Openhartig: deze lezeressen kregen een teken van een dierbare overledene

Fran vond na vijftig jaar een briefje terug van haar overleden moeder en Biekes orchideeën begonnen na de dood van haar oma plots prachtig te bloeien. Acht lezeressen vertellen over het ‘cadeautje’ dat ze kregen van hun dierbare overledene.

Evy ontmoette de liefde van haar leven, mét de goedkeuring van haar overleden papa

“De kans dat we elkaar zomaar tegen het lijf zouden lopen, was zó klein, dat het leek alsof papa er voor iets tussen zat”

Evy (37): ”Op 9 maart, de verjaardag van mijn papa, ben ik altijd een tikje emotioneler dan anders. Acht jaar geleden overleed hij toen ik met vrienden op vakantie was in Frankrijk. Een hartaderbreuk en dus een onaangekondigd afscheid. In een vingerknip was het voorbij. Toch krijg ik regelmatig het gevoel dat papa nog ergens aanwezig is en ons tekens geeft. Zoals op zijn sterfdag zelf bijvoorbeeld. Een hele week hadden we daar in Frankrijk in de gietende regen gezeten, maar net op het moment van zijn overlijden, kwam de zon er uit. Was dat dan toch zijn manier om afscheid te nemen?

Dit jaar, op 9 maart, had ik iets leuks gepland om mijn gedachten te verzetten. Een nieuwe collega vroeg me om mee op stap te gaan. ‘Je weet nooit of je een toffe man tegenkomt.’ Zelf zat ik daar helemaal niet op te wachten. Ik was intussen al vier jaar alleen en had nog maar net voor mezelf beslist dat ik het wel goed vond zo, als happy single. Ik had een Griekse straathond geadopteerd en de zoektocht naar een geschikte man voor mezelf afgesloten. Maar daar kwam die 9 maart dus verandering in.

Toen ik Joeri zag staan, voelde ik meteen een coup de foudre. Zijn enthousiasme, de manier waarop hij praatte… Ook hij voelde het, dat zag ik. Die avond ging ik zo op in het moment dat ik niet eens doorhad dat onze eerste ontmoeting viel op de verjaardag van mijn papa. Pas achteraf besefte ik hoe bijzonder het was. Joeri en ik woonden op een halfuur rijden van elkaar. De kans dat we elkaar zomaar tegen het lijf zouden lopen, was zo klein, dat het leek alsof papa ons een duwtje in elkaars richting had gegeven. Hij was het duidelijk niet eens met mijn plan om happy single te blijven. (lacht) En ook: dan moest hij in Joeri toch wel een goeie man zien voor mij?

Mijn gevoel werd alleen maar versterkt toen bleek dat Joeri’s vader – die Patrick heet, net als míjn papa – tien jaar lang bij mijn papa in het leger had gezeten. In dezelfde eenheid nota bene! ‘Wat lijk je op hem’, zei mijn schoonvader bij onze eerste ontmoeting. Ik werd compleet overspoeld door warmte. Patrick had zelfs nog foto’s van zijn tijd met papa op de militaire basis. Zo bijzonder! Zeker omdat papa’s computer vlak voor zijn overlijden was gecrasht en er heel wat foto’s verloren waren gegaan. Het voelde alsof ik als schoondochter meteen was goedgekeurd door Joeri’s ouders, omdat ze wisten uit welk nest ik kwam, en alsof onze families dan toch op de een of andere manier verbonden waren. Nog steeds als ik denk aan al die ‘toevalligheden’ tussen Joeri en mij fladderen er vlinders door mijn buik. Het bevestigt mijn gevoel dat hij de liefde van mijn leven is en dat papa hem heeft gestuurd en goedgekeurd.”

Myriam kreeg een onverwacht verjaardagscadeautje van haar overleden man

“Tussen de lade en de kast zag ik iets glinsteren. Iets kleins. Toen ik eraan trok, kwam het kettinkje tevoorschijn”

Myriam (65): “In één jaar tijd ben ik zowel mijn man als mijn moeder verloren. Etienne stierf zes jaar geleden aan de gevolgen van een fietsongeval, mijn moeder overleed niet lang daarna aan een darminfarct. Ik herinner me nog hoe we na haar dood met alle broers en zussen bijeen zaten om haar spullen te verdelen. Toen we bij de juweeltjes kwamen, sprong één hangertje er uit: het waren heel fijne blaadjes gemaakt van goud met twee kleine pareltjes erop, een erfstuk van onze oma, zo vertelde moeder altijd. We spraken af dat ik het hangertje kreeg en mijn zusje het bijhorende kettinkje. Perfect, dacht ik. Ik wist dat er thuis nog ergens een gouden kettinkje moest liggen van Etiennes plechtige communie. Zo kon ik een aandenken van hen beiden combineren en hen zo allebei dicht bij mij dragen.

Alleen… ik heb overal gekeken, in alle lades en bakjes, in alle dozen op zolder, maar waar ik ook zocht: het kettinkje van Etienne was nergens te vinden. Bijna een jaar heeft het hangertje van mijn moeder onaangeroerd in een kast gelegen voor ik besliste er iets anders mee te doen. Ik ging langs bij de juwelier om het te laten oppoetsen en bestelde ineens een op maat gemaakt gouden kettinkje erbij. ‘Over twee weken kun je het komen afhalen’, zei de juwelier. Rond mijn verjaardag, dacht ik nog. Wat een mooi verjaardagsgeschenk. En ja hoor, op de dag van mijn verjaardag kreeg ik een telefoontje van de juwelier dat het klaar was. Ik rommelde nog snel in een lade op zoek naar mijn busabonnement en ineens – tussen de lade en de kast – zag ik iets glinsteren. Een streepje van één centimeter maar. Toen ik eraan trok, heel voorzichtig, kwam beetje bij beetje het kettinkje van Etienne tevoorschijn. Ongeloof. Geluk. En tranen van blijdschap. Hoe groot was de kans? Net vandaag? Dit moest Etienne zijn manier zijn om me te laten weten dat hij nog aan me dacht. Letterlijk een verjaardagscadeautje van hierboven.”

Sharons vader liet dierbare spullen na, voor als ze oud genoeg zou zijn

“Veel herinneringen heb ik niet aan mijn vader, ik was te jong. Daarom vind ik de tastbare dingen zo belangrijk”

Sharon (37): ”Volwassenen onderschatten het verdriet van een kind. ‘Wat je niet kent, kun je niet missen,’ wordt wel eens gezegd, maar voor mij geldt dat niet. Er is zoveel dat ik niet ken en zoveel dat ik mis. Papa stierf toen ik net geen zes jaar oud was. Te jong om de impact van zijn dood al helemaal te beseffen en om de momenten die we wél nog samen beleefden voorgoed in mijn geheugen te verankeren. Want hoe hard ik ook probeer, het geluid van zijn stem, het levendige beeld van zijn gezicht, dat herinner ik me gewoon niet meer.

Dat maakt de tastbare dingen die ik wél van hem heb zoveel specialer. Drie jaar na zijn dood, ik moet een jaar of negen geweest zijn, haalde mijn mama ineens een bruine enveloppe brieven boven. Handgeschreven tekstjes, gericht aan mij, van in de periode dat er van zijn ziekte zelfs nog geen sprake was. Zo zit er een briefje tussen van papa’s veertigste verjaardag. Ik was pas geboren en papa voelde zich de koning te rijk. ‘Vergeet dit nooit, Sharon’, zo schreef hij naast een zelfgemaakte tekening van een rammelaar. ‘Dit was de mooiste verjaardag van de 40 die ik er ooit heb beleefd. Ik was rustig, gelukkig en blij, want ik had mama en jou, twee lievelingen voor mij.’ Nog steeds kunnen die woorden mij raken. Omdat ze zo persoonlijk zijn, zo direct gericht van hem aan mij.

Toen de kanker hem te pakken kreeg, is alles heel snel gegaan. Drie maanden heeft papa nog geleefd, maar hij besefte heel goed dat hij zou sterven. Hij heeft nog afspraken met mama gemaakt: ‘Zorg goed voor Sharon, zet haar altijd op de eerste plaats en knip nooit haar mooie lange haren af.’ (lacht) Dat laatste heeft ze trouwens ook nooit gedaan. (lacht) Tijdens een van die gesprekken heeft hij ook gevraagd om zijn ring te bewaren tot mijn plechtige communie, een moment dat ik nooit meer ga vergeten.

Ik was twaalf en tijdens het feest kwam mama ineens af met dat kleine doosje: de ring die papa altijd aan zijn pink droeg, met zijn – en nu ook mijn – initialen ingegraveerd. Ik was nog steeds jong, maar volwassen voor mijn leeftijd door wat we hadden meegemaakt en ik besefte perfect hoe bijzonder dit cadeau was. Er gingen zoveel verschillende emoties door me heen. Blijdschap om de ring, die directe link met mijn papa en het feit dat hij zo ver vooruit had gekeken naar dit moment. Maar tegelijk was er ook dat grote verdriet, het besef dat ik veel liever dan die ring, hem aan mijn zij zou hebben gehad. Dat gevoel zou – zo weet ik nu – op alle kruispuntmomenten in mijn leven opnieuw opduiken: toen ik trouwde, toen ik mama werd en toen ik mijn eigen toneelvereniging oprichtte, iets wat hij geweldig zou hebben gevonden. En hoewel ik het er ontzettend moeilijk mee heb gehad, leer ik mijn gemis nu stilaan een plaatsje te geven. Het zijn trouwens de tastbare dingen die hij heeft nagelaten die me daarbij een houvast geven; zoals de ring die hij me zelfs na zijn dood nog cadeau heeft gedaan en die ons voor altijd zal verbinden.”

Kathleen kreeg de bevestiging dat Lou altijd bij haar is, waar ze ook gaat

“Een liedje in de auto, pluimpjes op de weg… overal voelde ik ons zoontje heel dichtbij”

Kathleen (38): “Juli 2015. Het was de start van de grote vakantie, onze eerste met Lou. Lou was elf maanden oud en ik wilde nog snel een nieuw zwembroekje voor hem gaan kopen voor onze reis naar de Languedoc in Frankrijk. Maar toen was er die vrachtwagen. En die crash. Lou was op slag dood.

Na ons grote verlies hebben mijn man en ik er alles aan gedaan om betekenis te geven aan de dood van Lou. We wilden hem niet zien als een sterretje aan de donkere hemel, maar als een zonnestraal op een mooie dag die zijn energie met je deelt. Vanuit die positieve insteek hebben we een zaak opgestart, Lou’k Up, en werk ik nu als rouw- en verliescoach en als afscheidsplanner en bij elk moeilijk moment voel ik dat Lou er op de ene of de andere manier bij is.

Juli 2019. Na vier bewogen jaren vonden we voor het eerst de moed en de goesting om opnieuw op vakantie te vertrekken naar de streek waar we anders met Lou waren geweest. Deze keer met zijn zusje Dotje, intussen bijna twee. Het werd een emotionele rit vol met bijzondere tekens. Zo draaiden ze op de radio ‘Wake me up’ van Avicii, het liedje dat we op zijn dienst ook hebben gespeeld. En regelmatig vielen er witte pluimpjes op onze wagen of vlak voor ons op de weg, zomaar vanuit het niets. Maar toen we bijna bij ons vakantiehuisje aankwamen, was daar het ultieme teken. Op een boogscheut van onze eindbestemming lag een camping: ‘Lou Village’. Ik voelde Lou opnieuw stralen, dat duwtje in onze rug. En de bevestiging dat onze jongen altijd bij ons is, waar we ook gaan.”

Ellen vond na de dood van haar vader troost bij haar hond

“Boomer laat geen mensen toe, behalve mijn vriend. Al van bij de eerste ontmoeting klikte het”

Ellen (37): “Op 19 april 1990, twee jaar na het overlijden van mijn papa, kreeg ik van mijn mama een hondje: Boomer. Jarenlang waren we beste maatjes. Waar ik ging, was hij. Terwijl ik studeerde lag hij op mijn bureau naast me te slapen en als ik terugkwam van school, zat Boomer al aan de deur op me te wachten. Als ik huilde, sprong hij op mijn schoot en likte de tranen letterlijk van mijn wangen.

Boomer had geen gemakkelijk karakter. Alleen mijn mama en ik mochten hem vertroetelen. Andere mensen liet hij niet toe en hij beschermde mij enorm. In 2005 kwam ik thuis met mijn vriend, nu mijn man Sven. Ik had hem verwittigd: ‘Kom niet aan mijn hond of hij eet je op’. Maar tot mijn verbazing zocht Boomer zelf toenadering. Een buitenstaander kan denken ‘je bent paranoïde,’ maar voor mij was het een teken van papa. Je vriend is goedgekeurd. Hij zal goed voor je zorgen. Sven mocht alles van Boomer. En als we naar de dierenarts gingen, was het zijn schoot die Boomer troost bood.

Toen ik in 2008 beviel van onze dochter Noa, stond Boomer nog steeds aan onze zij. Hij kwam ruiken aan ons meisje en was zo lief voor haar. Drie maanden later overleed hij en toen wist ik het zeker. Het kan niet anders dan een teken van papa zijn. Hij weet dat ik een mooie toekomst tegemoet ga en dat ik nu oud genoeg ben om zelf mijn weg te zoeken. Boomer werd net geen 19 jaar.”

Arlette kreeg een teken van liefde van haar man Willy

“De naam ‘Willy’ stond in de bamboe gegrift, met een piepklein hartje erbij”

Arlette (67): ”Vorig jaar wandelde ik met mijn schoonbroer en -zus door de tuinen van Giverny in Normandië. De weelderige planten, de vijver met waterlelies, ik was aangedaan door zoveel schoonheid. Terwijl ik het probeerde vast te leggen op foto, zei ik nog dat mijn man Willy hier ook van genoten zou hebben. Willy hield van reizen en werkte graag in de tuin, maar drie jaar geleden had kanker roet in het eten gestrooid. Mijn woorden waren nog maar net uitgesproken toen mijn schoonbroer gebaarde naar de bamboe naast mij: ‘Kijk eens daar, Arlette.’ Nu zag ik het ook: de naam ‘Willy’ stond in de bamboe gegrift, met een piepklein hartje erbij. Zo’n bijzondere ontdekking. Een moment waarop gemis en geluk samensmolten.”

Fran vond een brief van haar moeder tussen oude spullen

“Bij elk woord dat ik las, kwam het meer en meer terug: de geuren en de geluiden van mijn kindertijd”

Fran (59): “Naar aanleiding van de 75ste verjaardag van de Bevrijding, gingen mijn zus en ik op zoek naar documenten van de Tweede Wereldoorlog. Om het einde van de oorlog te herdenken kon je in Antwerpen met oude spullen langsgaan in het Felix Pakhuis. Een aantal historici zouden je daar het verhaal achter die spullen kunnen vertellen. Onze vader, al dertig jaar overleden intussen, had in het verzet gezeten én had de gewoonte om alles bij te houden. Elke briefje en elk factuur klasseerde hij in mappen. Daar moésten nog dingen van tijdens de oorlog tussen zitten?

Mijn zus en ik hadden dus een missie, maar terwijl we door de dozen en mappen vol papierwerk gingen, viel ineens een briefje op. Een sierlijk handschrift dat ik uit de duizend herkende. Niet van mijn vader, maar van mijn moeder die tien jaar geleden plots overleed. Toen ik het begon te lezen, wist ik meteen waar het over ging. Het was een briefje gericht aan mij, toen ik op 7-jarige leeftijd op zomerkamp ging. ‘De kolonie’ noemden ze het jeugdkamp vroeger en hoewel het bedoeld was om stadskinderen een onvergetelijke tijd en een weekje frisse lucht te gunnen, voelde ik me er doodongelukkig.

Als een echt mama’s-kindje, huilde ik van begin tot einde – en dat einde was toen mijn ouders me vervroegd moesten komen halen omwille van mijn heimwee. Terwijl ik mijn moeders bemoedigende woorden las, kwam het allemaal terug. De geuren, de geluiden en de tranen. En het gemis van mijn mama dat opnieuw weer de kop op stak. Ongelofelijk dat een document vijftig jaar lang verborgen kan blijven in mappen en dan in een vingerknip de warmte van die bezorgde moeder kan oproepen die je al tien jaar lang mist. En dat een zoektocht naar documenten uit de oorlog, je ineens kan terugvoeren naar de geborgenheid van je kindertijd.”

Die bloeiende orchidee doet Bieke denken aan haar grootmoeder

“Toen mijn oog een paar weken later tijdens het poetsen op die orchidee viel, kon ik het nauwelijks geloven. Zag ik daar nu echt een klein knopje tevoorschijn komen?”

Bieke (39): “Mijn grootmoeder had de prachtigste orchideeën. Haar veranda stond er vol van. Zelf kon ik maar met moeite planten in leven houden en nieuwe knoppen en stengels doen groeien, was me al helemaal nooit gelukt. Mijn grootmoeder vond dat stiekem heel grappig en ze liet geen gelegenheid voorbij gaan om fijntjes te wijzen op het contrast tussen haar groene vingers en de niet zo groene van mij.

Na haar overlijden zette ik een kleine urne met wat van haar asse op de vensterbank. Vlak naast – hoe kan het ook anders – een orchidee. Toen mijn oog een paar weken later tijdens het poetsen op die orchidee viel, kon ik het nauwelijks geloven. Zag ik daar nu echt een klein knopje tevoorschijn komen? De weken daarop groeide er heel gestaag een nieuwe stengel aan waar uiteindelijk negen prachtige bloemen aan bloeiden. Ik ben geen zweverig type en geloof niet in leven na de dood. Maar als je iemand verliest die je zo dierbaar is en er gebeurt zoiets bijzonders, dan geloof je maar al te graag dat het een teken is van hierboven. En dat onze grootmoeder toch nog ergens over onze schouder meekijkt.”

Uit: Libelle 50/2019 – Tekst: Karolien Joniaux

Meer openhartige verhalen:

• Hoe de dood van je ouders je leven verandert: 4 lezeressen openhartig
• Deze 16 lezeressen zijn ervan overtuigd: er is leven na de dood
• Ditte vertelt openhartig over haar sterrenkindje Flor

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!