Openhartig: “Iedereen was tegen ons. Maar ik heb gevochten voor de liefde van mijn leven”

Niet elke nieuwe relatie wordt op hoera-gejuich onthaald. Drie vrouwen vertellen over hun grote liefde die zoveel tegenwind kreeg, maar toch overeind bleef.

Marie vond de liefde in Turkije, maar haar familie was ertegen

“Mijn moeder huilde, mijn vader brulde. Als ik verder wilde met Neylan, had ik bij hen niets meer te zoeken. Terwijl ze hem nog niet eens hadden gezíén”

Marie (48): “Het was mijn eerste keer alleen op vakantie. Ik zou met een vriendin naar Turkije gaan, maar ze haakte op het laatste moment af. Ik had er zo naar uitgekeken dat ik nogal impulsief besliste om toch te gaan. Pas op het vliegtuig kwam de paniek. Waarom had ik doorgezet? Wat moest ik in mijn eentje in zo’n ver land? Ik kom uit een doorsnee Vlaams dorpje; alles wat ‘anders’ is, werd afgekeurd. Mijn ouders waren tegen andere culturen, mensen met een kleurtje waren niet oké. En nu ging ik in mijn eentje naar een moslimland… Ik suste mezelf met de gedachte dat ik in een mooi resort zat en daar niet buiten zou komen. Ik zou er veilig zijn.

En dat bleek zo te zijn. Na de eerste uren kon ik ontspannen – het was inderdaad veilig, het personeel sprak Frans en Engels, ik voelde me al snel op mijn gemak. Ik genoot van de luxe, het warme weer en het mooie zwembad.

De tweede dag kwam een gids langs in het hotel. We konden een begeleide trip naar het naburige stadje volgen. Ik schreef me in en keek mijn ogen uit. Wat een mooie gebouwen, wat een vriendelijke mensen, wat een vrolijke kleuren. De verhalen die ik van mijn ouders had meegekregen – over sloppenwijken en zakkenrollers – leken me opeens zo overdreven en verbitterd. Dit waren geen slechte mensen. De gids was een lieve, grappige man. Hij zag dat ik alleen was en ontfermde zich een beetje over mij. Neylan heette hij. Hij had de stralendste lach die ik in lange tijd had gezien. Mijn enthousiasme over zijn land werkte aanstekelijk, zei hij, terwijl ik verwonderd en bewonderend om me heen keek. Of ik geen zin had om die avond met hem een hapje te eten? Ik was op mijn hoede, maar stemde toch toe. We zouden in het resort blijven, en anders moest ik toch maar alleen eten.

Die avond kwam hij me ophalen in de lobby in een mooi pak én met een roos voor mij. Hij was galant, lief, charmant. Ik had een héél fijne avond. Als een echte gentleman bracht hij me naar mijn kamer, waar hij met een kus op mijn wang afscheid nam.

De volgende dagen zagen we elkaar af en toe in het resort, en opnieuw vroeg hij me uit voor een etentje. Hij nam me mee naar de stad, waar we niet in een toeristisch restaurant terechtkwamen, maar in een authentiek Turks eethuis. Iedereen leek hem te kennen, iedereen leek hem graag te zien. En als ik eerlijk was: ik vond Neylan ook een heel fijne man. Op de vijfde avond kusten we echt. Met vlinders in mijn buik en een hoofd vol verwarde gevoelens ging ik slapen. Wat genoot ik van zijn aandacht en zijn lieve karakter – dat was in mijn huwelijk wel anders geweest – maar hoe zat het dan met ‘de slechte buitenlanders’? Ik probeerde afstand te houden, maar het lukte niet: ik was verliefd. Ik nam me voor het te zien als een vakantieliefde, ervan te genieten en hem daarna te vergeten.

‘Terug uit het kamelenland’

De dag dat ik terug was in België, stond er al een mail op mij te wachten van mijn vakantieliefde. Ik had met tranen in mijn ogen afscheid genomen van hem, en ik voelde op het vliegtuig al dat van mijn voornemen om hem te vergeten niet veel in huis zou komen. De volgende maanden mailden en skypten we. We leerden elkaar goed kennen, maakten zelfs ruzie via mail… En al die tijd hield ik mijn romance verborgen voor mijn familie. Hun schampere reacties toen ik weer thuis kwam uit het ‘kamelenland’, zegden genoeg.

Na een halfjaar ging ik terug naar Turkije, waar Neylan speciaal voor mij vakantie had genomen. Twee weken lang leefden we samen, toonde hij mij zijn land en leerden we elkaar nog beter kennen. Ik ontmoette zijn familie, allemaal lieve mensen die me in hun hart sloten. Toen ik weer naar België kwam, was ik overtuigd. Ik wilde een leven opbouwen met Neylan. En dus moest ik mijn familie over hem vertellen…

Mijn moeder huilde, mijn vader brulde. Mijn zus lachte, mijn broer schold. Als ik verder wilde met Neylan, had ik bij hen niets meer te zoeken, zeiden ze me. Ik was meer in schok dan verdrietig, eigenlijk. Dat ze iemand zo veroordeelden, zonder hem zelfs maar te leren kennen, ik begreep het niet. En het bewees voor mij dat ik geen rekening moest houden met hun mening. Mijn zoon en dochter – allebei al het huis uit – reageerden even negatief. Mijn dochter zei dat ze niet meer bij me binnen zou ‘durven’ als ik met zo iemand samenwoonde. Mijn zoon zei me dat zo’n man helemaal niet van me hield, me alleen maar gebruikte om een verblijfsvergunning te krijgen. Terwijl Neylan het liefste wilde dat ik in Turkije zou komen wonen.

Natuurlijk heb ik getwijfeld. Mijn familie was dan misschien kortzichtig en racistisch, het bleef wel mijn familie. En ik weet echt wel dat er mannen zijn die een vrouw versieren om een ticket naar Europa te krijgen. Maar ik wist dat mijn grote liefde niet zo was. Alleen: niemand geloofde me.

Mama zonder mama

Ik voelde me verschrikkelijk alleen. Ik kon er met Neylan over praten, maar ik spaarde hem toch voor een groot deel. Uit schaamte, grotendeels. Hij was zo’n lieve, open man, hoe kon ik hem uitleggen dat mijn familie hem haatte zonder ooit een woord met hem te wisselen?

Ik zette door, Neylan kwam naar hier. Dat was mijn keuze, ik wilde hem ook mijn land leren kennen. Na een week kreeg ik telefoon van mijn huisbaas. Wat die ‘bruine’ in zijn appartement deed? Hij heeft uiteindelijk het contract opgezegd. Zogezegd omdat het maar voor één persoon bedoeld was, terwijl er wél drie slaapkamers waren…

Ik heb een heel andere wereld leren kennen door mijn relatie met een buitenlandse man. En ik heb vooral geleerd hoe enggeestig mensen zijn. Ik ben mijn familie verloren, een groot deel van mijn vrienden. Allemaal zonder dat ze Neylan zelfs maar één keer zagen. Hoe feller de reacties, hoe meer ik overtuigd raakte dat ik de juiste keuze maakte. Met mensen die zo’n vooroordelen meedroegen, wilde ik zelfs niet bevriend zijn. Alleen mijn kinderen, hé…. Hoe je het ook draait of keert, ze zijn mijn kindjes. En gelukkig, na twee jaar radiostilte is er nu een toenadering. Ik kreeg een telefoontje van mijn dochter die me vertelde dat ze zwanger is. ‘Ik mis je mama’, zei ze. Ze wil niet mama worden zonder haar mama, zei ze. En dus stemde ze toe om Neylan te ontmoeten. Ik denk niet dat ik ooit zo gelukkig was. Ze wilde hem een kans geven… En ook haar broer zou mee komen. Ze hebben echt moeite gedaan om zich open te stellen voor Neylan die eerste avond, dat vind ik ongelofelijk knap van hen. En ze zijn nu een stuk positiever. Helemaal blij zijn ze nog niet, maar ik ben zeker dat het goedkomt. Ze hebben zelfs toegezegd om in het najaar mee naar Turkije te reizen, om Neylans land te leren kennen…

Neylan en ik zijn ondertussen getrouwd, alleen met ons tweetjes. Hij heeft me die morgen vastgepakt, met tranen in de ogen. ‘Ik mag je dit niet aandoen,’ zei hij, ‘Je verdient een huwelijk met al je vrienden en familie bij je.’ Ik heb hem een kus gegeven en heb zijn tranen weggeveegd. ‘Ik heb alle familie en vrienden die ik nodig heb. Ik heb jou’, heb ik hem geantwoord. Ik heb de liefde van mijn leven gevonden in Neylan. En de mensen die er voor mij écht toe doen, die draaien vroeg of laat wel bij.”

Chris kwam uit de kast en kreeg niks dan slechte reacties

“Waarom moest ik me zo verdedigen? Waarom kon niemand blij voor me zijn? Of op z’n minst luísteren?”

Chris (42): “Pas twee jaar geleden, op mijn veertigste, ben ik uit de kast gekomen, zoals dat dan heet. Zo voelde het voor mij niet echt: het is niet zo dat ik heel mijn leven al op vrouwen viel en er toen pas voor durfde uit te komen. Ik heb altijd relaties gehad met mannen, ben zelfs een keer getrouwd geweest. Ik dacht dat ik hetero was, tot ik Chantal tegenkwam. Het was pats-boem grote liefde. Anders kan ik het niet omschrijven. Ik heb me zelfs amper afgevraagd hoe het kwam dat ik nu opeens verliefd werd op een vrouw, het wás gewoon zo, ik kon er niet omheen.

Chantal heeft alleen maar relaties gehad met vrouwen, haar verhaal was dus iets anders. Rond haar zestiende heeft ze thuis en aan haar vrienden verteld dat ze verliefd werd op meisjes, wat niet evident was. Ze vertelde er weleens over. Hoe mensen haar wegduwden, omdat ze opeens ‘anders’ was. Ik begreep het niet toen ze er over vertelde. Ze was toch dezelfde Chantal? Chantal lachte toen ik dat zei, ze noemde me ‘schattig naïef’. ‘Wacht maar tot jij het in je omgeving vertelt’, zei ze. Ik heb het weggelachen. Mijn familie, mijn vrienden: het zijn allemaal lieve, open mensen met een groot hart. Het waren allemaal volwassen mensen. Ze zouden nooit zo enggeestig reageren. En daar heb ik me dus vergist…

Mijn mama – papa is vijf jaar geleden gestorven – maakte er niet zo’n probleem van. ‘Als jij gelukkig bent, is het voor mij allemaal goed’, zei ze. Ik dacht dat mijn vrienden er ook zo op zouden reageren. Ik vertelde het eerst aan mijn beste vriendin. Die voelde zich ‘verraden’, zei ze. ‘Ik heb je zoveel dingen in vertrouwen verteld, en zoiets belangrijks vertel je me niet’, zei ze. Ik probeerde uit te leggen dat ik het nooit had verzwegen, maar ze wilde niet meer naar me luisteren. Ze had tijd nodig, zei ze nog voor ze vertrok. Een beetje beduusd ben ik naar huis gegaan, ik begreep er niks van. En opeens kreeg ik boze berichtjes op Facebook van vrienden en vriendinnen die me vroegen wanneer ik van plan was hen te vertellen over mijn ‘geheim’.

Het is een hele hetze geworden. Mijn beste vriendin had iedereen laten weten dat ik hen jaren had belogen, dat ik me had geschaamd en het daarom niet had verteld en dat ik hen dus duidelijk niet vertrouwde. Het was verschrikkelijk. Zo ben ik helemaal niet, ik zou me niet schamen om wie ik ben, en ik zou al helemaal niet zwijgen tegen mijn vrienden. Anders had ik het mijn beste vriendin toch niet verteld? Ik probeerde het mijn vrienden uit te leggen, maar ze wilden niet naar me luisteren. ‘Alsof je nu pas weet dat je op vrouwen valt,’ zei een vriend in een berichtje, ‘zoiets gebeurt alleen in Amerika. Je hebt het altijd geweten en je hebt ons allemaal voorgelogen’.

Na een paar berichten ben ik teleurgesteld opgehouden met antwoorden. Ik werd zelfs een beetje boos. Waarom moest ik me verdedigen bij mijn vrienden? Waarom kon niemand blij voor me zijn? Of op z’n minst luisteren naar mijn kant van het verhaal? Mijn vriendengroep – we waren met zo’n twintig – ben ik bijna helemaal kwijtgeraakt. Mijn ‘toffe’ vrienden bleken stuk voor stuk kortzichtiger te zijn dan ik dacht. Ik had er jaren bijgehoord met mijn vriendje of man of als single, maar nu ik op een vrouw viel, hoorde ik niet meer in het groepje. Een van hen heeft zelfs letterlijk gezegd dat ze het ‘raar’ vond, een lesbienne als vriendin. ‘Dan zou ik me nooit meer op mijn gemak voelen, en de hele tijd bang zijn dat ik iets zou zeggen en je daarmee zou uitdagen’. Alsof ik elke vrouw zou bespringen…

Ik heb me nooit zo vernederd gevoeld, nooit zo verdrietig. Niet alleen omdat ik mijn vrienden kwijt was, maar ook om een verloren illusie. Mijn vrienden en ik, we waren zo’n hechte groep. Met een paar van hen ben ik nog bevriend op Facebook – de rest heeft me verwijderd – en ik zie af en toe foto’s en berichten voorbijkomen. Ze zijn verder gegaan, zonder mij. Ze hebben etentjes, feestjes. Ik ben er niet meer bij. Ik mis hen niet, maar ik mis wel het gevoel ergens bij te horen.

Mijn vrienden hebben ook druk gelegd op mijn relatie met Chantal. Ik heb het haar nooit kwalijk genomen, heb ook nooit getwijfeld aan een relatie met haar. Maar de breuk met mijn vrienden heeft me wel een opdoffer bezorgd, waar ik onder leed en waardoor ik niet meteen het meest aangename gezelschap was. Het was alsof ik mezelf kwijt was. Niet alleen bleek ik opeens op vrouwen te vallen, maar ik kon er niet eens over praten met een vriendin. Ik kon mijn hart niet luchten.

De enige bij wie ik terechtkon, was Chantal. Het heeft ons alleen maar closer gemaakt. Als ik een keer onhebbelijk deed, begreep ze dat het niet aan haar lag, maar aan de problemen waar ik doorheen moest. Ze heeft me gesteund, heeft me de tijd gegund om met mezelf in het reine te komen. Ik weet nu dat Chantal mijn ware liefde is. Iedereen was tegen ons, en het heeft ons niet uit elkaar gehaald, integendeel. Volgend voorjaar gaan we trouwen, met mijn mama en onze nieuwe vrienden en vriendinnen erbij. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest.”

Sandy raakte zwanger op haar 17de, maar koos voor haar kind én relatie

“Het was vreselijk moeilijk, we waren kinderen met een kind. Maar we konden niemand bellen voor hulp, want ‘dit was toch wat we hadden gewild?'”

Sandy (36): “Eind dit jaar vieren Peter en ik ons twintigjarig jubileum. Zestien was ik toen ik hem leerde kennen, een jaar later werd ik mama. Ja, het ging heel snel allemaal. We kenden elkaar amper drie maanden toen ik zwanger bleek. God, het was een drama. Peters ouders, mijn ouders, iedereen was overstuur en boos. Hoe hadden we zo dom kunnen zijn? Hoe konden we zo onvoorzichtig zijn? Hoe kon het zelfs dat we al hadden gevreeën?

Mijn ouders en die van Peter wilden dat ik een abortus nam. Ik was veel te jong, Peter was amper een half jaar ouder. We zaten allebei nog op de middelbare school, er kon geen sprake zijn van een kindje. Ik ben met mijn mama naar een abortuskliniek geweest. Er werd niet aan ons gevraagd wat we wilden, onze ouders spraken af en beslisten over onze toekomst. Ik moest in de kliniek een gesprek hebben met een psycholoog, en zij was de allereerste die me vroeg of ik dit kindje graag wilde houden. En daar vertelde ik dat ik dat eigenlijk wel wilde.

Toen onze ouders dat hoorden, was ‘het kot te klein’, natuurlijk. Maar ook Peter wilde niet dat ons kindje zou worden weggehaald. We waren verliefd, we hielden van elkaar, we wilden samen verder. Nu begrijp ik mijn ouders wel, het was zeker niet de ideale situatie. Maar toen begreep ik niet dat ze zo hard waren. Elke dag werd er op ons ingepraat, er werd ruzie gemaakt, gehuild en gedreigd. Maar Peter en ik hebben doorgezet, en toen ik zes maanden zwanger was, hebben onze ouders zich er – noodgedwongen – bij neergelegd. Ze hadden het anders gewild, maar we konden niet meer terug.

Heel stilletjesaan gingen ze de situatie aanvaarden, al waren ze er nog altijd niet blij mee. Peter trok bij ons thuis in, we maakten er het beste van. We werden de ouders van een prachtig zoontje, dat we samen opvoedden. Mijn ouders moeiden zich nergens mee – we moesten het zelf maar doen. En dat deden we ook. Ik heb mijn middelbare school afgemaakt, Peter ook. Hij is toen meteen beginnen werken in de bouw via zijn oom, ik heb nog verder gestudeerd en ben verpleegster geworden. Peter was negentien, ik moest het nog worden, toen we met onze zoon naar ons eigen appartementje verhuisden.
We kijken er soms met weemoed op terug, op onze tijd toen. Hoe we moesten knokken om er te komen elke maand. Hoe zwaar het was om mijn studie te combineren met Peters werk en de zorg voor een kleintje. Hoe moeilijk het financieel was, hoe we soms huilend aan tafel zaten met ons tweetjes, de onbetaalde rekeningen tussen ons in. Niemand om te bellen voor hulp, want ‘dit was toch wat we hadden gewild?’ We waren kinderen met een kind, het was verschrikkelijk moeilijk met momenten.

En toch, het is de mooiste tijd van ons leven geweest. Want we deden het, samen. We maakten ruzie, en we maakten het weer goed. We wanhoopten en we hoopten opnieuw. We leerden ouders te zijn, met vallen en met opstaan. Ik kan je verhalen vertellen over de eerste luiers die Peter omdeed… Maar we deden het. En we deden het samen. En nu, twintig jaar later, ben ik zo fier op ons. Zo ongelofelijk fier. Het heeft gewaaid bij ons, het heeft gestormd. We hebben allebei momenten gehad dat we twijfelden aan een leven met elkaar. Maar op zo’n breekpunt was er altijd die basis waar we allebei op terugvielen: we hadden samen een kindje, waar we in heel moeilijke omstandigheden samen voor hadden gekozen. Dat wilden we niet opgeven. En dus knokten we voor elkaar. Peter is een keer verliefd geworden, ik heb een keer met mijn koffers klaargestaan. Maar we hebben toch terug opnieuw voor elkaar gekozen. We hebben het gehaald. Samen.”

Tekst: Frauke Joossen – Coverbeeld: Getty Images

Meer openhartige verhalen:

• Mijn verhaal: Sofie had een relatie met de beste vriend van haar zoon
• Mijn verhaal: Mireille werd verliefd op een ander toen haar man zwaar ziek was
• Mijn verhaal: Sandra had een kansloze jeugd, maar knokte voor haar droom

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!