De band tussen broers en zussen is vaak sterk. Maar soms loopt het mis, door een erfenis, een nieuwe partner of erger nog: een banale ruzie. Ook Stefanie leeft al jaren op gespannen voet met haar broer.

Stefanie ziet haar broer elke week, maar toch geen gesprek

Stefanie (38): “Mijn grote broer Robbe heeft al tien jaar geen woord meer tegen me gezegd. En dan te weten dat de aanleiding voor onze koude oorlog zo vreselijk banaal is.

Het begon allemaal in 2010, toen mijn vriend en ik onze eerste auto wilden kopen en iemand zochten die borg wilde staan voor ons. Mijn ouders hadden al toegestemd, tot ze zich plots, van de ene op de andere dag, bedachten. Tot dat moment had ik nog nooit ruzie met hen gemaakt, maar toen ben ik toch serieus uit mijn krammen geschoten.

Ik voelde me in de steek gelaten, begreep maar niet waarom ze ons plots niet meer wilden steunen. Robbe was getuige van die vlammende ruzie, maar hield zich op dat moment eerder afzijdig. Het conflict met mijn ouders heeft nog een paar dagen aangesleept, tot ik het niet meer uithield. Ik miste mijn ouders verschrikkelijk en kon gewoon niet langer kwaad op hen zijn. Nog geen week later ben ik ons geschil dan ook, rustig en beleefd, gaan uitpraten. Dat was meteen ook de eerste én enige keer dat ik ooit ruzie met mijn ouders heb gemaakt.

Zelf dacht ik dat de kous daarmee af was, maar mijn moeder waarschuwde me al meteen: ‘Robbe wil dat je nog eens je excuses aanbiedt, in zijn bijzijn. Daar staat hij op.’ Ik begreep helemaal niets van zijn vraag: Die ruzie was toch iets tussen mij en mijn ouders? En zij hadden mijn excuses toch al lang aanvaard? Maar blijkbaar vond hij mijn gedrag respectloos tegenover mijn ouders en onaanvaardbaar… Zelf vond ik die reactie totaal overdreven. Dat zal vast wel koelen zonder blazen, dacht ik. Maar niets bleek minder waar. Robbe bleef koppig op mijn excuses wachten en besloot in de tussentijd geen woord meer tegen me te zeggen. Maar geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om op zijn – in mijn ogen – onredelijke eis in te gaan.

Je zou denken dat iemand na een tijdje wel toegeeft bij zo’n onbenullig geschil, maar kijk… Intussen zijn er tien jaar voorbij gegaan en Robbe en ik spreken nog altijd niet met elkaar. Het vreemde is dat we sinds dat geschil met mijn ouders nooit echt ruzie hebben gemaakt. Er heerst gewoon totale radiostilte tussen ons.

Wat de hele situatie nog ongemakkelijker maakt: Robbe en ik praten dan misschien niet meer met elkaar, maar we zien elkaar nog wel elke week bij onze ouders, op de wekelijkse familiebijeenkomst… In het begin voelde ik me wel heel opgelaten. Daar zaten we dan, om ter hardst te doen alsof we elkaar niet zagen. Maar zelfs die wederzijdse ‘blindheid’ went na een tijdje. Al moet het voor mijn ouders niet fijn zijn.

Tijdens de feestdagen zitten we met z’n allen samen aan tafel, maar Robbe en ik wisselen geen woord met elkaar. Dat komt de gezelligheid natuurlijk niet bepaald ten goede… Mama heeft al weleens op Robbe proberen in te praten, maar hij is gewoon zo koppig. In onze familie zijn we eigenlijk allemaal keikoppen. Ik ook, hoor. Maar ik heb ten minste al meermaals geprobeerd om de plooien glad te strijken. Zo stuur ik Robbe op zijn verjaardag altijd een vriendelijk berichtje, al antwoordt hij daar nooit op. En toen ik zwanger was van Elias, mijn tweede, heb ik hem zelfs gevraagd om peter te worden. Elias wordt binnenkort zeven, maar een antwoord heb ik nog altijd niet…

Mijn grootste verzoeningspoging ondernam ik een paar jaar geleden, toen er bij papa kanker werd vastgesteld. ‘Zullen we die onnozele ruzie niet gewoon achter ons laten, nu papa zo ziek is?’ Maar zelfs daar kreeg ik geen reactie op…

Plezante nonkel 

Als ik in een film of een roman iets tegenkom over ‘de prachtige band tussen broers en zussen’, moet ik altijd even slikken. ‘Dat hadden Robbe en ik ooit ook’, denk ik dan. En nu, nu is er gewoon niets meer tussen ons… Het wrange is dat we vroeger net heel goed overeenkwamen. Als kinderen waren we vier handen op één buik en ook later sprongen we nog regelmatig bij elkaar binnen, voor een koffie en een babbel. Als familiemens in hart en nieren vond ik die gedeelde momentjes echt heerlijk, ik mis ze nog elke dag.

Mijn twee zonen probeer ik intussen zo goed mogelijk met elkaar te laten opschieten. Als ze ruzie maken over iets kleins, roep ik hen meteen tot de orde. Al merkt mijn oudste wel stilaan dat ik dat zelf niét doe met mijn broer: ‘Waarom praat jij eigenlijk nooit met nonkel Robbe? En waarom gaan we nooit bij hem langs?’ Ooit moet ik hem de waarheid vertellen, maar voorlopig weet ik gewoon niet waar ik zou moeten beginnen.

Vreemd genoeg praat Robbe wel nog met mijn twee zoontjes. Sterker nog: voor hen is hij een heel lieve en plezante nonkel, een echte speelkameraad bovendien. Daar put ik dan maar troost uit: ‘Hij zal me dan toch niet helemaal hebben afgeschreven, anders zou hij niet zo lief zijn voor mijn kinderen.’

Ik weet niet hoe Robbe nu precies over mij denkt, maar ik zie hem nog altijd graag. Robbe is en blijft mijn broer. Als hij ooit hulp nodig heeft, zal ik sowieso voor hem klaarstaan. Ik hoop gewoon dat hij ooit op één van mijn berichtjes reageert. En dat we dan eindelijk weer samen kunnen babbelen, zoals vroeger. Tot dan voelt mijn leven toch niet helemaal compleet…”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!