3x relatie-advies uit de oude doos (en dit vindt relatietherapeute Rika Ponnet ervan!)
Dat mannen en vrouwen vroeger anders met elkaar omgingen, dat staat vast. Zeker als vrouw hebben we een hele evolutie én emancipatie doorgemaakt, en gelukkig maar! Dat blijkt ook uit deze opmerkelijke relatie-issues uit ons archief, die we voorlegden aan onze huidige relatietherapeute Rika Ponnet.
Sommige relatiekwesties zijn van alle tijden, terwijl andere problemen waar koppels vroeger mee worstelden nu toch wel gedateerd lijken. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de tijdsgeest die veranderd is, en in het bijzonder dan de positie van de vrouw. Dat vrouwen nog niet zó heel lang geleden in een andere rol zaten, blijkt ook uit deze voorbeelden uit ons Libelle-archief. En het bijbehorende relatie-advies is vanzelfsprekend én gelukkig mee veranderd!
“Vindt u het normaal dat mijn man mij verplicht om mijn schoonouders vader en moeder te noemen?” (1972)
Lezersbrief uit 1972: “Sedert vier jaar ben ik getrouwd, en mijn probleem is het volgende. Geregeld heb ik meningsverschillen met mijn man aangaande het feit dat ik mijn schoonouders nog nooit vader of moeder genoemd heb. Ik vermijd het hen bij hun naam te moeten noemen. Mijn man wil dat ik hen aanspreek met ‘vader en moeder’. Graag zou ik hiervoor uw mening kennen. Vindt u het normaal dat mijn man mij verplicht hen aan te spreken alsof zij mijn ouders waren, daar vreselijke scènes over maakt en mij daarvoor soms zelfs slaat?”
Het relatie-advies van toen
“De gevraagde mening geven wij met genoegen – maar of u ze bekoren zal? Het is zeker niet normaal dat een man zijn vrouw slaat. Maar het is ook zéér ongebruikelijk dat een getrouwde vrouw de ouders van haar man nooit vader en moeder wil noemen (of desgewenst papa en mama ter onderscheiding van eigen ouders), zelfs als haar man hier steeds op aandringt! U vermijdt blijkbaar iedere aanspreektitel en mompelt dan misschien zoiets als: “Zeg,… eh….”. Bijzonder onplezierig en, heus, onbeleefd!
Natuurlijk is de reactie van uw man niet juist, maar denkelijk heeft hij in het begin toch wel met zachtheid en zonder ‘vreselijke scènes’ geprobeerd u tot rede te brengen. Het is menselijk dat hij zijn geduld verliest als u blijft weigeren te doen als alle andere jonge vrouwen. Zelfs een antipathie tegen uw schoonouders zou u ter wille van uw man, wiens ouders het zijn en blijven, toch liever van u af moet zetten.”
En dit zou relatietherapeute Rika Ponnet adviseren
“Als je met iemand trouwt, krijg je er ineens, ongevraagd, een hele familie bij. Sommigen ervaren dat als een verrijking, anderen als een opdracht. Ook over de omgang met familie zijn er bij veel koppels
meningsverschillen. De een wil elk weekend op de koffie en belt dagelijks, de ander vindt een bezoekje elke maand meer dan voldoende. Hoe we ons verhouden tot ons gezin van oorsprong, nemen we mee in onze eigen relatie en in de relatie met onze kinderen. In de psychologie noemen we dat verticale (de relaties met de generaties voor en na ons) en horizontale loyaliteiten (de relatie met onze partner). In zijn loyaliteit-streven is het duidelijk dat voor je man de relatie met zijn ouders op de eerste plaats komt en hij ervan uitgaat dat je je daarin inpast. Hij eist van jou dat je je – net als hij – tegenover je schoonouders in die verticale relatie plaatst. Dat klopt uiteraard niet.
Jij bent niet het kind van je schoonouders, maar de partner van hun kind en de mogelijke moeder van hun kleinkinderen. Dat hierover discussies zijn, lijkt me niet ongezond. Praten biedt altijd kansen: om de andere en het waarom van zijn gevoeligheden beter te begrijpen, nieuwe compromissen te zoeken of te vinden.
Dat ruzie bij jullie gelijkstaat met emotioneel en fysiek geweld, is bijzonder problematisch en betekent dat er geen opening is, er geen beslissingen genomen kunnen worden met respect voor elk zijn mening en gevoelens. Je zou kunnen denken dat het probleem opgelost is door mee te gaan in zijn verlangen. Niets is minder waar. Door hiermee in te stemmen, geef je onuitgesproken aan dat hij hiermee weg kan komen. Ook bij volgende discussies zal hij op deze manier een beslissing, zoals hij ze wil, afdwingen. Er zit dus niets anders op dan zijn gedrag aan te kaarten. Ziet hij het probleem niet? Dan roep je best professionele hulp in om te zien of en hoe je deze relatie wilt bestendigen.”
“Help, hij pronkt met mijn successen!” (1979)
Lezersbrief uit 1979: “Mijn man en ik baten een mooie winkel uit, die aan mijn ouders heeft behoord en nu van ons beiden is. Al zeg ik het zelf, ik heb veel ideeën, ondernemingslust en handelsgeest; ik ontwerp zelf al onze reclame, teken en maak stencils, bedenk attracties en campagnes. Het hindert me dan enorm als mijn man bij kennissen altijd gewichtig doet alsof hij alleen de spil van alles is en ik hem hoor beweren: ik heb toen dat gedaan en er dat op verzonnen! Hij praat ook graag van ‘mijn zaak, mijn huis’. Als hij dan tenminste nog zei ‘wij’ en ‘onze’. Het is niet dat ik zelf de ‘eer’ wil behouden, want dat laat me koud. Maar ik ga er minachting voor voelen dat hij zo kinderachtig opschept en zichzelf belangrijk maakt. Hoe kan ik hem dat afleren, voor het ons van elkaar verwijdert?”
Het relatie-advies van toen
“Kan het zijn dat uw man ten opzichte van u minderwaardigheidsgevoelens heeft en zich uw ‘mindere’ voelt? Hij was een nieuweling in het familiebezit waarmee u bent opgegroeid, en is blijkbaar niet zo begiftigd met fantasie en verkooptalenten als u. Misschien domineert u nogal in het bestuur van de zaak en regelt u de dingen die u beter kunt meteen maar zelf, zonder hem erbij te betrekken of ooit zijn mening te vragen? Sommige vrouwen verstaan de kunst, de stuwende kracht, op de achtergrond te blijven en hun man de eer te geven van het regelend beleid en de gunstige resultaten. Als uw man van u eens de ereplaats en de lof voor een succes krijgt, zal zijn neiging om die te nemen zeker verminderen. Als u, thuis en naar buiten, laat blijken hoe hij meetelt, hoeft hij daar niet langer zelf zo krampachtig voor te zorgen en zal hij op zijn beurt ook uw aandeel erkennen!”
En dit zou relatietherapeute Rika Ponnet adviseren
“Het lijkt me duidelijk dat je man zich klein voelt tegenover jou, omwille van je kracht, kennen en kunnen, maar ook omwille van het feit dat jullie zaak familiebezit is van jouw kant. Het is duidelijk dat je man een enorme behoefte heeft aan erkenning vanuit de buitenwereld, er alles aan doet om voor die buitenwereld succesvol en geslaagd te lijken. De behoefte daaraan is zo groot dat ze jullie relatie niet alleen onder druk zet, maar jou ook kleineert, jouw aandeel minimaliseert. Door jou kleiner te maken, voelt híj zich wat groter, geslaagder. Het lijkt me vooral erg pijnlijk om dit te moeten vaststellen. Het tast ook jullie relatie, de band tussen jullie aan, en voedt een soort van machtsstrijd die jullie almaar verder uit elkaar zal drijven.
Mij lijkt het belangrijk dit aan te kaarten bij hem. Waarom voelt hij de behoefte om dit te doen? Hoe kunnen jullie samen ervoor zorgen dat jullie dit – met respect voor elkaars bijdragen – als een wij-verhaal naar buiten kunnen brengen? Op korte termijn zou je kúnnen denken dat hem die oneigenlijke pluimen even gunnen, hem kan helpen om zich beter te voelen. Niets is minder waar. Hij zal almaar onzekerder worden, want diep vanbinnen weet hij wat zijn werkelijke bijdrage is én dat jij dat ook weet. Het zal zijn neiging om je te kleineren of devalueren alleen maar doen toenemen.”
“De laatste jaren leven we als vreemden naast elkaar. We zijn zo verschillend” (1984)
Lezersbrief uit 1984: “Zes jaar ben ik nu getrouwd, we hebben geen kinderen. Toen ik trouwde, was ik jong, twintig jaar, en dolverliefd op mijn man, die zevenentwintig was. We kenden elkaar toen drie jaar. Mijn verpleegstersopleiding heb ik toen opgegeven. Maar de laatste jaren leven we als vreemden langs elkaar, en van mijn liefde voor mijn man is niets meer over. Hij zegt dat hij nog wel van mij houdt. Maar onze belangstelling en liefhebberijen zijn heel verschillend. Mijn man houdt van de drukte: beatmuziek, dansen, shows, en van de stad. Ik wandel het liefst in de bossen, houd van buitenleven, van toneelstukken, lezen en schilderen. Maar mijn man houdt niet van kunst. Door dit huwelijk, en daarna door allerlei dingen, heb ik geen contact meer met mijn familie; die waren het niet eens met mijn keuze. Het liefst zou ik nu mijn opleiding afmaken en verpleegster worden, om zo op eigen benen te kunnen staan. Maar als ik mijn man alleen laat en hij voor zichzelf moet zorgen, komt hij van de wal in de sloot. Hij is elf jaar in een kindertehuis geweest omdat zijn moeder haar kinderen in de steek heeft gelaten. Moet ik nu bij hem blijven alleen omdat ik medelijden met hem heb en daar hij zonder liefde is opgevoed en altijd de verschoppeling was?”
Het relatie-advies van toen
“Uw huwelijk is u dus ondanks een lange kennismaking niet meegevallen – maar toch niet omdat uw man niet goed voor u is of niet meer van u houdt. Uw smaak en interesses liggen ver uit elkaar en de uwe zijn superieur – graag toegegeven. Men zou rustig kunnen zeggen dat u wat dat betreft niet erg goed bij elkaar past. Maar u hebt toch drie jaar de tijd gehad om u bewust te worden van die verschillen. En u hebt hem met alle geweld willen hebben, tegen het advies van uw familie in. Dan moet u toch ook bedenken dat u hem trouw hebt beloofd voor goede en kwade dagen.
Het leven heeft hem niet veel geluk gebracht nietwaar, in zijn jeugd niet en blijkbaar ook in zijn huwelijk niet. Kunt u uzelf niet een beetje vergeten en eerlijk trachten hem nader te komen? U zult zelf gelukkiger worden naarmate u wat meer zorg hebt voor zijn geluk. Als ieder van u afwisselend ook eens meedoet wat de ander fijn vindt, kunt u toch wel een goede show of gezellig winkelen in de stad waarderen, terwijl u uw man kunt leren houden van ontspanning in de mooie natuur, van schilderijen die hem aanspreken. Misschien wordt hij nog wel eens een beetje trots op uw werk! Alleen als ieder zich afsluit voor de liefhebberijen van de ander en vlucht in zijn eigen wereldje, gaat men als vreemden langs elkaar heen leven.”
En dit zou relatietherapeute Rika Ponnet adviseren
“Wanneer het in een relatie niet goed gaat, en mensen een gevoel van naast elkaar leven, dan wijt men dat vaak aan de verschillen die er zijn. Hij die graag uitgaat, jij die liever wandelt, zijn muzieksmaak die anders is dan de jouwe … Vanuit mijn ervaring merk ik telkens weer dat die verschillen niet de reden zijn van het uit elkaar groeien. Niet een teveel aan verschil, maar wel een gebrek aan emotionele connectie, aan verbondenheid zorgt ervoor dat er een gevoel van vervreemding is. Massa’s koppels die zich goed voelen bij elkaar, delen weinig hobby’s. Ze ontplooien gemeenschappelijke dingen of zijn gewoon goed in het dagdagelijks samen leven. En het is niet omdat je je interesses deelt met iemand, je automatisch een goede relatie hebt.
De onderliggende gedachte is dat verschil leidt tot conflict en gezamenlijke activiteiten verbinden. Zoals je het omschrijft, lijkt er in jouw relatie van verbondenheid niet veel sprake meer. Maar wat me ‘dodelijker’ lijkt voor de relatie: er is ook niet veel sprake meer van liefde. Zowel blijven als weggaan hebben consequenties. Het is een keuze die alleen jij kunt maken. Weeg daarbij voor jezelf af waarmee jij op termijn verder kunt. Een kans op een ander leven, een grotere autonomie en zelfontplooiing, maar het verzaken aan je verantwoordelijkheidsgevoel. (Zijn verdriet en lijden na een mogelijke breuk zal ook deels het jouwe zijn). Of: blijven, aanvaarden wat niet te veranderen is en binnen de beperkingen van je leven nu, er het beste van maken (je zult dan rouwen over de levens die je niet geleid hebt).”
Terug naar de overzichtspagina met alle 75 jaar Libelle-artikels? Klik hier!
Afbeelding Rika: ©Carmen De Vos
Meer lezen over relaties?
- SOS relatie: “Ik stond er vooral alleen voor in ons gezin. We leefden op den duur naast elkaar”
- Relatiedeskundige Rika Ponnet over liefde in tijden van corona
- Jouw rekening of de mijne? 5 koppels open en eerlijk over hun financiën
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!