Openhartig: deze lezeressen wisten een vechtscheiding te vermijden

Een echtscheiding zet je leven op zijn kop, sowieso. Maar het hoeft geen strijd op leven en dood te zijn. Als respect het laatste woord krijgt, blijft de schade binnen de perken. Deze lezeressen doen hun verhaal.

Zonder oorlog uit elkaar

Vanessa (43)

“Omdat ik degene was die verliefd was geworden op een ander, voelde ik me schuldig: ‘Jij hebt dit niet gewild, dus ik zal de miserietaks (de belastingen die je betaalt op je woning als je uit elkaar gaat, nvdr.) wel op mij nemen. Maar toen mijn ex een paar maanden later ook iemand anders had, begon dat te wringen. Hij woonde nog steeds in ‘ons’ huis, met een nieuwe liefde, terwijl ik alle onkosten op mij had genomen.

“Onze beslissingen vertrokken van ‘Wat voelt fair aan?’ en niet van ‘Wat is het voordeligst?’ “

Ik had mijn irritaties op dat moment kunnen laten borrelen en groeien, maar ik heb ervoor gekozen om hem meteen eerlijk te vertellen wat me dwars zat. Gelukkig, want mijn ex begreep het volkomen en heeft de helft van de miserietaks teruggestort. Dat onze beslissingen steeds vertrokken van ‘wat fair aanvoelt’ en niet van ‘wat het voordeligst is’, was op de lange termijn de beste beslissing. Vandaag kunnen we nog steeds samen door één deur.”

Naomi (34)

“Soms lijkt het alsof onze maatschappij verwacht dat gescheiden koppels boos blijven op elkaar, al was het maar om de scheiding te kunnen blijven verantwoorden. Bij ons ging het anders. Toen Steve en ik uit elkaar gingen, zagen we elkaar nog graag. Omdat hij – dat vertelde hij eerlijk – een diepe connectie met een andere vrouw had, voelde ik dat ik een stap opzij moest zetten.

Steve en ik hebben veel gepraat en ook al hebben de kinderen me zien huilen en boos zien weglopen, ze hebben ook gezien dat we daarna in gesprek gingen en dat er nog liefde was. Zo zijn we erin geslaagd om liefdevol uit elkaar te gaan, zonder verwijten of blijvende strubbelingen. In plaats van de schuld bij elkaar te leggen, zagen we het als een kans om naar onszelf te kijken: waar voel ik me tekort gedaan? En wat heb ik nodig om gelukkig te zijn?

“We hebben de schuld nooit bij elkaar gelegd, maar zijn op zoek gegaan naar wat ons gelukkig maakt”

Vandaag wonen Steve en ik apart, maar wel in een appartement boven elkaar. Willen de kinderen papa zien in mijn week? Dan rennen ze gewoon naar boven. Willen ze mij een knuffel geven in zijn week? Dan komen ze naar beneden. We hebben alleen afgesproken dat de kinderen het niet als vluchtroute mogen gebruiken omdat het eten bij de ander lekkerder is. (lacht)

Terwijl heel wat gescheiden ouders kijken naar wat ze allemaal kwijt zijn, ben ik vooral blij en trots op hoe we dit tot iets positiefs hebben kunnen ombuigen. Een nieuwe gezinsvorm die evenwaardig is. Want naar Steve verwijzen als mijn ex-man doet volgens mij afbreuk aan wat we hebben. Het legt de klemtoon op een blijvende gescheidenheid. Maar ook al heeft onze liefdesrelatie het niet overleefd, als co-ouders laten we elkaar niet meer los.”

Naomi schreef haar ervaringen neer in het boek ‘Over scherven & geluk – Doorheen een relatiecrisis met kinderen’. Meer info: schervenengeluk.be

Liesbet (31)

“Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, was ons zoontje Louis anderhalf, veel te klein om niet bij zijn mama te zijn, vond ik. Maar het was de strijd die volgde, bijna vijf jaar van gerechtelijke procedures, niet waard. Het liep zo uit de hand dat het jeugdparket mijn ex en mij verplichtte om het traject ‘Kinderen uit de knel’ te volgen. Daar moest ik mijn ex complimenten geven over de dingen die hij goed deed en een hypothetische brief aan Louis schrijven over de reden waarom we uit elkaar waren, zónder zijn papa verwijten te maken.

Zo werden we verplicht om na te denken: over mijn ex, maar ook over mezelf. Toen Louis met een longontsteking in het ziekenhuis belandde, kwam de klik. Opeens zaten we daar met z’n drietjes, in een kamertje van vier bij vier. Ofwel maak je dan ruzie, ofwel maak je het zo aangenaam mogelijk voor je kind. Wij hebben dat laatste gedaan en zelfs fijne herinneringen opgehaald.

“Vermijd gerechtelijke procedures. Met geslepen messen tegenover elkaar staan, heeft nog nooit iemand vooruitgeholpen”

Sindsdien probeer ik de focus van tijdens die ziekenhuisopname te houden. Ik ben het niet eens met alles wat mijn ex doet, maar ik probeer me nu zo min mogelijk aan te trekken van hoe hij de opvoeding ziet. Pas nu merk ik hoeveel rustiger ons leven is sinds we de strijdbijl hebben begraven en vooral Louis plukt daar de vruchten van.

Toen ik zijn papa uitnodigde op de babyborrel van zijn halfbroertje, glunderde hij van trots. ‘Laat het los,’ dat is nu de tip die ik aan iedereen meegeef. En als het kan: vermijd gerechtelijke procedures. Hoe slecht je ex in jouw ogen ook is, met geslepen messen tegenover elkaar staan, heeft nog nooit iemand vooruitgeholpen.”

Lees het volledige artikel in Libelle 19/2022.

MEER LEZEN:

• Mijn verhaal: Mireille verwerkte haar pijnlijke scheiding met behulp van paarden
• Mijn verhaal: Christine (59) moest na haar scheiding opnieuw gaan werken om een minimumpensioen bijeen te sparen
• Openhartig: als je je stiefkind na de scheiding niet meer mag zien

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!