Elke familie heeft wel een buitenbeentje, zo iemand die opvalt omdat ze haar eigen weg uitstippelt. Dat kan eenzaam zijn, maar voor deze vrouwen bleek het ook dé manier om open te bloeien.
Traditionele opvoeding
Ik sloeg als kind de ruzies en reacties gade, maar stelde me daar niet echt vragen bij
Peggy (46): “Ik ben opgegroeid in een heel traditioneel gezin. We hadden het niet erg breed en mijn ouders kozen altijd voor veilig en bekend. Ik heb een erg dominante vader, een volgzame moeder en een zus met wie het niet echt klikt. Die combinatie bepaalde de sfeer in huis, die dus niet altijd happy en zorgeloos was. Ik sloeg als kind de ruzies en reacties gade, maar stelde me daar niet echt vragen bij. Sterker, ik keek toen nog heel erg op naar mijn vader.
Dat veranderde in mijn tienerjaren. Ik zag dat er van mijn zus veel meer getolereerd werd. Haar slechte gedrag werd met de mantel der liefde bedekt, terwijl ze mijn normale gedrag amper leken te waarderen. Ik wilde als jongere graag bijverdienen, maar mijn ouders verwachtten dan dat ik het integrale loon dat ik kreeg voor mijn vakantiewerk thuis afgaf.
Intussen gaven zij geld uit aan overdreven dure dingen. Het was voor hen én hun imago echt belangrijk om de juiste mensen te kennen en zich met hen te laten associëren.
Er was veel geroddel ook. Ik had toen al het gevoel dat ik daarin erg anders was dan hen, en dat ik alleen stond. Ik begreep hen niet, want ik was nuchterder, meer down-to-earth. En ook: ik wilde graag zelf dingen bereiken, mijn eigen ding doen.
Dat levensprincipe versterkte nog toen ik iets later mijn man leerde kennen. Door kennis te maken met mijn schoonfamilie, zag ik dat het anders kon en mocht, dat je niet per se ergens bij hoefde te horen. In hun familie konden er wel discussies worden gevoerd zonder ruzie, mocht je op eigen benen staan, een eigen mening hebben, je eigen ding doen… Bij mijn man, mijn schoonfamilie en later mijn gezin kon ik pas echt mezelf zijn – mijn extraverte, enthousiaste en uitgesproken zelve.
Ik hield mijn mening voor mezelf, omdat het anders gegarandeerd leidde tot ruzie en afstand
Maar zo toonde ik me niet bij mijn ouders thuis. Ik hield mijn vaak afwijkende mening voor mezelf, omdat het anders gegarandeerd leidde tot ruzie en uiteindelijk tot afstand. Zo is de sfeer vandaag trouwens nog steeds. Zij begrijpen mij niet, en ik begrijp hen eigenlijk ook niet. Uiteraard geef ik nog af en toe mijn mening over bepaalde dingen, weldoordacht en opbouwend gebracht, maar dat leidt altijd tot pijnlijke discussies.
Uit het koekoeksei
Laatst nog wilde ik hen helpen met hun reisplannen. Waarom op reis gaan in het dure hoogseizoen als je veel goedkoper reist buiten de klassieke vakantieperiodes? Ik ben bedachtzamer dan hen, spaarzamer ook. En ik denk op lange termijn. Maar dat wordt niet gepikt door mijn vader en het brengt mijn moeder aan het huilen. Vaak hoor ik mijn vader na zo’n discussie enkele weken niet.
Het zorgt ervoor dat ik bij een bezoek aan mijn familie doorgaans heel stil ben, en me weer een tijdlang buiten de tafeldiscussies hou. Het geeft me de stempel van buitenbeentje. Dat hebben ze ook letterlijk tegen mij gezegd: dat ik wel uit een koekoeksei gekomen moet zijn omdat ik zo anders ben dan hen.
Die opmerking over het koekoekskind, misschien onbedoeld zo onhandig geformuleerd, is erg blijven hangen. Ze heeft me gekwetst en heeft me nog meer in de positie van buitenstaander geduwd. Te anders, niet aanvaard.
Ik heb altijd al heel erg getwijfeld aan mijn positie in het gezin. Ik moet ook vaak commentaar slikken, op het feit dat ik aan paaldansen doe als hobby bijvoorbeeld, maar ook op mijn uiterlijk: ik heb een blauwe kuif en sta vol tattoos.
De eigenwaarde van een buitenbeentje stelt vaak niet veel voor
Op mijn vijfendertigste koos ik voor die opvallende look, in een poging om voor mezelf op te komen. Het werkt ook als een soort van mensenfilter: you love it or you hate it. Zo weet ik meteen wie me neemt zoals ik echt ben en hoef ik me niet anders voor te doen, want dat vreet energie.
Ik werk hard aan mezelf en studeer bij. Ik wil het financieel beter doen dan mijn ouders, ik wil het anders doen dan hen, tout court. En ik wil dat het aanvaard wordt dat ik het anders doe. Het is stapje per stapje, maar het blijft een gevecht met mezelf: de eigenwaarde van een buitenbeentje stelt vaak niet veel voor. Die is te dikwijls beschadigd geweest, en het kost tijd om daarvan te bekomen.
Het helpt natuurlijk niet dat elk bezoek aan mijn ouders me weer klein, kwetsbaar en onbenullig doet voelen. Hun kleine en grote opmerkingen maken me verdrietig en doen me pijn, al toon ik dat niet. Het zorgt ervoor dat ik mijn familie minder opzoek, en dat ik hen op afstand hou. Alleen zo kan ik groeien… Absurd eigenlijk. Maar dus: door me te omringen met de juiste mensen – zoals mijn paaldansvriendinnen – voel ik me weer vooruit geduwd worden.
Binnenkort leg ik examens af om het officieel tot office manager te schoppen. Ik probeer te breken met mijn verleden door onze kinderen andere waarden mee te geven. Mijn man en ik zijn streng, maar we luisteren ook naar hen en reiken hen alle opties aan. Door hen niet te veroordelen, kunnen we hen doen groeien. En is dat niet waar het in een gezin echt om draait? Dat je de beste versie van jezelf kunt worden, ook al kies je voor een ander pad?”
Meer openhartige verhalen
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!