Stress op het werk, we kennen het allemaal. Maar wat als je niet weet of je volgende week wel nog naar kantoor mag komen? Margot (34) werd het slachtoffer van herstructureringen.

Slechte cijfers

Margot: “Op het moment van mijn ontslag werkte ik negen jaar bij een uitgeverij. Het was mijn allereerste job, en ik deed ze graag. Het personeel wist al een tijdje dat de cijfers niet goed waren, en er was ons verteld dat er een extern bureau zou worden ingehuurd om het bedrijf door te lichten, maar meer informatie kregen we niet. Maandenlang voelden we dat er iets boven ons hoofd hing. Onze leidinggeven bleven vaag over wat er aan de hand was, maar onze onrust groeide elke dag.

Ik merkte aan mijn lichaam dat de onzekerheid mij parten speelde. Door de stress flakkerde de tinnitus die ik vroeger had weer op, en ik voelde mij voortdurend opgejaagd. Ook emotioneel was er een grote impact, want de motivatie onder de werknemers was ver te zoeken. Op een bepaald moment kregen we zelfs de opdracht om uit te zoeken op welk domein van onze job er bespaard kon worden. Ik wist dat mijn takenpakket makkelijk te automatiseren was, dus ik was bang dat mijn functie als één van de eerste zou geschrapt worden. Het is moeilijk om jezelf ’s morgens te motiveren om naar het werk te vertrekken als je weet dat je jezelf overbodig aan het maken bent.

Uiteindelijk werd er na een maandenlange doorlichting een personeelsvergadering aangekondigd. Echt grote veranderingen werden er niet gecommuniceerd, en al bij al klonk het verhaal vrij positief. Na de vergadering was ik opgelucht en had ik eindelijk terug hoop voor mijn toekomst in het bedrijf. Die hoop bleek echter tevergeefs, want amper drie weken later om 14 uur stipt kwam mijn chef aan mijn bureau staan en zei: ‘Kom je even mee, Margot?’

Ik herinner me dat ik nog snel iets heb opgeslagen op mijn computer. Er volgde een uitleg over de veranderingen in het bedrijf. Eerst dacht ik een andere functie te krijgen, tot ik plots doorkreeg dat ik op staande voet ontslagen werd. De uitleg: herstructurering en automatisering. Nog geen halfuur later stonden we met een stuk of acht mensen op de parking. We werden naar buiten geleid zonder afscheid te mogen nemen van onze collega’s. Iedereen was in shock.

Worst case scenario

De eerste weken na het ontslag heb ik veel stress gehad. Maar het feit dat het al zo lang rommelde in het bedrijf had er ook voor gezorgd dat ik was beginnen nadenken over een worst case scenario. Tijdens die maanden van onzekerheid was het idee in mij opgekomen om mijn drie grote passies samen te voegen. Ik ben fotografe van opleiding en hou van vastgoed en interieur. Ik had nog drie maanden tijd voor mijn tweede kindje geboren zou worden, dus ik besliste om niet bij de pakken te blijven zitten en ben aan een opleiding vastgoedstyling begonnen.

Die heb ik na de bevalling verder opgepikt, en op 1 januari is mijn bedrijf officieel van start gegaan. Ik werk nu als vastgoedfotografe en geef stylingadvies aan particulieren en immokantoren, en als ik heel eerlijk ben moet ik toegeven dat ik blij ben dat het zo gelopen is. Ik heb altijd graag bij de uitgeverij gewerkt, en zonder de reorganisatie was ik er waarschijnlijk nog heel lang gebleven. Maar mijn ontslag heeft mij het duwtje in de rug gegeven dat ik nodig had.

Nu doe ik iets dat 100 % bij mij past. Ik heb het gevoel dat alle puzzelstukjes in elkaar gevallen zijn. Ik ga niet beweren dat het een makkelijke periode is geweest, maar mijn verhaal bewijst dat je een negatieve ervaring ook kan ombuigen tot iets positiefs.”

Tekst: Ans Vroom

Meer verhalen vind je hier

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!