Hilde (61): “De unieke band tussen een tweeling valt niet te omschrijven aan niet-tweelingen. Vanaf onze geboorte waren Lieve en ik altijd samen. We ontwikkelden ons eigen brabbeltaaltje dat niemand begreep, leken uiterlijk als twee druppels water op elkaar en droegen altijd dezelfde kleren. Als kind vonden we dat leuk. We moesten van de juf zelfs voor een verschillend detail zorgen in onze kleding, opdat ze ons uit elkaar zou kunnen houden.
Ik weet ook nog dat een andere juf verrast was toen we een opstel moesten schrijven over ons weekend, en we allebei voor een andere insteek hadden gekozen. Uiteraard waren we twee individuen met elk onze eigen visie, maar voor anderen waren we vooral ‘de tweeling’, één geheel. Ik had van kindsaf aan eigenlijk twee identiteiten: ik als individu en ik als deel van een tweeling.
Onze eigen weg
Toen we begonnen te puberen, voelden we de nood om onze eigen weg te zoeken. Op mijn vijftiende koos ik voor het eerst een andere studierichting dan mijn zus. We gingen elk naar een ander internaat en zagen elkaar enkel in het weekend. Het was ook daar dat we voor het eerst onze eigen stijl ontwikkelden.
Na onze secundaire opleiding trokken we elk apart een jaar naar het buitenland. Ik koos voor Amerika, zij voor Mexico. En toen we in de jaren die volgden ons eigen gezin kregen, gingen we ook niet dicht bij elkaar wonen. Maar we wisten wel altijd wat we aan elkaar hadden. Een tweelingzus loopt altijd naast je, of je nu fysiek nabij bent of niet.
Toen Lieve uit het leven stapte, voelde ik me enorm schuldig. Had ik iets kunnen doen om haar overlijden te voorkomen?
Er waren momenten dat Lieve het mentaal moeilijk had, dat wist ik. Toch kwam het als een donderslag bij heldere hemel, de dag dat ik hoorde dat ze overleden was, nu tien jaar geleden. Ik werd wakker met veertien gemiste oproepen van haar gezin, en besefte meteen dat er iets grondig mis was. Lieve had besloten om zelf uit het leven te stappen. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.
Ik was in shock en verdrietig, maar voelde me ook enorm schuldig. Waarom had ik dit niet zien aankomen? En had ik iets kunnen doen om Lieves overlijden te voorkomen? Er volgde een moeilijk rouwproces. Ik kreeg steun van mijn gezin, maar voelde me nergens anders begrepen. Enerzijds was er dat schuldgevoel, anderzijds leek het alsof ik ontworteld was, een deel van mezelf kwijt was – wat waarschijnlijk eigen is aan tweelingen. Niemand leek dat te vatten.
Zo weinig begrip
De huisarts schreef me twee weken ziekteverlof voor, uiteraard niet genoeg om zo’n groot verdriet een plaats te geven. Ook op het werk had ik het gevoel dat ik niet op al te veel begrip kon rekenen, het leven ging door. Zelfs in de zorgverlening en bij therapeuten vond ik niet de hulp die ik nodig had.
Van familieopstellingen tot lessen mindfulness: ik probeerde vat te krijgen op mijn verdriet. Maar het leek alsof niemand het erkende. Integendeel zelfs, het werd steeds vermoeiender om altijd opnieuw uit te leggen wat het verlies van mijn tweelingzus bij mij teweegbracht. Ik probeerde naar manieren te zoeken om te leren omgaan met mijn verdriet, maar mijn rugzakje leek zwaarder te worden in plaats van lichter.
Op een online forum voelde ik voor het eerst herkenning. Ik was niet de enige met zo’n moeilijk rouwproces.
Uiteindelijk vond ik op een Nederlandse website het ‘Tweeling Alleen Forum’, een online ontmoetingsplaats voor meerlingen die iemand verloren zijn. Daar voelde ik voor het eerst herkenning. Ik reed zelfs naar Utrecht om deel te nemen aan praatgroepen over het thema. Dan zat ik uren in de auto, maar ik had het ervoor over. Hier begrepen mensen mij en de impact van het verlies van een tweelingzus. Er waren er nog bij wie het rouwproces zo moeizaam verliep, ik was niet raar, of de enige.
Om mezelf te verdiepen begon ik aan een opleiding tot rouwconsulente en las ik tal van boeken over het thema rouw en tweelingen. Toch was mijn grootste stap de opstart van mijn rouwgroep rond tweelingverlies. Ik voelde de nood om iets te doen met mijn kennis. En nu, tien jaar na Lieves overlijden, is het zover. Ik organiseer sessies in het huisvandeMens in Gent. Zo is er eindelijk ook in België een plekje voor lotgenoten.
Een eerbetoon aan Lieve
Intussen is de eerste praatgroep achter de rug en het was een succes. We waren met een zestal mensen. Sommigen hadden onlangs een tweelinghelft verloren, voor anderen was het jaren geleden en nog iemand anders bereidde zich voor op het nakende verlies van haar tweelingzus.
Er was zóveel begrip en herkenning. ‘Ik ben blij dat ik een onderdeel van een tweeling mag blijven, ook al is de ander er niet meer’, schreef een van de deelnemers achteraf. En dat omvat het prima. Lieve is er misschien niet meer, maar ik zal altijd een tweeling blijven. En die rouwgroep is een van de manieren om haar in ere te houden.”
Graag meer informatie over de rouwgroep? Stuur een mail naar tweelingverlies@gmail.com.
Heb je zelf nood aan een gesprek, dan kun je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Nog meer pakkende verhalen lezen?
