Peggy’s kind onderging een geslachtsoperatie

Peggy, mama van Vincent (26), deelt met jullie haar verhaal. Vincent werd geboren als Joyce en werd afgelopen zomer pas Vincent. Aan de zware weg die moeder en zoon samen bewandelen komt nu bijna een einde. Hier lees je haar pakkende speech die Peggy speciaal voor hem schreef.

“Ik, mama van Joyce, en ook mama van Vincent, ik hou van cupcakes, of ze nu roze of blauw zijn.

Het verschil tussen wie ze was (roze) en wie hij wil zijn (blauw), is wat – maar ook wij – ermee doen, of hoe we ermee omgaan. Alle steun, alle begrip is welkom in deze toch wel zware, moeilijke beslissing die zij/hij genomen heeft.

Voor sommigen moeilijk te vatten, anderen zijn ruimdenkend genoeg om er voor open te staan, maar we gaan ermee om, ieder op onze eigen manier.

Vandaag spreek ik vanuit mijn eigen gevoel, mijn eigen gewaarwordingen en hoe ik ermee omga.

Zo’n vijfentwintig jaar geleden werd ik moeder van een prachtige dochter, Joyce. 3,050 kg, 49 cm groot. Mijn eerste roze cupcakeje was geboren.

In het begin heel meisjesachtig, met staartjes en jurkjes. Vaak kleedde ik haar hetzelfde als haar zusje Elyse. Twee zusjes, twee roze cupcakes. Niet weten wie Joyce was en wilde zijn, het was wat ik deed. Heel vlug kwam het besef dat ons Joyce anders was. Voor haar geen meisjesspeelgoed, geen Barbies, geen poppen, maar lego, knex, skaten, klimmen en klauteren. Mijn cupcakje was niet echt roze, God had een vergissing gemaakt en de verkeerde kleur gekozen…

Toen al, ze was een jaar of vijf, kwam voor het eerst de gedachte: ‘Als ze later op meisjes valt’. En ik had gelijk. Ik had er ook geen moeite mee. Af en toe zeiden we grappend: We zullen met je naar het ziekenhuis gaan en je een piemeltje laten aannaaien en steevast kwam dan het antwoord: ‘Ja, dat wil ik!’

Bij het opgroeien merkte ik dat ze behoorlijk in de knoei kon zitten met haar gevoelens en het uitdrukken ervan. Nu realiseer ik me hoe moeilijk het voor haar/hem moet zijn geweest om het allemaal alleen uit te zoeken, te dragen, zo te worstelen. Ik vind het dus bijzonder moedig dat zij/hij er voor uitgekomen is en kiest voor wie hij werkelijk wil zijn. Moedig genoeg om het cakeje anders te kleuren. Maar de smaak, de ingrediënten, die blijven dezelfde.

Toen ze me vertelde wat ze wilde, was mijn eerste reactie: ‘Ja, oké, als jij dat wil, moet je ervoor gaan’. Pas ’s anderendaags kwam het besef. Oei, ik ga mijn eerstgeboren dochter verliezen. Alsof ze terminaal was en er binnen afzienbare tijd niet meer zou zijn. Overmand door verdriet was ik, wat best normaal was als eerste gevoel. Het voelt een beetje als afscheid nemen en daar hoort rouwen bij!

Maar nu, nu heb ik dat kunnen plaatsen en weet dat als de fysieke kenmerken veranderen – de stem, de baard,… – het aanvaardingsproces vergemakkelijkt. Nu ben ik trots als mama van een genderkind om deze tocht mee te mogen beleven. Dat ons Joyce, nu Vincent, mijn mening en die van andere dierbaren zo belangrijk vindt, dat doe met iets.

Wie had gedacht dat ik op deze leeftijd opnieuw in verwachting zou zijn, opnieuw van een zoon?

Een blijde gebeurtenis. De wetenschap dat hij nu gelukkiger in ’t leven staat en zal staan, de vaststelling dat hij nu straalt en is wie hij wil zijn, stelt me gerust. Ook al verloopt het proces trager dan hij zou willen… Geduld Vincent!

Het besef dat er zonder ons Joyce ook nooit een Vincent zou zijn geweest maakt me trots. Trots haar/zijn mama te zijn.

Ik ben ook heel trots op ons Elyse, onze Brent en onze Lennert. Die krijgen er een grote broer bij. Sorry Brentje, je bent niet meer de oudste zoon, wel de grootste. En jij, Elyse, ik weet dat jij het bijzonder moeilijk hebt, maar jij wordt gepromoveerd tot mijn eerstgeboren dochter. Vanaf nu, vanaf vandaag, ben ik de trotse mama van drie zonen en één dochter. Ik verlies een roze cupcakeje, da’s waar. Maar ik krijg er een blauw bij.

Ik ben trots op jullie, Joyce en Vincent. Om het duidelijke verschil tussen wie je was, wie je nu bent en wat je ervoor hebt gedaan.

Je mama.”

Bron: Libelle 44, 2015