Het is de normale gang van het leven, en toch: de dood van je ouders, is voor veel mensen een kantelpunt. Freya nam als oudste dochter de verantwoordelijkheid op na haar vaders overlijden.

Onverwacht overleden

Freya (64): “Ik was 24 toen ik ’s ochtends vroeg telefoon kreeg: mijn vader was die nacht totaal onverwacht overleden aan een hartstilstand. In een mum van tijd zat ik samen met mijn man in de auto en reden we in volle snelheid naar mijn ouderlijke huis. Daar trof ik mijn moeder en zusje totaal ontredderd aan: mama verkeerde in shock en kon nauwelijks bewegen, mijn zus kon niet stoppen met huilen.

Omdat er ontzettend veel geregeld moest worden, besloot ik zelf het heft in handen te nemen. De begrafenis, maar ook hun bloeiende zaak van mijn ouders, die na hun dood verkocht moest worden, de voogdij van mijn zus… het kwam allemaal op de schouders van mij en mijn man terecht. Tot dan ging ik eigenlijk onbekommerd door het leven en liep alles van een leien dakje. Maar die ene vreselijke dag, nu veertig jaar geleden, ben ik één klap volwassen geworden.

Na een paar maanden had ik de ergste praktische problemen achter de rug, maar mijn zorgen waren nog lang niet voorbij. Met het wegvallen van mijn vader, zonk mijn moeder steeds dieper weg. Mijn zus weigerde nog naar school te gaan en sloot zich steeds meer op in zichzelf. Als oudste dochter voelde ik me verantwoordelijk voor hen. Dat had ik ook zo van mijn papa geleerd: hij was een heel warme man, die zelf altijd de eerste was om voor anderen te zorgen. Dus wijdde ik me volledig aan mijn moeder en zusje, ook al was ik ondertussen zwanger van mijn tweede kindje en had ik mijn eigen gezin om voor te zorgen.

In geen tijd zag ik hoe de relatie met mijn zus én mijn moeder veranderde: plots werd ik als de moeder van ons gezin gezien, degene die alles oploste en zich uit de naad werkte om de anderen het naar hun zin te maken. Ik ging minstens om de dag bij mama langs, om te zien hoe ze het stelde en of ik iets voor haar kon doen. In het begin was dat best moeilijk: ik was altijd een vaderskindje geweest, bij hem kon ik met al mijn gevoelens terecht. Met mama had ik als kind eerder een oppervlakkige relatie: ze was een echte zakenvrouw, die haar emoties liever voor zichzelf hield.

Betere band

De eerste jaren na papa’s dood was ik het dus vooral die haar met warme zorgen omgaf. Achteraf ben ik blij dat ik mama nog zoveel jaren in mijn buurt heb gehad. Toen ze uiteindelijk stierf, op haar 104, had ik het gevoel dat we na de dood van papa meer naar elkaar waren toegegroeid. Als papa nog had geleefd, was dat misschien niet gebeurd…

Na mama’s dood stak toch ook het gevoel op dat ik al die jaren onrechtvaardig behandeld was. Eigenlijk was het niet eerlijk dat ík na papa’s dood zo lang voor haar had gezorgd? Ik had ook veel verdriet, waarom kon ik dan niet bij haar terecht? Zij was mijn mama, niet omgekeerd? Ook mijn jongere zus zit nog altijd diep onder mijn vel: ik maak me nog elke dag zorgen om haar, ook al heeft ze ondertussen haar eigen leven. Die reflex om voor anderen te zorgen, die zit er sinds de dood van papa diep ingebakken. Dat merk ik ook bij mijn man: we voelen allebei heel erg de behoefte om problemen van anderen op te lossen.

Papa’s onverwachte dood heeft ook op een andere manier zijn sporen nagelaten. Sinds die ene ochtend gaat er geen dag voorbij zonder dat ik angstvallig de telefoon in de gaten houd. Zo bang ben ik om opnieuw slecht nieuws te krijgen. Als er een ziekenwagen voorbijrijdt, denk ik ook meteen: ‘Het is zo ver, nu ben ik ook mijn man kwijt.’ Mocht dat ooit gebeuren, dan zou ik het wel anders aanpakken dan mama. Die belofte heb ik mezelf veertig jaar al geleden gemaakt: ik zou er wél zijn voor mijn kinderen, om hen te helpen hun verdriet te dragen.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!