen leeg en betekenisloos. Vorige kerst verzamelde ik al mijn moed en bezocht ik een voorstelling van de toneelgroep waarin ze meespeelde. Het was anderhalf jaar geleden dat ik haar nog had gezien: op het podium zag ik geen meisje, maar een jonge vrouw. Ze was zo mooi, en ik was zo trots. Maar toen ik mijn dochter wilde benaderen, liep ze weg. Ze wilde niet, was er niet klaar voor, kon het misschien niet… Ergens weet ik dat Jolien het slachtoffer is van een loyauteitsconflict tussen mij en haar vader.

Intussen aanvaard ik dat het om een ernstige vorm van ouderverstoting gaat. Maar je dochter niet meer kunnen knuffelen, niet meer kunnen tonen dat je haar graag ziet, met haar kunnen praten… Dat vreet energie. Het maakte me ziek, ik kon alleen nog maar huilen. Alles overweldigde me. Als ik kinderen bezig zie met hun moeder, word ik zo verdrietig. Maar ik geef niet op, nooit. Ik blijf moeite doen om het contact tussen mij en mijn dochter te herstellen.

Toen ik besliste om te scheiden had ik geen idee dat het zo zou escaleren. Scheiden doe je niet zomaar eventjes tussendoor. Scheiden is lijden, want je neemt afscheid van een lange periode uit je leven, van een normaal gezinsleven, afscheid van alles wat ooit zo vertrouwd was. Ik droom vaak dat we het goedmaken. Maar als ik wakker word, besef ik dat het niet zo is, en ben ik verdrietig. Maar ik geef niet op, mijn kind verliezen door ouderverstoting is het ergste scenario dat ik me kon inbeelden. Maar ik blijf hopen op de dag dat ik mijn dochter weer in armen kan sluiten.”

Tina (52)

… heeft jarenlang haar huwelijk proberen te reanimeren, tot ze toch de stap zetten om te scheiden.

“Zeker op vrijdagavond vond ik – alleen op mijn appartement – mijn draai niet, miste ik een gesprek met Geert”

Tina: “Jan en ik waren elkaars tegenpolen: ik impulsief en actief, hij rationeel en teruggetrokken, mysterieus. Dat moet ons als twintigers in elkaar hebben aangetrokken.

Onze relatie ging snel: in drie jaar tijd waren we gehuwd en hadden we ons eerste kind. Erna volgden nog twee kinderen. Zeker in die tropenjaren met kleine kinderen waren Geert en ik een goed team. Samen zorgen voor, dat ging ons goed af. Met tieners in huis kwam er meer tijd vrij, en die wilde ik graag met Geert doorbrengen. Samen wandelen of fietsen, uit eten gaan, dat leek me fijn. Maar Geert was een huismus en had weinig zin om dingen samen te doen. Toen ontstonden de eerste barstjes, denk ik.

Die teleurstelling creëerde een voedingsbodem voor andere ergernissen en ruzies. Over de opvoeding: ik was streng, Geert niet. Over geld: mijn salaris ging op aan ons huishouden, hij kon sparen. Meerdere keren stonden mijn koffers klaar en dreigde ik met een scheiding als er niets veranderde. De sfeer in huis was koel, gespannen, zoog energie… Maar scheiden doe je niet zomaar snel snel: na elke crisis deed ik weer water bij de wijn en gaf ons nog een kans. Zo modderden we tien jaar aan, want ook Geert maakte af en toe goede voornemens, maar telkens weer vervielen we in onze oude gewoontes en frustraties…

“Ik voel me opgelucht. En toch is er die leegte, die onzekerheid ook. Ik maak me zorgen om geld, zou ik het redden in mijn eentje?”

Ik was ongelukkig, teleurgesteld en boos, en toch bleef ik. Vooral voor de kinderen, maar ook om financiële redenen. Ik werkte halftijds en zou het niet redden in mijn eentje, dacht ik. Net toen we op het dieptepunt van onze relatiecrisis waren – stel je dat voor als een hoop op elkaar gestapelde ergernissen met daarover een laag onverschilligheid – vond ik een fulltime job in de buurt. Het duwtje dat ik nodig had om de stap te zetten.

Ik was begin vijftig en voelde me als gescheiden vrouw opgelucht, blij en verlost. En toch was er die leegte, dat dubbele gevoel, de onzekerheid ook. Ik maakte me veel zorgen om geld, zou ik het wel redden in mijn eentje? Ik liet me begeleiden door het OCMW, en dat gaf me vertrouwen en leerde me veel over budgetteren. Op mijn financiële situatie heb ik nu vat. Maar er waren andere onverwachte dingen die ik lastiger vond om mee om te gaan: ik moest toegeven dat ik mijn ex miste. Zeker op vrijdagavond vond ik – alleen op mijn appartement – mijn draai niet, miste ik een gesprek met hem. Wilde ik met Geert de week overlopen. Want eigenlijk konden we dat wel goed, praten met elkaar. Niet dat het me deed twijfelen, maar de afwezigheid van een partner voelde ongemakkelijk, en het was iets waarmee ik moest leren omgaan.

Tot vandaag bel ik soms nog met Geert om me te helpen bij computervragen en andere praktische dingen… terwijl ik ook geen behoefte heb aan te veel Geert in mijn leven. Het is zoeken naar een nieuw evenwicht. En naar een nieuwe vriendenkring… Sommige vriendinnen bleven, anderen kozen voor mijn ex. Dat is slikken, en je erbij neerleggen. En jezelf een beetje heruitvinden. Ik moet weer investeren in vriendschappen. En eigenlijk geldt dat voor veel: dingen die tijdens je relatie vanzelfsprekend waren, moet je na je scheiding bekijken.

Mijn oudste dochter woont bij me, de andere twee bleven bij hun vader in het ouderlijke huis. Ik mis veel momenten met de kinderen: het zijn de kleine, heel gewone dingen die me het meest zeer doen. Toen Liam zich had verkleed voor zijn ‘Laatste 100 Dagen’ en hij alle schmink al verwijderd had toen ik hem zag, was ik daar het hart van in. Alsof ik ineens maar deeltijds moeder mag zijn. Dat steekt.

We zijn nu een jaar na de breuk, maar ik voel geen spijt. Ik voel me minder eenzaam dan toen ik nog samen was met Geert. Ik ben blij dat ik niet uit gewoonte, of voor het geld in een opgebrande relatie ben blijven zitten. Maar tegelijk ben ik de helft van mijn leven samen geweest met Geert, dat wis je niet zomaar uit. En dat ik hem dan af en toe, ondanks alles, mis lijkt me niet meer dan normaal.”

Bemiddelaar Monique Van Eyken over wat er bij een scheiding komt kijken

“De meeste koppels of mensen gaan niet onbezonnen over tot een scheiding. Vaak gaat er al een innerlijk denkproces aan vooraf, al dan niet met de hulp van een relatietherapeut. De partner die de beslissing neemt, staat verder in het rouwproces en het aanvaarden van de breuk, en richt zijn of haar blik al iets meer naar de toekomst. Ook koppels die hulp zoeken bij een relatietherapeut, hebben al wat zicht op het falen van hun relatie en hun eigen aandeel daarin. Maar voor velen komt een scheiding onverwacht, en is de impact groot. Hou rekening met:

1. Financiële stress. Die is vooral voelbaar als je deeltijds werkt: als als alleenstaande ouder voel je het inkomensverschil ongetwijfeld. Alleen is het leven veel duurder dan met twee. Vaak is (meer dan) fulltime gaan werken de enige optie. Geld is de eerste en belangrijkste zorg waarmee je wordt geconfronteerd. En dat is een basisbehoefte: de nood aan een goed dak boven je hoofd, vers eten op tafel kunnen zetten voor jou en je kinderen.
2. Eenzaamheid. Je mist een partner, kinderen, het gezinsgevoel. Door de financiële impact is het vaak ook beknibbelen op je sociale leven en is het opletten dat je niet geïsoleerd raakt.
3. De nabijheid van een ex die je misschien liever niet meer ziet. Zeker als jullie kinderen hebben, moet je blijven overleggen en praten. Die confrontaties kunnen voor stress zorgen en emotioneel zwaar zijn.
4. Spijtgevoelens. Sommige ex-partners stellen zich na de breuk de vraag of het dit allemaal wel waard is geweest. Een scheiding gooit heel wat levens overhoop, en inzien dat dit misschien had kunnen vermeden worden doet pijn.
5. Ontwrichting. Het huis waarin je kinderen kreeg, de tuin waarin je zo graag werkte… Vaak moet je ook van je nest afscheid nemen. Als er jonge kinderen zijn, dan bepalen co-ouderschap en hun school ook waar je kunt gaan wonen.”

Zo verzacht je de kwetsuren

• Doe aan zelfzorg. Wees mild voor jezelf, leg jezelf in de watten en omring je met liefdevolle mensen of ga langs bij een therapeut.
• Houd het constructief. Een goede relatie met je ex-partner, maakt je leven makkelijker. Stel het belang van je kind centraal. Laat je eventueel begeleiden door een bemiddelaar.
• Durf hulp te vragen. Het is niet omdat veel koppels scheiden, dat het evident is. Probeer niet alles in je eentje rond te krijgen, want dat is vaak niet haalbaar. Schakel hulp in van je ouders, van je omgeving… om je leven als alleenstaande iets makkelijker te maken.
• Wees geduldig. Een scheiding verwerken vraagt tijd en alle gevoelens mogen er zijn. Maar wees voorzichtig met woorden en daden want die kunnen wonden slaan.

Meer info op apart-bemiddelen-coachen.be.

Uit: Libelle 02/2020 – Tekst: Els De Ridder

Ook deze lezeressen vertellen hun openhartige verhaal:

• Openhartig: 14 mannen vertellen over hun ex
• Openhartig: deze vriendinnen vonden elkaar na jaren weer terug
• Openhartig: deze lezeressen kregen een teken van een dierbare overledene

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!