Wanneer je man mentaal worstelt, dan heeft dat een impact op je relatie en je gezin. Sarahs man werd een tijdlang opgenomen op een psychiatrische afdeling

Sociaal en zelfzeker

Sarah (38): “Jef was eerst mijn beste vriend, pas later werden we een koppel. Ik viel op zijn sociale en zelfzekere kant, en snapte zijn droge humor. We gingen veel uit, maakten graag plezier, bouwden een nest en kregen twee kinderen. Jef zette de stap naar een eigen zaak, en ik was een gepassioneerde leerkracht. Het leven lachte ons toe: het ging snel, en het was veel, maar het lukte. Of zo leek het toen toch. Pas erna viel het me op hoe die zwaarte toen al op de loer lag, op ons begon te wegen, en hoe de depressie heel sluimerend en heel geleidelijk aan zijn weg vond naar ons leven.

En ook het hoofd van Jef vulde met alsmaar donker wordende gedachten. De opvoeding van de kinderen zat grotendeels bij mij, omdat Jef zo’n drukke job had. Hij droeg een immens verantwoordelijkheidsgevoel tegenover zijn zaak: uitvallen was voor hem geen optie, want de business moest blijven draaien. Hij moest zich steeds vaker bezighouden met het vele papierwerk, en de professionele passie leek te verdwijnen. De ochtenden dat hij zich met het lood in de schoenen naar zijn werk sleepte, werden talrijker en ik zag steeds vaker een futloze man.

Maanden verstreken, maar Jef bleef ontkennen dat hij het moeilijk had. Een psycholoog, dat was voor mietjes. Jef bleef wel eens twee weken thuis op doktersadvies. En snel erna een maand, maar altijd zonder therapeutische hulp. Intussen werd hij een papa en echtgenoot die steeds meer tijd doorbracht in de zetel, slapend en suffend. Corona bracht even een verplichte, maar deugddoende pauze, en dat haalde druk van de ketel. Maar bij de heropstart van de zaak volgde voor Jef de genadestoot. Hij kon de job niet meer aan. Mijn man was niet meer in staat om te werken en bracht zijn dagen slapend door, at amper nog.

De kinderen pasten zich aan, want ‘papa rust’. We hebben toen wel veel gebabbeld, en ik zag Jef na een tijd eindelijk voor zichzelf toegeven dat hij niet meer kon. Dat was zeker een doorbraak. Hij was zo diep gezakt dat hij moest toegeven dat hij depressief was, opgebrand. Hij moest leren aanvaarden dat dat niet iets is van losers, maar dat het iedereen kan overkomen, en de hardste werkers eerst. We hakten samen de knoop door, en verkochten de zaak.

Maar dat riep in zijn hoofd weer nieuwe vragen op en zorgde voor meer onzekerheid. Hij was altijd thuis, en altijd aan het doemdenken en ik stelde mijn veto: hij moest zich professioneel laten helpen, anders zou ons gezin eraan kapotgaan. Ik zag hem doodgraag, en het kwelde me ontzettend om hem zo te zien. Ik heb me ontzettend schuldig gevoeld, omdat ik niet in staat was mijn man te helpen. Je bent een koppel, een team, en nu schoot ik zo tekort. Ik hield me al die tijd sterk, want ik besefte uiteraard: als ik nu uitval, dan is het allemaal ‘naar de bom’.

Een opname was nodig

De realiteit was dat Jef een zware depressie had en dat een opname helaas nodig was. Op bezoek gaan bij Jef op de psychiatrische afdeling was in het begin geen pretje. Ik mocht omwille van de coronaregels niet zo vaak langskomen als ik zou willen, en die keren zag ik vooral een onrustige man, een man met paniekaanvallen, een man die moeite had met afscheid. Heel heftig was dat. Jef moest ook al zijn vooroordelen over psychologische en psychiatrische hulp opgeven. Het was niet iets marginaals, zo’n soort aandoening overkomt de besten. Hij moest volhouden, het was een belangrijke kans om erna weer verder te kunnen.

De aanpak in het centrum was compleet: Jef kreeg medicatie, volgde mindfulness, had groeps- en individuele gesprekken. Hij deed er aan sport en kreeg artistieke therapie. Jef heeft nooit iets met kunst gehad, maar daar ging hij er wel in op. En heel voorzichtig aan zag ik hem weer opklaren. Tijdens zijn verblijf daar kon ik ook even op adem komen. Dat ik kon blijven lesgeven, was een groot geluk. Het was even vluchten uit de realiteit. Een vriendin en een goede collega kenden het volledige verhaal, en bij hen kon ik altijd terecht. Dat gaf me een heel gerust gevoel.

Jef mocht na een tijdje naar huis komen op woensdag en op weekenddagen om de band met zijn gezin te behouden. Ik weet nog goed die keer dat ik hem Halloweenpompoenen zag knutselen met de kinderen – nooit eerder zag ik zo’n betrokken papa. De dagen dat hij thuis was, waren altijd fijn. We gingen samen wandelen, kookten iets lekkers en keken met de kinderen wat tv. Het lukte hem ook om opnieuw rekening te houden met mij en ik dacht stil, maar hoopvol: je bent terug!

Nu ja, nog niet helemaal, want Jef zou in totaal drie maanden in het psychiatrisch centrum blijven. Dat de opname van Jef samenviel met de start in het middelbaar van onze zoon was niet evident. Felix is gevoelig en kreeg het moeilijk. Hij besefte beter dan zijn kleinere zus dat papa door een lastige periode ging, hij was bezorgd en begreep dat een opname niet niks is. Ik ben toen meteen met Felix naar een therapeut gestapt om erover te praten. Die praatsessies luchtten hem ontzettend op, en Felix kon verder.

Wij hebben ons lesje geleerd. Hier geen taboes meer rond psychologische hulp. Sinds kort is Jef thuis, en daar zijn we allemaal erg blij om. Weer compleet, zoals het hoort. En het lukt ons. Jef wil opnieuw gaan studeren en intussen vrijwilligerswerk doen. Bezig blijven en werken aan hoop en perspectief. Veel mensen dachten dat deze episode in ons leven zou uitdraaien op een scheiding, maar het is net de liefde die ons heeft gedreven. Als je geen sterke relatie hebt, dan wandel je in zo’n moeilijke omstandigheden makkelijk weg. Zelf ben ik er altijd in blijven geloven: in ons, in Jef. Door eerlijk te zijn, vol te houden en vertrouwen te blijven hebben, zijn we uit die diepe put geraakt…

En ook door dat perfecte plaatje te leren loslaten, want dat bestaat niet. Het is Jef en mij, ons gezin, uiteindelijk gelukt, maar het was niet eenvoudig. Daarom vind ik het belangrijk om het taboe dat rond het inschakelen van psychologische hulp hangt uit de wereld te helpen. Het redt levens. Het redt gezinnen. Vandaag hoed ik me voor de terugslag, en vraag ik me soms af wanneer ik aan het wankelen zal gaan. Want ik ben de afgelopen tijd zeker over mijn grenzen gegaan. Maar buiten een weekje ziekteverlof, kon ik blijven functioneren.

Misschien heb ik gewoon die drive in me, die extra veerkracht. En ben ik zoals mijn vriendinnen me al lachend noemen: een echte ‘powerbomma’ – ik ben de oudste van de bende, moet je weten. Hoe dan ook ben ik ontzettend dankbaar voor zulke vrienden én ontzettend opgelucht met weer een happy man aan mijn zij.”

Meer openhartige verhalen:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!