Wel een relatie, geen seks: 3 lezeressen openhartig
Als je een liefdesrelatie hebt, hoort seks er gewoon bij, toch? Niet altijd, vertellen Angèle, Annemie en Vera. Hoewel er heel veel liefde is, hebben ze al jaren niet meer met hun partner gevrijd.
3 lezeressen over hun leven zonder seks
De man van Angèle is impotent en wil daar geen medicatie voor nemen
Angèle (49): “Fred en ik zijn ongeveer twaalf jaar samen, waarvan negen jaar getrouwd. In die twaalf jaar zijn de keren dat we seks hebben gehad op één hand te tellen. Fred lijdt aan suikerziekte, en is daardoor ook impotent. Er bestaat wel medicatie die hem een handje kan helpen, maar die wil hij niet gebruiken. Hij moet dat medicijn rechtstreeks in zijn penis injecteren, en dat doet volgens hem te veel pijn…
In het begin vond ik onze seksloze relatie niet zo erg. Ik was net weg bij een man die me niet zo goed had behandeld, dus ik was zelf nog wat op mijn hoede. Fred heeft ook meteen open kaart gespeeld over zijn impotentie, dus ik wist waar ik aan toe was. Maar stiekem ging ik ervan uit dat we na een tijdje wel zouden vrijen. Bij zijn vorige vrouw gebruikte Fred daarvoor medicatie, dus waarom zou hij die moeite niet voor mij doen? Toch bleef hij me in bed op een afstand houden. Ik probeerde dan maar zelf het initiatief te nemen, maar dat leverde niets op. Altijd had hij wel een smoesje klaar: ‘Ik ben te moe’ of ‘Ik voel me vandaag niet zo goed’. Het is zover gekomen dat ik ondertussen zelf de boot afhoud als hij me toch nog eens een knuffel geeft in bed. Omdat ik weet dat hij zich daarna toch gewoon omdraait en twee minuten later ligt te snurken. En dan lig ik daar weer naast hem, gefrustreerd en verdrietig naar het plafond te staren…
Het is zover gekomen dat ik ondertussen zelf de boot afhoud als hij me toch nog eens een knuffel geeft in bed. Omdat ik weet dat hij zich daarna toch gewoon omdraait en twee minuten later ligt te snurken
Ondertussen kan ik me zelfs niet meer herinneren wanneer we elkaar nog eens echt vastgepakt hebben. Af en toe koester ik nog hoop: ‘Misschien zal hij voor mijn verjaardag nog eens wat extra moeite doen.’ Maar dat gebeurt nooit. Zelfs toen ik een paar jaar geleden onder het mes moest, en ik hem smeekte om ‘me nog eens echt te beminnen’ mocht er iets misgaan, wuifde hij me gewoon weg: ‘Je weet zo toch ook wel dat ik je graag zie.’
Natuurlijk probeer ik soms met Fred over mijn frustraties te praten. Maar dat mondt elke keer weer uit in ruzie. Zelfs als we bekvechten over een onbetaalde rekening of een familiekwestie, komt het onderwerp seks toch snel weer ter sprake. Het is de pijnlijke angel in onze relatie… Toen we net samen waren, zijn we zelfs nog naar een relatietherapeut geweest. Fred worstelde toen met het feit dat zijn vorige vrouw hem bedrogen had, en van de ene op de andere dag was vertrokken. Bij de relatietherapeut beloofde hij me dat hij aan zijn angsten zou werken, ook in de slaapkamer. Maar in de praktijk veranderde er helemaal niets. Soms denk ik dat Fred het bedrog van zijn ex nog altijd niet verwerkt heeft. Daarom zou ik zelf ook nooit een affaire kunnen beginnen. Stiekem heb ik daar al over nagedacht, hoor… Maar ik denk niet dat Fred zoiets nog een keer zou overleven.
Hoe ongelukkig ik me vanbinnen ook voel, voor de buitenwereld houden Fred en ik de schijn op. Familie en vrienden vinden ons het perfecte koppel. Hoe vaak mag ik niet horen: ‘Jij hebt toch wel geluk met je echtgenoot!’ En inderdaad, Fred kan me ook echt in de watten leggen: dure reizen, mooie jurkjes en handtassen… Niets is hem te veel voor mij. Al denk ik dat hij op die manier vooral het gebrek aan actie in de slaapkamer probeert te compenseren. Terwijl ik gewoon zou willen dat hij nog eens echt met me vrijt. Als ik op straat koppels hand in hand zie lopen of met elkaar knuffelen, voel ik meteen een steek van jaloezie. Alsof de frustratie alleen maar erger wordt met de jaren. Pas op, ik zie Fred nog altijd doodgraag, maar vanbinnen word ik vaak verteerd door verdriet. Niet omdat ik het seksuele genot mis, maar omdat ik me afgewezen voel door de man die me net het liefst zou moeten zien…”
Vera is gelukkig met Luc, ook al hebben ze al twaalf jaar geen seks
Vera (55): “Toen ik Luc leerde kennen, was hij volop aan het revalideren van een zware kankerbehandeling. Luc had de diagnose van darmkanker gekregen, en zou, als de dokters niets deden, nog maar een jaar te leven hebben. Gelukkig sloeg zijn behandeling aan. En vond hij zelfs de tijd om verliefd te worden, op mij. (lacht) Op één van onze eerste afspraakjes zei Luc wel meteen dat hij me iets moest vertellen. Iets waarover ik maar beter goed kon nadenken voor ik verder ging met hem.
Hij vertrouwde me toe dat er tijdens een van zijn vele bestralingssessies iets fout was gelopen, waardoor hij geen erectie meer kon krijgen. Hij was nog bij verschillende dokters en professoren langsgegaan voor een oplossing, maar zijn probleem bleek helaas onomkeerbaar. Pilletjes, injecties… het mocht allemaal niet baten. Toen hij uitgepraat was, voelde ik vooral intens met hem mee: niet alleen had zijn leven aan een zijden draadje gehangen, hij was ook op de ene van de andere dag een belangrijk deel van zijn mannelijkheid kwijtgeraakt. Ik heb wel even over zijn situatie moeten nadenken. Ik was er nog maar 42, was ik echt al bereid om mijn seksleven op te geven? Maar omdat ik me zo goed voelde bij hem, besloot ik om er gewoon voor te gaan.
Als je een partner hebt die op zoveel andere vlakken goed voor je is, hoeft seks volgens mij geen struikelblok te zijn
Ik dacht dat ik wist waar ik aan begon – wél een relatie, geen seks – maar in de praktijk viel dat een beetje tegen. Ik had vooral mijn eigen seksueel verlangen onderschat. Dat Luc zo’n mooie, aantrekkelijke man was, maakte de situatie er niet simpeler op. Vooral de eerste jaren had ik het moeilijk met de onweerstaanbare aantrekkingskracht die hij op me uitoefende. Ik kon maar niet van hem afblijven, moest hem voortdurend aanraken en knuffelen. Maar ik zag dat Luc zich met die aanrakingen geen raad wist: hij kreeg dan zelf zin om te vrijen, maar had daar, door zijn impotentie, geen uitlaatklep voor. Dus heb ik die fysieke toenaderingen maar afgebouwd, om hem niet langer te ‘kwellen’. Die eerste jaren heeft Luc zelf ook nog een paar keer geprobeerd om mij te plezieren in bed. Maar dat eenrichtingsverkeer voelde voor mij niet goed en zorgde alleen maar voor meer frustraties. ‘Dan beter helemaal niets’, dacht ik.
Het kan niet anders of Luc moet zich de voorbije jaren ook vaak gefrustreerd hebben gevoeld. Stiekem denk ik ook dat hij zich schaamt voor zijn impotentie, maar zeker weet ik dat niet. Luc is niet de man die makkelijk over zijn gevoelens praat, en al zeker niet als het over zo’n heikel onderwerp gaat. Gelukkig is onze liefde voor elkaar heel groot. Zelfs na twaalf jaar samen genieten we nog altijd van elkaars gezelschap: ’s avonds babbelen bij een glaasje wijn, een uitstapje naar zee of een weekendje weg… Daar kan ik nog altijd intens van genieten. Als je een partner hebt die op zoveel andere vlakken goed voor je is, hoeft seks volgens mij geen struikelblok te zijn. Luc maakt mij heel gelukkig, dat kan ik na al die jaren wel met zekerheid zeggen. En hij is niet alleen bezorgd om mij, maar ook om de mensen die me dierbaar zijn: mijn kinderen, mijn mama toen ze ziek werd. Dat vind ik veel belangrijker dan wat er wel of niet tussen de lakens gebeurt.
Ondertussen is mijn eigen verlangen naar seks ook helemaal uitgedoofd. Twee jaar geleden ben ik in de menopauze beland, met de nodige opvliegers en extra kilootjes als gevolg. Ook mijn libido heeft daardoor een flinke knauw gekregen, maar stiekem vind ik dat niet zo erg. Alsof de natuur Luc en mij een handje heeft geholpen, zo voelt het bijna…”
Annemie heeft al vijf jaar geen seks meer, omdat vrijen te veel pijn doet
Annemie (45): “Als we het met bevriende koppels al over seks hebben, is de sfeer meestal wat lacherig of opschepperig: ‘Bij ons loopt dat allemaal nog gesmeerd, hoor’. Ik lach dan mee, maar stiekem denk ik er het mijne van. Mijn vriend Theo en ik hebben namelijk al vijf jaar geen seks meer…
Toen ik Theo zeven jaar geleden leerde kennen, sloeg de vonk meteen over. En nee, in bed ging het er niet meer zo hevig aan toe als toen we twintig waren, maar we zaten wel meteen op dezelfde golflengte. Tot dat vijf jaar geleden plots veranderde. Waar het precies mis is gegaan? Dat weet ik nog altijd niet, maar ik denk dat het begonnen is toen ik mijn spiraaltje liet steken. Kort daarna kreeg Theo plots moeite om een erectie te krijgen. Van daar ging het van kwaad naar erger: in het begin klungelden we nog wat aan, maar de frustraties stapelden zich steeds hoger op. Na een tijd begon seks zelfs pijn te doen: ook al was Theo nog zo voorzichtig, ik moest echt op mijn tanden bijten als we het nog eens probeerden.
In het begin klungelden we nog wat aan, maar de frustraties stapelden zich steeds hoger op. Na een tijd begon seks zelfs pijn te doen
Door die pijn kon ik natuurlijk al helemaal niet meer genieten van seks. We probeerden het nog met gels en glijmiddel, maar niets hielp. Eerst ben ik zelf nog wat gaan rondsurfen op het internet: had ik misschien last van vaginisme? Maar ik vond niets dat die richting uitwees. Ten einde raad ben ik dan maar gaan aankloppen bij een gynaecoloog, maar ook die kon me geen antwoord geven. ‘Ik zie niets abnormaals, mevrouw’, daar moest ik het mee doen.
Ondertussen is het zover gekomen dat Theo en ik niet eens meer aan seks durven te beginnen. Tijdens een fietstochtje onlangs zeiden we nog tegen elkaar: ‘Toch een avontuurlijk seksleven dat wij hebben, he!’ Gelukkig kunnen we er samen mee lachen, maar ik vind het ook wel jammer. Voor de rest zit onze relatie zo goed. Waarom lukt het ons dan niet meer om intiem te zijn?
Soms overweeg ik om hulp te zoeken bij een seksuoloog, maar voorlopig durf ik die stap niet te zetten. Omdat ik het moeilijk vind om dat deel van mezelf bloot te geven aan een vreemde. Seks blijft toch een moeilijk onderwerp. Als je daar problemen mee hebt, loop je daar liever niet mee te koop…”
Seksuoloog en relatietherapeut Alexander Witpas over het belang van seks voor je relatie
Hoe belangrijk is seks nu echt om je relatie gezond te houden?
Alexander Witpas: “Seks is, als een vorm van contact en communicatie, toch één van de pijlers van een goede relatie. Ik gebruik soms het beeld van een relatie als een stoel met verschillende poten: seks, praten, samen dingen doen… Als je die ‘sekspoot’ gaat afzagen, kun je nog altijd zitten, maar dat zal dan toch iets minder comfortabel zijn. En vooral: dan mag er met de andere poten niets fout gaan, anders wordt je relatie wel héél wankel. Een groot onderzoek bevestigt dat trouwens: daaruit blijkt dat de grote meerderheid van de Vlamingen, zowel mannen als vrouwen, seks best belangrijk vindt. En dat mensen die de voorbije zes maanden geen seks hebben gehad met hun partner, niet zo gelukkig zijn met die situatie.”
Kan de afwezigheid van seks op een ander, dieperliggend probleem in je relatie wijzen?
“Dat kan, maar hoeft ook niet per se. Het is op zich niet zo raar dat je een tijdje geen seks hebt, en dat die pauze zelfs een jaar kan aanslepen. Bijvoorbeeld tijdens een moeilijke verbouwing, of als je baby een jaar lang niet doorslaapt. Als dat externe probleem zich oplost, herstelt je seksleven zich vaak ook wel weer. Een heel ander verhaal is het als er geen seks meer is zonder duidelijke aanleiding, maar gewoon omdat één van de twee zegt: ‘Voor mij hoeft het niet meer.’ Door zo’n eenzijdige beslissing kan je partner zich heel machteloos gaan voelen en raak je aan het fundament van je relatie: de mogelijkheid om bij je partner terecht te kunnen voor aandacht en contact. Je kunt je toch niet voorstellen dat je tegen je partner zou zeggen: ‘Ik wil niet meer met je praten’ of ‘Ik wil niet meer met je samenwonen’. Maar het eenzijdig afwijzen van seks, dat doen we blijkbaar toch gemakkelijker.”
Wat als die beslissing voor jullie twee wordt gemaakt, bijvoorbeeld na een kankerbehandeling? Kun je dan nog gelukkig zijn samen?
“Dat kan zeker. Als mensen na zo’n ingrijpende verandering zeggen: ‘We proberen er samen het beste van te maken, met of zonder seks’, is dat een heel ander verhaal dan wanneer één van de twee eenzijdig beslist om de kraan dicht te draaien.”
En hoe zit het met koppels die al jaren samen zijn: is het niet normaal dat de passie na een tijdje uitdooft?
“In het begin van je relatie ben je inderdaad zo verliefd, dat de zin in seks vaak heel spontaan komt. Maar eens die verliefdheid verdwijnt (wat trouwens onvermijdelijk is), zal ook dat reservoir aan spontane seks stilaan opdrogen. Meestal is dat niet zo erg, omdat we tijdens die verliefde fase een soort ‘seksroutine’ opbouwen die we daarna kunnen voortzetten. Het wordt pas vervelend als het leven stokken in de wielen komt steken: een drukke job, kinderen, ziekte… Daardoor kan die opgebouwde routine in mekaar stuiten en moet je als koppel eigenlijk het gesprek aangaan: ‘Hoe krijgen we ons leven georganiseerd zodat we toch nog regelmatig seks kunnen hebben?’.”
Zijn er manieren om je seksleven weer aan te zwengelen, na een heel lange pauze?
“Het is zeker niet de bedoeling om dan maar verplicht seks met elkaar te hebben, tegen je zin. Dat is vaak net om seksuele problemen vragen! Voor aangename seks moet je wel echt opgewonden zijn, maar daar kun je samen aan werken. Zorg er ten eerste voor dat je regelmatig samen in één kamer bent met voldoende tijd en privacy. En vooral: kom van elkaar te weten wat er nodig is om in de stemming te geraken. Daarvoor zul je je eigen seksuele handleiding misschien aan je partner moeten uitleggen. Dat gesprek durven veel mensen niet aan te gaan, en dat is jammer. Want hoe langer je je seksleven in de koelkast stopt, hoe moeilijker het zal zijn om het weer te doen herleven. Het kan ook helpen om je blik op seks flexibeler te maken. Als je van seks verwacht dat het altijd perfect is, dan leg je de lat wel heel hoog voor jullie relatie. Maar als je zegt: ‘De omstandigheden zijn misschien niet ideaal, maar we proberen toch nog eens om samen opgewonden te geraken’, dan geef je je seksleven veel meer kans op overleven.”
Uit: Libelle 18/2019 Tekst: Margot Kennis – Coverbeeld: Getty Images
