Planten met een verhaal: onze redacteurs vertellen over hun bijzondere exemplaar
Soms zijn planten stille getuigen van warme familiemomenten. Deze verhalen, gesprokkeld op de redactie, zijn daarvan het bewijs.
Lifestyleredacteur Carine zorgt met veel liefde voor de clivia van haar overleden mama
“Deze clivia herinnert mij elke dag opnieuw aan de lieve en vrolijke vrouw die ons moeke was”
“Deze clivia was ons moeke haar lievelingsplant. Hij pronkte bij haar thuis voor het raam in de living. Negen jaar geleden kreeg ze een beroerte die haar hele linkerkant verlamde. Met pijn in het hart zochten mijn zus en ik een goed woonzorgcentrum, en natuurlijk verhuisde de mooie clivia mee. Ik zette hem op een centraal plekje in een gebloemde porseleinen pot – een erfstuk van mijn grootmoeder – en gaf hem bij elk bezoek trouw water. Helaas overleed moeke in 2019. Toen mijn zus en ik haar kamer leegmaakten, gingen al haar spulletjes door onze handen. Over de clivia was geen discussie mogelijk: die wilde ik absoluut mee naar huis. Ik beloofde mijn zus om er goed voor te zorgen. Aangezien ze toen nog niet zulke groene vingers had, gaf ze meteen toe.
Sindsdien staat de clivia van moeke in onze slaapkamer. En hij floreert als nooit tevoren! Tot twee keer toe heb ik hem een grotere pot gegeven. De huidige heeft een diameter van 40 centimeter en is loodzwaar. Veel zorg heeft de plant niet nodig: hij geniet van het ochtendzonnetje dat langs het raam passeert en vraagt niet veel water. Maar met de nodige liefde en wat extra water na de winter verschijnen in het voorjaar enorme trossen kelkvormige bloemen in het mooiste oranje. Zijn die uitgebloeid, dan blijven enkel de zaadbollen over. Daar heb ik de pitten eens uitgehaald en geplant. En zowaar kwamen ze bijna allemaal uit! Al die kleintjes heb ik opgekweekt en er drie potjes mee gevuld; een voor mijn dochter Nana, een voor mijn zoon Victor, en nummer drie ging – uiteraard – naar mijn zus. Het is een bijzondere plant, die clivia. Elke dag opnieuw herinnert hij me aan de lieve en vrolijke vrouw die ons moeke was.”
De kot-Monstera van webredacteur Hanne is niet kapot te krijgen
De Monstera van mijn kot is al verschillende keren mee verhuisd. Hij is intussen bijna zo groot als ik
“Toen ik in 2017 op kot ging, kocht ik – wellicht zoals iedere kotstudent – zo’n typische Monstera bij IKEA. En die leeft nog steeds. Meer nog: hij is intussen bijna zo groot als ik! Dat is best bijzonder, als je weet dat ik niet bepaald groene vingers heb én de plant doorheen de jaren verschillende keren verhuisd is. Elke zomer nam ik ’m mee van mijn kot naar mijn ouderlijke huis en ik wisselde twee keer van kot.
Intussen ligt mijn studententijd ver achter me en heeft de Monstera z’n vaste plekje bij me thuis in de living. Telkens als er een frisgroen blaadje verschijnt aan mijn kotplant, ben ik weer eventjes verbaasd hoe goed hij het blijft doen. Hij is letterlijk helemaal opengebloeid – net zoals ik tijdens de jaren van student tot nu, eigenlijk!”
De Ficus van digital analyst Thijs herinnert hem aan warme momenten met zijn grootouders
De ficus hield mijn grootouders verscholen voor voorbijgangers, maar zelf konden ze de straat nog zien
“In mijn laatste jaren van het middelbaar was ik dankzij een springuur af en toe een uurtje vroeger klaar met school. Ik nam dan de bus richting mijn grootouders, waar mijn vader me na zijn werk kwam ophalen. Mijn school lag namelijk nogal ver van mijn ouderlijke huis. Wat begon als een praktische oplossing in het middelbaar groeide tijdens mijn studententijd uit tot een vaste traditie.
Vanaf ons kot namen mijn broer en ik op vrijdagnamiddag steevast samen de bus naar mémé en pépé. Zodra we de oprit opwandelden, wachtten ze ons – deels verscholen achter hun enorme kamerplanten op de vensterbank – op aan tafel met kommetjes chips. Ze hadden de bus zien passeren en wisten dus dat we eraan kwamen. In het midden van die vensterbank stond een grote Ficus benjamina. Die hield hen netjes verscholen voor voorbijgangers, maar zorgde er toch voor dat ze de straat nog konden zien.
Toen pépé stierf en mémé noodgedwongen verhuisde naar een woonzorgcentrum nam ik de ficus mee naar huis. Intussen pronkt hij tussen het raam en mijn bureau. Net als mémé en pépé biedt hij me de nodige privacy, maar kan ik toch nog de straat op gluren. Telkens als ik naar de ficus kijk, komen de warme herinneringen bovendrijven. Dan zie ik ons opnieuw zitten aan tafel: mijn broer en ik honderduit vertellend over ons studentenleven, mijn grootouders mijmerend over hun vele reizen. Die plant is mij ongelofelijk kostbaar. Ik heb meerdere stekjes genomen als reserve, zodat hij, samen met de warme herinneringen, voor altijd bij me kan blijven.”
Reportageredacteur Els hoopt met haar vetplantje een vakantietraditie van haar moeke verder te zetten
Moeke bracht altijd vetplantjes mee uit Zuid-Frankrijk. Ik heb er nu zelf eentje geplukt in Picos de Europa
“Afgelopen zomer trok ik met mijn gezin naar Picos de Europa, waar heel veel kleurrijk gebloemde vetplantjes te zien zijn. Tijdens een bergwandeling heb ik er in een opwelling zo eentje uitgetrokken om mee naar huis te nemen. Ik weet het: misschien niet helemaal koosjer, maar ik deed het uit nostalgie naar een traditie van mijn overleden moeke. Zij bracht altijd vetplantjes mee uit Zuid-Frankrijk, die dan op het platte dak van onze garage belandden. Een groendak avant la lettre, zeg maar. (lacht)
Het vetplantje ging dus mee in mijn rugzak en eens thuis verplantte ik het in een aardewerken puddingpotje, eveneens een vakantiesouvenir. Sindsdien verzorg ik het met veel liefde. De twee takjes op de foto zijn intussen afgevallen, maar er zijn drie frisgroene scheutjes verschenen die ik heel erg koester en verzorg. Een mooi eerbetoon aan mijn moeke.”
De graslelie van lifestyleredacteur Jolien groeide uit een stekje van haar grootvader
Ik vind het een prachtige gedachte dat pépé’s plantje in zoveel huizen leeft en doorgroeit
“Mijn pépéke had groene vingers. Ik herinner me zijn prachtige tuin vol bloemen en perfect onderhouden moestuin nog heel goed. Als kind vond ik het er heerlijk vertoeven, al was het maar voor zijn bende konijntjes, kippen en vogeltjes. Ook binnen had hij een mooie collectie kamerplanten. Toen pépé dertien jaar geleden stierf, namen mijn ouders zijn graslelie mee. .
Het leuke aan deze soort is dat ze snel groeit en makkelijk stekjes geeft. Intussen heeft zowat de hele familie een stukje van pépé’s plant thuis staan. Ook ik. Mijn stekje groeide uit tot een grote plant en diens stekjes geef ik op mijn beurt door aan vriendinnen. Ik vind het een prachtige gedachte dat pépé’s plantje intussen in zoveel huizen leeft en doorgroeit.”
Art Director Katty heeft de sanseveria’s van haar pépé geadopteerd
De groene vingers van mijnpépéke erfde ik helaas niet:mijn man zorgt voor onze plantjes
“Mijn pépé zijn bureau stond vroeger bomvol planten. Ik speelde er als kind graag, omdat er zo’n ouderwetse typmachine stond. Pépé had best wel groene vingers. In huis stonden er overal planten en hij had in de tuin een vijvertje en een kleine volière met vogels. Toen hij zeven jaar geleden stierf, had mijn mama het zichtbaar moeilijk bij het leegmaken van zijn plantenkamertje. Ik besloot toen twee sanseveria’s te adopteren.
Ik ben nu echt blij dat ze hier verder leven. De groene vingers van mijn pépéke erfde ik helaas niet: de zorg voor onze plantjes neemt mijn man op zich. Dit duo vraagt gelukkig weinig onderhoud. Met een plens water elke twee weken zijn ze gelukkig. En natuurlijk staan ze in het middelpunt van de belangstelling, zo vlak naast de tv.”
Meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!