Evy’s zestienjarige zoon Mauro is hoogbegaafd en legde een woelig schoolparcours af.
Evy (43): “Mauro kon het alfabet opzeggen en tellen tot twintig op tweeënhalf jaar. Hij leerde zichzelf lezen en verraste mij op vierjarige leeftijd door het antwoord van mijn woordpuzzel te lezen: to-ve-naar. Mauro is enig kind, dus waren we nog even in de waan dat dit normaal was, maar algauw wees de kleuterjuf ons op zijn hoogbegaafdheid, iets wat kort erna ook door de meest eenvoudige test van het CLB werd bevestigd. Een heel slim kind hebben: de meeste mensen denken dat dit een zegen is, maar het zou vooral zorgen voor een schoolcarrière vol hindernissen en een zoon die geen schoolboek wilde opendoen…”
Jaartje springen
“We besloten vrij snel om Mauro in de lagere school een jaar te laten springen – hij combineerde het eerste en tweede leerjaar. Dat ging vlot, want hij had voldoende uitdaging. Maar in het derde leerjaar ging alles weer aan een trager tempo, en toen begonnen de problemen. Hij verveelde zich, vond alles saai en stoorde de les. Zijn resultaten waren nog steeds goed, maar Mauro begon een hekel te krijgen aan de schoolomgeving en de verwachtingen die ermee gepaard gingen.”
Ons kind had een handleiding. Elk schooljaar kwam met nieuwe uitdagingen.
Aan het einde van dat schooljaar reageerde zijn juf erg emotioneel: zij zag Mauro’s potentieel, maar ook de complexiteit ervan. ‘Ik hoop dat hij goed terechtkomt’, wenste ze me in tranen toe. Tijdens de tweede helft van zijn lagereschoolparcours kreeg Mauro zorgleerkrachten die hem moeilijkere opdrachten gaven en met hem het gesprek aangingen over hoe hij duidelijk kon maken als iets saai was en hoe hij zich dan kon bezighouden.”
“Dat was een grote hulp, en zorgde voor iets meer rust. Maar we hadden een kind met een handleiding, waardoor elk schooljaar met nieuwe uitdagingen kwam. Uiteraard stelden we ons toen al de vraag wat er nog op ons zou afkomen. Mauro’s vader en ik gingen in die periode ook uit elkaar, en daar heeft de zorg voor Mauro zeker een rol in gespeeld. En toen moest het echte dieptepunt nog komen.”
Niet loslaten
“Mauro startte het middelbaar in het ASO. Het was 2020 en corona sloeg toe. Voor Mauro een zegen, want hij hoefde niet naar de klas. De online lessen volgde hij soms wel, soms niet. Na een gezapig jaar werd het schooljaar erna stevig ingezet door de leerkracht wiskunde. Zij was erg streng voor Mauro, het klikte niet en ze zette hem geregeld uit de les.”
“Dat frustreerde hem. Hij liet het hangen en zette zich niet meer in voor dat vak. Met een stevige buis voor wiskunde in december als gevolg. Het was een vak van vijf uur per week, dus dat betekende vijf uren vol ongenoegen. Ik heb me toen wel laten horen naar de school toe, waardoor een team van zorgleerkrachten Mauro tijdens de lessen wiskunde uit de klas haalde voor een persoonlijkere aanpak van het lessenpakket. Het tweede semester heeft hij zijn wiskunde op eigen houtje gestudeerd en dat lukte beter. Hij haalde 77 procent. Hij blij en ik opgelucht.”
Als ik hem niet liet thuis blijven, liep hij gewoon weg van school en werd hij door de politie als vermist opgegeven.
“Voor mij werd mijn focus steeds duidelijker: hij moest en zou zijn middelbare diploma halen, ondanks zijn schoolmoeheid. Ik kón hem niet loslaten, want dan was hij gedoemd om school vroegtijdig op te geven zonder iets in handen. En ik had er véél voor over om hem daarbij te helpen. We kozen voor een iets makkelijkere TSO-richting. Ik maakte intussen al zijn huistaken, want thuis wilde hij niets meer voor school doen, dus nam ik over.”
“Hij belde ook steeds vaker om te vragen of hij naar huis mocht komen, met hoofdpijn of buikpijn, en het gebeurde dat hij op die manier drie dagen per week thuis zat. Als ik er niet op inging, liep hij gewoon weg van school. Hij werd weleens als vermist opgegeven door de politie, maar dan keerde hij tegen het einde van de schooldag doodleuk terug naar het schooldomein. Ik zette me constant schrap.”
“Wanneer Mauro thuiskwam van school, was hij vaak zo uitgeput van verveling, dat bestaat dus, dat hij eerst enkele uren moest slapen. Hij had letterlijk een bore-out en stelde me honderden vragen: ‘Waarom moet ik die lessen volgen?’, ‘Waarom moet ik de hoofdsteden kennen?’, ‘Waarom moet ik zo vroeg op school zijn?’ Zijn leefwereld als veertienjarige verschilde bovendien van de zestien- en zeventienjarigen met wie hij in de klas zat. Het maakte het er allemaal niet makkelijker op.”
Thuisstudie
“Toen het maar niet beter werd – Mauro blééf een hekel hebben aan school en studeren – besloten we opnieuw om hem van richting te laten veranderen. Deze keer zochten we een richting met zo min mogelijk huiswerk en waar hij enkele niet-verplichte vakken zoals zedenleer mocht overslaan en de taalvakken zelfstandig thuis mocht studeren. Minder uren op school, meer uren thuis, dus. Hij belandde zo in het kunstonderwijs. Een betrokken CLB-medewerker hielp ons bij dat flexibele schooltraject – ik ben haar ontzettend dankbaar, want het zorgde echt wel voor een verschil.”
“Dit jaar studeert Mauro af. Hij zal zestien zijn. Een prestatie, maar tegelijk ook een situatie die opnieuw veel vragen oproept. Want nee, hij wil niet verder studeren – zijn schoolmoeheid is dus chronisch. Hij kan nog niet gaan werken, ook niet als jobstudent, want daarvoor moet je ingeschreven zijn op een school. Dus dat wordt een leeg jaar. Hij droomde van een brommertje, hij had al een model op het oog. Maar toen hij aan zijn verkeerstheorie moest beginnen, sloeg hij de laptop na enkele minuten alweer dicht. Het is duidelijk: élke minuut studie is er te veel aan. Hij geeft gewoon meteen op.”
Heb ik grote dromen voor mijn zoon? Nee, we kijken niet te ver in de toekomst.
“Ik heb er al veel tranen voor gelaten. Zo’n slimmerik, maar ogenschijnlijk ook zó lui. Als ik terugblik op die hele schooltijd was het een kwestie van overleven en de dingen jaar per jaar, dag per dag bekijken. We hadden het er laatst nog over. ‘Ik heb het jou wel erg gemakkelijk gemaakt door alsmaar je huiswerk te maken’, zei ik tegen Mauro. ‘Wat was er gebeurd, mocht ik dat niet gedaan hebben?’ Hij antwoordde dat hij simpelweg een nóg grotere haat tegenover school zou hebben gehad. En dat ik wel degelijk een grote hulp voor hem ben geweest…”
“Heb ik grote dromen voor mijn zoon? Nee, we kijken niet te ver in de toekomst. Maar nu hij straks zijn diploma van het middelbaar zal hebben, lukt het me wel om hem iets meer los te laten. Hij wil graag werken als veiligheidsagent, ik hoop dat hij dat doel ooit wel bereikt.”
Nog meer lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!