Rita werd tienermoeder op haar zeventiende: “We kregen niet alleen kindergeld voor onze Rudi, maar ook voor mij”
Lezeres Rita kreeg een kindje op het moment dat haar leeftijdsgenoten nog volop van hun jeugd genoten. Ze vertelt eerlijk over haar bijzondere ervaring.
“‘Een kind krijgt een kind’, mompelde de gynaecoloog de eerste keer dat ik bij hem kwam. Wat was ik kwaad! Ik was al zestien, geen snotneus meer. Maar nu, bijna vijftig jaar later, moet ik hem gelijk geven. Niet dat ik spijt heb dat ik zo jong mama ben geworden. Nee, onze Rudi was een gelukje bij een ongelukje.
Augustus 1969. Maurice, mijn vriend, kwam net terug van manoeuvres (militaire oefening, red.) uit Corsica. We hadden elkaar enkele weken niet gezien en tja… Voor ik het wist, was ik in verwachting. Noem me naïef, maar wat wist ik van seks? Laat staan dat ik wist wat de gevolgen waren. In die tijd was seks taboe, alsof het niet bestond.
Voor ik het wist, was ik in verwachting. Noem me naïef, maar wat wist ik van seks?
Op kousenvoeten zijn Maurice en ik thuis gaan vertellen dat ik zwanger was, maar geloof het of niet, mama was blij. Opgelucht zelfs. We waren met negen thuis en telkens als er één de deur uitging, had ze weer een zorg minder. Zo was dat in die tijd. Maurice z’n mama daarentegen was minder opgetogen. ‘Als Maurice uit het leger stapt, dan weet ik u te vinden, meisje.’ Het was een pittige madam. Lief, maar streng.
Toestemming vragen aan de koning
Maurice en ik komen alle twee uit een katholiek nest. We wilden het kindje houden, dus dan moesten we wel trouwen. Maar omdat ik nog maar zestien was, moest de baas van Maurice, de kolonel, een brief schrijven aan de koning. Alleen met zijn toestemming mochten we trouwen.
Wat een geluk dat het maar een formaliteit was en we in november al gehuwd waren, want Maurice werd acht maanden later gestationeerd in Duitsland. Als we niet getrouwd waren geweest, had ik alleen achter moeten blijven met onze Rudi, die nog geen twee maanden oud was.
Als ik nu mijn levensverhaal vertel, dan kijken de mensen me verbaasd aan. ‘Op je zeventiende een kind grootbrengen én een huishouden runnen, in een vreemd land?’ Maar ach, zo bijzonder was dat vroeger niet. Op mijn twaalfde werd ik al van school gehaald om het huishouden te doen, terwijl mijn oudere broers en zussen moesten gaan werken in de fabriek. De was doen, strijken, koken… Dat deden ze in Duitsland niet anders dan hier, hoor.
Alleen met de toestemming van de koning mochten we trouwen
Ook het moederen ging me goed af. Als vijfde in de rij moest ik me al van kindsbeen af ontfermen over mijn jongere broertjes en zusjes. Met mijn eigen kinderen ging dat dus ook perfect. Financieel hebben we ook nooit te klagen gehad. Maurice kreeg een mooie ‘pree’ van het leger, en hij kreeg kindergeld. Voor onze kinderen, maar ook voor mij. Of toch tot ik eenentwintig was. (lacht)
Maurice en ik zijn inmiddels 52 jaar getrouwd en we zeggen het haast elke dag tegen elkaar: ‘Wat hebben we dat toch goed gedaan met ons twee.’ Onze kinderen – na Rudi kregen we nog twee zonen, Dany en Davy – hebben nooit iets tekort gehad. Ze zijn gelukkig, en meer kun je je als moeder niet wensen.”
Uit: Libelle 17/2023
Dit lees je vast ook graag:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!