In deze digitale wereld, met oneindig veel mogelijkheden en overal verleiding, is de grens tussen trouw en ontrouw vervaagd. Maar de grond zakt gegarandeerd onder je voeten weg als je ontdekt dat je man je online bedriegt.

Online ontrouw

Het was op een zondagochtend, rond 9 uur. Marian zette alvast koffie en dekte de ontbijttafel, terwijl haar man naar de bakker ging. Hij zou nog niet meteen terug zijn; het was er altijd lang aanschuiven voor pistolets en koffiekoeken. Vanuit haar ooghoek zag ze iets oplichten op de vensterbank. Zijn gsm.

Marian: “Ik lachte: Bert zou vloeken als hij in de wachtrij bij de bakker vaststelde dat hij zijn telefoon niet bij zich had. In een reflex nam ik de gsm op en keek op het scherm. ‘Je huiswerk gemaakt, zo geil als boter’, las ik als aanhef van het net binnengelopen WhatsAppbericht. De glimlach bevroor op mijn gezicht.

Het bericht kwam van ene Suzanne. Een werkrelatie van Bert, wist ik. Mijn gedachten schoten alle kanten op. Mijn eerste idee: die Suzanne is een stalker, om zoiets te durven sturen naar een getrouwde man. Meteen gevolgd door: en stel dat er echt iets gaande is tussen die twee? Ik hoorde Bert binnenkomen, legde snel de gsm weg en boog me over het koffieapparaat. Ik wilde er niets over zeggen. Nog niet. Eerst nadenken wat ik hiermee moest.”

Net iets anders dan Sporza kijken

Marian en Bert zijn een koppel sinds augustus 2013.

“Op een openluchtconcert werden we aan elkaar voorgesteld door gezamenlijke vrienden. We knoopten een gesprek aan en waren uren later nog aan het praten, zoveel herkenning was er, zoveel gemeenschappelijke interesses, zoveel aantrekkingskracht ook. Toen we de volgende ochtend samen de zon zagen opkomen, voelde dat als de normaalste zaak van de wereld.”

Twee jaar na hun eerste ontmoeting zijn ze getrouwd, met hun glunderende kinderen op de eerste rij. Bert is papa van een zoon van twintig en een dochter van achttien, Marian heeft een zoon van zeventien jaar.

“Onze trouwdag was echt fantastisch”, zegt Marian. “Alles klopte. Bert en ik: het voelde vanaf dag één als vanzelfsprekend dat we elkaar hadden gevonden. Ik was thuisgekomen. In vorige relaties was er van mijn kant altijd veel meer twijfel en terughoudendheid geweest.

Met één man heb ik ooit samengewoond. Dat liep goed, dacht ik, tot een collega me vertelde dat ze mijn lief was tegengekomen op datingsites. Hij deed daar duidelijk meer dan alleen wat rondkijken; hij had ook haar al enkele pikante chats gestuurd. Ik stond paf. Dus daar was hij mee bezig geweest als hij later opbleef om zogezegd naar Sporza te kijken!

Wat ik nog het ergste vond: toen ik hem ermee confronteerde, wimpelde hij het ook af als een onschuldig spelletje. Waar maakte ik me druk over? Er was toch niet écht iets gebeurd!? Ik heb hem het beste gewenst en de deur gewezen.”

Toch niet wéér?!

In de dagen die volgden na het lezen van Suzannes berichtje, bleef één zin als een mantra door Marians hoofd hameren: toch niet wéér!? Wat haar ex stiekem online uitspookte, had haar zeker geschokt, maar hij was ook in het echte leven een player die van vrouwelijk schoon en vrouwelijke aandacht hield. Bert, dat was een ander verhaal.

“Ik heb Bert nog nooit zien flirten. Echt nooit. Hij is vlot, sociaal en legt makkelijk contacten, wat ook nodig is voor zijn job. Maar hij gaf altijd de indruk dat hij maar voor één vrouw oog had, en dat was ik. Ik vertrouwde hem voor de volle honderd procent.”

Bert werkt als zelfstandig businesscoach. Hij geeft workshops en trainingen in bedrijven. Daarnaast is hij ook actief als loopbaanbegeleider.

“Suzanne was zijn contactpersoon in een van de bedrijven waar hij regelmatig trainingen geeft. Logisch dus dat er met periodes veel heen en weer moest worden gemaild en gebeld. Ik geloof ook echt dat het contact tussen hen jarenlang uitsluitend professioneel is geweest. Tot Suzanne uitgekeken raakte op haar job, twijfelde welke kant ze uit moest en bij Bert in loopbaanbegeleiding kwam. Individueel. En online, want sinds de coronacrisis verlopen veel van Barts begeleidingen via videobellen en mailverkeer. Zo is het begonnen.”

Een jaar vol leugens

Marian kende het wachtwoord van de laptop van haar man. En hij ook dat van haar, trouwens. Dat hadden ze altijd heel normaal gevonden.

Marian: “Toch heeft het nog zowat een maand geduurd voor ik actie heb ondernomen. Waarom zo lang? Ik was doodsbang voor wat ik zou vinden. Ofwel had Bert zijn wachtwoord veranderd, en dat kon alleen maar betekenen dat hij iets te verbergen had. Ofwel kreeg ik dingen onder ogen die mijn wereld en mijn huwelijk in één klap zouden doen kapseizen.” Ergens wilde Marian ook nog geloven in een derde mogelijkheid: dat Suzanne met haar man flirtte en het dus alleen van haar kant kwam.

Maar die hoop werd al bij de eerste mail meedogenloos de grond in geboord. Het was er eentje van Bert aan Suzanne, waarin hij haar Suusje noemde en zei dat ze zijn dagen goedmaakte met haar stoute berichtjes.

Marian: “In een andere mail beschreef hij wat hij in gedachten met haar had gedaan. Suzanne kreeg ook ander ‘huiswerk’ dan gangbaar is bij loopbaanbegeleiding, las ik. Ze moest niet nadenken over haar pluspunten of haar waarden, maar kreeg als opdracht om een seksuele fantasie op mail te zetten, of een pikante foto van zichzelf te appen. In één mail blikte Suzanne op haar beurt terug op een online consultatie waarin ze elkaar via het beeldscherm hadden zitten opgeilen.

Ik geloofde mijn ogen niet, ben onbedaarlijk beginnen te huilen boven de laptop. Mijn brave, lieve Bert die me op handen droeg en met wie ik een fijn leven had, ook tussen de lakens: dit sloeg alles. Hoeveel avonden had hij in zijn bureau zitten mailen en appen met die Suzanne terwijl ik dacht dat hij ijverig aan het werk was? En dat was al bijna een jaar bezig, zag ik. Een jaar!”

Onschuldig spelletje, géén affaire

Zo lang als Marian geaarzeld had voor ze Berts laptop openklapte om te controleren of haar bange vermoedens klopten, zo snel heeft ze haar man ermee geconfronteerd.

“Nog diezelfde avond heb ik gezegd dat we moesten praten. Toen hij bij me aan tafel kwam zitten, trok hij bleek weg: voor hem lagen een aantal uitgeprinte mails. Ontkennen had geen zin, rond de pot draaien evenmin. Zijn verweer: het was een spelletje dat begonnen was met wat onschuldig geflirt – vooral van haar kant, beweerde hij – en dat daarna, toegegeven, nogal uit de hand was gelopen.

Maar ik mocht gerust zijn: Suzanne was niet van plan om haar vriend te verlaten, en zelf was hij gelukkig getrouwd met de liefste vrouw van de hele wereld. Het was nooit zijn bedoeling geweest om mij te kwetsen. Bovendien, en daar kwam hij altijd op terug, was er in de echte wereld nooit iets gebeurd. Hij had geen affaire met Suzanne.”

Hoe meer Bert suste en vergoelijkte wat er gebeurd was, hoe ziedender Marian werd.

“Alle opgekropte emoties kwamen eruit. Ik heb geroepen, gehuild, gevloekt. Ik heb geschreeuwd dat hij een vuile bedrieger was en dat het wél een affaire was, een internetaffaire. Dat ik het gevoel had dat ik hem niet meer kende. Dat ik niet wist hoe het met ons verder moest, en of ik nog wel met hem verder wilde. Ik heb stukken voorgelezen uit zijn mails, gevraagd hoe ik ooit kon vergeten dat hij dit had geschreven aan een andere vrouw. Ik walgde van hem.”

Complete vertrouwensbreuk

We zijn intussen vier maanden verder, en de brokken zijn nog lang niet gelijmd.

Marian: “Bert zegt dat hij alle contact met Suzanne heeft verbroken, maar ik vertrouw hem niet meer. Hij heeft zijn dubbelleven zowat een jaar voor me verborgen kunnen houden; wie garandeert me dat het écht gedaan is? En ook: wat vertelt hij me nog allemaal niet!? Misschien heeft hij wel een geheime mailaccount aangemaakt of staat Suzanne nu onder een andere naam in zijn WhatsApp?

Als Bert aan het werk is, ga ik soms aan de deur van zijn werkkamer luistervinken. Is hij naast me in de zetel met zijn gsm in de weer, dan word ik nerveus. Als we vrijen, wat nog maar zelden gebeurt, vraag ik me af of hij in gedachten bij haar is. En natuurlijk snuffel ik af en toe in zijn mailbox en zijn smartphone, wat ik vroeger nooit deed.”

Bert is enorm geschrokken van Marians reactie en loopt nu over van spijt en berouw.

Marian: “Het was een vergissing, zegt hij. Hij wil de klok terugdraaien. En hij wil het aldoor goedmaken, met cadeautjes en weekendjes weg. Soms verwijt hij me dat ik me er niet overheen kan zetten, zoals hij het noemt. Dat ik het hoofdstuk niet kan afsluiten. We zijn allebei ongelukkig, lopen op eieren, draaien rondjes om elkaar heen.

Sinds kort denken we aan relatietherapie. We hebben samen een leven opgebouwd, een huis gekocht, onze kinderen een thuis gegeven. Dat willen en kunnen we niet zomaar opgeven. Hopelijk lukt het ons daar om de weg weer naar elkaar te vinden, om een nieuw fundament te leggen voor onze relatie. Al wordt het nooit meer zoals het was, ik hoop dat er nog genoeg gevoelens zijn om de liefde te laten zegevieren.”

MEER LEZEN:

• SOS familie: “Sinds hij me bedrogen heeft, communiceren we alleen nog maar via onze advocaten”
• Relatietherapeute Esther Perel: “Een affaire hoeft niet het einde te zijn van een relatie”
• Openhartig: Mieke ontdekte dat ze het kind is van haar moeders minnaar

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!