Na een tevergeefse zoektocht naar een partner besloot Sabine haar kinderwens alleen te vervullen. Een oude kennis, Olivier, wilde haar daarbij helpen. Nooit hadden ze gedacht dat hun weerzien een kind én een relatie zou opleveren.

Niet bij de pakken blijven zitten

Sabine (43): “Op mijn vijfendertigste weer single worden was zowat het slechtste dat me kon overkomen. Ik had een brandende kinderwens én een agressief tikkende klok. Maar mijn toenmalige lief en ik waren acht jaar samen geweest en ondanks mijn grote verlangen naar een baby konden we het niet meer ontkennen: de liefde was op.

En met die realiteit stond ik opeens voor het grootste vraagstuk van mijn leven: zou ik ooit nog mama worden? Ik heb altijd een gezin gewild, maar had me er nooit zorgen om gemaakt: het zou komen wanneer het zou komen. Ik bouwde een bedrijf op, had een rijk sociaal leven, amuseerde me met mijn lief en vrienden. Allemaal met de zekerheid: dat kind komt er als mijn lief en ik er klaar voor zijn. En dan opeens was ik weer alleen. En dat kind waar ik zo zeker van was dat het er ooit zou komen, leek onbereikbaarder dan ooit.

Gelukkig ben ik van nature heel positief ingesteld. Een zelfstandige vrouw met een eigen appartement en een vol leven: ik zou wel snel opnieuw iemand leren kennen. Ik deed de berekening: stel dat ik vandaag iemand zou leren kennen, dan zouden we volgend jaar misschien aan kinderen kunnen beginnen te denken en was ik tegen mijn zevenendertigste mama. Dat moest lukken, maar dan mocht ik geen tijd verspillen. Dus ik stortte me vol overgave op Tinder en de relatiemarkt.

Het was een regelrechte ramp. Even hilarisch als verdrietig. Ik heb gedatet met mannen die totaal niet bij me pasten, met mannen die nog niet over hun ex waren en de hele tijd over haar vertelden, met mannen die eigenlijk geen monogame relatie wilden. Het was Bridget Jones maal duizend. Ik was ook heel open over mijn kinderwens, want als de man met wie ik aan het daten was geen kinderen wilde, dan begonnen we er beter niet aan. Zelfs als het klikte, zei ik dat ik op zoek was naar iemand die wel snel kinderen wilde. Geen tijdverspilling, voor ons allebei.

Maar één jaar hoopvol daten werden er twee, en twee werden er al snel drie. Op het ogenblik dat ik mijn date aan de bar zag zitten met een snotslinger aan zijn neus, heb ik de knop omgedraaid. Dit gaat niet lukken. Ik had me jaren opgeladen om op date te gaan, in de hoop ‘de ware’ te vinden en was honderden keren teleurgesteld. Ik had altijd wel leuke anekdotes voor mijn vriendinnen, maar ik ging er langzaam aan kapot. Ik was mezelf niet meer. Mijn hart kon die rollercoaster niet meer aan. Ik moest beginnen na te denken over een andere optie.”

Dan maar alleen?

“Als ik heel eerlijk tegen mezelf was, moest ik toegeven dat ik eigenlijk niet op zoek was naar een partner. Ik zocht geen man voor mezelf, ik zocht een vader voor mijn kind. Ik ging door een zware persoonlijke worsteling. Ik had immers veel vooroordelen over alleenstaanden die voor een kind kiezen. Nu zie ik dat helemaal anders, maar toen, uit angst waarschijnlijk, vond ik dat een moeilijk vraagstuk.

Kun je een kind op de wereld zetten waarvan je op voorhand weet dat het geen vader zal hebben? Het was een onderwerp waar ik in die tijd veel over sprak met mijn vriendinnen. Vaak met tranen, want ik zag het écht niet. Hoe moet dat dan, met een spermadonor? Zaad halen uit Denemarken? In een kil ziekenhuis bevrucht worden, omringd door medische apparatuur? Hoe zal het kind opgroeien zonder vaderfiguur? Ontneem ik hem of haar dan niet iets heel belangrijks? Het was een beslissing die ik zou nemen, maar waar mijn kind de gevolgen van zou moeten dragen. Dus bleef ik wanhopig wachten op mijn sprookjesprins. Maar ik moest ook de realiteit onder ogen zien: ik werd er niet jonger op.

Op mijn achtendertigste maakte ik een afspraak bij de gynaecoloog om te zien hoeveel tijd ik nog had. Eerst kon de huisarts me geruststellen: de cijfers wezen er niet op dat ik al richting menopauze ging. Maar zes maanden later kreeg ik opeens duizelingen. Uit een nieuw bloedonderzoek bleek dat mijn vruchtbaarheid erg achteruit was gegaan en dat ik me wél zorgen moest beginnen te maken. De cijfers waren niet goed en de klok tikte harder dan ooit. Mijn tijd raakte op.”

En toen kwam dat berichtje van Olivier

“Die boodschap heeft me wakker geschud. Tot dan had ik nog het gevoel dat ik het zelf onder controle had, dat ik kon blijven wachten op het verhaal zoals ik het in mijn hoofd had: een gezin met een papa en een mama en een paar kinderen. Maar opeens besefte ik dat niet alles in het leven maakbaar is. Ik moest het idee van een vader loslaten en er alleen voor gaan, of ik zou zonder kind eindigen. Pas toen ik van de dokter écht te horen kreeg dat er geen andere optie meer was, voelde ik: ik kan dit. Ik heb genoeg liefde in me om dat kind alleen op te voeden.

Ik zette me op de wachtlijst voor donors en startte het traject op om alleenstaande moeder te worden. Het is een lange weg, dus het zou wel nog even duren. Mijn vooroordelen waren weg en ik was – vastberaden – tot alles bereid.

Diezelfde avond, alsof het zo moest zijn, zag ik op Facebook dat Olivier, de ex van mijn beste vriendin Felice, veertig jaar werd. Hij en Felice zijn altijd goeie vrienden gebleven en zij had hem verteld over mijn worsteling. “Als ze hulp nodig heeft, moet ze het maar laten weten”, had hij tegen haar gezegd. Ik wist dat hij het meende, maar had zijn voorstel van de hand gedaan als ‘te raar’.

En opeens was hij daar, op mijn Facebook. Het was een teken. Ik wenste hem proficiat en stuurde dat we maar eens moesten afspreken. Ping! Het antwoord kwam meteen. “Ja, graag. Zullen we samen naar dit festival gaan?” We spraken af. Ik met een duidelijke agenda, hij enthousiast om elkaar nog eens terug te zien. Het was een heel ontspannen dag. Het had altijd goed geklikt tussen Olivier en mij, maar we hadden elkaar twaalf jaar niet meer gezien. Ik dronk me wat moed in en stelde dan toch de vraag die op mijn lippen brandde: ‘Ik heb gehoord dat je mijn donor zou willen zijn. Meen je dat echt?’

Ik weet nog hoe ik me voelde toen hij bevestigde. Ik kon het niet geloven, maar hij deed er heel gemakkelijk over. Hij had al een kind, Vincent, en vond het zo fantastisch om vader te zijn, dat hij het iedereen gunde. En door Felice wist hij hoe erg ik ernaar verlangde om mama te worden. ‘Het is het mooiste wat er is, en jou gun ik dat zeker.’ Ik was door het dolle heen. Ik kon mama worden!

We bespraken hoe hij zijn rol als donor zag. Hij wilde niet betrokken worden bij de opvoeding, maar hoopte wel in het leven van het kind te kunnen zijn. Als een leuke oom of zo. Daar kon ik me wel in vinden. We bestelden nog een fles wijn om het te vieren en de avond werd alleen maar gezelliger. Ik ging mee naar zijn huis en daar, onder een prachtige kersenboom in zijn achtertuin, kuste hij me. Eerlijk waar, dát had ik totaal niet zien aankomen.”

Het is ingewikkeld… Of toch niet?

“De dag erna werd ik met een verschrikkelijke kater wakker. Geen fysieke, maar een mentale. Typisch, dacht ik. Nu héb ik een donorkandidaat gevonden en dan verpest ik het door hem te zoenen. Wat voor uilskuiken was ik eigenlijk? Hoe ingewikkeld kon ik het maken? Ik was echt in shock, zo boos op mezelf. Ik had alles verknald.

Maar Olivier was meteen erg lief en wilde opnieuw afspreken. Die kus hoefde voor hem niets te veranderen aan ons plan. Konden we niet gewoon even afwachten hoe het verder zou gaan? En ik kon niet anders dan akkoord gaan. Het voelde gewoon heel erg goed. Daten was de voorbije jaren zo’n strijd geweest, vol hartenpijn en teleurstellingen, en bij Olivier voelde niets moeilijk.

Ik heb onze kus meteen met Felice besproken. Als zij het niet oké had gevonden, was alles gestopt. Maar zij vond het geweldig. We lieten onze relatie groeien, heel rustig, maar ondertussen stond ik wel nog steeds op de wachtlijst om als alleenstaande moeder een kind te krijgen. Olivier was daar heel rustig in en zei me dat ik best gewoon naar die infosessies kon blijven gaan, zodat ik alle opties open hield. Hij besefte net als ik dat mijn tijd beperkt was. Ik mocht mijn eitjes maar invriezen tot mijn veertigste en ik wist heel goed: als het mislukt met Olivier, dan is dit de enige optie.

Dus daar zat ik dan op de infosessies: dolverliefd, omringd door vrouwen die een traject volgden om het alleen te doen of koppels met een nog onvervulde kinderwens. Ook al waren dat hoopvolle sessies, er was ook veel verdriet in zo’n ruimte. En ik, ik zat daar te stralen. Toen ik advies vroeg aan mijn dokter, zei hij: probeer het eerst op de natuurlijke manier. Geef het zes maanden, als het dan niet lukt, starten we meteen alles op. Maar… zo ver zijn we nooit geraakt.”

Bijna te mooi om waar te zijn

“In mei zagen Olivier en ik elkaar na twaalf jaar voor het eerst terug. Zestien maanden later, het jaar erop in september, beviel ik van een gezonde zoon. Het is allemaal heel snel gegaan maar het voelde zo goed, zo ongedwongen. We hadden afgesproken dat we het rustig aan zouden doen, maar na een paar maanden woonde mijn kat al bij hem omdat ik bijna nooit meer thuis was. Intussen was ik natuurlijk ook al met de pil gestopt, want we wisten allebei dat ik niet lang meer mocht wachten.

Op een ochtend in januari voelde ik me wat flauw en hebben we samen een zwangerschapstest gedaan. Ik weet het nog precies: we stonden op het punt om te gaan sporten en ik was mijn boterham nog aan het eten, toen hij naar de test keek en zei: ‘Lieverd, je wordt mama.’ Ik was stomverbaasd en legde meteen, als een wandelend cliché, mijn hand op mijn buik. Ik was zo gelukkig omdat ik het eigenlijk niet meer had verwacht.

Een maand voor ik eenenveertig werd, beviel ik van Jimmy. Hij is het gelukkigste kind van de hele wereld. Volgens mij omdat ik de hele zwangerschap met een lach op mijn gezicht heb rondgelopen. Olivier is een ongelooflijk betrokken vader. Toen we een relatie kregen, wilde hij gelukkig meteen meer dan een leuke oom zijn. Ik ben dankbaar dat we het op deze manier hebben kunnen doen, en niet op de andere.

Jimmy is nu drie jaar en dol op zijn halfbroer Vincent, die zeven is. Was ik Olivier vroeger tegengekomen, dan hadden we zeker meer kinderen gehad. Maar nu ben ik vooral blij met wat er is. Toen ik single werd op mijn vijfendertigste, was ik de wanhoop nabij. De jaren erna heb ik geploeterd en ging het echt niet goed met mij. De gedachte dat ik wat ik zo graag wilde, liever dan wat dan ook, nooit zou krijgen… Het verlamde me volledig. Echt alles stond in het teken van die kinderwens.

Ik vertel ons verhaal omdat ik iedereen die in mijn situatie zit, hoop wil geven. Maar vooral ook erkenning. Want je gaat door een verschrikkelijke periode. Ik heb een tijd zelfs ontkend dat ik een kind wilde, gewoon om mezelf te beschermen. Maar als puntje bij paaltje kwam, moest ik toegeven: ik wil deze wens niet laten varen. Vandaag heb ik vriendinnen zonder kinderen, die perfect gelukkig zijn. Maar er zijn ook veel mensen die ongewild kinderloos zijn.

Zelfs als er dan uiteindelijk wel een kind komt, zoals bij ons: het verdriet dat je hebt gehad, gaat niet zomaar weg. Ik ga nooit vergeten wat ik heb meegemaakt. Als Olivier en ik nooit verliefd waren geworden, had ik waarschijnlijk toch een kind van hem. Onze relatie was nooit een evidentie, maar dat we samen een kind zouden krijgen wel. Dat vind ik een mooie, hoopgevende gedachte. Soms loopt het niet zoals je wilt en moet je je verhaal bijstellen. Maar soms, heel soms, overtreft de realiteit je mooiste dromen.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!