Openhartig: deze lezeressen stonden op het punt om alles te verliezen, maar kregen een tweede kans

Drie lezeressen die op de rand stonden alles te verliezen, tot hun leven toe. In een hartverwarmende brief bedanken zij hun engelbewaarder(s).

Nancy (50) is zo blij dat de band met haar twee dochters is hersteld

“Mijn afwezigheid, het faillissement… álles hebben jullie verdragen. Maar toen ik mijn huwelijk opblies, was de maat vol”

Dag meisjes,

Mama hier. Deze brief schrijf ik jullie omdat we samen turbulente jaren hebben gekend. Ik wil hiermee benadrukken dat ik nooit zover had gestaan zonder de tweede kans die ik van jullie kreeg.

Jullie zaten in volle puberteit toen ons gezin in woelig vaarwater terechtkwam. Alles leek tegelijkertijd mis te gaan, en wij kwamen vast te zitten. Nochtans ging het lang heel goed: ik had mijn eigen zaak, papa had een goede job, we hadden een leuk huis en we konden jullie alles geven. Misschien ontbrak het jullie soms aan aandacht, maar jullie klaagden nooit. En toch: nu pas besef ik in welke mate ik me heb verloren in mijn job.

Als schoonheidsspecialiste beoefende ik mijn passie, waardoor mijn werk vaak op de eerste plaats kwam. Ik klopte regelmatig dagen van twaalf à veertien uur. Vakantie aan zee onderbrak ik zonder nadenken om iemands huwelijksmake-up te doen. Nu denk ik: wat gek, maar toen bleef ik maar gaan. De zaken gingen goed, en ik deed een grote, nieuwe investering in de zaak. Maar de bankencrisis maakte daar een financieel risico van… Nachten kon ik daarvan wakker liggen. Ik dronk mijn zorgen ’s avonds steeds vaker weg met een glas wijn. Of twee, drie. Ik herinner me dat jullie dat niet tof vonden: ik gedroeg me anders, en was heel snel tipsy – ik kan niet tegen alcohol. Het is in die momenten – de combinatie van stress en verkeerde ontspanning – dat ik de controle verloor.

Ik kon mijn moederrol niet altijd evengoed meer opnemen, en begon in die periode ook te flirten met andere mannen via Facebook. Ik ging uiteindelijk vreemd en werd betrapt. Dat was het begin van een zware crisis: ondanks goede voornemens – papa en ik gingen in relatietherapie, ik raakte geen druppel meer aan en werkte me te pletter om de zaak te redden – leek ons geluk op. Na een vakantie waarin ik meer gehuild heb dan genoten, kwam ik thuis en leek ik al opnieuw toe aan verlof. Ik, de harde werker, was aan het wankelen. Ik begon te sukkelen met mijn gezondheid, piekerde me suf over de zaak en moest helaas het faillissement aanvragen. Misschien zouden we zelfs ons huis moeten verkopen.

Dat was voor mij een mokerslag, die me volledig verlamde, en het werd een situatie waarin ik ook jullie meesleurde. Met een diagnose fybromialgie en cvs – lees: volledig opgebrand – kwam ik amper nog uit mijn zetel. Ook al waren jullie toen bijna volwassen, dat ik er niet kon zijn voor jullie, gaf mij een gevoel van immens falen als moeder. Ook als vrouw en als zaakvoerder, stelde ik niet veel meer voor, vond ik. Ik besloot in die totale verwarring en uitputting een einde te maken aan mijn huwelijk.

Tot dan had ik altijd jullie steun gevoeld, maar toen ik vrij snel ging samenwonen met mijn nieuwe vriend, leek jullie begrip op. Ik schrok van jullie onverschillige houding toen we elkaar ontmoetten bij mijn ouders. Jullie, mijn twee lieve dochters, negeerden me compleet. Net als ik hadden jullie het moeilijk met de opeenvolging van moeilijkheden, en hadden jullie tijd nodig. Maar ik panikeerde: ik miste jullie, was bang jullie kwijt te zijn en probeerde op jullie in te praten. Dat vergrootte alleen maar de afstand tussen ons. Ik besefte gelukkig vrij snel dat er niets te forceren viel: jullie waren ondertussen jongvolwassenen, en wilden zelf beslissen. Ik zag in dat ik jullie tijd moest geven, met de garantie dat ik jullie ontzettend graag zag én dat mijn deur altijd voor jullie openstond.

Negen maanden lang hing die kilte en stilte tussen ons in. Negen lange, onwetende maanden… Jullie hadden me ‘ontvriend’ op Facebook en dat sneed in mijn hart. Van een moeder was ik een buitenstaander geworden, die geen deel meer uitmaakte van jullie leven. Ik had geen idee wie jullie vrienden waren, wat jullie bezighield. Dat maakte me intens verdrietig, leeg en futloos. Schuldig bovenal. Thuis liet ik mijn tranen de vrije loop en bad ik voor een ommekeer, voor een tweede kans.

Toen we elkaar na maandenlange afstand zagen bij de grootouders, was er die eerste voorzichtige ‘Hallo mama’. Ik weet niet waar die ineens vandaan kwam. Misschien speelden mémé en pépe daarin een rol? Mijn hart maakte een sprong, ik voelde me intens content, maar ik probeerde niet te veel te verwachten. ‘Rustig aan, tijd geven, graag blijven zien’ was mijn credo. Uit die ‘goeiendag’ groeide er beetje bij beetje meer: een langer gesprekje, een bezoekje… Onze band herstelde zich stapje voor stapje, en wat andere ouders vanzelfsprekend vinden, zijn voor mij vandaag de mooiste cadeaus. Ik zag jullie opnieuw binnenkomen zonder aan te bellen, iets uit de koelkast nemen zonder het te vragen en me weer toevoegen op Facebook… Stilaan kwamen we dichter bij elkaar, was er weer die band, werd mijn huis weer een echte thuis. En door me die tweede kans te geven, begon ik te herstellen, open te bloeien, opnieuw te léven.

Mijn relatie strandde, maar ik was niet meer bang om alleen te zijn, want ik had jullie, mijn meisjes, mijn stevigste fundament. Dat jullie me weer toelieten in jullie leven gaf me een ongelooflijke boost, een kracht waarvan ik niet meer wist dat ik ze in me had. Ik begon opnieuw te studeren, haalde mijn diploma, ging salsadansen en leerde daar heel wat nieuwe, lieve mensen kennen. Ik stopte met alle medicatie, en voelde me fitter en actiever dan ooit. En zo belandde ik, samen met jullie, in een positieve flow. Onlangs vierde ik mijn vijftigste verjaardag, met veel vrienden én met jullie erbij. Het was een fantastisch feestje, en wat deed het me goed om ook jullie te horen zeggen: ‘Welkom terug, mama. Je bent opnieuw gelukkig, en wij hebben onze mama van vroeger weer!’ En zo is het maar net.

Vandaag kan ik opnieuw echt genieten: ik ga met jullie samen shoppen, jullie hebben hier in huis je eigen kamer. Ik heb me de voorbije jaren vaak ontzettend eenzaam gevoeld, maar vandaag voel ik me opnieuw geliefd. De kracht die uitgaat van een warme, goede moeder-dochterband is niet te beschrijven. Ik wil jullie niet duizend keer, maar wel een miljoen keer bedanken voor die tweede kans. Het gaf me alles terug: mijn leven, mijn energie, mijn gezin. Ik hoop dat ik de tijd dat ik er niet voor jullie kon zijn, alsnog kan inhalen. Desnoods met kleinkinderen 😉

Alle liefs, jullie mama

Suzy (31) beloog haar ouders en zus jarenlang, maar zij vergaven haar

“Zelfs toen mijn vader een zakje wiet in mijn auto vond, lulde ik mezelf eruit. Ik zag in je ogen, papa, dat je me zó graag wilde geloven…”

Dag mama en papa, dag lieve grote zus,

Vijftien jaar lang heb ik tegen jullie gelogen, vijftien jaar lang leefde ik een leven waar jullie geen weet van hadden. Bedrog, leugens en egoïsme… Een groot stuk van mijn jonge jaren was ik in de ban van drugs en alleen met mezelf bezig. Maar jullie, mijn dierbare familie, besloten me toch weer het vertrouwen te geven. Voor mij een belangrijke tweede kans. Vandaag ben ik 31 en heradem ik. Ik nestel me weer bij jou, mama, op de bank om samen een film te kijken of ik ga met papa uit eten. We zijn als gezin opnieuw hechter dan ooit – zo’n wending had ik niet durven te dromen.

Als ik nu terugblik op mijn jeugd, dan zie ik een erg close gezin, misschien wat te beschermend en niet de beste praters als het over emoties gaat. Communiceren is iets dat we alle vier hebben moeten leren. Die geslotenheid speelde me parten in het middelbaar. Mijn beugel en puistjes maakten van mij een buitenstaander, en een mikpunt voor pesterijen. Ik voelde me eenzaam, wilde er zo graag bij horen, maar kropte al mijn verdriet op. Ik liet het ook thuis niet zien. Liever weglachen dan tranen tonen.

Een en ander veranderde toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen. Er ging een wereld voor me open: nieuwe vrienden, nieuwe ervaringen – het gevoel er wél bij te horen. En het werd ook mijn eerste kennismaking met drugs. Mijn vriendje rookte wiet, en omdat het me allemaal zo banaal leek en hij zich niet abnormaal gedroeg, probeerde ik het ook eens. Onze momenten samen bestonden uit rondhangen, onder invloed cruisen met de auto, ik op de achterbank, redelijk weg van de wereld. En ondertussen, mama en papa, hadden jullie geen idee. Mijn vriendje gedroeg zich voorbeeldig als hij bij jullie op bezoek kwam en ik vertelde mijn eerste leugens. ‘We zijn op restaurant geweest’, of ‘We zijn gaan shoppen’, terwijl we eigenlijk zaten te blowen, te niksen, te hangen. En ook met mijn volgende vriendjes trok ik onbewust de verkeerde kaart, want telkens was er drugs in het spel.

Ik dacht dat ik lééfde, maar nu zie ik hoe leeg mijn bestaan toen was, mama. Dagen in een vieze caravan doorbrengen met drugs, gamen en ‘vrienden’. Mam, pap, allicht maakten jullie je wel zorgen, maar jullie stonden machteloos. Erover praten was onmogelijk door mijn leugens. Ik veegde elk greintje wantrouwen weg met alweer een verzonnen verhaal… En ondertussen leek het voor jullie alsof ik wel de juiste keuzes maakte: ik was 21 en had mijn eigen schoonheidssalon, werkte hard en woonde op de zolderverdieping die jullie hadden omgebouwd tot mini-loft. Eerst ‘gebruikte’ ik daar niet uit respect voor jullie, maar die grenzen vervaagden toen ik via mijn nieuwe vriend in contact kwam met cocaïne.

Ik was stapelverliefd op hem. En hoewel ik dacht enkel gewonnen te zijn voor ‘groene’ softdrugs, waagde ik me nu voor het eerst aan chemisch spul. MDMA bezorgde me een heerlijke trip, en daarna een lichte kater, maar ik leek het onder controle te hebben. Ik functioneerde en deed niemand kwaad. Waarom zou ik het niet doen? Zo vergoelijkte ik mijn daden toen, mama en papa. Natuurlijk escaleerde het. Ik werd even loom als mijn toenmalige vriend, en besloot mijn job op te geven. Liever stempelen dan carrière maken. Ik bracht jullie in paniek met die beslissing, en ik stond verder dan ooit van mezelf. Ik zag jullie radeloosheid en verwarring wel, maar misbruikte jullie vertrouwen. Ik bleef mijn leven bij elkaar liegen – een leven dat in realiteit uit niets anders bestond dan drugs gebruiken. Zelfs toen papa een zakje wiet in mijn auto vond, lulde ik mezelf eruit. Ik zag in jouw ogen, papa, dat je me zo graag wilde geloven… In die periode ging ik uit op cocaïne, MDMA en leerde ik ook ketamine kennen – een middel waarmee ze paarden verdoven (!). Leven op drugs is duur, dus besloot ik toch weer te gaan werken en verschillende jobs te combineren om mijn verslaving te kunnen betalen. Dat resulteerde in een giftige cocktail: overdag nam ik speed om te functioneren, ’s avonds ketamine om te ontspannen en ’s nachts een valium om te kunnen slapen.

Zoals te verwachten, moest dat vroeg of laat fout lopen. Op een avond nam ik op mijn zolderloftje te veel ketamine, en sloeg mijn geest op hol. Ik dacht dat ik ging sterven en holde in paniek naar beneden, waar jij tv zat te kijken, papa. Ik keek je in de ogen en huilde als een klein meisje ‘Help me, help me. Help me van die drugs af!’ Het was de eerste keer dat ik eerlijk met je was, papa. En ik vergeet nooit je machteloze blik. Terwijl jij druk aan het scrollen was op je gsm om op te zoeken wat ketamine in godsnaam was, hoe je me kon helpen, toonde ik je alle schaaltjes en voorraadjes die ik in de loft had verstopt. De onwetendheid en machteloosheid bij jou was groot, dus toen ik je vertelde dat ik weg moest uit deze omgeving om af te kicken, maakte ik jou én mezelf de zoveelste smoes wijs.

Ik verhuisde naar een stad aan de andere kant van het land, waar ik terechtkon bij ‘een vriend’ en beleefde er jammer genoeg de griezeligste en vuilste episode uit mijn drugsbestaan. Ik sliep op een vieze matras, terwijl ik thuis een bed van drieduizend euro had staan. Ik leefde van dosis naar dosis en verzorgde me niet meer. Op mijn dieptepunt belde die vriend jullie op. Nog diezelfde dag zat ik in jullie auto en brachten jullie me naar huis – ik schaamde me kapot. Ik erkende mijn verslaving en liet me opnemen. Dankzij een intensief programma van een jaar leerde ik de drugs af te zweren. Jullie kwamen me meerdere keren per week opzoeken, we leerden er ook praten met elkaar, tonen hoe graag we elkaar zagen, leerden er knuffelen… Eigenlijk kregen we in die periode allemaal een tweede kans, niet alleen ik. We praatten eerlijk en echt met elkaar, en dat maakte onze band inniger en onverwoestbaar… Ver weg van de drugsroes voelde ik opnieuw liefde, leerde ik opnieuw te leven en te genieten van de gewone dingen.

Lieve mama en papa, ik sta versteld van de rekbaarheid van ouderliefde. Vijftien jaar leugens lach je niet zomaar weg, aan dat vertrouwen moest ik bouwen. Dat werd nog eens op de proef gesteld toen ik mijn vriend aan jullie voorstelde: een man met een drugsverleden die ik leerde kennen in het afkickcentrum. Uiteraard waren jullie erg bang dat ik me weer in nesten zou werken, maar jullie gaven me jullie vertrouwen, een zoveelste kans. Die had ik nodig om verder te geraken in mijn leven. Mijn vriend en ik dromen ervan om samen te wonen, om iets te kopen. We willen ons leven stabiliseren, structuur geven. Merci om in ons te geloven.

Zus, ik weet dat ook bij jou de schrik er lang inzat. Maar we hebben leren praten met elkaar, ik toon mijn respect voor je. Ik ben verre van trots op alles wat er is gebeurd, ik schaam me. Maar deze zwarte bladzijden brachten uiteindelijk ook iets erg moois: een innigere band, een gezin solid as a rock. En voor ons allen ook weer perspectief, dromen en mooie uitdagingen.

Mama, papa, zus, you’re the best.
Liefs, Suzy

Valérie (39) verloor haar kindje na hartfalen, werd een eerste keer op het nippertje gered en kreeg daarna een donorhart

‘Lief meisje van veertien, ik draag jouw hart in mij. Je mama schreef dat ik moet genieten van mijn nieuwe leven. Wees maar zeker dat ik dat doe”

Beste medisch team van het UZ Gent,

We leerden elkaar kennen op een moment dat ik dat het minst verwachtte. Ik was negen maanden zwanger, volledig voorbereid om te bevallen van ons tweede kindje. Ik was klaar om overspoeld te worden door gezinsgeluk, toen mijn lichaam zich tegen me leek te keren en een arts – niet jullie – die situatie onderschat leek te hebben.

Mijn bevallingsdatum was bijna daar, toen ik last kreeg van kortademigheid, hyperventilatie, braken zelfs… Nadat ik een paar keer terug naar huis was gestuurd door het regionale ziekenhuis waar ik zou bevallen, werd ik uiteindelijk wél grondiger onderzocht en bleken de resultaten onverbiddelijk: mijn hart was aan het falen, wellicht al enkele dagen. Ik, die altijd gezond had geleefd, nooit eerder klachten had, bleek een soort infectie op mijn hart te hebben, waardoor het nog maar vijftien procent werkte.

Het was absurd, maar ik was aan het doodgaan, en dat bracht ook het kindje in mijn buik in gevaar. Alles werd klaargemaakt voor een spoedkeizersnede, geassisteerd door een cardioloog van het UZ Gent. Dat was jij, Sofie, en je zou een doorslaggevende rol in mijn leven blijven spelen… Omdat zowel mijn leven als dat van onze baby op het spel stond, besloot je het risico te nemen en me te laten overbrengen naar Gent. In de hoop minstens één leven te redden. Tijdens die hallucinante rit verloor ik ons kindje, wat ik maar half besefte. Ik was zelf aan het sterven en dat vertroebelde alles. Jullie, team UZ, herinneren zich de paniek en de hoogdringendheid ongetwijfeld beter dan ik. Jullie kregen me levend in Gent, waar ik meteen werd geopereerd. Ik kreeg een hartpomp, die werkte op batterijen. Een leven op batterijen. Gek, maar ik was voorlopig gered. Dankzij een uiterst moedige beslissing van jou, Sofie.

Ik heb aan die periode alleen maar wazige herinneringen. Ik weet wél nog dat ik na mijn kunstmatige coma naar mijn buik greep, en meteen besefte dat ik hem kwijt was. Ons zoontje, Sam. Maar er was ook dankbaarheid: ik was er wél nog. Dankzij jullie heeft mijn andere zoontje nog een moeder en mijn man nog zijn vrouw. En kregen we als gezin een tweede kans.

De hartpomp was een tijdelijke oplossing, en ik kwam op een transplantatielijst terecht. Wachten op een donorhart, dat is ook wachten op iemand die sterft. Ik vond dat een tijdlang een moeilijke gedachte. Het telefoontje kwam uiteindelijk sneller dan verwacht. Ik weet nog dat ik op de oprit van mijn ouders stond toen de transplantcoördinator belde. ‘Hoe snel kun je hier zijn?’, vroeg hij. Enkele onderzoeken en uren later bevond ik me al in het operatiekwartier. Omringd door jullie team, dat ik zo goed kende. Dat gaf me vertrouwen, ik was in goede handen.

Alles verliep goed. Ik kreeg een tweede, tweede kans. Maar ik had pijn en veel tijd nodig om te herstellen. Ik ben nogal ongeduldig, maar het frustreerde me niet. Ik heb veel vecht- en levenslust in me, en zeker nu zou ik die aanspreken. Dat was het minste dat ik kon terugdoen voor mijn donor. Keihard de kans grijpen die zij me had gegeven. Ik móést er het beste van maken. Ik weet nog hoe ik in het begin kon genieten van het uitladen van de vaatwasser, van het ophangen van de was, van stofzuigen zelfs. Later zou ik met jullie, het UZ-team dat me heeft gered, nog de Mont Ventoux beklimmen. Een onvergetelijke ervaring. Ik nodigde jullie ook uit op het lentefeest van onze oudste zoon. Er is een fantastische klik tussen mijn gezin en jullie. Iets dat dieper gaat dan vriendschap. Jullie waren – en zijn nog steeds – mijn engelbewaarders.

Merci voor alles, voor een nieuw, tweede leven vol dankbaarheid.
Valérie, x

PS. Lieve donor, laatst zat er een brief van je mama bij de post. Ik leerde je iets beter kennen. Het hart dat ik draag, kwam van jou, een meisje van veertien dat plots uit het leven werd gerukt. Je hield van het leven, zat in de jeugdbeweging. Het had geklikt tussen ons, dat weet ik zeker. Je mama schreef dat ik moest genieten van het leven. Wees maar zeker, lieve donor, dat ik dat doe. Ook als het moeilijk gaat, zet ik door. Voor jou, voor mij, en voor mijn dierbaren!

Uit: Libelle 13/2020 – Tekst: Els De Ridder

Meer openhartige verhalen:

• Openhartig: Liesbet, mama van drie, kreeg borstkanker vlak voor de coronacrisis
• Openhartig: Peter was 18 jaar lang getrouwd met een narcistische vrouw
• Openhartig: als je je stiefkind na de scheiding niet meer mag zien

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!