“Vroeger werd ik gek van mijn slapeloosheid, nu beschouw ik het als een deel van mijn leven”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en deels in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over slechte nachten en goede foto’s

Vanochtend om 4.30 uur maakte ik een mooie foto. Het licht kwam net zachtroze op achter de velden. De mussen die in de gevel van mijn huis wonen, waren stil. De natuur sliep nog en ik was wakker. Sinds een jaar of acht lijd ik aan slapeloosheid. Inslapen lukt meestal feilloos, doorslapen is een zeldzaamheid. Mijn insomnia is iets waar ik vroeger gek van werd, dan heb proberen te bestrijden en nu als een deel van mijn leven beschouw.

Er zijn een hoop slaaphygiëneregels en ik volg ze allemaal: nooit koffie in de namiddag, geen gsm in de slaapkamer en het best ook geen blauwe schermen in de uren voor het slapengaan. Mijn slaapkamer is een oase van rust met alleen een bed en wat boeken. Ik slaap met oordopjes en vaak ook met een slaapmasker om mijn overprikkelde geest af te sluiten van elk geluid of lichtstraaltje. Van valeriaan tot wietolie, ik heb alles geslikt wat er aan alternatieve middelen op de markt is, occasioneel een slaappil genomen en mijn keukenkast staat vol met lekkere en rustgevende theesoorten.

Mindfulness en yoga maken me rustiger, maar doen me niet slapen. Integendeel, wanneer ik wakker word, is het meteen kermis in mijn hoofd. Een tijd lang was ik daar erg op gefocust. Ik telde de uren die ik naar het plafond lag te kijken, ik ging kijken hoe laat het was wanneer ik weer eens lang wakker lag. Al dat rekenwerk maakte me alleen maar zenuwachtig, want hoe dichterbij het uur kwam dat de wekker zou aflopen, hoe krampachtiger ik op zoek ging naar slaap. Waardoor het natuurlijk helemaal niet meer lukte.

Uiteindelijk zocht ik hulp bij een slaaptherapeute. Zij heeft me een aantal dingen duidelijk gemaakt. Niet meer opstaan om te gaan kijken hoe laat het is, want op de duur programmeer je je brein om op dat uur wakker te worden. Ze leerde me om meer te kijken naar de uren die ik wél slaap dan naar de uren die ik wakker lig. En gaf aan dat ik er beter geen groot issue van maak als ik eens een nacht helemaal niet slaap. Die positieve benadering hielp echt. Ik sliep niet per se veel meer, maar ik vond het minder erg, waardoor ik daar toch al niet meer van wakker lag.

Vermoeidheid is natuurlijk een factor die me soms parten speelt. Maar ik denk dat ik in een bad energie ben gevallen, zoals Obelix in de ketel van de druïde. Want ondanks mijn slapeloze uren functioneer ik nog. En als ik eens een nachtje goed slaap, heb ik meteen energie voor tien. Maar of dat allemaal zo gezond is, dat betwijfel ik.

Corona bracht ook soelaas. Plots moesten er geen wekkers worden gezet en spaarden we de rit naar het werk uit. Ochtenden waren veel rustiger en soms kon ik nog wat slaap inhalen en toch om 9 uur half gekleed voor mijn laptop verschijnen. De druk van de wekker die wegviel, gaf rust. Samen met de positieve benadering vond ik een manier om me niet langer slachtoffer te voelen van een slechte slaap. De ene nacht was goed, de andere minder, ik telde vooral de goede.

Aan het begin van mijn ontslag bleef ik ongeveer dezelfde soort nachten hebben. Wonderlijk genoeg lag ik niet meteen met opengesperde ogen in het donker te staren. Maar naarmate het tot mij doordrong welke impact deze gebeurtenis had op mijn leven en mijn toekomst, kwamen er angsten. En met die angsten lange wakkere nachten. Het niet kunnen slapen heeft bij mij heel erg te maken met situaties waar ik totaal geen vat op heb. Nachtelijk piekeren dient om problemen op te lossen. Soms problemen die er niet zijn. Maar nu waren er problemen en piekerde ik me dus suf.

Ook hier blijkt een vorm van aanvaarding weer tot het beste resultaat te leiden. Het heeft geen zin om dingen te forceren die niet kunnen. Het is beter energie te steken in dingen die wel mogelijk zijn. En zo kom ik langzaam weer tot mijn oude ritme van goede en slechte nachten. Soms schommel ik wat door de dag terwijl er andere dagen zijn waarin ik superproductief ben. Er zijn veel minder verplichtingen, dus niks is erg.

Aanvaarding en geduld zijn de zaken waar ik de afgelopen maanden het hardst aan heb moeten werken. En net zoals met de nachten gaat dat de ene keer beter dan de andere. Vannacht was een slechte nacht. Maar ik heb er wel een mooie foto aan overgehouden. Benieuwd naar wat nog volgt.

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!